#عبورزمانبیدارتمیکند🕰
#نویسنده_لیلافتحیپور
#پارت135
تقریبا یک هفتهایی از آن موضوع گذشت.
امیر محسن و صدف به مشهد رفته بودند. از شرکت که به خانه آمدم مادر نبود. جای امیرمحسن خیلی در خانه خالی بود. از نبودش در خانه احساس دلتنگی و تنهایی کردم. صدای تق تق خوردن باران به شیشه مرا به پشت پنجره کشاند. بازش کردم. باران تندی شروع به باریدن کرده بود. دستم را از پنجره بیرون بردم و منتظر ایستادم. فقط باران میآمد همین. دستم را به داخل کشیدم و با دقت نگاهش کردم.
هیچ چیز نبود جز قطرات باران. با دقت بیشتری به آسمان نگاه کردم. مثل همیشه بود. مثل تمام روزهای عمرم که باران میبارید. قطرات خودشان به تنهایی پایین میآمدند. پنجره را بستم و روی تخت نشستم. ذهنم ناخوداگاه دگمهی سرچش به کار افتاد و دنبال چیزی میگشت. دنبال کاری، خطایی، شاید هم نگاهی...
زانوهایم را بغل کردم. اشکهایم سرازیر شدند. دلم برای آن بارانهای واقعی تنگ شده بود.
با شنیدن صدای زنگ گوشیام سرم را بلند کردم. با اکره جواب دادم.
ستاره بود. خیلی وقت بود که با هم حرف نزده بودیم.
–سلام ستاره جون خوبی؟
–سلام. چی شده؟ صدات چرا اینجوریه؟
–هیچی، یه کم دلم گرفته بود.
–تنهایی؟
–آره.
مامانت اینجاست، گفت بهت زنگ بزنم نگران نشی. من الان میام پیشت.
چند دقیقه بعد من و ستاره کنار هم نشسته بودیم و ستاره حرف میزد.
–وقتی فهمیدم جواب رد به پسر بیتا خانم دادی خیلی خوشحال شدم.
–آره نظرم عوض شد. مامانت میگفت تو شرکت پسر مریم خانم کار میکنی.
–آره دیگه، اون دفعه که برات تعریف کردم.
راستی اون روز بگو پسر مریم خانم رو کجا دیدم؟
کنجکاو پرسیدم:
–کجا دیدی؟
–همین طلا فروشی سر چهار راه.
–طلا فروشی؟ با کی؟
–خودش تنها بود.
–خب چی میخواست بخره؟
–من که نرفتم داخل مغازه، داشتم از پشت ویترین طلاها رو نگاه میکردم که دیدمش.
–کاش میموندی ببینی چی خرید.
ستاره جرعهایی از چایی که برایش آورده بودم را خورد و با طمانینه گفت:
–والله، نفهمیدم چی خرید. ولی دیدم یه جعبهی چوبی خیلی خوشگل از فروشنده گرفت و تشکر کرد. حالا فروشنده چی توی جعبه گذاشته بود من ندیدم. جعبش بهش میخورد مال گردنبد باشه، آخه جعبهی انگشتر کوچیکتره.
هراسان پرسیدم خب بعدش کجا رفت؟
جرعهی دیگری از چایاش خورد.
–خب معلومه دیگه، سوار ماشینش که جلوی مغازه پارک کرده بود شد و رفت.
لبهایم را شروع به گاز گرفتن کردم. نکند برای کسی خریده، نکند میخواهد نامزد کند. دلم مثل سیر و سرکه میجوشید.
پرسیدم:
–دقیقا چند روز پیش دیدیش؟
تاملی کرد.
–فکر کنم پری روز بود. موقع برگشت از باشگاه دیدمش.
سرم را به علامت تایید تکان دادم و نجوا کردم.
موقعی که از شرکت برگشته رفته خرید.
ناگهان فکری به سرم زد و گفتم:
–میگم بریم از اون طلا فروشه بپرسیم؟ به نظرت بهمون میگه چی بهش فروخته؟
ستاره خندید.
–وا! چه حرفهایی میزنی، یارو مگه بیکاره که بیاد به ما بگه چی فروخته؟ اولین حرفی که میزنه میگه شما چیکار دارید.
–خب بابتش بهش پول میدیم.
نوچ نوچی کرد.
–اُسوه جان، تو من رو یاد دیوونه بازیهای اون زمان خودم میندازی. بابا اونا چندین ساله تو این محلن، قشنگ همدیگه رو میشناسن. با هم سلام و علیک دارن. میخوای بری بپرسی که بزار کف دسته پسره، بهت نمیگه چی خریده که هیچ، آبروتم میره.
شاید واسه مامانش کادو خریده خب. ذهنت رو درگیر نکن.
ولی نمیتوانستم، ذهنم بد جور درگیر شده بود.
ستاره بلند شد.
من دیگه باید برم. امدم یه سر بهت بزنم. وقتی مرا در فکر دید ادامه داد:
–ای بابا، اگه میدونستم در این حد فکرت مشغول میشه نمیگفتم.
–آخه برام خیلی عجیبه.
ستاره فکری کرد و گفت:
–میخوای به مامانم بگم فردا که رفت پیاده روی از زیر زبون مادرش بکشه؟
لبم را گاز گرفتم.
–نه بابا زشته. آخه بره چی بهش بگه؟اصلا تو خودت چی به مامانت بگی؟ نه نه، تابلو میشه. آبروم پیش مامانتم میره.
–نه اونجوری که، من یه حرفی همینجوری میندازم که پسر مریم خانم رو دیدم، ببینم مامانم چی میگه، شایدم خودش رفت پرسید.
–باشه، اگر فکر میکنی نتیجه میده بگو.
بعد از رفتن ستاره، آنقدر در خانه راه رفتم که کمر درد گرفتم.
به فکرم رسید تنها راه فهمیدن این که موضوع از چه قرار است فقط یک نفر است آن هم نوراست.
او تنها منبع اطلاعاتی من است.
فکر نکنم از کانال ستاره به نتیجه برسم. گوشیام را برداشتم و شمارهی نورا را گرفتم.
💕join ➣ @God_Online 💕
💖💖💖💖💖💖💖
#ربیعمبارک
#کانالدلنوشتهوحدیث
@delneveshte_hadis110
<====🍃🌷🌷🍃====>
#عبورزمانبیدارتمیکند🕰
#نویسنده_لیلافتحیپور
#پارت135
تقریبا یک هفتهایی از آن موضوع گذشت.
امیر محسن و صدف به مشهد رفته بودند. از شرکت که به خانه آمدم مادر نبود. جای امیرمحسن خیلی در خانه خالی بود. از نبودش در خانه احساس دلتنگی و تنهایی کردم. صدای تق تق خوردن باران به شیشه مرا به پشت پنجره کشاند. بازش کردم. باران تندی شروع به باریدن کرده بود. دستم را از پنجره بیرون بردم و منتظر ایستادم. فقط باران میآمد همین. دستم را به داخل کشیدم و با دقت نگاهش کردم.
هیچ چیز نبود جز قطرات باران. با دقت بیشتری به آسمان نگاه کردم. مثل همیشه بود. مثل تمام روزهای عمرم که باران میبارید. قطرات خودشان به تنهایی پایین میآمدند. پنجره را بستم و روی تخت نشستم. ذهنم ناخوداگاه دگمهی سرچش به کار افتاد و دنبال چیزی میگشت. دنبال کاری، خطایی، شاید هم نگاهی...
زانوهایم را بغل کردم. اشکهایم سرازیر شدند. دلم برای آن بارانهای واقعی تنگ شده بود.
با شنیدن صدای زنگ گوشیام سرم را بلند کردم. با اکره جواب دادم.
ستاره بود. خیلی وقت بود که با هم حرف نزده بودیم.
–سلام ستاره جون خوبی؟
–سلام. چی شده؟ صدات چرا اینجوریه؟
–هیچی، یه کم دلم گرفته بود.
–تنهایی؟
–آره.
مامانت اینجاست، گفت بهت زنگ بزنم نگران نشی. من الان میام پیشت.
چند دقیقه بعد من و ستاره کنار هم نشسته بودیم و ستاره حرف میزد.
–وقتی فهمیدم جواب رد به پسر بیتا خانم دادی خیلی خوشحال شدم.
–آره نظرم عوض شد. مامانت میگفت تو شرکت پسر مریم خانم کار میکنی.
–آره دیگه، اون دفعه که برات تعریف کردم.
راستی اون روز بگو پسر مریم خانم رو کجا دیدم؟
کنجکاو پرسیدم:
–کجا دیدی؟
–همین طلا فروشی سر چهار راه.
–طلا فروشی؟ با کی؟
–خودش تنها بود.
–خب چی میخواست بخره؟
–من که نرفتم داخل مغازه، داشتم از پشت ویترین طلاها رو نگاه میکردم که دیدمش.
–کاش میموندی ببینی چی خرید.
ستاره جرعهایی از چایی که برایش آورده بودم را خورد و با طمانینه گفت:
–والله، نفهمیدم چی خرید. ولی دیدم یه جعبهی چوبی خیلی خوشگل از فروشنده گرفت و تشکر کرد. حالا فروشنده چی توی جعبه گذاشته بود من ندیدم. جعبش بهش میخورد مال گردنبد باشه، آخه جعبهی انگشتر کوچیکتره.
هراسان پرسیدم خب بعدش کجا رفت؟
جرعهی دیگری از چایاش خورد.
–خب معلومه دیگه، سوار ماشینش که جلوی مغازه پارک کرده بود شد و رفت.
لبهایم را شروع به گاز گرفتن کردم. نکند برای کسی خریده، نکند میخواهد نامزد کند. دلم مثل سیر و سرکه میجوشید.
پرسیدم:
–دقیقا چند روز پیش دیدیش؟
تاملی کرد.
–فکر کنم پری روز بود. موقع برگشت از باشگاه دیدمش.
سرم را به علامت تایید تکان دادم و نجوا کردم.
موقعی که از شرکت برگشته رفته خرید.
ناگهان فکری به سرم زد و گفتم:
–میگم بریم از اون طلا فروشه بپرسیم؟ به نظرت بهمون میگه چی بهش فروخته؟
ستاره خندید.
–وا! چه حرفهایی میزنی، یارو مگه بیکاره که بیاد به ما بگه چی فروخته؟ اولین حرفی که میزنه میگه شما چیکار دارید.
–خب بابتش بهش پول میدیم.
نوچ نوچی کرد.
–اُسوه جان، تو من رو یاد دیوونه بازیهای اون زمان خودم میندازی. بابا اونا چندین ساله تو این محلن، قشنگ همدیگه رو میشناسن. با هم سلام و علیک دارن. میخوای بری بپرسی که بزار کف دسته پسره، بهت نمیگه چی خریده که هیچ، آبروتم میره.
شاید واسه مامانش کادو خریده خب. ذهنت رو درگیر نکن.
ولی نمیتوانستم، ذهنم بد جور درگیر شده بود.
ستاره بلند شد.
من دیگه باید برم. امدم یه سر بهت بزنم. وقتی مرا در فکر دید ادامه داد:
–ای بابا، اگه میدونستم در این حد فکرت مشغول میشه نمیگفتم.
–آخه برام خیلی عجیبه.
ستاره فکری کرد و گفت:
–میخوای به مامانم بگم فردا که رفت پیاده روی از زیر زبون مادرش بکشه؟
لبم را گاز گرفتم.
–نه بابا زشته. آخه بره چی بهش بگه؟اصلا تو خودت چی به مامانت بگی؟ نه نه، تابلو میشه. آبروم پیش مامانتم میره.
–نه اونجوری که، من یه حرفی همینجوری میندازم که پسر مریم خانم رو دیدم، ببینم مامانم چی میگه، شایدم خودش رفت پرسید.
–باشه، اگر فکر میکنی نتیجه میده بگو.
بعد از رفتن ستاره، آنقدر در خانه راه رفتم که کمر درد گرفتم.
به فکرم رسید تنها راه فهمیدن این که موضوع از چه قرار است فقط یک نفر است آن هم نوراست.
او تنها منبع اطلاعاتی من است.
فکر نکنم از کانال ستاره به نتیجه برسم. گوشیام را برداشتم و شمارهی نورا را گرفتم.
💕join ➣ @God_Online 💕
💖💖💖💖💖💖💖
#ربیعمبارک
#کانالدلنوشتهوحدیث
@delneveshte_hadis110
<====🍃🌷🌷🍃====>