🏴 پاداش یاری اهلبیت(ع) با وجود ناتوانی، در کلام نورانی امام حسن عسکری(ع) 🏴 علىّ بن عاصم گويد: به امام عسکری(ع) عرض کردم: من از اينكه شما را يارى كنم #ناتوانم و جز اظهار ولايت شما و برائت از دشمنان شما و #لعنت‌كردن آنها در #تنهائى قدرت ندارم، پس حال من چگونه خواهد بود ای سرور من؟ امام فرمود: پدرم از جدم رسول خدا(ص) نقل کرد که فرمودند: هر کس از یاری ما اهلبیت(ع) #ناتوان باشد و در #تنهایی خود #لعنت بفرستد بر دشمنان ما، خدا صدای او را به #جميع‌ملائکه می رساند، پس هرگاه یکی از شما دشمنان ما را #لعنت می‌کند ملائکه آن #لعن را #بالا می برند و لعنت‌ می کنند‌ بر‌‌ کسیکه دشمنان‌ ما‌ را‌ لعن نکند، وقتیکه صدای لعن او به ملائکه برسد، آنان برای او #استغفار می‌کنند و ثنا می فرستند و می‌گویند: خدایا بر روح این بنده ای که به اندازه توانش اولیاء خود را یاری کرده درود فرست که اگر بر بیش از این کار توان داشت حتما انجام می داد. در این هنگام ندا از جانب خدا می آید که: ای ملائکه من! دعای شما را درباره این بنده ام #اجابت کردم و ندای شما را شنیدم و بر #روح او #درود فرستادم به همراه ارواح نیکان و او را جزء #برگزیدگان و #خوبان قرار دادم. 📚بحارالأنوار، ج۵۰ ص۳۱۶ ♦️ما با وجود توانایی، چقدر اهلبیت(ع) را یاری می کنیم؟♦️ https://eitaa.com/dinpajouhi

🔹زمان «بیداری ما!»🔹 مرحوم شیخ صدوق سفری به شرق ایران و شهرهای سمرقند و بلخ داشته، در برگشت از بلخ و موقع استراحت در نیشابور، شب دچار حزن و غمی ناگهانی شده و با همین حال به خواب میره. در عالم رویا خودش رو در حال طواف و در کنار «حجر الاسود» می بینه. خودش جریان رو اینطور می نویسه: در این حال ناگاه با امام عصر علیه السلام روبرو شدم. پس از سلام و جواب، آن جناب که آثار حزن و اندوه را در چهره من یافته بود، فرمود: «چرا در «غیبت» کتابی نمی نویسی تا هم و غمّت برطرف شود؟» پاسخ دادم: «من در دوران غیبت، کتاب های زیادی نوشته ام.» فرمود: «نه! منظورم این نبود، منظورم این بود که در مورد غیبت من کتابی بنویس!» از خواب بیدار شدم و تا صبح گریه کرده و از #کوتاهی‌ام نسبت به امام زمان علیه السلام #استغفار نمودم.(مستغفرا من التقصیر.) این عالم پرتلاش شیعه، بعد از یک عمر خدمات علمی به مکتب اهل بیت علیهم السلام، از اینکه کتابی راجع به امام زمان علیه السلام و #توجه‌دادن‌مردم به ایشان ننوشته، استغفار کرده و شروع به نوشتن کتاب ارزشمند و کم نظیر «کمال الدین و تمام النعمه» در مورد مولای غریب و غائب کرده. این صدوقی که با دعای خود حضرت بدنیا اومده بود، این بود، حالا ما چه زمانی قراره #بیدار بشیم و از کوتاهی‌هامون #استغفار کنیم، خدا می‌دونه!! البته اگر نفس بزاره کوتاهی‌ها رو ببینیم! چون الان خودمون رو اول بیدار عرصه مهدویت می‌دونیم! هر سال بعد از نیمه شعبان، همچنانکه بازار شناسایی انواع بیماریها برای فرار از روزه کم کم داغ میشه، بازار مهدویت و امام زمان (عج) هم کساد میشه تا سال بعد! یعنی انتظار فصلی. یعنی خواب یکساله و برگشت به تنظیمات کارخانه! طرف روی منبر هی از خودش تعریف می‌کرد که: آی مردم، مثل من باشید که هر روز صبح قبل از اذان، از خواب بیدار میشم و مشغول عبادت و راز و نیازم. بهلول پایین منبر بود، داد زد: آقا، شما هر روز از #رختخواب پا میشی نه از #خواب! حالا قصه ماست، با دو تا جشن و استیکر و استوری، فکر می‌کنیم تکلیف و دِین مهدویت رو ادا کردیم! این امام زمانی که براش ندبه ها کردند، اشک ها ریختن، برای اومدنش نذرها کردن، قسم ها دادند، جانها فدا کردن، در روایت فرمودن چند تا صفت داره، یکیش اینه: #طرید است، یعنی رانده شده است! وقتی یک نفر رو از اجتماع بیرون کنند، میگن طرید. وضع حضرت اینه: طرد شده. یعنی اگر با این کلمات خوش تراش دهن پرکن، مثل دکترین مهدویت و امثالهم، کار درست شده بود، الان وضعیت این نبود و انکار حجت بن الحسن تا دل خونه ها نرسیده بود! الان دیگه فقط وهابی و داعشی و آتئیست منکر حضرت نیستن، شیعه غافل هم بهشون اضافه شده. غافلیم از اینکه کف خیابون وضعیت مهدویت قرمزه نه در پژوهشگاه تخصصی و فوق تخصصی تربیت و تدوین فلان که باید ۳ بار نفس بگیری تا اسمشو بگی! این یعنی همون کوتاهی ها. یعنی خروجی ضعیف دستگاه ها و آدم های متولی. یعنی خواب غفلت ما، در عین ادعای بیداری! علتش هم اینه که اون #توجهی که باید به مبدا و ملجا عالم باشه در ما نیست. اون توجه خاصی که #اولیاء به حضرت دارند، اون توجهی که سرچشمه حرکتها و تلاشهاست در ما اصلا نیست و ما از اون توجه غافلیم. أَیْنَ وَجْهُ اللَّهِ الَّذى إِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ الْأَوْلِیاءُ یعنی مثل اولیاء، هر روز با مهدی(ع) نه فقط سالی یه بار! ان شاءالله نیمه‌شعبان سال بعد زنده باشیم و ببینیم که نسبت به امسال، نه یک قدم، بلکه چندین قدم اساسی برای مولای طرید برداشتیم‌. https://eitaa.com/dinpajouhi