. «باکیِ مجنون» من از آن روز که در بند غم یار شدم روز و شب از غم ارباب، عزادار شدم من خسی بی‌‌سر و پا بودم و اینگونه مرا نظری کرد و به چشمش چه بدهکار شدم! مردم شهر گواهند که عاقل بودم زلف او بوده به این وضع گرفتار شدم من که «عاقل» بُدَم و در سر شب خوابیدم خواب او دیدم و «دیوانه‌ای» بیدار شدم رؤیتی تار نصیبم شد و اندر سحری زخم‌های تن او دیدم و بیمار شدم اشک، آن باده ناب است، به هر کس ندهند درِ میخانه به این باده خریدار شدم سینه بر خاک کشیدم به سر کوی حسین من سگی بودم و طاهر به نمکزار شدم لذت مستی ‌بی‌حد نچشیدم مگر آن سحری را که به سوی حرم آوار شدم عاقبت کاش ببینم که من از عشق حسین به سرِ دار شدم‌ … میثم تمّار شدم بعد مرگم چه شود باز ببینم خود را زائر یار شدم ... نوکر سیّار شدم در شب اول قبرم به ملائک گویم: من همان باکیِ مجنونم و تکرار شدم ۱۷ جمادی الثانی ۱۴۴۶ @divaneashk

#تک_بیتی عمق دل دریا را ، ساحل که نمی‌فهمد حال دل شیدا را ، عاقل که نمی‌فهمد... @divaneashk