🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_و_سے_و_دوم /بخش دوم ریزش اشڪ هایم شدت مے گیرد،سریع پیشانے اش را روے پیشانے ام میگذارد و مے گوید:وقتے گریہ میڪنے اذیت میشم و بیشتر از خودم بدم‌ میاد! هق هقم بلند میشود و صدایم لرزان. _تَما...تمام‌...این...مُ...دَت...فڪر...فڪر...مے...ڪردم...من...ڪشتمت! داشتم...از...از...دوریت و عذاب وجدان مے مُردم! چشمانش را مے بندد:میدونم عزیزم میدونم! عذر میخوام! بینے ام را بالا مے ڪشم و زمزمہ مے ڪنم:چطور دلت اومد؟! چطورے تونستے اینطورے عذابم بدے؟! سرش را بالا مے گیرد و سیاهے چشمانش را بہ صورتم مے دوزد،با نگاهش تمام اجزاے صورتم را مے ڪاود. _میشہ سر فرصت صحبت ڪنیم؟! پوزخند میزنم:دیگہ ڪدوم فرصت؟! مسیر نگاهش بہ سمت امید تغییر مے ڪند،تڪانے بہ سرش مے دهد و با لحنے ملایم مے گوید:همین فرصت! دوبارہ چشمانش من را نشانہ مے گیرند. _حتے خودِ من ڪہ الان رو بہ روت نشستم! بخاطرہ امید اینجا نیستم! بخاطرہ آیہ اینجام! بخاطرہ زندگے مون! بخاطرہ عشقے ڪہ بهت دارم،مثل قبل شدید و گرم! آب دهانم را آرام فرو میدهم:راہ و رسم عاشقے اینہ ڪہ معشوقت رو عذاب بدے؟! لبخند پر رنگے لبانش را از هم باز مے ڪند:یعنے تو فقط معشوقے؟ نہ عاشق؟! سڪوت میڪنم،ادامہ میدهد:اگہ توے این دو ماہ برنگشتم از روے خجالت و عذاب وجدان بود! مردد از روے صندلے بلند میشود و نفس عمیقے مے ڪشد:چند دقیقہ پیش فرزاد زنگ زد گفت تقریبا همہ چیز رو بہ مامان و بابا گفتہ! میرم ببینمشون،فردا بر مے گردم! سپس ڪمے خم میشود و بہ چشمانم زل میزند:اجازہ دارم؟! پیشانے ام را بالا میدهم:براے چے؟! لبانش ڪہ روے پیشانے ام مے نشیند،تنم گُر مے گیرد و شاید جان! گویے ڪسے بہ بدنم شوڪ الڪترونیڪے میدهد،آرام زمزمہ میڪند:براے این؟! سپس صاف مے ایستد و مے پرسد:چیزے لازم ندارے؟ آب دهانم را با شدت فرو میدهم و سرم را بہ نشانہ ے منفے. _پس فعلا خدانگهدار! با قدم هاے آرام و بے میل بہ سمت در حرڪت میڪند،بے اختیار نامش از دهانم بیرون مے پرد! _روزبہ! با شتاب و دو جفت چشم نورانے بہ سمتم بر مے گردد. _جانِ روزبہ؟! گلویم را صاف میڪنم:لطفا دیگہ پیشم نیا! اخم ڪم رنگے صورتش را در بر مے گیرد،دوبارہ بغض مے شود موسیقے فضا! _خیلے خستہ ام! خیلے! دیگہ جون بخشیدن و ساختن رو ندارم! چند ثانیہ مڪث مے ڪند و بدون هیچ حرفے بہ سمت در مے رود،صداے بستہ شدن در مے شود سوهان روحم... ♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️ نویسنده:لیلے سلطانے @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_آخر #بخش_سوم _ما رو قابل نمے دونے؟! دستپخت مهین خانم حرف ندارہ. بہ زور توے اون حال بد لبخند زدم! _جسارت نباشہ اما...اما عادت ندارم با ڪسے ڪہ نمے شناسم هم سفرہ بشم! لبخند رو توے چشم هاش دیدم اما برعڪس چشم هاش روے لب هاش لبخند نبود! _یادم نمیاد لقمہ ے حروم سر سفرہ م آوردہ باشم! _جسارت نڪردم! _اما ڪردے! _عذر میخوام! بیشتر از این مزاحمتون نمیشم. با اجازہ اے گفتم و از پشت میز بلند شدم،مهین خانم بہ صورتم زل زد. اشڪ توے چشم هاش جمع شدہ بود. بہ زور بہ روش لبخند زدم و گفتم:از شما هم ممنونم. حتما خیلے بهتون زحمت زدم! خواستم قدم بردارم ڪہ صداے محڪم حاجے نذاشت! _بہ نظر آدم حسابے میاے! لحن حرف زدن و نگاہ ڪردنت ڪہ اینو میگہ!  بہ سمتش برگشتم:شما لطف دارید شاید اینطور باشہ! پوزخند زد:شاید؟! یعنے تو از خودت مطمئن نیستے؟! _از هیچے مطمئن نیستم! با اخم بہ صورتم خیرہ شد:دیشب تو خواب و بیدارے یہ چیزایے گفتے! _خب! _اگہ میخواے برے پیش خانوادہ ت صبر ڪن ناهارم رو بخورم بریم! متعجب پرسیدم:بریم؟! مشغول غذا خوردن شد:بلہ! گنگ نگاهش ڪردم:شما براے چے تشریف میارید؟! بدون توجہ مشغول غذا خوردنش شد و چیزے نگفت! از آشپزخونہ خارج شدم و بہ سمت در راہ افتادم،خواستم در رو باز ڪنم ڪہ دیدم در قفلہ! عصبے داد ڪشیدم:چرا این در قفلہ؟! هیچ جوابے نشنیدم،هرچے تقلا ڪردم در باز نشد! چند دقیقہ بعد حاجے اومد و گفت تا خیالش ازم راحت نشہ نمیذارہ جایے برم! داد و بیداد ڪردم،باهاش بحث ڪردم اما فقط سڪوت ڪرد! همین بیشتر عصبیم میڪرد! هرڪارے ڪردم فایدہ اے نداشت،هرچے پرسیدم دلیل این رفتارش چیہ؟ هیچ جوابے نداد! هر راهے رو امتحان ڪردم اما نتونستم از خونہ بیرون برم،مهین خانم زیاد دور و ورم نمے اومد! خستہ رفتم توے اتاقے ڪہ توش بودم و روے تخت نشستم،براے شام صدام ڪردن اما نرفتم. از روے تخت بلند شدم و سرگردون روے زمین نشستم و بہ اتفاقاتے ڪہ بین مون افتادہ بود فڪر ڪردم و آدماے غریبہ اے ڪہ توے خونہ شون حبسم ڪردہ بودن! نمیدونم چقدر گذشت تا خوابم برد،فردا شد و دوبارہ حرف هاے حاجے همون بود! چند روز گذشت،هر روز من داد و بیداد میڪردم و حاجے سڪوت! توے اون چند روز فهمیدم مرد مذهبے و معتقدیہ. نماز اول وقت میخوند،قرآن تلاوت میڪرد و مدام ذڪر میگفت. اسمش رو از زبون مهین خانم شنیدم بهش میگفت حاج حسن! از اون روز برام شد حاجے! هر روز ازش مے پرسیدم دلیل این ڪارهاش چیہ ولے بهم جواب نمیداد نویسنده:لیلے سلطانے @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_آخر #بخش_اول نگاهے بہ گهوارہ ے امید مے اندازد،لبخندش پر رنگ تر مے شود! _خب! مے شنوم! بہ سمتم سر بر مے گرداند،همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:از ڪجا شروع ڪنم؟! _اون...اونے ڪہ دفن ڪردن ڪیہ؟! جدے بہ صورتم زل میزند:نمیدونم! با چشم هاے گرد شدہ نگاهش میڪنم،شانہ اے بالا مے اندازد:نمے شناسمش! _پس چطور بہ جاے تو دفن شدہ؟! نفس عمیقے مے ڪشد،دستش را بالا مے آورد و انگشت شصتش را گوشہ ے لبم‌ مے گذارد! _نباید بهت سیلے میزدم! نوازش وار انگشتش را گوشہ ے لبم مے ڪشد! _آیہ! منو بابت حماقتم مے بخشے؟! نگاهم را بہ موڪت مے دوزم. _اول نگفتہ ها رو بگو! آرام‌‌ انگشتش را از روے لبم برمیدارد:چشم! سرم را بلند میڪنم و ڪنجڪاو بہ لب هایش خیرہ مے شوم. _شبے ڪہ بحثمون شد،یڪے دو ساعت بعد از تو،با عصبانیت از خونہ زدم بیرون. سوار ماشین شدم و راہ افتادم سمت ویلاے بابا تو ڪردان! حلقہ مو درآوردم،موبایلم رو خاموش ڪردم و توے داشبورد ماشین گذاشتمشون. میخواستم چند روز تنها باشم! جادہ تقریبا خلوت بود،خودم متوجہ نبودم اما با سرعت زیاد رانندگے مے ڪردم‌! یهو یہ چیزے جلوے ماشینم افتاد! سریع ترمز ڪردم و از ماشین پیادہ شدم،دیدم یہ پسر جوون جلوے ماشین افتادہ و نالہ میڪنہ! خم شدم ڪمڪ ڪنم بلند بشہ اما یقہ مو گرفت و چاقو گذاشت زیر گلوم! بہ این جا ڪہ مے رسد سرش را ڪمے بالا مے گیرد،رد باریڪ زخمے زیر چانہ اش ڪشیدہ شدہ! با خندہ مے گوید:زیر گلوم یادگارے ڪشید ڪہ حساب ڪار دستم بیاد! سرش را صاف میڪند و ادامہ میدهد:باهم درگیر شدیم،نفهمیدم چطور سرم رو بہ ڪاپوت ماشین ڪوبید! گیج و منگ شدم،سریع سوار ماشین شد و رفت! سرگیجہ ے شدیدے داشتم،نمیدونم چند دقیقہ یا شاید چند ساعت توے جادہ تنها بودم ڪہ نور چراغاے یہ ماشین بہ چشمم خورد! بے اختیار براش دست تڪون دادم و تلو تلو خورون بہ سمتش رفتم. سریع جلوے پام ترمز ڪرد،فقط تونستم زمزمہ وار بگم یڪے ماشینم رو دزیدہ و ڪتڪ ڪارے ڪردیم! خواستم برسوننم تهران! دیگہ چیزے متوجہ نشدم و از حال رفتم،وقتے چشمامو باز ڪردم حاجے رو بالاے سرم دیدم! تو یہ اتاق نسبتا بزرگ روے تخت دراز ڪشیدہ بودم،هوا روشن بود. سرم خیلے درد میڪرد،حاجے ڪنارم نشستہ بود. ازم پرسید ڪے ام؟! بے اختیار گفتم یہ آدمے ڪہ از همہ جا بریدم! بہ جاے این ڪہ حواسم بہ حاجے باشہ اتفاقات شب قبل جلوے چشمام رژہ میرفت! قسمے ڪہ آیہ میخواست بخورہ تو گوشم زنگ میخورد! نویسنده:لیلے سلطانے https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش دوم حاجے آروم تڪونم داد و پرسید:اینجایے؟! پوزخند زدم و گفتم:نمیدونم! ابرویے بالا انداخت و این بار پرسید:چرا دیشب نذاشتے بیمارستان ببرمت؟! گنگ نگاهش ڪردم،نفس عمیقے ڪشید و ادامہ داد:دیشب نذاشتے ببرمت بیمارستان! گفتے فقط میخواے جایے برے ڪہ تنها باشے! منم آوردمت اینجا! همونطور ڪہ از جاش بلند میشد گفت:البتہ اینجا تنهاے تنها هم نیستے. منو خانمم ڪنارتیم! تنهاییم و تقریبا بے رفت و آمد! نفس عمیقے ڪشیدم و گفتم:ممنون از ڪمڪ و لطفتون. اگہ مزاحمتے ایجاد ڪردم عذر میخوام! بدون توجہ بہ حرفم همونطور ڪہ بہ چشمام خیرہ شدہ بود پرسید:اسمت چیہ؟! دستم رو بہ سمتش دراز ڪردم و گفتم:روزبہ! آروم دستم رو فشار داد و پرسید:چندسالتہ؟! _سے و شیش! زیر لب زمزمہ ڪرد:سے و شیش! لبخند ڪم رنگے زد و دستم رو رها ڪرد،یہ چیز عجیبے توے چشمامش موج میزد،یہ طور خاصے نگاهم میڪرد! پشتش رو بہ من ڪرد و بہ سمت در رفت،منتظر بودم در رو ببندہ ڪہ گفت:نمیخواے پاشے؟! لنگہ ظهرہ!  از صبحونہ ڪہ جا موندے خودت رو براے ناهار برسون. با زحمت از روے تخت بلند شدم و گفتم:بیشتر از این مزاحمتون نمیشم! با تحڪم گفت:ما پایین منتظرتیم! یہ جذبہ ے خاصے داشت ڪہ ناخودآگاہ ازش حساب مے بردے! سرم داشت منفجر میشد،بہ زور قدم برمے داشتم. از اتاق خارج شدم،نگاهم بہ اطراف افتاد. تو یہ خونہ ے بزرگ دوبلڪس بودمم،مشخص بود وضع مالے خوبے دارہ. خونہ خیلے خلوت و سوت و ڪور بود،با قدم هاے ڪند از پلہ ها پایین رفتم. نگاهے بہ پذیرایے انداختم اما حاجے رو ندیدم! از پلہ ها فاصلہ گرفتم و گلوم رو صاف ڪردم. _اجازہ هست؟! صداے حاجے از پشت سرم اومد. _بیا این ور! بہ سمت صدا راہ افتادم،ورودے آشپزخونہ رو دیدم. حاجے پشت میز ناهارخورے چهار نفرہ اے نشستہ بود،یہ خانم مسن هم ڪنار میز ایستادہ بود و تنگ دوغ رو روے میز میذاشت. وارد آشپزخونہ شدم و رو بہ خانمے ڪہ ایستادہ بود سلام ڪردم. بدون هیچ حالت خاصے نگاهم ڪرد و جوابم رو داد،چند لحظہ بعد گفت:خوش اومدے! تشڪر ڪردم و با تعارف حاجے پشت میز نشستم،خانمے ڪہ ایستادہ بود رو بہ روے حاجے نشست و زیر چشمے منو نگاہ میڪرد! حاجے دیس برنج رو جلوم گذاشت و گفت:بسم اللہ! مردد گفتم:ممنون نمے خورم! پیشونیش رو بالا داد:پس چرا پشت میز نشستے؟ _شما گفتید بیام احترام شما هم بہ عنوان صاحب خونہ واجبہ! لبخند ڪم رنگے زد و ڪفگیر رو برداشت. https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش سوم _ما رو قابل نمے دونے؟! دستپخت مهین خانم حرف ندارہ. بہ زور توے اون حال بد لبخند زدم! _جسارت نباشہ اما...اما عادت ندارم با ڪسے ڪہ نمے شناسم هم سفرہ بشم! لبخند رو توے چشم هاش دیدم اما برعڪس چشم هاش روے لب هاش لبخند نبود! _یادم نمیاد لقمہ ے حروم سر سفرہ م آوردہ باشم! _جسارت نڪردم! _اما ڪردے! _عذر میخوام! بیشتر از این مزاحمتون نمیشم. با اجازہ اے گفتم و از پشت میز بلند شدم،مهین خانم بہ صورتم زل زد. اشڪ توے چشم هاش جمع شدہ بود. بہ زور بہ روش لبخند زدم و گفتم:از شما هم ممنونم. حتما خیلے بهتون زحمت زدم! خواستم قدم بردارم ڪہ صداے محڪم حاجے نذاشت! _بہ نظر آدم حسابے میاے! لحن حرف زدن و نگاہ ڪردنت ڪہ اینو میگہ!  بہ سمتش برگشتم:شما لطف دارید شاید اینطور باشہ! پوزخند زد:شاید؟! یعنے تو از خودت مطمئن نیستے؟! _از هیچے مطمئن نیستم! با اخم بہ صورتم خیرہ شد:دیشب تو خواب و بیدارے یہ چیزایے گفتے! _خب! _اگہ میخواے برے پیش خانوادہ ت صبر ڪن ناهارم رو بخورم بریم! متعجب پرسیدم:بریم؟! مشغول غذا خوردن شد:بلہ! گنگ نگاهش ڪردم:شما براے چے تشریف میارید؟! بدون توجہ مشغول غذا خوردنش شد و چیزے نگفت! از آشپزخونہ خارج شدم و بہ سمت در راہ افتادم،خواستم در رو باز ڪنم ڪہ دیدم در قفلہ! عصبے داد ڪشیدم:چرا این در قفلہ؟! هیچ جوابے نشنیدم،هرچے تقلا ڪردم در باز نشد! چند دقیقہ بعد حاجے اومد و گفت تا خیالش ازم راحت نشہ نمیذارہ جایے برم! داد و بیداد ڪردم،باهاش بحث ڪردم اما فقط سڪوت ڪرد! همین بیشتر عصبیم میڪرد! هرڪارے ڪردم فایدہ اے نداشت،هرچے پرسیدم دلیل این رفتارش چیہ؟ هیچ جوابے نداد! هر راهے رو امتحان ڪردم اما نتونستم از خونہ بیرون برم،مهین خانم زیاد دور و ورم نمے اومد! خستہ رفتم توے اتاقے ڪہ توش بودم و روے تخت نشستم،براے شام صدام ڪردن اما نرفتم. از روے تخت بلند شدم و سرگردون روے زمین نشستم و بہ اتفاقاتے ڪہ بین مون افتادہ بود فڪر ڪردم و آدماے غریبہ اے ڪہ توے خونہ شون حبسم ڪردہ بودن! نمیدونم چقدر گذشت تا خوابم برد،فردا شد و دوبارہ حرف هاے حاجے همون بود! چند روز گذشت،هر روز من داد و بیداد میڪردم و حاجے سڪوت! توے اون چند روز فهمیدم مرد مذهبے و معتقدیہ. نماز اول وقت میخوند،قرآن تلاوت میڪرد و مدام ذڪر میگفت. اسمش رو از زبون مهین خانم شنیدم بهش میگفت حاج حسن! از اون روز برام شد حاجے! هر روز ازش مے پرسیدم دلیل این ڪارهاش چیہ ولے بهم جواب نمیداد 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 ڪلافہ شدہ بودم و در عین حال آروم بودم،آروم از این ڪہ این حال بدم رو خانوادہ م بہ خصوصا مادرم،نمے بینہ! آروم از این ڪہ از تو دور بودم،از این ڪہ دیگہ آیہ روزبہ رو نداشت! حدود سہ هفتہ گذشتہ بود ڪہ حاجے بهم گفت میخواد برہ مشهد و منم باید همراهش برم! پرسیدم چرا ڪوتاہ جواب داد مشهد چندماہ ڪار دارہ و دست تنهاست! ازش پرسیدم چہ ڪارے گفت ساختن یہ موسسہ و سرپناہ براے بچہ هاے معلولے ڪہ پدر و مادرشون هزینہ هاے نگهدارے شون رو ندارن یا بدسرپرست و بے سرپرستن! یاد سامان افتادم و مردد شدم،جملہ هاے بعدیش باعث شد یہ تصمیم اشتباہ بگیرم! گفت متوجہ شدہ ماشینم همون شب تصادف ڪردہ و رانندہ ڪاملا سوختہ و مردہ! گفت همہ فڪر میڪنن من توے تصادف مُردم! اولش نگران شدم،هم براے تو هم براے پدر و مادرم! بے قرار تر شدم ڪہ برگردم خونہ،اما نمیدونم چرا یهو یہ فڪر مثل خورہ افتاد بہ جونم ڪہ اینطورے میتونم بابت همہ ے بے مهرے و بے محبتے هات اذیتت ڪنم! خشم و ڪینہ بہ جونم افتادہ بود،با حاجے راهے مشهد شدم! میخواستم یہ مدت ڪلا از همہ دور باشم! انگار از همہ ے عالم و آدم. بریدہ بودم! بے حسِ بے حس بودم،ڪرختِ ڪرخت! تو راہ نہ اون حرفے زد نہ من! همین ڪہ رسیدیم مشهد گفت میخواد براے زیارت‌ برہ حرم. گفتم من همین جا منتظرش میمونم. با تحڪم گفت حق ندارم از ڪنارش جم بخورم! بہ زور و ڪشون ڪشون منو همراہ خودش برد،وارد حرم ڪہ شدیم دستم رو ول ڪرد! گفت برو با امام خلوت ڪن یہ ساعت دیگہ همین جا باش! گیج از این رفتارش وایسادہ بودم ڪہ یهو بغلم ڪرد! https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش چهارم گیج تر شدم و هاج و واج نگاهش ڪردم،صداش مے لرزید! با بغض گفت:میدونے همسن و سال محسن منے؟! زمزمہ وار پرسیدم:ڪے؟! محڪم تر فشارم داد و سرش روے شونہ م گذاشت،یہ قطرہ اشڪ افتاد روے شونہ م! بے اختیار ڪمرش رو نوازش ڪردم و پرسیدم:محسن پسرتونہ؟! شدت اشڪ هاش بیشتر شد و آروم جواب داد:آرہ! نمیدونم چرا انقدر بہ دلم نشستے و برام مثل محسنمے! محسنے ڪہ شیش هفت سالہ حسرت یہ بابا گفتنش روے دلم موندہ! نمیدونم چرا یهو زبونم گفت:بابا! بابا رو ڪہ گفتم هق هق ڪرد و تنش بہ لرزہ افتاد! _جانِ بابا! متاثر شدم،منم مثل خودش بودم! مهر آدمے ڪہ فقط سہ هفتہ بود میشناختمش و تو خونہ ش حبسم ڪردہ بود و دلیلش رو نمے گفت،بہ دلم افتادہ بود! _از وقتے شهید شد بہ خوابم نیومدہ بود! درست شبے ڪہ تو رو پیدا ڪردم بہ خوابم اومد،گفت مراقب مهمونم باش! چطور توقع دارے ولت ڪنم برے؟! پدر شهید بود! پسرش تو خواب بهش گفتہ بود من مهمونشم! اون لحظہ حس خاصے نداشتم جز این ڪہ ڪلمہ ے شهید رو بیشتر از زبون تو شنیدہ بودم! تویے ڪہ دلت گیرِ یہ شهید مدافع حرم بود و بیشتر با حسرتِ نبودن اون زندگے میڪردے تا من! اون شب شدم عصاے دست حاج حسن! اول بردمش صحن انقلاب تا سلام بدہ و زیارت ڪنہ. بعد از زیارت بهم گفت میخواد براے نماز و خلوت برہ مسجد گوهرشاد. گفتم میشینم توے صحن انقلاب تا بیاد‌. یہ گوشہ نشستم و بہ آدم ها زل زدم. احساس میڪردم یہ آدم مُردہ ام ڪہ بہ زور راہ میرہ و نفس میڪشہ. روحم ڪرخت بود! با پوزخند بہ آدم هایے نگاہ میڪردم ڪہ اشڪ مے ریختن و زیر لب زمزمہ میڪردن! سرے تڪون دادم و چشم چرخوندم،تو دو سہ متریم یہ زن و شوهر جوون نشستہ بودن. زن بہ پهناے صورت اشڪ مے ریخت و هق هق میڪرد،شوهرش ڪنار گوشش صحبت میڪرد اما انگار حواسش نبود. چشم دوختہ بود بہ گنبد و اشڪ مے ریخت. یهو هق هقش شدت گرفت و بلند گفت:میدونم دست خالے برم نمے گردونے آقا میدونم! تو رو بہ جوادت دامنمو سبز ڪن! بے اختیار از جام بلند شدم و بہ سمتشون رفتم،مردد بودم ڪہ چے بگم؟! نمیدونستم ڪارے ڪہ میخواستم انجام بدم درستہ یا نہ! نگاہ مرد روے صورتم افتاد،دلم رو بہ دریا زدم و گفتم:سلام! مرد جواب سلامم رو داد و منتظر بہ صورتم چشم دوخت. آروم گفتم:عذر میخوام صداے همسرتون رو شنیدم! بہ پزشڪ مراجعہ ڪردید؟! مرد اخم ڪرد،زن سریع نگاهش رو از گنبد گرفت و جواب داد:بلہ اما... مرد سریع حرفش رو قطع ڪرد و پرسید:شما دڪترے؟! _نہ! اما شاید بتونم ڪمڪ ڪنم! مرد و زن نگاهے بہ هم انداختن. تعللشون رو ڪہ دیدم گفتم:نمیدونم مشڪلتون چیہ. اگہ براے هزینہ هاے درمان باشہ خَیر مے شناسم! چشم هاشون برق زد! شمارہ ے حاجے رو بهشون دادم و سریع از ڪنارشون رفتم. وقتے از صحن خارج میشدم دیدم چشم هاے هر دوتاشون مے بارید،از شوق! https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش پنجم سریع خودم رو بہ مسجد گوهرشاد رسوندم و حاجے رو پیدا ڪردم. یہ گوشہ نشستہ بود و قرآن مے خوند. ڪنارش نشستم،سرش رو بلند ڪرد،ماجراے اون زن و شوهر رو براش تعریف ڪردم‌. لبخند پر رنگے زد و گفت ڪار خوبے ڪردم! قرآن رو بست و بدون مقدمہ پرسید:اهل نماز و روزہ نیستے نہ؟! سرم رو بہ نشونہ ے منفے تڪون دادم:نہ! _آخرین بار ڪے اومدہ بودے زیارت امام؟! _تا حالا زیارت نیومدم! متعجب نگاهم ڪرد و سرش رو تڪون داد،شنیدم درموندہ زیر لب لا اللہ الا للہ گفت! با بهت بہ فرش خیرہ شد بود،چند دقیقہ بعد سرش رو بلند ڪرد و گفت:پس دعا یادت نرہ! میگن هرڪسے ڪہ براے بار اول برسہ خدمت آقا،هرچے بخواد بهش میدہ! لبخند ڪم رنگے بہ روش پاشیدم:اعتقاداتمون شبیہ بہ هم نیست! _پس چرا تو اینجایے؟! چرا سر راہ هم قرار گرفتیم؟! چرا بعد از شیش هفت سال محسن باید بیاد تو خوابم و سفارش تو رو بڪنہ؟! چرا نزدیڪ سفر مشهدم آشنا شدیم؟! بہ نظرت اینا اتفاقیہ؟! نفس عمیقے ڪشیدم:نمیدونم! هیچے نمیدونم! لبخند گرمے زد:ڪرامت آقا رو امشب ندیدے؟! ڪہ تو رو ڪشوند توے حریمش و واسطہ ے خیر بہ اون زن و شوهر شد! نفس عمیقے ڪشیدم و جوابے ندادم‌. _چرا انقدر پریشونے؟! چرا چشمات انقدر غمگینہ؟! _چون شڪست خوردم! _نمیخواے بہ پدر و مادرت خبر بدے؟! _بیچارہ پدر و مادرم! حتما تا الان... حرفم رو ادامہ ندادم،آروم پرسید:مجردے درستہ؟! توے این سہ هفتہ چیزے از خودت نگفتے! _نہ!  متعجب نگاهم ڪرد:یعنے ازدواج ڪردے؟! فقط بہ نشونہ ے مثبت سر تڪون دادم. _پس اون بندہ خدا چے؟! حتما تا الان هزار بار مردہ و زندہ شدہ! پوزخند زدم:فڪر نڪنم! مردد پرسید:دوست دارے باهم صحبت ڪنیم؟! بدون توجہ بہ سوالش گفتم:راستے بهتون گفتم ڪہ عمران خوندم؟! براے ڪارهاے مهندسے و نقشہ ڪشے میتونم بهتون ڪمڪ ڪنم! لبخند زد عمیق! _دستمزدت چقدرہ آقاے مهندس؟! _دستمزدم هزینہ اے ڪہ بہ اون زن و شوهر میخواید ڪمڪ ڪنید! _بچہ هم دارے؟! تلخ خندیدم! _نہ خدا رو شڪر! یعنے از همسرم بچہ اے ندارم! ڪنجڪاو نگاهم ڪرد:یعنے چے؟! _یہ پسرخوندہ دارم،از جنس بچہ هایے ڪہ میخواید براشون سرپناہ بسازید! محتاط نگاهم ڪرد:اگہ بپرسم چرا گفتے نہ خدا رو شڪر ناراحت میشے؟! سرم رو تڪون دادم:چون میخوایم جدا بشیم! _براے همین گفتے همسرت نگران نمیشہ؟ سرم رو پایین انداختم:خیلے وقتہ عاطفے ازم جدا شدہ! 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 دستش رو روے شونہ م گذاشت. _من ڪہ باور نمیڪنم زنے بتونہ راحت از مرد بہ این خوش تیپے و خوش اخلاقے و با محبتے دل بڪنہ! شاید دارید عجلہ مے ڪنید! سڪوت ڪردم،حاجے وقتے دید توے خودم رفتم دوبارہ قرآنش رو باز ڪرد. زمزمہ وار گفت:بہ حق امام رضا از این آشفتگے درمیاے باباجان! مطمئنم آشنایے مون بے دلیل نیست! نفس عمیقے ڪشیدم و بہ رفت و آمد آدم ها خیرہ شدم. یہ ساعت بعد همراہ حاجے از حرم خارج شدیم و بہ سمت سوئیتے ڪہ اجارہ ڪردہ بود رفتیم. از روز بعد دنبال ڪارهاے موسسہ افتادیم،همراہ حاجے زمینے ڪہ براے ساخت موسسہ انتخاب شدہ بود رو بررسے ڪردیم. دو سہ روز بعد ڪلنگ ساخت موسسہ زمین خورد. دیگہ نہ حاجے از من چیزے پرسید نہ من باهاش درد و دل ڪردم. از این ڪہ داشتم براے بچہ هاے معلول شبیہ بہ سامان ڪارے انجام میدادم حالم یہ مقدار بهتر شدہ بود! میخواستم آیہ رو از ذهن و قلبم پاڪ ڪنم،خودم رو درگیر بدو بدوهاے ساخت و ساز موسسہ و ڪمڪ بہ حاجے ڪردہ بودم. خیلے نگران مامان و بابا بودم،از طرفے دوست نداشتم با اون حال و اوضاع باهاشون رو بہ رو بشم‌. عذاب وجدان گرفتہ بودم،مے ترسیدم اتفاقے براشون بیوفتہ. چندبار خواستم باهاشون تماس بگیرم اما نمیخواستم بہ هیچ عنوان تو ازم خبردار بشے! نفس عمیقے مے ڪشد و با زبان لبش را تَر میڪند،بے اختیار مے پرسم:آب بیارم؟! سریع مے گوید:نہ! سرفہ اے مے ڪند و ادامہ میدهد:میخوام هر چہ زودتر از این وضعیت دربیایم! ڪنجڪاو مے پرسم:اون زن و شوهر چے شدن؟! لبخند میزند:هنوز تحت درمانن! حاجے بهشون ڪمڪ ڪرد! چشمانش برق میزند:ادامہ بدیم؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:آرہ! https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش ششم چند دقیقہ بعد وارد مهمان سرا شدیم و پشت میز نشستیم. همہ ے ڪسایے ڪہ مهمون سرا بودن با شوق و ذوق مشغول غذا خوردن بودن. نگاهم رو از اطراف گرفتم و بہ حاجے چشم دوختم. حاجے بے مقدمہ گفت:فردا عازم تهرانم! باید بہ موسسہ سر بزنم. روزبہ جان حواست بہ همہ چے باشہ! هواے مهین خانم ما رو هم داشتہ باش! _بہ روے چشم! مهین خانم لبخند پر رنگے زد و گفت:حاج حسن! نظرت چیہ براے آقا روزبہ آستین بالا بزنیم؟! خشڪم زد،یعنے حاجے بهش چیزے نگفتہ بود؟! حاجے نگاهے بہ من انداخت و گفت:اگہ مجرد بود میشد یہ ڪارے براش ڪرد! مهین خانم با تعجب نگاهمون ڪرد:یعنے چے اگہ مجرد بود؟! حاجے جواب داد:یعنے مجرد نیست! مهین خانم متعجب بہ من خیرہ شد:ازدواج ڪردے؟! بہ زور لبخند زدم:بلہ! _آخہ... حرفش رو خورد،حاجے همونطور ڪہ غذاش رو مے خورد گفت:راستے نگفتہ چند وقتہ ازدواج ڪردے؟! چند ثانیہ مڪث ڪردم و بعد جواب دادم:با دوران عقدمون سہ سال و نیم! مهین خانم مردد گفت:پس چرا خبرے از خانمت نیست؟! تا خواستم جواب بدم با ذوق ادامہ داد:بچہ هم دارید؟! _بچہ ڪہ نہ...! داریم جدا میشیم! بندہ خدا دیگہ چیزے نگفت و پڪر شد،حاجے گفت:بہ جاے فڪر و خیال،غذاتو بخور! این غذا با همہ ے غذاهایے ڪہ خوردے فرق میڪنہ! قاشقم رو پر ڪردم و بہ سمت دهنم بردم،حاجے با لبخند نگاهم ڪرد و گفت:آقا نمڪ گیرت ڪرد! فرداے اون روز حاجے برگشت تهران،همہ ے ڪارها افتاد روے دوشم. سہ روز بعد حاجے برگشت،گفت ڪارهاے موسسہ ے مشهد دارہ خوب پیش میرہ و میتونیم برگردیم تهران و ماهے یڪ بار براے سرڪشے بیایم. اما من دوست نداشتم برگردم تهران! انگار توے اون شهر غریب حالم بهتر بود! میخواستم بہ آیہ فڪر نڪنم اما نمیشد! وقتے بهش فڪر میڪردم قلبم گر مے گرفت و مے سوخت! حالم دوبارہ بد شدہ بود،دلتنگے و نگرانے براے مامان و بابا و ناراحتے و بے خبرے از آیہ داشت از پا درم مے آورد. حاجے داشت براے برگشتن بہ تهران آمادہ میشد ڪہ بهش گفتم میخوام بمونم همینجا و حواسم بہ ڪارا باشہ! اولش جا خورد اما بعد گفت بریم حرم و مردونہ صحبت ڪنیم! نتونستم نہ بیارم! دوبار رفتہ بودم حرم،بار اول حس خاصے نداشتم اما بار دوم حس ڪردم اونجا آرومترم. همراہ حاجے از هتل تا حرم پیادہ رفتیم،شهر نسبت بہ روزهاے اولے ڪہ اومدہ بودم خلوت تر شدہ بود. مستقیم رفتیم صحن انقلاب،هوا سوز داشت اما توے صحن نشستیم. 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 اول من گفتم! از خودم از خانوادہ ام،از تحصیلاتم،از دوران دانشجویے و آشنا شدن با آوا و رفتنش،از حس و حال بعدش و سرگرم ڪار شدن،از سامان،از مدیریت شرڪت،از شروع ڪردن یہ پروژہ تو روزاے اول آبان ماہ بہ پیشنهاد شهاب،از آقاے نیازے اے ڪہ خونہ ش رو نمے فروخت و با فرزاد بحث ڪردہ بود،از وارد شدن مطهرہ بہ شرڪت و استخدام آیہ نیازے! از چشم هاے غمگین آیہ گفتم،از رفتار محجوبانہ و سردش،از این ڪہ شهاب میخواست بهش آسیب برسونہ و ڪمڪش ڪردم،از این ڪہ شبیہ من نبود،از مذهبے بودنش و دنیاے متفاوتے ڪہ با هم داشتیم،از عادت ڪردنم،از بے قرارے اے ڪہ روز رفتنش بہ جومم افتاد،از ابراز علاقہ ے بے ارادہ م،از مخالفت مادرم و دلایلش،از این ڪہ آیہ هم بهم دل بست،از مخالفت خانوادہ ش،از نامزد شهید بودنش،از خواستگارے رسمے رفتن و جواب بلہ گرفتن،از ازدواجمون،از روزاے قشنگمون،از اختلاف دیدگاهمون ڪہ مشڪل ساز شدہ بود،از تغییر ڪردن آیہ،از بحث هامون،از سرد شدنمون و جدال آخرمون! حاجے توے سڪوت فقط گوش ڪرد،بعدش اون گفت از وضعیت مالیش،از اسم و رسمش،از تنها بچہ ش،از محسن و اخلاقاے خاصش،از این ڪہ مایہ ے سرافڪندگیش شدہ بود،از تغییرات ناگهانے محسن و شهید شدنش،از مفقودالاثر شدنش،از تنها شدن خودش و مهین خانم! بہ خودمون ڪہ اومدیم دیدیم دارن اذان صبح میگن و ما هنوز مشغول صحبت ڪردنیم! حاجے رفت وضو بگیرہ و براے نماز آمادہ بشہ،دنبالش رفتم. بعد از این ڪہ نماز خوند از حرم بیرون اومدیم،توے فڪر فرو رفتہ بود. ازش خواستم بذارہ همین جا بمونم تا حالم بهتر بشہ،چیزے نگفت. برگشتیم سوئیت،فردا صبحش حاجے و مهین خانم راهے تهران شدن. حاجے خواست ڪامل در دسترش باشم و از خودم و ڪارها بهش خبر بدم. تنها شدم،فڪر میڪردم حالم بهتر بشہ اما نشد! فڪرم بیشتر درگیر شد و دلم تنگ تر! میخواستم دورا دور از مامان و بابا خبر بگیرم،از حاجے خواستم برام خبر بگیرہ. چند روز گذشت،حاجے زنگ زد و گفت همہ فڪر میڪنن مُردم و تو بهشت زهرا قبر دارم! برادرم برگشتہ ایران و ڪارهاے شرڪت رو انجام میدہ. حال مامان و بابا زیاد مساعد نیست و عزادارن! قلبم فشردہ شد،از خودم بدم اومد! از این ڪہ باعث ناراحتے و عذابشون شدہ بودم! حاجے هیچ حرفے از تو نزد،چندبار خواستم سوال ڪنم اما زبونم نچرخید. https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش هفتم یڪ ماہ از تنها بودنم توے مشهد میگذشت،حالم گرفتہ تر شدہ بود و دلم افسردہ تر! هر شب میرفتم میشستم صحن انقلاب و بہ گنبد خیرہ میشدم. با همہ ے آشفتگے هام اونجا آروم بودم! شاید حرف حاجے درست بود،نمڪ گیرم ڪردہ بودن! بعد از یڪ ماہ،حاجے بے خبر اومد مشهد. دلم براش تنگ شدہ بود. گزارش همہ ے ڪارها رو بهش دادم،با حالت خاصے نگاهم میڪرد. انگار توے چهرہ م دنبال چیز خاصے بود! میگفت باید دلیل این آشنایے رو بفهمہ! ڪیفش رو باز ڪرد چیزے بردارہ ڪہ یہ عڪس از داخل ڪیفش روے زمین افتاد. خشم شدم عڪس رو بردارم و بهش بدم ڪہ خشڪم زد! حاجے با نگرانے پرسید چیزے شدہ؟! سریع عڪس رو برداشتم و من من ڪنون گفتم:این... اینے ڪہ تو عڪسہ! نتونستم حرفم رو ادامہ بدم،عڪس رو از دستم گرفت و گفت:محسن و دوستاشن! خواست عڪس رو داخل ڪیفش برگردونہ ڪہ ازش گرفتم. گیج نگاهم ڪرد،انگشتم رو گذاشتم رو چهرہ ے هادے! یہ بار تو بهشت زهرا عڪسش رو سر مزارش ڪہ بودے دیدہ بودم. حاجے نگاهے بہ عڪس انداخت و گفت:هادے از دوستاے صمیمے محسن بود. یڪ‌ ماہ و نیم بعد از شهادت هادے،محسن شهید شد! _نامزدِ...نامزد سابق آیہ ست! هاج و واج بہ صورتم چشم دوخت،چند ثانیہ پلڪ نزد. یهو بہ خودش اومد و گفت:یا للعجب! آب دهنش رو طورے فرو داد ڪہ صداش رو شنیدم! عڪس رو از دستم گرفت و روے تخت نشست،زیر لب گفت:گفتم آشنا شدن ما اتفاقے نیست! ڪلافہ دستم رو بین موهام بردم و پریشونشون ڪردم! سرش رو بلند ڪرد و بہ چشم هام خیرہ شد،بغض ڪردہ بود! _خانمتو یہ بار دیدم! فڪر ڪنم اون موقع هیجدہ سالہ ش بود! یہ دختر لاغر با قد متوسط و صورت گندمے و چشماے غمگین قهوہ اے! خوب حالشو یادمہ! خوب! آیہ اے ڪہ محسن میخواست خودش رو بهش ثابت ڪنہ! یا للعجب از بازے روزگار! بدنم ڪرخت شد،روے زمین نشستم.‌ شوڪہ شدہ بودم! پدرِ دوست صمیمیِ نامزد سابق آیہ توے اون جادہ بہ دادم رسیدہ بود و پنج ماہ بود ڪہ ڪنارش زندگے میڪردم! ڪنارِ پدرِ دوستِ صمیمیِ هادے اے ڪہ آیہ میخواست جونش رو براپ قسم بخورہ! زیر لب زمزمہ ڪردم:من اینجا چے ڪار میڪنم؟! حاجے دستے بہ صورتش ڪشید و سرش رو تڪون داد. شوڪہ شدہ بودم،حاجے هم توے فڪر فرو رفتہ بود. یهو زیر لب زمزمہ ڪرد:بہ وعدہ ش عمل ڪرد! ڪنجڪاو بہ صورتش خیرہ شدم،ماجراے برخورد تو و محسن رو برام تعریف ڪرد. منم توے فڪر فرو رفتم،حاجے خواست سریع تر برگردیم تهران. بهت زدہ راهے تهران شدم،موقع حرڪت رفتم حرم و خداحافظے ڪردم! بہ آرامش اونجا وابستہ شدہ بودم! شدہ بود خلوتگاهم! امامے ڪہ ازش برام گفتہ بودے عین حرفات بود،مهربون و تسڪین دهندہ! https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش هشتم همراہ حاجے برگشتیم تهران،خواست خوب فڪر ڪنم و تصمیم بگیرم‌. دو سہ هفتہ با خو‌دم ڪلنجار رفتم،هنوز آیہ رو دوست داشتم! از رفتارم پشیمون شدہ بودم،از این ڪہ میخواستم عذابت بدم و از طرفے بابت این برخوردے ڪہ با حاجے داشتم واقعا شوڪہ بودم! بہ قول حاجے نمے تونست اتفاقے باشہ! شاید همونطور بود ڪہ تو و حاجے میگفتید! این ڪہ شهدا زندہ ان و تو زندگے ما تاثیر دارن! حاجے ڪلے باهام صحبت ڪرد،گفت این یہ فرصت دوبارہ ست! باید با منطق بهترین تصمیم رو بگیرم و سریع تر برگردم! چند روز بعد بهش گفتم میخوام برگردم! میخوام با آیہ صحبت ڪنم ڪہ اگہ بهم علاقہ دارہ بہ هم فرصت بدیم! بخاطرہ وضعیت قلب بابا و خبر نداشتن از حال تو،از حاجے خواستم با فرزاد ارتباط بگیرہ تا همہ چیز رو بهش بگیم و بقیہ رو آمادہ ڪنہ. چند روز طول ڪشید تا حاجے تونست با فرزاد قرار بذارہ. توے موسسہ باهاش قرار گذاشت،وقتے وارد اتاق شد و من رو دید صورتش مثل گچ دیوار سفید شد! نمے تونست هیج حرڪتے ڪنہ! وقتے بغلش ڪردم بہ خودش اومد و شروع ڪرد بہ گریہ ڪردن! هنوز باورش نمے شد،یڪم طول ڪشید تا بہ خودش بیاد و صحبت ڪنیم‌. همہ چیز رو خلاصہ و سربستہ براش تعریف ڪردم،وقتے حرف هام تموم شد از حال مامان و بابا پرسیدم گفت حالشون تعریفے ندارہ! بابا چندبار حملہ ے خفیف داشتہ و مامان افسردہ شدہ! گفت مامان،آیہ رو مقصر میدونہ! اسمت رو ڪہ آورد سریع پرسیدم:حالش چطورہ؟! سرش رو تڪون داد و گفت:فڪر ڪنم حالش از همہ مون بدترہ! خونہ ے پدرشہ! وقتے خبر تصادف رو بهش دادن حالش بد شد و بیمارستان بسترے ڪردنش. مامان میگفت چند روز با هیچڪس صحبت نمے ڪرد. تو هیچڪدوم از مراسم ها شرڪت نڪرد و تا حالا سر مزار نرفتہ! من ڪہ توے این مدت ندیدمش،درگیر برگشتن و ڪاراے شرڪت و مراقبت از مامان و بابا بودم. آقاجون چندبار بهش سر زد،میگفت آیہ خودشو رو مقصر میدونہ و از محسن و سمانہ خجالت میڪشہ! از طرفے با این وضعیتے هم ڪہ الان دارن... مڪث ڪرد،سریع پرسیدم:ڪدوم وضعیت؟! فرزاد سریع جواب داد:باردار بودنش دیگہ! احساس ڪردم یڪے یہ سطل آب سرد روے سرم خالے ڪرد! 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 آب دهنم رو با شدت فرو دادم و با بهت پرسیدم:چے میگے؟! متعجب نگاهم ڪرد:نمیدونستے؟! گیج و منگ بہ صورتش خیرہ شدہ بودم،قلبم بہ تپش افتاد! فرزاد مردد گفت:هفت ماهہ باردارن! بچہ تونم... مڪث ڪرد و آروم لب زد:پسرہ! چشم هام رو بستم،زیر لب زمزمہ ڪردم:واے! با صداے حاجے بہ خودم اومدم:پس بهترہ هرچہ سریع تر روزبہ برگرد! فرزاد مردد لب زد:فڪر نڪنم! چشم هام رو باز ڪردم،ڪلافہ نفسش رو بیرون داد! _میترسم بابا شوڪہ بشہ! خودت ڪہ وضعیت قلبش رو میدونے! سرم رو بہ نشونہ ے مثبت تڪون دادم. ادامہ داد:حال آیہ خانم هم مناسب نیست! از نظر روحے خیلے بہ هم ریختہ ست. شنیدم توے این مدت چندبار حالش بد شدہ! هیچڪس امید نداشت ڪہ بتونہ بچہ رو نگہ دارہ! اگہ براش اتفاقے بیوفتہ... حرفش رو ادامہ نداد،درموندہ بہ حاجے خیرہ شدم. _با این وضعیت بعید میدونم آیہ منو ببخشہ! دستے بہ ریشش ڪشید و گفت:بذار عقلامونو بذاریم روے هم ببینیم چے میشہ! اون شب تا صبح بیدار بودم و بہ تو فڪر میڪردم. مدام با خودم میگفتم بدجور بہ زندگیمون گند زدم! دلشورہ داشتم و نگران بودم،بیشتر از همہ نگران تو! دروغہ بگم نگران امید بودم! نہ نگران امید نبودم! نمیتونستم حس خاصے بہ بچہ اے ڪہ ناخواستہ وارد زندگیمون شدہ بود و از وجودش خبر نداشتم داشتہ باشم! بغض داشت خفہ م میڪرد،بیشتر از هر روز دیگہ اے دلم برات تنگ شدہ بود. مدام حرف هاے فرزاد توے سرم‌ مے پیچید،دو دل شدہ بودم! با خودم میگفتم حتما دیگہ براش مهم نیستم ڪہ تا حالا سر مزارم نرفتہ! از طرفے میگفتم اگہ برگردم آیہ بخاطرہ عذاب وجدان و بچہ مون،منو میخواد نہ بخاطرہ خودم! بہ ڪل بہ هم ریختہ بودم،فرداش بہ فرزاد زنگ زدم و ازش خواستم بهت سر بزنہ و... بہ اینجا ڪہ مے رسد مڪث میڪند‌. پوزخند میزنم و مے گویم:ازش خواستے اون حرف ها رو بهم بزنہ و بازے اے ڪہ مامان سمانہ چندسال پیش راہ انداخت رو ادامہ بدہ! بہ نشانہ ے مثبت سر تڪان میدهد،نفسم را با حرص بیرون میدهم. _ڪارم درست نبود اما...اما باید ازت مطمئن میشدم! ڪلے با خودم و فرزاد ڪلنجار رفتم تا اون چندتا جملہ رو بهت بگہ و وانمود ڪنہ... باز جملہ اش را ادامہ نمے دهد،لب میزنم:ڪہ بهم علاقہ داشتہ و این سال ها بخاطرہ من از خانوادہ دور بودہ! شرم در چشمانش مے نشیند و سرش را خم میڪند‌. صدایش گرفتہ مے شود:اما نتونست بیشتر از همون چندتا جملہ پیش برہ! منم نخواستم! وقتے از حال بدت میگفت،بے قرار تر میشدم و دلتنگ تر! https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش دهم ا قاب ڪردہ ابروهاے مشڪے رنگم،قهوہ اے شدہ اند و زیباتر! رنگ و رو و نشاط بہ صورتم برگشتہ و برقِ زندگے بہ چشمانم! با صداے رانندہ بہ خودم مے آیم! _خانم! ڪجا پیادہ میشید؟ همانطور ڪہ آینہ را از مقابل صورتم پایین مے آورم از پنجرہ نگاهے بہ بیرون مے اندازم. با انگشت اشارہ بہ ساختمان شرڪت اشارہ میڪنم. _لطفا برید جلوے اون ساختمون! چشمے مے گوید و ڪمے سرعتش را زیاد مے ڪند،آینہ را داخل ڪیفم برمیگردانم. نگاهم بہ امید یڪ ماهہ مے افتد،سرهمے سفید با خال هاے ریز طوسے رنگ تنش ڪردہ ام. داخل ڪریر آبے رنگش خوابش بردہ،لبخند پر رنگے روے لب هایم مے نشیند. ماشین ڪہ توقف میڪند سریع ڪرایہ را حساب میڪنم و ڪریر را با احتیاط از روے صندلے برمیدارم‌. نگاهے بہ ساختمان شرڪت و سپس بہ ساعت مچے ام مے اندازم. بہ امید خیرہ میشوم و مے گویم:الان بابایے میاد! توام‌ مثل من استرس دارے؟! خمیازہ ڪہ مے ڪشد با خندہ ادامہ میدهم:بعید میدونم مامان جان! مامانو دعا ڪن ڪہ پشیمون نشہ! نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را بہ در پارڪینگ مے دوزم. حدود سہ هفتہ از صحبت ڪردن من و روزبہ گذشتہ،دو روز بعد از صحبت هاے روزبہ؛جلسات مشاورہ ام را از سر گرفتم. روزبہ تغییر ڪردہ بود صبورتر شدہ بود و خوش اخلاق تر! دیگر نسبت بہ اعتقادات مذهبے بے تفاوت نبود! نمازخوان و معتقد نشدہ بود اما دوست داشت از اعتقادات امثال من و حاجے بیشتر بداند! نورا همراہ طاها و دختر شیرین زبانش بہ خانہ آمد و از پدر و مادرم عذرخواهے ڪرد. مادرم نتوانست تاب بیاورد و سریع معذرت خواهے اش را قبول ڪرد. پدرم سرد بود و بے تفاوت اما مخالفتے نڪرد! یعنے او هم دیگر تاب بے خبرے و دورے از دخترش را نداشت! حاجے چندبار بہ دیدنم آمد و از آشنایے با روزبہ و حال و هوایے ڪہ در آن چندماہ داشتہ صحبت ڪرد. از این ڪہ روزبہ شدہ عصاے دستش و پدر چهل فرزندے ڪہ در موسسہ ے یاس هستند! از این ڪہ پیگیر ساخت موسسہ ے مشهد براے ڪودڪان معلول است! آخرین جملہ اے ڪہ گفت این بود. "باباجان! این آدم ارزشش رو دارہ ڪہ بهش دوبارہ فرصت بدے!" در این مدت خوب فڪر ڪردم و دیشب تصمیم نهایے ام را گرفتم! با استرس لبم را مے جوم،دو سہ دقیقہ بعد ماشین بابا محسن از پارڪینگ خارج مے شود. روزبہ تنها پشت فرمان نشستہ،صورتش جدے و سرد است! شبیہ بہ آن روزبهے ڪہ برایم مهندس ساجدے بود! بے اختیار لبخند میزنم،میخواهد فرمان را بچرخاند ڪہ سریع یڪ دستم را آزاد میڪنم و بالا میبرم‌. نگاهش بہ سمت من ڪشیدہ مے شود،متعجب بہ صورتم خیرہ مے ماند. چند ثانیہ بعد بہ خودش مے آید و سریع از ماشین پیادہ میشود‌. با قدم هاے بلند بہ سمتم مے دود،متعجب پیشانے اش را بالا مے اندازد! پرسشگر نامم را زمزمہ میڪند:آیہ؟! لبخندم پر رنگ تر مے شود،بہ دو سہ قدمے ام مے رسد. _سلام خستہ نباشے! پیراهن استخوانے رنگے همراہ شلوار جین طوسے رنگ تیرہ بہ تن دارد و ڪالج هاے مشڪے بہ پا ڪردہ. تہ ریش گذاشتہ و موهایش را از همیشہ ڪوتاہ تر ڪردہ! دلم برایش ضعف مے رود! ڪریر امید را با استرس بہ قفسہ ے سینہ ام مے چسبانم! روزبہ ڪنجڪاو بہ صورتم چشم مے دوزد و میگوید:ممنون! ڪار داشتے میگفتے دنبالت مے اومدم. گلویم را صاف مے ڪنم و با زبان لبم را تَر میڪنم. لحنش آرام مے شود و دلربا! _آیہ! چیزے شدہ؟! من من ڪنان جواب میدهم:خب...خب! گفتم بیشتر از از این بلاتڪلیف نمونیم! هرچہ سریع تر تمومش ڪنیم بهترہ! با چشم هاے شیشہ اے نگاهم مے ڪند! تڪان خوردن سیب گلویش را مے بینم. آرام مے گویم:میشہ امید رو بلند ڪنے؟! فڪر ڪنم بد گذاشتمش! بہ خودش مے آید و نفسش را با شدت بیرون میدهد! امید را ڪہ از ڪریر برمیدارد،نگاهش مات مے شود و مبهوت! لبخندے میزنم جان دار! با چشم و ابرو بہ شاخہ ے رز سرخے ڪہ داخل ڪریر قرار دارد و رینگ سادہ ے نقرہ اے ڪہ میان شاخہ اش جا خوش ڪردہ،اشارہ مے ڪنم و مے گویم:ما اومدیم خواستگارے! جواب مثبتم همین الان میخوایم! قَبلتُ مهندس؟! سر بلند مے ڪند و لبخندے میزند دل مجنون ڪن! چشمانش مے خندند! _داشتم سڪتہ میڪردم! خودت بگو چے حقتہ؟! با شیطنت مے گویم:یہ عمر دوست داشتنت! فاصلہ ے دو سہ قدمے را مے ڪند یڪ قدم! زمزمہ وار مے گوید:سریع سوار ماشین شو تا همینجا بغلت نڪردم و ننداختمت هوا! ابروهایم را بالا مے اندازم و مثل بچہ هاے تخس مے گویم:نمیتونے! امید را بہ دست راستش میدهد و دست چپش را بہ سمتم دراز مے ڪند. سریع مے گویم:نظرم عوض شد! میتونے! https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون قسمت آخر بخش آخر _چِ...چرا... چرا نقارہ مے...زنن؟! _وقتے توے حرم آقا یڪے رو شفا میدہ نقارہ میزنن عزیزم! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد. _مثل زندگے منو بابا روزبہ ڪہ شفاش داد! ڪہ حال خوب الانمون رو مدیونشیم! چشم مے بندم و سرم را بہ دیوار مے چسبانم. یاد روزے مے افتم ڪہ شهاب وارد زندگے مان شدہ بود و پدرم براے ازدواج من با هادے اصرار داشت‌. بے هدف بودم و پریشان،بہ قرآن ڪہ تفال زدم فرمود: "فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا!" در طول این هشت سال بہ هر سختے اے ڪہ برخوردم طلبڪارانہ پرسیدم پس آن وعدہ ے بہ حق ڪو؟! ڪو آن آسانے پس از سختے؟! زمزمہ میڪنم:بابت عجول و طلبڪار بودنم ببخش! بابت این ڪہ بہ وعدہ ے حقت شڪ ڪردم! با صداے نگران روزبہ چشم باز میڪنم! _عزیزم! گرمازدہ شدے؟! امید را محڪم در آغوشش گرفتہ و با چهرہ اے گرفتہ بالاے سرم ایستادہ تا نور خورشید مستقیم بہ صورتم نتابد! لبخندے بہ رویش مے پاشم و آرام مے گویم:نہ عزیزم خوبم! دستش را بہ سمتم دراز میڪند و مے گوید:پاشو دردونہ! منو امید خان بہ جاے تو و سامان دخیل بستیم! پاشو بریم هتل،شب ڪہ هوا خنڪ شد دوبارہ میایم عزیزدلم! انگشت هایش ڪہ مانند چشمانش،میان انگشت هایم قفل مے شوند با لذت بہ گنبد طلا خیرہ میشوم و مے گویم:إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا! سورہ ے آخر "اعجاز" بود...! بہ پایان آمد این دفتر حڪایت همچنان باقیست... 💚پایان یازدهم فروردین یڪ هزار و سیصد و نود و هشت ⏰ساعت بیست و دو و چهل و دو دقیقہ ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉🏻 پ.ن:سلام عزیزاے دلم شبتون زیبا‌🌙 صمیمانہ از همراهے و صبورے تون،توے این دوسال و شیش ماہ ممنونم🌹 شما بهترین مخاطب هاے دنیایید😍 بابت وقفہ ها صمیمانہ عذر میخوام🌷 بابت این مدت حلال ڪنید و حسابے بعد از دو سال و نیم بترڪونید😂 از همہ تون‌ تشڪر میڪنم،از عزیزانے ڪہ همیشہ انرژے دادن و صبورے و درڪ ڪردن. شما فوق العادہ اید❤️ از عزیزانے هم ڪہ ناراحتے یا علاقہ شون رو با لحن و ڪلمات تند ابراز یا قضاوت ڪردن ممنونم شما توے صبور شدن و بے تفاوت شدنم نسبت بہ خیلے از حرف ها و رفتارها تاثیر داشتید🙏🏻 میخواستم پایان رو مفصل تر بنویسم و بیشتر شاهد تغییرات و خوشبختے شون باشیم اما بخاطرہ طولانے شدن داستان و ڪم طاقتے خیلے از دوستان خیلے خلاصہ ش ڪردم. ان شاء اللہ تا پیان اردیبهشت ماہ آیہ هاے جنون با ویرایش نهایے،ڪمے تغییرات و پایان مفصل تر میرہ دست انتشارات‌. اطلاعات و روند چاپ رو بعد از نهایے شدن توے پیج اعلام میڪنم. در آخر میدونید ڪہ خیلے دوستتون دارم❤️ https://eitaa.com/dokhtaranchadorii