✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_چهل_و_چهارم #بخش_اول ❀✿ دست راستم را زیرچانہ میزنم و درحالیڪہ ادا و ناز را چاشنے صدایم میڪنم ، زیرلب میگویم: _ جونم برا جوجہ اے ڪہ میخواد شڪل توشہ! سرانگشتان دست چپم راروے ملافہ ے سفید تخت میڪشم.نگاه زیرم را روے صورتش بلند میڪنم _ اونوقت حق بده با دیدنش دل ضعفہ بگیرم ڪمے صندلے ام را جلو میڪشم و اینبار دودستم را زیرچانہ میزنم _ یحیے؟ نمیخواے بدونے امروز چے شد؟! سرم را ڪج میڪنم بطورے ڪہ گونہ ام بہ شانہ ام میچسبد _ دلم لڪ زده برا وقتے ڪہ تایہ چیز میخواستم، سریع انجامش میدادے!چندبار دیگہ بگم ڪہ چشمهاتو باز ڪنے .قلبم گرفت از بس صداتو نشنیدم اقا! خم میشوم و چانہ ام را ارام روے بازواش میگذارم.ازین زاویہ چقدر مژه هایش بلند ، یڪ دست و دلفریب است! _ د اخہ خستہ نشدے؟! یڪ ماه و نیمہ خوابیدے؟؟ انگار از دنیا دل ڪندے! لبم را گاز میگیرم _ نہ! دل نڪنیا!. دست دراز و ریش خشنش را نوازش میڪنم.دلم ریش مے شود.صاف میشینم و باحرڪتے تند و نرم ازروے صندلے بلند میشوم. انگشت سبابہ ام را بہ لبہ ے روسرے ام میڪشم و باژستے خاص میگویم: _ ڪلے نگرانت بودما!...همین صبحے!...تادم سڪتہ رفتم! موهاے جلوے سرش را اهستہ لمس و بہ یڪ طرف با ناخنهایم شانہ اش میڪنم! _ البتہ فداے یدونہ ازین تارموهاے سوختہ!... دستم را بہ طرف ماسڪش میبرم. ڪش ماسڪ روے گونہ و ڪنارلبش رد انداختہ.انگشت سبابہ ام رازیر ڪش ماسڪ میبرم و چندبارے پلڪ میزنم. شیطنت بغضم را در تارو پور بدنم حس میڪنم.هرلحظہ ممڪن است از حصار چشمانم فرار ڪند! _ جاش میسوزه؟!..منم باشم ڪلافہ میشم این همش روصورتم باشہ. خم میشوم..انقدر ڪہ نفسم دستہ اے از موهایش را حرڪت میدهد _ قربونت برم! همانجایے ڪہ ڪش رد انداختہ را میبوسم... _ دیگہ خوب میشہ! ملافہ را تا زیر گلویش بالا مے اورم و یڪ دفعہ یاد چیزے مے افتم. از درون ڪیفم ناخن گیر را بیرون و دست چپش را بالا مے اورم و درحالیڪہ ناخن انگشتان ڪشیده اش را میچینم..زیرلب زمزمہ میڪنم: مے گن: عشق خدا بة همہ یڪسانھ ولے من میگم منو بیشتر از همھ دوستــ داشتھ وگرنهـ بهـ همهـ یڪے مثل تو مے داد . بغض اخرڪارخودش راڪرد... سرم راخم میڪنم و لبم راروے دستش میگذارم.اشڪ روے لبهایم، دستش را خیس میڪند.چشمانم را میبندم...چقدر دلتنگم!! دستش را سرجاے اول میگذارم و ناخنهارا دریڪ دستمال ڪاغذے میریزم و درسطل اشغال پایین تخت میندازم _ تروتمیز شدے!...فردام قیچے میارم یڪوچولو ریشتو ڪوتاه ڪنم..اقاے جنگلے جذاب من!.. فڪرے میڪنم _ البتہ اگر بزارن!.. نگاهے بہ خطوط روے مانیتور میڪنم _ امروز رفتم سونوگرافے.. دستم را روے قلب یحیے میگذارم...زیرپوستم ضرب گرفتہ...جان میدهد بہ من! _ دوباره صداے قلب فنچمونو شنیدم... نگاهم رااز روے مانیتور میگیرم و بہ ماسڪ بخارگرفتہ اش زل میزنم... _ الحمداللہ سالمہ، خودم دیدم شڪل توبود! چشمهایم را گرد میڪنم و ڪودڪانہ ادامہ میدهم _ دیدم، دیدم...! باور ڪن!! حس میڪنم ڪہ یڪباره خون تیره زیرپوست صورتش دوید!توجهے نمیڪنم... خیال است!..توهم است!خم میشوم و لبم را نزدیڪ گوشش میبرم و زمزمہ میڪنم: _ اماده باش...چشماتو ڪہ باز ڪردے باید نذرتو ادا ڪنے مرد!...یہ جفت گوشواره طلا باید صدقہ سرے رقیہ س خانوم بدے!... بچمون دختره!سالمہ سالم...حسنا داره میاد! #ادامه_دارد... 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی @dokhtaranchadorii

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_آخر #بخش_اول ❀✿ پتورا دور شانہ هایم میڪشم و با فنجان ڪوچڪ گل گاوزبان ڪہ نزدیڪ سینہ ام نگہ داشتہ ام بہ ایوان مے روم.شاید بخارش قلبم را گرم ڪند.سرفہ هاے ڪوتاه و گلوسوزم ڪلافہ ام ڪرده. پرده ے حریر گلبهے را ڪنار میزنم و دراستانہ ے درشیشہ اے ڪہ رو بہ شهرے بس ڪوچڪ باز میشود، مے ایستم.باشانہ ے راست بہ در تڪیہ میدهم و لبہ ے ظریف فنجان سرامیڪے را روے لب پایینم میگذارم.شهر ڪہ هیچ! بعداز دل ڪندش، زمین و اسمان ڪوچڪ شد..اصلا زندگے برایم بہ قدر سپرے شدن روزهاے تڪرارے تنگ شد. بہ قدر بالا نیامدن نفس دربعضے شبها... یڪ جرعہ ازجوشانده را میبلعم.بہ لطف نبات دیگر گس و تلخ نیست.با یڪ دست دولبہ ے پتو را مقابل سینه ام درمشت میگیرم و پادر ایوان میگذارم.نگاهم بہ لانہ ے یاڪریمے ڪہ ڪنارنرده ها چندسالیست جاخشڪ ڪرده، خیره مے ماند.روے صندلے چوبے مے نشینم و جرعہ اے دیگر را فرو میبرم.یاڪریم روے جوجہ هاے تازه متولد شده اش جا بہ جا میشود و دوبالش را باز میڪند. او ڪہ رفت این پرنده امد!..عجیب است!نہ؟سرم را بہ پشتے صندلے تڪیہ میدهم و بہ ابرهاے پنبہ اے ڪہ درهم فرو رفتہ اند نگاه میڪنم...ان روز...چقدر اذر بہ صورتش ناخن ڪشید...عمو..خوب یادم است ڪہ درچندساعت...چندین سال پیرشد..گرد سفید بیش از پیش روے محاسنش نشست!چقدر ازما دلگیر شدند ڪہ چرا زودتر خبرشان نڪردیم هرچہ گفتند ڪہ خودش قبل از بیهوشے خواستہ بود ڪسے را مطلع نڪنند...گوش ندادند ... همہ را خوب یادم است...همہ چیز...اوراز همہ بیشتر!چهره اش...زخمهایش التیام یافتہ بود...خوب بود! انقدر ڪہ جگرم را میسوزاند!. اما...خودم را فراموش ڪرده ام.تنها...میدانم ڪہ...بااولین سنگ لحد...من هم تمام شدم... اشڪ گوشہ ے پلڪم را خیس میڪند.چشمانم را میبندم...ڪاش شب قبلش تاصبح بیدار میماندم...ڪاش ان خواب را نمیدیدم! چہ تعبیر تلخے!... یحیے در بے نهایت گم شد....درحالیڪہ دخترچندماهہ ام را دراغوش داشت!...دستم راروے شڪمم میگذارم...هنوز جایش درد میڪند!...تمام رویاهایم...رویایے ڪہ برایش لباس گلبهے خریده بودم...از وجودم پربست! تبسمے تلخ گوشہ لبم مے نشیند..راست میگویند، دخترها بابایے اند!....حسنا نیامده بہ او دل و جانش را داد و رفت! ... اصلا چہ شد!...نمیدانم!! دست دراز میڪنم و دفتررا از روے میز ڪوچڪ گردویے ڪنارصندلے ام برمیدارم.صفحہ ے اخر را باز میڪنم. دستم میلرزد..تعجبے نیست!مثل همیشہ! اشڪ هایم روے ڪلمات میریزند...دیگر چیزے براے نوشتن نمیماند.باپشت دست روے اشڪهایم میڪشم تاپاڪ شوند.اما همراهشان ڪلمات ڪج و ڪوله میشوند...انها هم گریه میڪنند!! دراخرین سطح مینویسم:تو رفتے و خاڪ برسر خاطراتم نشست!... خودڪار رنگے را از میان برگہ هایش بیرون میڪشم.دفتررا میبندم و سمت لبهایم مے اورم...میبوسمش. میبویمش! چندبار نامش را دراین دفتر نوشتہ ام؟!...چندبار قربانے نگاهش شده ام!؟..چشمانم را میبندم و باز هم فرو ریختن عشق از میان مژه هایم... صداے ملیح حسنا را مے شنوم...درست پشت سرم... _ ماما؟ تموم شد؟ چندبارے پلڪ میزنم و باپشت دست اشڪ روے گونہ ام را میگیرم _ اره ماما! خودڪار را سمتش میگیرم.پبراهن عروسڪے شیرے رنگے را تنش ڪرده.چشمان ابے رنگش میخندند. درست است! اسمان من همین دونگاه ارام است!خودڪار را پس میزند و دستے ڪة پشت سرش پنهان ڪرده بیرون مے اورد.یڪ بستہ ے جدید ازخودڪارهاے رنگے! _ اینو ببین! بابابرام خرید! بغضم را فرو میبرم _ تشڪر ڪردے؟! _ اوهوم!اوهوم! سرش را ڪہ بہ بالا و پایین تکان میدهد.موج لخت موهایش روے پیشانے مےریزد. ورجہ وورجہ ڪنان داخل ایوان میپرد و مقابلم مے ایستد.یڪ طورخاص نگاهم میڪند باتعجب مے پرسم:عزیزدل؟چرا اینجور نگام میڪنے؟ یڪ دفعہ بہ سمت جلو خم میشود و ڪنار لبم را میبوسد.و بعد ڪودڪانہ درحالیڪہ بہ سمت در برمیگردد میخندد و میگوید:بابایے گفت بجاےاون بوست ڪنم! دستم راجلوے دهانم میگیرم و بہ دنبالش ازجا بلند میشوم.دخترڪ شش سالہ ام بہ اتاق نشیمن میدود و درحالیڪہ قهقهہ ے دلنشینن درفضا میپیچد مقابل چشمانم محو میشود...روے دوزانو مے افتم و فرش را چنگ میزنم...بغضم را رها میڪنم و ازتہ دل زجہ میزنم.شش سال است دخترم را اینچنین بزرگ ڪرده ام!مادرم میگوید خیال! مردم میگویند دیوانگے!..من اما میگویم وجود!حسنا بزرگ شده...مقابل چشمانم قد ڪشیده...گاها همینطور بہ من سرمیزند و دلم را باخود میبرد...دستم راروے قلبم میگذارم و سینہ ام را چنگ میزنم.جاے بوسہ ے حسنا روے صورتم میسوزد... درگوشے هاے مردم چہ اهمیتے دارد.. _ میگہ روح بچہ و شوهرش میان پیشش!! _ بیچاره! دلم براش میسوزه _ دیوونہ شده! _ خطرناڪ نباشہ یوقت؟! 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #سوره_ی_دهم #بخش_اول همانطور ڪہ سیبم را گاز میزنم،در خانہ قدم میزنم و جزوہ ام را میخوانم! صبح با انرژے روزبہ را راهے شرڪت ڪردم! دوبارہ با هم جان گرفتیم! باید از در دوستے و عشق وارد میشد! اما دست خودم نبودم گاهے تحملم سر مے آمد و از زبان و حرڪات تندم سرازیر میشد! چند دقیقہ ڪہ میگذرد صداے زنگ در بلند میشود،جزوہ را روے مبل مے اندازم و بہ سمت آیفون قدم برمیدارم. مقابل آیفون ڪہ مے رسم چشم هایم از تعجب گرد میشوند! تصویر ملتهب و عصبے شهاب در صفحہ نقش بستہ! دوبارہ زنگ را مے فشارد،مردد گوشے آیفون را برمیدارم. _بلہ؟! فریاد میڪشد:درو باز ڪن! گیج بہ تصویرش چشم میدوزم،دوبارہ انگشتش را روے زنگ میگذارد و پشت سر هم زنگ را مے فشارد! سریع‌ گوشے آیفون را میگذارم و بہ سمت موبایلم مے دوم! صداے زنگ در قطع نمیشود! موبایل را از روے میز برمیدارم و از حفظ شمارہ ے روزبہ را میگیرم. با استرس لبم را بہ دندان میگیرم و مقابل آیفون مے ایستم. شهاب همان جا ایستادہ و چهرہ اش عصبے تر بہ نظر مے رسد! روزبہ جواب نمیدهد،ڪلافہ موبایل را از گوشم جدا میڪنم و دوبارہ شمارہ اش را میگیرم. باز هم‌ جواب نمیدهد،سریع شمارہ ے شرڪت را میگیرم. چند لحظہ بعد صداے جدے خانم عزتے مے پیچد:سلام! شرڪت نوین سازان بفرمایید! نفس عمیقے میڪشم و مے گویم:سلام! خانم عزتے نیازے هستم! آیہ نیازے! صدایش رنگ مهربانے مے گیرد:حالتون خوبہ خانم نیازے؟! جانم در خدمتم! _مهندس ساجدے شرڪتن؟! میدانستم باید ابهتش را مقابل ڪارمندانش نشڪنم و خودمانے نشوم و نگویم روزبہ! _بلہ! جلسہ دارن! سریع مے گویم:میشہ بهشون بگید با من تماس بگیرن! ڪار فورے دارم! چند لحظہ مڪث میڪند و سپس میگوید:جلسہ تازہ شروع شدہ ولے چشم! بعد از تشڪر و خداحافظے ڪردن تماس را قطع میڪنم. شهاب از زنگ زدن دست برداشتہ اما هنوز از جلوے در تڪان نخوردہ! دلم آشوب میشود! حس میڪنم اتفاق بدے افتادہ! بیست دقیقہ میگذرد،خبرے از روزبہ نمیشود! پوفے میڪنم و موبایل را در دستم میفشارم،میخواهم براے تعویض لباس بہ سمت اتاق قدم بردارم ڪہ موبایلم زنگ میخورد. بدون معطلے جواب میدهم:الو روزبہ! خانم عزتے چقدر دیر بهت خبر داد! صداے پر انرژے اش مے پیچد:علیڪ سلام! ممنون عزیزم! شمام خستہ نباشے! بے اختیار لبخند میزنم:سلام! جدے مے گوید:جانم؟! خانم عزتے گفت ڪار فورے دارے! سریع مے گویم:شهاب! _شهاب چے؟! بہ تصویرش ڪہ در آیفون نقش بستہ خیرہ میشوم. _نیم ساعتہ اومدہ جلوے در وایسادہ و عصبے زنگ درو میزنہ! _یعنے چے؟! دستے بہ موهایم میڪشم:نمیدونم بہ خدا! تو شرڪت اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گوید:نہ! درو باز نڪن الان خودمو میرسونم! تاڪید میڪنم آیہ! نہ درو باز میڪنے نہ جوابشو میدے! همراہ سرم زبانم را تڪان میدهم:باشہ! منتظرم! تماس را قطع میڪنم و بہ سمت اتاق میروم،بلوز و شلوارم را با دامن و سارافونے زرشڪے رنگ تعویض میڪنم. شالے هم رنگ سارافون و دامن،روے سرم مے اندازم و چادر رنگے ام را روے ساعدم جاے میدهم. همانطور ڪہ در دل آیت الڪرسے میخوانم بہ پذیرایے برمیگردم. صداے زنگ در بلند میشود،آب دهانم را فرو میدهم. چهرہ ے شهاب را مے بینم،مشتے بہ آیفون مے ڪوبد و عقب مے رود! زمزمہ میڪنم:خدا بہ خیر ڪنہ! از مقابل آیفون دور میشوم و بہ سمت پنجرہ مے روم،پردہ را ڪمے ڪنار میڪشم و نگاهم را بہ داخل ڪوچہ میدوزم‌. دل توے دلم نیست! ڪمے بعد ماشین روزبہ را مے بینم ڪہ وارد ڪوچہ میشود،نفس راحتے میڪشم. ماشین را مقابل درب خانہ پارڪ میڪند و پیادہ میشود،همین ڪہ نگاہ شهاب بہ روزبہ مے افتد بہ سمتش مے رود و عصبے چیزهایے مے گوید! با دیدن روزبہ جرات مے گیرم و سریع چادرم را روے سرم مے اندازم. میترسم بحثشان بشود و شهاب دیوانہ بلایے بر سرش بیاورد! از او بعید نیست! با عجلہ از خانہ خارج میشوم و بیخیال آسانسور میشوم. پلہ ها را یڪے دو تا میڪنم و خودم را بہ حیاط مے رسانم،نفس نفس زنان در ڪوچہ را باز میڪنم. روزبہ ڪنار ماشینش ایستادہ و شهاب پشت بہ من،جملات نامفهومے مے گوید! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:چے شدہ روزبہ؟! نگاہ روزبہ بہ سمت من روانہ میشود و شهاب بہ سمتم بر مے گردد. سرے تڪان میدهد و نگاہ خشمگینے نثار شهاب میڪند. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت425 #سوره_ی_یازدهم #بخش_اول بے رمق سعے میڪنم پلڪانم را از هم باز ڪنم،صداهاے نامفهومے بہ گوشم میخورد! آخے میگویم و چند بار پشت سر هم پلڪ میزنم،نور ڪم سویے بہ چشمانم میخورد و باعث میشود دوبارہ چشمانم را ببندم! چند ثانیہ بعد چشمانم را نیمہ،باز میڪنم. صداها واضح میشود! _خانم دڪتر رضایے! خانم دڪتر رضایے! بہ بخش پذیرش! نگاهے بہ اطرافم مے اندازم،روے تختے فلزے دراز ڪشیدہ ام و ملحفہ ے صورتے اے ڪہ رنگ و رویش رفتہ تا نزدیڪ گردنم ڪشیدہ شدہ. دو طرفم را پردہ هاے لیمویے رنگ گرفتہ اند و صداے آہ و نالہ از پشت پردہ ها بہ گوش مے رسد. میخواهم دستم را بلند ڪنم ڪہ نگاهم بہ سوزن سرم مے افتد،نفس عمیقے میڪشم و حرڪتے نمیڪنم. صحنہ ها دوبارہ در ذهنم جان مے گیرند،آن دخترڪ و نالہ هایش! همسرش مدافع حرم بودہ! شهید شدہ! پوفے میڪنم و سعے میڪنم دیگر براے خودم یادآورے نڪنم! با صداے روزبہ بہ خودم مے آیم:آیہ! نگاهم را بہ رو بہ رو میدوزم،روزبہ با چهرہ اے درهم در چند قدمے تختم ایستادہ. موهایش ڪمے آشفتہ شدہ اند،حتم دارم از بس با موهایش ڪلنجار رفتہ بہ هم ریختہ اند! چهرہ اش ڪمے ناراحت بہ نظر مے رسد و چشمانش سرد! متعجب مے پرسم:خوبے؟! فاصلہ را ڪم میڪند و مقابلم مے ایستد،جدے مے گوید:باید این سوالو من از تو بپرسم! خوبے؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:آرہ! اصلا احساس ضعف نمیڪردم نمیدونم چرا یهو فشارم افتاد! پوزخندے میزند:آرہ! یهو فشارت خیلے بد افتاد! از لحن و ڪنایہ اش جا میخورم‌! پیشانے ام را بالا میدهم:روزبہ! چیزے شدہ؟! بدون این ڪہ نگاهم ڪند جواب میدهد:نہ! چے باید بشہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:آخہ...لحنت یہ جوریہ! انگار ناراحتے! نگاهش را بہ سرم مے دوزد و ڪتش را ڪنار پایم میگذارد:سرمت دارہ تموم میشہ،برم پرستارو صدا ڪنم! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ با قدم هاے بلند از تخت دور میشود،هاج و واج بہ نقطہ اے ڪہ روزبہ تا چند ثانیہ پیش در آن ایستادہ بود خیرہ میشوم! ڪمے بعد روزبہ بہ همراہ پرستار باز مے گردد،پرستار سوزن سرم را میڪشد و مے رود. روزبہ در سڪوت ڪمڪ ڪرد از روے تخت بلند بشوم و چادرم را سر ڪنم. هر چہ مے پرسیدم چہ اتفاقے افتادہ شانہ اے بالا مے انداخت و جواب سر بالا میداد! رفتارش بہ ڪل تغییر ڪردہ بود! جانم یخ بست از سردے اش! از اتاقے ڪہ در آن بودم خارج شدیم و بہ سمت اتاق آرزو راہ افتادیم. مقابل در ڪہ رسیدیم چند تقہ بہ در زدم،صداے شیرین خانم بلند شد:بفرمایید! نگاهے بہ روزبہ مے اندازم و مردد در را باز میڪنم،همانطور ڪہ وارد اتاق میشوم میگویم:سلام! شیرین خانم سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و زمزمہ وار جواب میدهد:سلام! بفرمایید! شهاب دست بہ سینہ گوشہ ے اتاق ایستادہ و عصبے پاهاش را تڪان میدهد! روزبہ پشت سرم وارد میشود و در را مے بندد،آرزو سریع بہ سمتم سر بر مے گرداند و مے گوید:آیہ! شیرین خانم چپ چپ‌ نگاهش میڪند،در دل مے گویم: "چرا چپ‌ چپ نگاش میڪنے؟! مگہ متوجہ میشہ؟!" لبخند تصنعے اے رو لبم جاے میدهم و بہ سمت تخت قدم برمیدارم،همانطور ڪہ دست ظریفش را مے گیرم مے گویم:سلام عزیزم! خوبے؟! آرام سرش را تڪان میدهد،مردمڪ هاے قهوہ اے چشمانش بہ نقطہ اے نا معلوم دوختہ شدہ اند و گاهے حرڪت مے ڪنند. آرزو دستم را مے فشارد:تو چرا حالت بد شدہ بود؟! نگرانت بودم! مے خندد و ادامہ میدهد:حتما بخاطرہ من! لبخند ڪم رنگے میزنم:شاید! خودت خوبے؟! آسیب جدے ڪہ ندیدے؟! نچے میڪند و عصبے مے گوید:اما امشب باید اینجا بمونم! مے خندم:حقتہ! سزاے دختر حرف گوش نڪن اذیت شدنہ! لب هایش را غنچہ میڪند و با لحنے لوس مے گوید:دستت درد نڪنہ دیگہ! نگاهم را بہ شیرین خانم مے دوزم و آرام مے گویم:میخواید من امشب پیش آرزو بمونم؟ همانطور ڪہ ملحفہ را روے آرزو مرتب میڪند جواب میدهد:خیلے ممنون! خودم هستم! سرے تڪان میدهم:هر طور راحتید! اگہ ڪارے پیش اومد باهام تماس بگیرید! جوابے نمیدهد،روزبہ ڪنارم مے ایستد:دیگہ باید بریم! باشہ اے مے گویم و دست آرزو را مے فشارم. _هرڪارے داشتے بهم زنگ بزن! میام بهت سر میزنم فسقل! گرم دستم را مے فشارد:چشم آبجے بزرگہ! قلبم یڪ جورے میشود،بے اختیار خم میشوم و گونہ اش را عمیق مے بوسم. سپس صاف مے ایستم و مے گویم:مراقب خودت باش! بعدا باید مفصل باهم صحبت ڪنیم! سرے تڪان میدهد و دست آزادش را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا مے آورد. دستش را رها میڪنم،بعد از خداحافظے اے سرد و خشڪ از شیرین خانم و شهاب همراہ روزبہ از بیمارستان خارج میشویم‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت426 /بخش اول #سورہ_ے_یازدهم #بخش_اول بے اختیار میگویم:هادے نَمُردہ! شهید شدہ! شهید زندہ ست! بہ وضوح دیدم جان از چشمانش رفت... سورہ ے یازدهم نازل شد،آغازِ فاصلہ... مات و مبهوت‌ نگاهم میڪند و سرش را تڪان میدهد:پس هنوز برات زندہ س! چشمانم را میبندم و نفس عمیقے میڪشم،چند ثانیہ بعد چشمانم را باز میڪنم و میگویم:اشتباہ برداشت ڪردے! منظورم این بود طبق اعتقادات من بین مرگ و شهادت فرق هست! همین روزبہ! همین! تڪانے بہ گردنش میدهد ڪہ صداے شڪستن استخوان هایش بلند میشود! سیاهے چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد. _امیدوارم همینطورے باشہ! دستے بہ صورتش میڪشد و ادامہ میدهد:بهترہ برم بخوابم بعدا حرف بزنیم! نمیخوام... حرفش را ادامہ نمیدهد و بہ سمت اتاق خواب راہ مے افتد. آب دهانم را فرو میدهم و عقب گرد میڪنم،خودم را روے مبل تڪ نفرہ اے پرت میڪنم و چشمانم را مے بندم. ذهنم آشفتہ شدہ،از دیدن آن صحنہ در بیمارستان تا رفتار روزبہ! خودم را روے مبل جمع میڪنم،نمیدانم این بغض لعنتے چہ از جانم میخواهد؟! دوبارہ صداے هق هق هاے آن دخترڪ در سرم مے پیچد،با هر دو دست سرم را مے گیرم و نالہ میڪنم:اے خدا! نہ! جوابے ڪہ مے شنوم باز صداے هق هق است!‌صداے هق هق هاے چهار سال و نیم قبل خودم! با هر دو دست سرم را مے فشارم،نمیدانم چہ مرگم شدہ! چشمانم را ڪہ از هم باز میڪنم،هادے را مقابلم مے بینم! مات و مبهوت نگاهش میڪنم!‌ مقابلم ایستادہ با همان لباس نظامے! بغضم راہ پیدا میڪند و بہ چشمانم سرایت میڪند،تصویرش تار میشود،چشمانم مے سوزند. قطرات اشڪ بارش مے گیرند،تصویرش محو میشود! مے ترسم،از حرف هاے روزبہ مے ترسم!‌ از این ڪہ حق با او باشد! از این ڪہ ندانستہ روحم در گذشتہ ماندگار شدہ باشد و حالا با یڪ تلنگر از هم پاشیدہ! نفس عمیقے میڪشم و آب دهانم را فرو میدهم،از روے مبل بلند میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے میروم. صداے باز و بستہ شدن در اتاق خواب مے آید،براے این ڪہ چشمان اشڪ آلودم را نبیند خودم را داخل سرویس پرت و در را قفل میڪنم! مقابل روشویے مے ایستم و آب سرد را باز میڪنم،همانطور ڪہ بہ خودم در آینہ زل زدہ ام مشتے آب برمیدارم و روے صورتم مے پاشم. حالم ڪمے جا مے آید،صداهاے نامفهومے از پذیرایے بہ گوش مے رسد. بے توجہ سرم را زیر آب میبرم و چشمانم را مے بندم،قطرات سرد آب روے صورتم مے لغزند و خودشان را بہ زیر گردنم مے رسانند. چند تقہ بہ در میخورد و سپس صداے روزبہ مے آید:آیہ! جوابے نمیدهم،ناے حرف زدن ندارم! سڪوتم را ڪہ مے بیند مے گوید:یڪم زیادہ روے ڪردم میدونم! معذرت میخوام عزیزم الڪے حساس شدم! نمیدانم چرا با این جملہ اش دوبارہ بغضم پر رنگ میشود و اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد! دو تقہ بہ در میزند و مردد مے پرسد:قهرے؟! باز جوابے نمیدهم،چند ثانیہ بعد دستگیرہ ے در را بالا و پایین میڪند. چند بار این ڪار تڪرار میڪند،وقتے مے بیند در قفل است دوبارہ چند تقہ بہ در میزند و صدایش رنگ نگرانے مے گیرد:صدامو میشنوے؟! چرا درو قفل ڪردے؟! سرم را از زیر آب بیرون مے آورم و نفس عمیقے میڪشم،روزبہ همچنان مشغول ڪلنجار رفتن با در و صدا زدن من است! شیر آب را ڪہ مے بندم مڪث میڪند،حولہ ے ڪوچڪ سفید رنگے ڪہ گل هاے برجستہ ے شیرے و ڪرم رنگ دارد را برمیدارم و روے صورتم میڪشم. آرام مے گویم:الان میام! نفسش را بیرون میدهد:چرا درو قفل ڪردے؟! موهایم ڪمے خیس شدہ،بے توجہ حولہ را سر جایش برمیگردانم و مقابل در مے ایستم. مردد در را باز میڪنم،روزبہ با چهرہ اے درهم مقابلم ایستادہ. دستے بہ صورت نم دارم میڪشم و سرفہ اے میڪنم،سیاهے چشمانش آزارم میدهند! خبرے از آن دو جفت سیاهے سرد و ترسناڪے ڪہ روز اول دیدم نیست! جایشان را بہ دو چشم عاشق دادہ اند! یڪ لحظہ دلم تنگ میشود،براے آن روزبہ مغرور و سرد و نچسب! براے روزبهے ڪہ درگیر آیہ نشدہ بود! براے آیہ اے ڪہ از عالم و آدم بریدہ بود و ڪارے بہ ڪار ڪسے نداشت! نفس عمیقے میڪشد:خوبے؟ ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_426 /بخش دوم #بخش_اول نمیدانم حسے ڪہ درونم‌ رخنہ ڪردہ شوق است یا استرس؟! هرچہ ڪہ هست تنم را سرد و دلم را آشوب ڪردہ! بعد از پنج سال میخواهم ببینمش! سرفہ اے میڪنم و مقابل آینہ با عجلہ روسرے مشڪے رنگم‌ را مدل لبنانے مے بندم. بہ تصویر خودم در آینہ چشم میدوزم،بہ صورت تڪیدہ و بے رنگ و رویم! بہ آن دو چالہ ے قهوہ اے رنگ ڪہ زیر چشمانم جا خوش ڪردہ اند! بہ مردہ اے ڪہ نفس میڪشد! بہ تڪہ هاے آیہ اے ڪہ بعد از روزبہ بہ جا ماندہ... دلم میخواهد مشتے نثار آینہ ڪنم و تصویر این آیہ را نبینم! مشتم تا میانہ ے راہ مے رود و عقب گرد مے ڪند! نفس عمیقے میڪشم و بہ سمت تخت قدم برمیدارم،چادرم‌ را برمیدارم و روے سرم مے اندازم. صداے مادرم از پذیرایے بہ گوش مے رسد:آیہ! زنگ زدم آژانس! حاضرے؟! بلند جواب میدهم:آرہ! ڪیف دستے ام را برمیدارم و از اتاق خارج میشوم. مادرم روے مبل نشستہ و ڪتابے در دست گرفتہ،همانطور ڪہ ڪتاب را ورق مے زند مے گوید:بہ سلامتے ڪجا؟! مُرددم چیزے بگویم! آرام لب میزنم:هوا خورے! نگاهش را از ڪتاب میگیرد و سر بلند میڪند،نگاہ نافذش در نگاهم گرہ میخورد. _تصمیم نگرفتے برے سر خاڪ روزبہ؟! این را ڪہ مے گوید پشتم تیر میڪشد! هنوز رفتنش برایم قابل باور نیست یا حداقل خودم را گول میزنم! میدانم اگر مزارش را ببینم چیزے از وجودم‌ باقے نمے ماند! حتما مے میرم! حتما! منے ڪہ عشق نوشڪفتہ ے هجدہ سالگے ام مقابل دیدگانم دفن شد و نیمے از قلبم را با خودش برد و دوام آوردم،طاقت این را ندارم ڪہ باور ڪنم روزبہ نیست! دیر فهمیدم،روزبہ آن نیمہ ے زیر خاڪ دفن شدہ ے قلبم را برگرداند! با رفتن روزبہ،قلبم ڪہ نہ پشتم شڪست! شڪستہ شدن پشت،سخت تر از قلب است! دیگر نمے توانے قامت راست ڪنے! روزبہ پشتِ من بود! جبرانِ تمام انسان ها و احساساتے ڪہ در زندگے ام نداشتم! سرم‌ را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و با صدایے خفہ جواب میدهم:نہ! میخواهم رو برگردانم ڪہ صداے مادرم مانع میشود‌. _تا ڪے میخواے ڪنج این خونہ بشینے و خودتو گول بزنے؟! شیش هفت ماہ گذشتہ عزیزِ من! صداے زنگ در بلند میشود،سریع مے گویم:خدافظ! صداے آہ ڪشیدن مادرم را مے شنوم،با قدم هاے بلند خودم را بہ حیاط مے رسانم. با عجلہ ڪفش هایم را بہ پا میڪنم و بہ سمت در مے روم. در را باز میڪنم،تاڪسے زرد رنگے مقابل در پارڪ ڪردہ. رانندہ ڪہ پسر جوانیست نگاهم میڪند و مے پرسد:شما ماشین میخواستید؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،در ماشین را باز میڪنم و سوار میشوم. ماشین حرڪت میڪند،دیگر دلم نمیخواهد گذشتہ ها را مرور ڪنم! دلم میخواهد روزبہ در من بماند! همانطور خوب! همانطور ڪہ خوشبخت بودیم! نفس عمیقے میڪشم و انگشتانم را درهم قفل میڪنم. بعد از پنج سال میخواهم خواهرم را ببینم! خواهرے ڪہ بہ یڪ بارہ رهایمان ڪرد! با تجسم چهرہ ے نورا،لبخند ڪم جانے روے لب هایم مے نشیند. دستے بہ شڪم برآمدہ ام میڪشم و زمزمہ وار میگویم:توام دل تو دلت نیست خالہ تو ببینے؟! لگد آرامے نثار شڪمم میڪند،لبخندم عمیق تر میشود! تنها نشانہ ے حیات در وجودِ من همین موجود ڪوچڪ است! یادگارے اے ڪہ از روزبہ بہ جا ماندہ... 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 ماشین مقابل ڪافہ متوقف میشود،ضربان قلبم بالا مے رود! با هیجان،سریع ڪرایہ را حساب میڪنم و پیادہ میشوم. نگاهے بہ داخل ڪافہ مے اندازم و نفسم را بیرون میدهم! در چوبے و سفید ڪافہ باز و بستہ میشود و دختر جوانے از ڪافہ خارج. پایم را روے اولین پلہ میگذارم و از ڪنار گلدان هاے شمعدانے عبور میڪنم. دستانم ڪمے لرز دارند،در را هل میدهم و وارد میشوم. ڪافہ اے نسبتا شلوغ است! رنگ سفید و لیمویے دیوارها بہ انسان آرامش میدهد! همہ ے دیوارها خالے و خلوت از هر تزئینے ست بہ جز دیوار سمت چپم ڪہ تابلوهاے نقاشے بزرگ و ڪوچڪے تزئینش ڪردہ اند! میزهاے دایرہ اے شڪل سفید و لیمویے با صندلے هاے هم رنگشان،در فاصلہ اے ڪم ڪنار هم جا خوش ڪردہ اند. نگاهم را میان جمعیت مے گردانم و آب دهانم را فرو میدهم. چشمم فردے آشنا را مے بیند! نورا! روسرے سبزے همراہ با مانتویے مشڪے رنگ بہ تن ڪردہ. زیباتر از چند سال قبل بہ نظر مے آید! نگاهِ او هم بہ سمت در است! همین ڪہ من را مے بیند مے ایستد. حلقہ ے اشڪ مردمڪ چشمانم را احاطہ میڪند،لبانم مے لرزند و قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد! با قدم هایے سست بہ سمتش مے روم،او هم چند قدم بہ سمتم برمیدارد. نمیفهمم ڪے در آغوش‌ هم جاے میگیریم! اشڪ هایم شدت میگیرند،صداے لرزان و خندان نورا ڪنار گوشم مے پیچد. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_427 #سوره_یازدهم #بخش_اول پلہ ها را یڪے دوتا میڪنم و وارد حیاط دانشڪدہ میشوم،خبرے از سارہ نیست! تنها بہ سمت در اصلے راہ مے افتم،نسیم گوشہ ے چادرم را بہ دست میگیرد و تڪان میدهد. همانطور ڪہ قدم برمیدارم سعے میڪنم چادرم را مرتب ڪنم. هواے اسفند ماہ بهارے شدہ،همہ در تڪاپوے عید و سال نو هستند. نزدیڪ در ورودے میرسم،یڪ سال و نیم از ازدواج من و روزبہ گذشتہ و در آستانہ ے بیست و سہ سالگے ام! نسیم دستش را روے صورتم میڪشد و ڪمے از تب درونے ام مے ڪاهد! چند روزیست روزبہ سرسنگین شدہ! روزهاے آرام و عاشقانہ جایشان را بہ بحث ها و ڪشمڪش هاے هر روزہ دادہ اند! بحث هایے ڪہ من راہ مے اندازم و روزبہ سعے میڪند ڪوتاہ بیاید! اگر خیلے برایش سنگین باشد مثل این چند روز قهر میڪند! مدت زیادے نگذشتہ اما... اما حس میڪنم ڪنار آمدن با عقاید روزبہ آنطور ڪہ فڪر میڪردم راحت نیست! دلم از نماز خواندن هاے فُرادا و روزہ گرفتن هاے تنهایے خستہ شدہ! رفتن بہ مسجد و هیات تنهایے بہ جانم نمے چسبد! نزدیڪ خانہ مسجد یا حسینیہ نیست و مجبورم براے مناسبت ها و نماز جماعت بہ یڪے از مساجد اطراف بروم. شب هاے قدر را در خانہ سر ڪردم! روزبہ خستہ بود و نمیتوانست همراہ من بیدار بماند! از طرفے مناسب نمیدانست نصفہ شب تنها رفت و آمد ڪنم! چقدر ماہ رمضان آن سال دلم گرفت! دهہ ے اول ماہ محرم هم دو روز درمیان بہ هیات رسیدم! روزبہ حال و علاقہ ے همراهے هم را نداشت! چند روز قبل سر رفتن بہ سفر زیارتے بحثمان شد! از روزبہ خواستم عید امسال را بہ ڪربلا برویم و بهانہ آورد! آخر سر هم گفت برایم بلیط و ویزا میگیرد ڪہ همراہ مادر و پدرم بروم! لجم گرفت! داشت خودش را ڪنار میڪشید! دلم میخواست همراہ او بروم! لجبازے و پافشارے هایم شروع شد. بحثمان ڪمے بالا گرفت و قهر ڪردیم! در این بین رفت و آمد دوستانش و همسران بے حجابشان ڪہ مقابل روزبہ مے نشستند و خیلے راحت برخورد مے ڪردند و باهم دست میدادند بیشتر آزارم میداد. سر این مسئلہ رفت و آمدهایمان با دوستان روزبہ ڪمتر شدہ بود،دیگر بہ هیچ عنوان دوستانش را بہ خانہ ے مان دعوت نمیڪرد و سعے داشت تا حد امڪان بہ خانہ ے دوستانش نرویم! دلگیرے را در چشمانش مے دیدم اما زبان باز نمیڪرد! فقط اگر من بحث را شروع میڪردم سعے میڪرد جوابم را ندهد یا جواب ڪوتاهے بدهد و بحث را تمام ڪند. بے اختیار بغض گلویم را مے فشارد،دوستش دارم و اعتقاداتش برایم عذاب آور است! دوستم دارد و رفتار و اعتقاداتم عذابش میدهد! چندبار سعے ڪردم بہ سمت اعتقادات خودم بڪشانمش اما بچہ ے دو سالہ نبود ڪہ متوجہ نشود و دنبالم بیاید! سے و چهار سال با این اعتقادات بزرگ شدہ بود! بہ قول سمانہ ازدواج تعمیرگاہ نبود ڪہ بتوانم هرطور ڪہ دوست دارم روزبہ را براے خودم تعمیر و درست ڪنم. تا متوجہ نیتم میشد سریع عقب میڪشید و محترمانہ میخواست بہ ڪارے ڪہ دوست ندارد و اعتقادش نیست مجابش نڪنم! از دانشگاہ خارج میشوم،نگاهم را در اطراف مے چرخانم. خبرے از روزبہ نیست! همیشہ سعے میڪرد بہ نحوے بهانہ ے آشتے را جور ڪند. فڪر میڪردم امروز براے آشتے بہ دنبالم بیاید اما انگار سفت و سخت میخواهد ڪہ بہ خیال خودش تنبیهم ڪند! دندان هایم را روے هم مے فشارم و با حرص قدم برمیدارم‌. خواہ ناخواہ برایم توقع شدہ بود آن ڪسے ڪہ همیشہ باید معذرت خواهے ڪند و ڪوتاہ بیاید روزبہ است! حالا این برخوردش براے ادامہ ے قهر و لجبازے جرے ترم میڪرد! شاید فهمیدہ بود بدعادتم ڪردہ و میخواست این عادت را ترڪ ڪنم! هرچہ بود نمیفهیدم! همان روزبہ مهربان و حرف گوش ڪنم را میخواستم! خلافِ این روزبہ برایم قابل قبول نبود! ڪنار ایستگاہ اتوبوس مے ایستم و نگاهم را بہ خیابان میدوزم. 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 از آسانسور پیادہ میشوم و نفس راحتے میڪشم،همین ڪہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم در واحد چهاردہ باز میشود و نسرین همسایہ ے جدیدمان در چهارچوب در ظاهر. لبخند ڪم جانے میزنم و سلام میڪنم،با گشادہ رویے جوابم را میدهد و از خانہ خارج میشود. همانطور ڪہ بہ سمت آسانسور مے رود با خندہ مے گوید:شما و آقاے مهندس هنوز خیال ندارید یہ صفایے بہ خونہ ے خودتون و ما بدید؟ متعجب نگاهش میڪنم و مے گویم:متوجہ نشدم! بلند قهقهہ میزند:منظورم بچہ س! لبخندم پر رنگ‌ تر میشود:هنوز ڪہ زودہ! سرے تڪان میدهد:آرہ! دیشب داشتم با مهرداد حرف میزدم بخاطرہ سوء سابقہ ش نمیتونیم از پرورشگاہ براے گرفتن بچہ اقدام ڪنیم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_428 #سورہ_یازدهم #بخش_اول جزوہ را ورق میزنم و پا تند میڪنم،سارہ همانطور ڪہ ڪلاہ سویشرتش را روے سرش‌ مے ڪشد بلند مے گوید:آرومتر! سرم‌ را ڪمے بہ سمتش متمایل میڪنم:هیچے نخوندم! ساعتو‌ نگاہ! چهار بعد از ظهرہ! چطور میتونم این همہ جزو رو تا فردا هفت هشت صبح بخونم؟! شانہ اے بالا مے اندازد:من ڪہ از هفت دولت آزادم! چیزے نمیخونم!‌ طرف رسما خلہ!‌ آخہ آدم یهو میگہ ڪل اصول فقهو میخوام فردا ازتون امتحان بگیرم؟! اونوقت میگم پارسایے خل وضع میزنہ میگے غیبت نڪن! چپ چپ‌ نگاهش میڪنم اما در دل با حرف هایش موافقم! از دانشگاہ خارج میشویم،سارہ نگاهے بہ اطراف مے اندازد:شوهر جونت نمیاد دنبالت؟! جزوہ را مے بندم و دست بہ سینہ میشوم:نہ خیر! شوهر جونم بیڪار نیس هر روز بیاد دنبال من! ابرویے بالا مے اندازد و نچ نچے میڪند:آدم شوهرش مهندس باشہ! صاب شرڪت باشہ! یہ دیویست شیشم زیر پاش نباشہ؟! میدانم شوخے میڪند،همانطور ڪہ بہ سمت ایستگاہ اتوبوس قدم برمیدارم جواب میدهم:اولا چیزے ڪہ تو این مملڪت زیادہ مهندسہ اونم بیڪار! دوما شوهر من صاب شرڪت نیس! مدیر شرڪت و نمایندہ ے باباشہ! سرش را جدے تڪان میدهد:بلہ! بلہ! از برادر شوهرت چہ خبر؟ نمیخواد برگردہ ایران زن بگیرہ؟! با خندہ مے گویم:نچ! قیافہ اش پڪر میشود،سنگ ریزہ اے ڪہ جلوے پایش است را بہ سمتے پرتاب میڪند و‌ مے گوید:بخشڪہ شانس! یہ نفرم نیس بیاد مارو بگیرہ بیخیال این درس و دانشگاہ بشیم بریم بہ زندگے مون برسیم. با خندہ سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم،پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و ڪنار ایستگاہ اتوبوس مے ایستد. چادرم را مرتب میڪنم و ڪنارش قرار میگیرم،جمعیت تقریبا زیادے بہ انتظار اتوبوس ایستادہ اند. آرام ڪنار گوشم مے پرسد:جدیدا زیاد عق میزنے! گنگ نگاهش میڪنم،نگاهش را میان شڪم و صورتم مے گرداند. _خبریہ؟! سریع مے گویم:نہ بابا! چندوقتہ عصبے میشم معدہ م جوش‌ میارہ! لبخند میزند:مطمئنے؟! سرم را تڪان میدهم:آرہ! آرام مے گوید:گفتم نڪنہ حاملہ اے و بہ من نمیگے! حداقل بیام پرستار بچہ ت بشم! ولے ڪارے خوب میڪنے تا درسمون تموم نشدہ براے خودت دردسر درست نڪن! اتوبوس سر مے رسد و جمعیت بہ سمتش روانہ میشوند،میخواهم بہ سمت اتوبوس بروم ڪہ سارہ بازویم را مے ڪشد. _نرو! نمے بینے پر شدہ؟! درستہ هوا سردہ ولے تو فشار جمعیت‌ آبپز و خفہ میشیم! صاف سر جایم مے ایستم،میدانم مادر سارہ روانشناسے خواندہ! قصد میڪنم ڪمے درد و دل ڪنم و جویاے راہ حل بشوم! مردد لب میزنم:سارہ! خونسرد نگاهم میڪند:جونم! آب دهانم را فرو میدهم:هیچے! محڪم‌ با آرنج بہ بازویم مے ڪوبد،لبم را بہ دندان میگیرم و مے گویم:وحشے! چپ چپ نگاہ میڪند:مثل آدم حرفتو بزن! منو تو خمارے نذار. نفس عمیقے میڪشم،سریع مے گوید:جونت بیاد بالا بگو دیگہ! مردم از فضولے! سرفہ اے میڪنم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم:احساس میڪنم با روزبہ دچار چالش شدیم! یعنے... زندگے مون دارہ دچار بحران میشہ! ادامہ نمیدهم،سارہ دستش را روے ڪتفم میگذارد. _مامانم میگہ تو سال اول تا دوم ازدواج یہ سرے اختلافا طبیعیہ چون زوجین شناخت ڪافے از هم ندارن و تفاوت هاشون ڪمے اذیتشون میڪنہ. تو ڪہ مادرشوهرت روانشناسہ باید این چیزا رو بهتر بدونے! البتہ اگہ میخواے با آشنا مشورت نڪنے از مامانم آدرس چندتا از همڪاراے خوبشو میگیرم. لبخندے بہ رویش مے پاشم:خیلے ممنون! اتوبوس مے رسد،دستش را از روے ڪتفم بہ سمت انگشتانم سوق مے دهد و مے گوید:حالا بدو تا اتوبوس پر نشدہ! با هم سوار اتوبوس میشویم و سارہ دوبارہ شروع بہ بدگویے از پارسایے و اخلاق بدش میڪند! اهل فضولے و دخالت نیست! در مسائل جدے تا جایے ڪہ درست باشد صحبت میڪند و نظر نمیدهد! بے توجہ بہ صحبت هایش جزوہ را باز میڪنم تا بخوانم،جیغش مثل بچہ ها بلند میشود و جزوہ را از دستم میڪشد! سارہ دوبارہ شروع بہ صحبت میڪند و من نگاهم را بہ شهر نم خوردہ مے دوزم. اواسط فروردین ماہ است و باران گاهے سر و روے شهر را می شوید،صداے زنگ پیام موبایلم بلند میشود. روزبہ برایم نوشته: "سلام خانمم! خستہ نباشے،ڪلاست تموم شد؟ تازہ از شرڪت اومدم بیرون،ساسان اومدہ دنبالم بہ یاد قدیما بریم بیلیارد.شامو باهم بیرونیم. زنگ نزدم گفتم شاید سرڪلاس باشے. دوستت دارم آیہ ے جنون!" لبخندے ڪنج لبم مے نشیند،در این یڪ سال و شش ماہ دریافتہ ایم تنها چیز مشترڪے ڪہ بین مان وجود دارد "احساسات" است...! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت429 #سورہ_یازدهم #بخش_اول قلبم آب میشود و از چشمانم جارے...ه یڪ چیزے در قلبم گر میگیرد و نمڪ میپاشد بہ این زخم ڪهنہ! میخواهم هق هق ڪنم ڪہ حضور ڪسے را بالاے سرم احساس میڪنم! سر بلند میکنم و چهره ی غمگین عطیه را می بینم،نگاه پر اشکش را به یاس می دوزد. دوباره نگاهش را به سمت من بر می گرداند،چانه اش می لرزد و با قدم های بلند از اتاق خارج میشود! مبهوت به در خیره میشوم،صدای هق هق یاس باعث میشود به خودم بیایم. صفحه ی موبایل را خاموش میکنم و با زانو خودم را به سمتش می کشانم. بغض راه گلویم را بسته،صدایی از گلویم خارج نمیشود. سرش را روی شانه ام میگذارم و آرام کمرش را نوازش میکنه. نگاه سردم را به دیوار مقابلم می دوزم. _عادت میکنی! مثل من! چشمانم را می بیندم. _البته فکر میکنی عادت کردی...یه تلنگر کوچیک کافیه که قلبت زیر و رو شه... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ساعدم را روی پیشانی ام میگذارم و نفس عمیقی میکشم،سرم در حال انفجار است! ناله ای میکنم و روی شکم دراز میکشم،محکم پیشانی و چشمانم را به بالشت می فشارم. "جات خیلی پیشم خالیه! آیه ی هادی...!" بغض به گلویم چنگ می اندازد،از رفتنم به خانه ی یاس پشیمانم! خانه در سکوت و تاریکی غرق شده،خبری از روزبه نیست. نمیدانم ساعت چند است و کی به خانه بازگشتم. عذاب وجدان دارم و دلتنگی! عذاب وجدان برای لحظه ای که دلم با دیدن تصویر هادی لرزید و دلتنگی برای... با صدای باز و بسته شدن در قلبم می ریزد،آب دهانم را فرو میدهم و سریع پتو را روی سرم میکشم. صدای افتادن دسته کلید روی میز به گوشم میخورد،خودم را روی تخت جمع میکنم. صدای متعجب روزبه در خانه می پیچد:آیه! خونه ای؟! جوابی نمیدهم،صدای قدم هایش نزدیک میشود. چند ثانیه بعد در اتاق باز میشود و بوی عطرش می پیچد. خنده در صدایش موج میزند:خوابیدی تنبل خانم؟! تازه ساعت یازدهه؟! صدایش را که می شنوم بغضم می شکند و هق هقم بلند میشود... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ با صدای زنگ‌ تلفن به خودم می آیم و در جایم تکانی میخورم اما نگاهم را از پنجره نمی گیرم. صدای مادرم بلند میشود:یاسین! یه وقت تلفنو جواب ندیا! نفس عمیقی میکشم و از روی تخت بلند میشوم،زیر شکمم کمی تیر میکشد. چهره ام در هم می رود،دستم را روی کمرم میگذارم و آرام قدم برمیدارم. در اتاق را باز میکنم و وارد پذیرایی میشوم،مادرم از داخل آشپزخانه نگاهی به پذیرایی می اندازد و میخواهد به سمت تلفن برود که سریع می گویم:من جواب میدم! سری تکان میدهد و عقب گرد میکنم،نفس عمیقی میکشم و تلفن را برمیدارم. همین که گوشی تلفن را برمیدارم صدای مضطر فرزاد می پیچد:الو! دستم را روی شکم میگذارم و متعجب می گویم:الو! آقا فرزاد چیزی شده؟! نفس عمیقی میکشد:میشه گوشیو بدید به یکی دیگه؟! دلم شور میزند:چی شده؟! مکث میکند و درمانده می گوید:لطفا نگران نشید!فقط...فقط... جانم به لبم می رسد. _فقط چی؟! _میام دنبالتون باید تشریف بیارید بیمارستان...! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430/بخش اول #سورہ_یازدهم #بخش_اول یڪے دو دقیقہ بعد خودم را مقابل در ورودے مے بینم،مادرم از پشت پنجرہ نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد و لب میزند:چے شدہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و جواب میدهم:هیچے! نفس عمیقے میڪشم و وارد خانہ میشوم،سمانہ در آشپزخانہ مشغول دم ڪردن چاے است و مادرم مدام مے گوید ڪہ زحمت نڪشد! ڪش چادرم را آزاد میڪنم و از سرم برمیدارم،همانطور ڪہ چادرم را تا میڪنم بہ سمت آشپزخانہ مے روم. _سمانہ جون! شما برید لباساتونو عوض ڪنید من چاے دم میڪنم. چشمان نگرانش را بہ صورتم مے دوزد:برات زحمت نمیشہ؟! لبخندے بہ رویش مے پاشم:چہ زحمتے؟! تشڪر میڪند و از آشپزخانہ خارج میشود،وارد آشپزخانہ میشوم. چادرم را روے میز غذا خورے میگذارم و پشت گاز مے ایستم‌. زیر ڪترے را روشن ڪردہ،خم میشوم و در ڪابینت را باز میڪنم. صداے یااللہ گفتن فرزاد در خانہ مے پیچد،سریع قد صاف میڪنم و چادرم را از روے میز برمیدارم. چادرم را روے سرم مے اندازم،مادرم مے گوید:بفرمایید! صداے قدم هایش مے پیچد،بانڪہ ے چاے را بیرون میڪشم و روے ڪابینت قرار میدهم. همین ڪہ بر میگردم فرزاد گربہ بہ بغل وارد آشپزخانہ میشود! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ سریع میگوید:صدایے ڪہ شنیدید صداے افتادن ایشون بود! فڪر ڪنم پاش شڪستہ! مادرم بہ سمت مان مے آید و بہ گربہ چشم مے دوزد:حیوونڪے! فرزاد ببخشیدے مے گوید و از ڪنارم عبور میڪند،نگاهے بہ دور تا دور آشپزخانہ مے اندازد و مے گوید:میشہ برام یہ سبدے چیزے پیدا ڪنید بذارمش توش! سریع مشغول گشتن در ڪابینت ها میشوم،سبد متوسطے پیدا میڪنم و داخلش پارچہ ے تمیز سفید رنگے پهن میڪنم. فرزاد گربہ را داخلش قرار میدهد و مے گوید:سریع برسونمش دامپزشڪے! ببخشید تنهاتون میذارم! سرے تڪان میدهم:خواهش میڪنم! سریع برید حیوونے انگار دارہ درد میڪشہ! خداحافظے ڪوتاهے میڪند و از خانہ خارج میشود. مادرم و سمانہ مشغول صحبت ڪردن میشوند،بے اختیار پشت پنجرہ مے نشینم و بہ منظرہ ے حیاط خیرہ میشوم. باید با خودم رو راست باشم! باید خودم را از گذشتہ ها بیرون بڪشم و همہ چیز را تمام ڪنم! همہ ے این فرار ڪردن ها را! همہ ے ترس ها و حسرت ها را... همہ ڪاش هادے بودن ها...ڪاش جاے روزبہ،فرزاد را انتخاب میڪردم ها را... خودم را نمے توانم گول بزنم و تسڪین بدهم! تسڪین دردها و زخم هاے من نہ هادے ست نہ ڪسے دیگر! من خودم را در روزبہ جا گذاشتہ ام...تا ابد... باید سورہ ے آخر را هم بخوانم! زمزمہ میڪنم:شروع جنون! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ساعدم را روے پیشانے ام میگذارم و نفس عمیقے میڪشم،سرم در حال انفجار است! نالہ اے میڪنم و روے شڪم دراز میڪشم،محڪم پیشانے و چشمانم را بہ بالشت مے فشارم. "جات خیلے پیشم خالیہ! آیہ ے هادے...!" بغض بہ گلویم چنگ مے اندازد،از رفتنم بہ خانہ ے یاس پشیمانم! خانہ در سڪوت و تاریڪے غرق شدہ،خبرے از روزبہ نیست. نمیدانم ساعت چند است و ڪے بہ خانہ بازگشتم. عذاب وجدان دارم و دلتنگے! عذاب وجدان براے لحظہ اے ڪہ دلم با دیدن تصویر هادے لرزید و دلتنگے براے... با صداے باز و بستہ شدن در قلبم مے ریزد،آب دهانم را فرو میدهم و سریع پتو را روے سرم میڪشم. صداے افتادن دستہ ڪلید روے میز بہ گوشم میخورد،خودم را روے تخت جمع میڪنم. صداے متعجب روزبہ در خانہ مے پیچد:آیہ! خونہ اے؟! جوابے نمیدهم،صداے قدم هایش نزدیڪ میشود. چند ثانیہ بعد در اتاق باز میشود و بوے عطرش مے پیچد. خندہ در صدایش موج میزند:خوابیدے تنبل خانم؟! تازہ ساعت یازدهہ! صدایش را ڪہ مے شنوم بغضم مے شڪند و هق هقم بلند میشود. سرم را محڪم تر روے بالشت مے فشارم. تخت ڪمے تڪان میڪرد،مضطرب مے خواندم:آیہ! سپس گرماے دستانش را روے شانہ هایم حس میڪنم. فشار خفیفے بہ شانہ هایم وارد میڪند. _چے شدہ عزیزدلِ من؟! پاشو ببینمت! همیشہ "عزیزدلِ من" را غلیظ و با تاڪید میگفت!طورے ڪہ قند میشد و در دلم آب! اما این بار آتش شد و قلبم را سوزاند! هق هقم دوبارہ شدت گرفت،دستانش را بہ سمت بازوهایم سوق داد و بہ زور بلندم ڪرد! خودش را ڪمے جلو ڪشید و آرام موهایم را پشت گوشم انداخت. سرم‌ پایین بود و نگاهم بہ رو تختے! دست گرمش زیر‌ چانہ ام جا گرفت و سرم را بلند ڪرد. چیزے ڪہ اول بہ چشمم خورد دو چشم مهربان و نگران بود! هول ڪردہ بود! انگشت شصتش را روے رد اشڪم قرار داد و با لحن دلبرانہ اے پرسید:چے شدہ ڪہ چشماے آیہ ے من ابرے شدن؟! ڪسے اذیتت ڪردہ؟! نچے گفتم و سریع نگاهم را بہ نقطہ اے غیر از چشمانش دوختم! _وقتے باهات حرف میزنم لطفا منو نگاہ ڪن! لحنش مهربان بود و اما در عین حال قاطع! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #بخش_اول با وسواس مشغول خشڪ ڪردن موهایم میشوم و بہ تصویر خودم در آینہ نگاہ میڪنم. قطرہ آبے از میان موهایم لیز میخورد و خودش را روے تے شرت سفید رنگم مے اندازد. موهایم را ڪامل با حولہ ے ڪوچڪ گلبهے رنگ مے پوشانم و از روے صندلے بلند میشوم. نگاهے بہ ساعت ڪہ سہ بعد از ظهر را نشان میدهد مے اندازم و با عجلہ بہ سمت آشپزخانہ مے روم. بوے فسنجان و صداے قل قل خورشت در خانہ پیچیدہ و هوش و حواس آدم را مے برد! وارد آشپزخانہ میشوم و بہ سمت گاز مے روم،در قابلمہ ے اول را برمیدارم بوے ادویہ ے ڪارے و خورشت مرغ در بینے ام مے پیچد. ظاهرا خورشت جا افتادہ،با قاشق ڪوچڪے ڪمے از خورشت برمیدارم و مے چشم. در قابلمہ را میگذارم و شعلہ ے گاز را ڪم میڪنم. نگاهے هم بہ خورشت فسنجان مے اندازم و از ڪنار گاز دل میڪنم. دوبارہ دستم را بہ سمت موهایم مے برم و مشغول خشڪ ڪردنشان میشوم. شش ماہ از شهادت علیرضا میگذرد،تا چند هفتہ بعد از شهادت علیرضا اصلا حالم خوب نبود! مدام بہ یاس سر میزدم و ڪنارش بودم،بہ قول خودش من بیشتر از هرڪسے حالش را مے فهمیدم! روزبہ راضے بہ نظر نمے آمد و رفتارش ڪمے سرد شدہ بود! دو سہ بارے خواست تا باهم بہ روان شناس مراجعہ ڪنیم. حس میڪردم از من خستہ شدہ و دوبارہ مثل قبل از ازدواج احساس ترحمش گل ڪردہ! میان مان فاصلہ افتادہ بود،من درگیر نفس هاے آخر دانشگاہ و فارغ التحصیلے و دلدارے دادن بہ یاس و سر زدن مدام بہ مزار هادے بودم،روزبہ هم بعد از مدتے سرش را بہ نحوے با شرڪت و دوستانش گرم ڪردہ بود! یڪے دوماہ اول داغ بودم و چیزے نمے فهمیدم. روزبہ هم ڪہ بحث روان شناس را پیش ڪشید عصبے شدم! او هم ڪم ڪم تغییر رویہ داد،ڪمتر بہ پر و پایم مے پیچید،ڪمتر قربان صدقہ ام مے رفت،ڪمتر نگاهم میڪرد،ڪمتر بود! روح و روانم حسابے بہ هم ریختہ بود،بین هادے و روزبہ ماندہ بودم! عذاب و حسرت براے دورے از هادے و ازدواجم با روزبہ روحم را در بر گرفتہ بود. آنقدر ڪہ از همہ ے تغییرات و سردے هاے روزبہ چشم پوشے میڪردم و برایم اهمیتے نداشت! با اتمام دانشگاہ و گرفتن مدرڪ لیسانس ڪمے وقتم آزاد شد. نمیدانم چرا ولے فڪرے مثل خورہ بہ جانم افتادہ بود ڪہ اگر بچہ دار شویم اوضاع بهتر میشود و وابستگے و علاقہ ے من بہ روزبہ بیشتر! در این دو سال زندگے مشترڪ با روزبہ متوجہ شدہ بودم عاشق بچہ هاست و اوایل براے پدر شدن عجلہ داشت! احساس میڪردم اگر موجودے از وجود من و روزبہ پا بہ زندگے مان بگذارد همہ چیز بهتر میشود. هم حال و هواے روزبہ هم حواس من از گذشتہ ڪاملا پرت میشود و از این دوگانگے خارج میشوم! چند بار با روزبہ این مسئلہ را مطرح ڪردم اما طفرہ رفت! تصمیم گرفتم براے این ڪہ خوشحالش ڪنم بہ مناسبت فارغ التحصیلے ام چند تن از دوستانش را براے شام دعوت ڪنم. دو روز قبل ڪہ گفتم چہ تصمیمے دارم ڪمے جا خورد اما قبول ڪرد و شمارہ ے دوستان صمیمے اش را در اختیارم گذاشت. از صبح مشغول تدارڪ مهمانے بودم و زودتر غذاها را آمادہ ڪردم تا هنگامے ڪہ مهمان ها آمدند درگیر آشپزخانہ و ڪارها نباشم! حولہ را از روے سرم آزاد میڪنم و از آشپزخانہ خارج میشوم. دوبارہ راہ اتاق خواب را در پیش میگیرم،در ڪمد را باز میڪنم و مشغول انتخاب ڪردن لباس میشوم. چند دقیقہ اے میگذرد تا پیراهنے بلند و سادہ بہ رنگ سبز ڪلہ غازے همراہ با روسرے ساتن شیرے رنگے ڪہ گل هاے متوسط صورتے و سبز ڪم رنگ دارد توجهم را جلب میڪند. فورے از ریخت آویز جدایشان میڪنم و در ڪمد را مے بندم. محتاط پیراهن و روسرے را مرتب روے تخت میگذارم و با رضایت نگاهشان میڪنم. حدود ساعت چهار و نیم در خانہ باز میشود و روزبہ وارد! همانطور ڪہ با پشت پا ڪفش هایش را در مے آورد هم زمان ڪت مشڪے رنگش را از تن جدا میڪند. با رویے گشادہ و لبخندے پر رنگ نزدیڪش میشوم:سلام مهندس! سر بلند میڪند و نگاہ خستہ اش را بہ صورتم مے دوزد:علیڪ سلام خانم وڪیل! ڪتش را از دستش میگیرم و لبخندم پر رنگ تر میشود:اوہ! حالا ڪو تا خانم وڪیل شدن؟! سرے تڪان میدهد و لب هایش روے پیشانے ام مے نشینند. _خیلے ام نموندہ! چندماہ دیگہ ڪنڪور ارشد میدے،فوق لیسانستو میگیرے بعدم تو آزمون وڪالت شرڪت میڪنے! پُر پُرِش سہ سال تا خانم وڪیل شدن ڪامل فاصلہ داشتہ باشے! ڪم ڪم دیگہ باید بیارمت شرڪت تا ڪامل همہ ے امور دست ساجدیا بیوفتہ! سپس ڪمے فاصلہ میگیرد و چشمڪ میزند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت431 #بخش_اول خون خونم را مے خورد،احساس میڪنم صورتم سرخ شدہ. سریع خودم را بہ پذیرایے مے رسانم،فنجان هاے چاے را جمع میڪنم و بہ آشپزخانہ مے روم. نفسم را با حرص بیرون میدهم. با حرص سینے فنجان ها را روے سینڪ میگذارم و شیر آب را باز میڪنم‌. صداے بنفشہ از پذیرایے میخواندم:آیہ جان! بیام ڪمڪ؟! سعے میڪنم صدایم نلرزد:نہ عزیزم! چند تا فنجون بیشتر نیست! نگاهم را بہ فنجان ها مے دوزم،میخواهم اسڪاچ را بردارم ڪہ دست مردانہ اے روے دستم مے نشیند. سرم را بلند میڪنم،روزبہ خونسرد نگاهم میڪند و لب میزند:برو پیش مهمونا،من سریع میشورم‌. نگاهم را از صورتش مے گیرم:خودم مے شورم،برو پیش دوستات همش سراغتو میگرفتن. انگشتانش را میان انگشتانم قفل میڪند و لبخندے ڪم رنگ مے نشیند روے لبانش. _دختر حرف گوش ڪنے باش! از دیروز سرپا بودے! زیر لب باشہ اے مے گویم،میخواهم قدم بردارم ڪہ جدے بہ چشمانم خیرہ میشود. _گوش وایسادن ڪار خوبے نیست! رنگ از رخم مے پرد،ادامہ میدهد:هرچے ذهنتو مشغول میڪنہ از خودم بپرس! انگشتانم را رها میڪند و جاے من پشت سینڪ مے ایستد. بدون حرف از آشپزخانہ خارج میشوم و بہ سمت جمع مے روم. دریا هنوز برنگشتہ! همین ڪہ سرجایم مے نشینم مهسا مے گوید:آخر نگفتے چطورے روزبهو انقدر ڪدبانو و ڪارے ڪردے؟! قبل از این ڪہ دهان باز ڪنم صداے مجید بلند میشود. _عجب! نہ ڪہ ڪم ازم ڪار میڪشے؟! یڪم هم از این ور اون ور درس بگیر! صداے خندہ بلند میشود،بنفشہ نگاهے بہ ساسان مے اندازد و مے گوید:باز مهسا جون میتونہ ازت ڪار بڪشہ!من چے بگم ڪہ آرزو بہ دل موندم ساسان حداقل لیوان خودشو جا بہ جا ڪنہ! ساسان مے خندد:مرد سالارے ڪہ میگن اینہ! مجید با آرنج بہ پهلویش مے ڪوبد:نہ بابا فرنگے! ساسان شانہ اے بالا مے اندازد:چے ڪار ڪنم؟! اصلا نمیتونم ڪار خونہ انجام بدم! بنفشہ سریع اضافہ میڪند:چون آقا اینطورے بار اومدن! تو آمریڪا هم مادرشون نذاشتن بهشون فشار بیاد گفتن هفتہ اے یہ نفر بیاد ڪاراے خونہ رو براشون انجام بدہ! تڪ پسر تشریف دارن دیگہ! مجید سرے تڪان میدهد:اوہ اوہ! همیشہ پاے یڪ مادرشوهر در میان است! با خندہ مے گویم:بحث دارہ یڪم حساس میشہ! بهترہ بریم سر خبرے ڪہ مهسا و آقا مجید میخوان بهمون بدن! بنفشہ و ساسان ڪنجڪاو نگاهم میڪنند،بنفشہ مے پرسد:چہ خبرے؟! نگاهم را بہ مهسا مے دوزم:عزیزم تا ڪیڪو میارم بگو! لبخند عمیقے روے لبان مهسا مے نشیند:حالا بذار روزبہ و دریام بیان! صداے دریا از پشت سرم مے آید:چے شدہ؟! سرم را مے چرخانم و سرد نگاهش میڪنم،با لبخند ڪم رنگے بہ سمتمان مے آید و سر جایش مے نشیند. بنفشہ جواب میدهد:انگار یہ خبراییہ! از روے مبل بلند میشوم و بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیدارم،روزبہ مشغول بررسے ڪردن غذاهاست‌. سنگینے نگاهم را ڪہ احساس میڪند سر بلند میڪند و مے گوید:فنجونا رو شستم. غذاهام آمادہ شدن گازو خاموش ڪردم. _ممنون! برو پیش بچہ ها منتظرن! بدون حرف از آشپزخانہ خارج میشود،بہ سمت یخچال مے روم و جعبہ ے ڪیڪ را بیرون میڪشم. در جعبہ را ڪہ برمیدارم نگاهم بہ ڪیڪ متوسط شڪلاتے اے ڪہ با گل هاے خامہ اے پوشیدہ شدہ مے افتد. ڪیڪ را از داخل جعبہ بیرون مے آورم،بہ تعداد نفرات پیش دستے و چنگال هاے ڪوچڪ بیرون میڪشم. با یڪ دست ڪیڪ را بلند میڪنم و با دست دیگر پیش دستے ها را. محتاط قدم برمیدارم،لحظہ اے احساس میڪنم چشمانم تار مے بینند و پاهایم توان ندارند. چشمانم را باز و بستہ میڪنم و مے ایستم. دوبارہ قدم برمیدارم اما احساس ضعف و سرگیجہ دست از سرم برنمیدارد! نزدیڪ مبل ها مے رسم،لحظہ اے چشمانم سیاهے مے روند اما خودم را سرپا نگہ میدارم‌. همہ بہ دهان مهسا خیرہ شدہ اند،مهسا نگاهش ڪہ بہ من مے افتد سریع مے پرسد:خوبے آیہ؟! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر مے گردد،با عجلہ ڪیڪ و پیش دستے ها را روے میز میگذارم. نفسے میڪشم:آرہ! سپس روے مبل مے نشینم و لبخند تصنعے اے میزنم:هنوز خبرو نگفتے؟! مهسا جواب میدهد:نہ! دارم مقدمہ چینے میڪنم! مجید سریع مے گوید:تو براے من ڪہ شوهرتم مقدمہ چینے نڪردے! یہ جملہ بگو خانما و آقایون عزیز دارید عمو و خالہ میشید! همہ ے نگاہ ها بہ دهان مجید خیرہ مے ماند! نفر اول ساسان بہ خودش مے آید و سریع مجید را محڪم در آغوش میڪشد:یعنے تو دارے بابا میشے؟! مجید ڪہ از حرڪت ناگهانے ساسان جا خوردہ مے گوید:ولم ڪن خرس گندہ! اگہ خفہ م نڪنے و زندہ بمونم آرہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #سورہ_یازدهم #بخش_اول از روے صندلے بلند میشوم و نگاهم را از حیاط میگیرم،آرام مے گویم:غرق خاطرات بودم! خوبم! مادرم دستش را پشت ڪمرم مے گذارد:میخواے برگردے خونہ استراحت ڪنے؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،سمانہ از آشپزخانہ بیرون مے آید و‌ نگاہ بے رمقش را بہ ما مے دوزد:بیاید یہ چیزے بخورید. فراموش ڪردم پذیرایے ڪنم! مادرم سریع مے گوید:ما ڪہ براے مهمونے نیومدیم،غریبہ هم نیستیم. راحت باش سمانہ جون! سمانہ لبخند ڪم رنگے میزند،مادرم بہ سمتش مے رود و روے مبل ڪنارے اش جاے میگیرد. میخواهم بہ سمتشان بروم اما پشیمان میشوم،دل توے دلم نیست ڪہ آیات آخر را براے خودم قرائت ڪنم و سایہ ے سنگین این خاطرات را تمام! بغض گلویم را مے فشارد،بیشتر از هر زمان دیگرے! صداے تپش قلب خودم و پسرم را واضح مے شنوم،دستے بہ گلویم میڪشم و آب دهانم را فرو میدهم،صداے مادرم توجهم را جلب میڪند. آهے میڪشد و مے گوید:امون از این عشق ڪہ معشوق از جونت برات عزیزتر میشہ! سمانہ نفسش را با شدت بیرون میدهد:نمیتونم اینجا بند بشم! ڪاش میشد برگردم بیمارستان! حالم اصلا خوب نیست،تحمل این جو را هم ندارم. سرفہ اے میڪنم و مے گویم:میشہ برم تو اتاق یڪم دراز بڪشم؟ سمانہ سریع مے گوید:برو عزیزم! بہ فرزاد گفتم خبرت نڪنہ ممڪنہ استرس بگیرے حالت بد بشہ اما آقاجون گفت نہ سریع بہ آیہ خبر بدید! تنها دختر محسنہ! صدایم مے لرزد:اما دختر خوب و با معرفتے نبودم! مادرم نگاهش را میان من و سمانہ مے گرداند و اشارہ میڪند بروم! دوست ندارد بحث بہ مرور گذشتہ و تازہ شدن زخم ها بڪشد! تڪانے بہ خودم میدهم و بہ سمت اتاق روزبہ راہ مے افتم،نزدیڪ در مے رسم ڪہ صداے سمانہ را میشنوم. _واقعا چہ حسے تو دنیا بہ قشنگے و تلخے عشقہ؟! بے اختیار سر بر مے گردانم:حسرت! نگاہ متعجب مادرم و سمانہ بہ سمتم روانہ میشود،لبخند تلخے میزنم:هم قوے ترہ هم آزاردهندہ تر! سپس بدون مڪث وارد اتاق میشوم و در را مے بندم،بغضم را رها میڪنم و پشت در روے زمین مے نشینم. اشڪ هایم روے گونہ هایم مے لغزند و گردنم را تر مے ڪنند،صداے روزبہ در سرم مے پیچد:تو آیہ ے جنون منے! نمیتوانم تاب بیاورم و هق هق میڪنم،با دست جلوے دهانم را مے گیرم ڪہ صدایم بلند نشود! تمام تنم مے لرزد،رفتنش آنقدر برایم سنگین بود ڪہ در این هفت ماہ قطرہ اے اشڪ نریختہ بودم. باور نداشتم نبودش را... این اشڪ ها یعنے باورم بہ بن بست رسیدہ بود... یعنے تمام... یعنے آخرین سورہ نازل شدہ و همہ چیز بہ پایان رسیدہ بود... سرم را روے زانوهایم مے گذارم:واے روزبہ! واے! من حبس شدم تو نبودنت! ♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️ نگاهم را بہ انگشتان در هم قفل شدہ ام دوختہ ام و با پاهایم روے زمین ضرب گرفتہ ام! با تشویش لبم را مے جوم،عصبے انگشتانم را از هم باز میڪنم و دستانم را مشت! صداے مسئول پذیرش آزمایشگاہ بلند میشود:خانم غلامے! جواب آزمایش تون آمادہ ست! پوفے میڪنم و دوبارہ نگاهم را بہ زمین و حرڪت پاهایم مے دوزم. از چند ساعت قبل ڪہ دڪتر برایم آزمایش باردارے نوشت دل توے دلم نیست! هر ثانیہ برایم بہ اندازہ ے یڪ ساعت مے گذرد،ڪمے بعد با صدا زدن مسئول پذیرش سر بلند میڪنم:خانم نیازے! سریع از جا بلند میشوم،لبخندے ڪنج لبش مے نشیند ڪہ قلبم را از جا مے ڪند! مقابلش مے رسم،برگہ ے آزمایش را بہ سمتم مے گیرد. _بفرمایید! لبم را با زبان تر میڪنم. _جواب آزمایش... نمیتوانم جملہ ام را ڪامل ڪنم،لبخندش پر رنگ تر میشود! _تبریڪ میگم! مثبتہ! یڪ لحظہ احساس میڪنم جان از تنم مے رود! مات و مبهوت نگاهش میڪنم! برگہ ے آزمایش را مقابل چشمانم تڪان میدهد:خانم نیازے جان! برگہ ے آزمایش را از دستش مے گیرم و من من ڪنان مے پرسم:مُم...ممڪنہ جواب آزمایش اشتباہ شدہ باشہ؟! متعجب نگاهم میڪند:تقریبا نہ! ولے با انجام سونوگرافے هم میتونید مطمئن بشید! سپس دوبارہ آن لبخند نحس را ڪنج لبش مے نشاند! تنم بہ لرزہ افتادہ،ڪم ماندہ از شدت خشم بر سرش فریاد بزنم! بدون تشڪر یا حرفے با قدم هاے بلند از آزمایشگاہ خارج میشوم. با قدم هاے سست بہ سمتے راہ مے افتم،نمے دانم ڪجا مے روم و چہ میڪنم! برگہ ے آزمایش را میان مشتم می فشارم! با خشم زمزمہ میڪنم:آخہ الان؟! الان ڪہ بین ادامہ دادن و ادامہ ندادن موندم؟! چرا چند ماہ پیش ڪہ دلم براے داشتنت میرفت خبرے ازت نبود؟! برگہ ے آزمایش را ڪامل مچالہ میڪنم،دندان هایم را روے هم مے فشارم:مهمون ناخوندہ نمیخوام! مشتم را آرام روے شڪمم مے ڪوبم:با وجود تو چے ڪار ڪنم؟! وسط بدبختیام باید مے رسیدے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_433 #بخش_اول با صداے گریہ ے بلند سمانہ و خدا گفتنش از خاطرات بیرون مے آیم و مثل فنر از جا مے پرم! سریع در را باز میڪنم و بہ سمت پذیرایے مے روم،سمانہ تلفن را بہ گوشش چسباندہ و اشڪ مے ریزد. مادرم ڪنارش ایستادہ و آرام شانہ اش را نوازش میڪند. آب دهانم را با شدت فرو میدهم،قدم هایم سست میشوند. سمانہ همانطور ڪہ اشڪ مے ریزد لبخند پر رنگے میزند و‌ نگاهے بہ من و مادرم مے اندازد. _آقاجون میگہ محسن بهوش اومدہ! فردا منتقلش میڪنن بخش! نفس حبس شدہ ام را با شدت بیرون میدهم و دستم را روے قفسہ ے سینہ ام میگذارم. زیر لب با از صمیم قلب مے گویم:خدا رو شڪر! مادرم دستانش را رو بہ سمت آسمان میگیرد و بلند مے گوید:الحمداللہ! سپس با خندہ رو بہ سمانہ ادامہ میدهد:انگار آقا محسن یڪم میخواستہ اذیتت ڪنہ! سمانہ تماس را قطع میڪند،اشڪ هایش بند نمے آیند. مادرم در آغوش مے ڪشدش:باید یہ قربونے بدیم! اشڪ هایش بند نمے آیند ڪہ هیچ،شدیدتر هم مے شوند! _بریم بیمارستان محسنو ببینم! مادرم ڪمرش را با یڪ دست نوازش میڪند. _الان نمیذارن ڪہ! بندہ خدا آقا محسن تازہ بهوش اومدہ ناراحتے و گریہ هاے تو رو ببینہ حالش بد میشہ. فردا همہ میریم! زیر شڪمم ڪمے تیر میڪشد،بہ زور لبخند میزنم:چشمتون روشن سمانہ جون! ان شاء اللہ سایہ ے بابا محسن همیشہ بالاے سرمون باشہ! لبخند پر رنگے بہ رویم مے پاشد:ممنون عزیزم! از آغوش مادرم بیرون مے آید و مے گوید:بہ فرزاد خبر بدم،از صبح دل تو دلش نبود! سپس دوبارہ گوشے تلفن را برمیدارد،بعد از این ڪہ با فرزاد تماس مے گیرد همراہ مادرم بہ آشپزخانہ مے رود و مشغول آمادہ ڪردن شام مے شوند. با پدرم تماس میگیرم ڪہ همراہ یاسین براے احوالپرسے و شام بہ اینجا بیایند. حواسم از گذشتہ ها پرت میشود،پرت ڪہ نہ خودم مرور خاطرات را متوقف میڪنم! احساس میڪنم هنوز آمادگے این را ندارم ڪہ پروندہ ے خاطرات گذشتہ را ڪامل ببندم! هرچہ زمان تولد پسرم نزدیڪتر میشود استرس و ترسم هم بیشتر میشود،چند روزے ست با خودم ڪلنجار مے روم ڪہ قبل از تولدش،از همین مدت ڪم استفادہ ڪنم! براے این ڪہ تغییر را آغاز ڪنم،براے این ڪہ مادر خوبے باشم! بدون این ڪہ گذشتہ بخواهد آیندہ ے دونفرہ مان را خراب ڪند! بدون وجود آیہ ے چند ماہ قبل! آیہ اے نازل ڪنم مهربان و آرام،آیہ اے ڪہ بتواند زندگے خودش و پسرڪش را بہ بهترین شڪل بسازد. آیہ اے ڪہ از جلد تمام این بیست و چهار سال بیرون بیاید و با پسرش دوبارہ متولد بشود! با امیدش! چند هفتہ اے انتخاب نامش درگیرم ڪردہ بود،تا ماہ هفتم اسمے برایش در نظر نداشتم! برایم موجود ڪوچڪے بود ڪہ در بطنم نفس میڪشید،تغدیہ میڪرد،گاهے هم بازے میڪرد و زندگے! موجودے بدون نام! موجودے ڪہ شدہ بود دلیل ادامہ ے حیات،موجودے ڪہ تا چند ماہ قبل نمیخواستمش اما حالا تنها ڪسے بود ڪہ برایم ماندہ! شدہ بود جان در تنم! نامے بهتر از "امید" نمے توانستم برایش پیدا ڪنم. مگر جز این است ڪہ شدہ بود تمام امید و آمال من؟! اوایل از بودنش ناراحت بودم و گلہ مند،اما همین ڪہ اولین بار تڪان هاے خفیفش را احساس ڪردم قلبم ریخت و "امید" جایش را گرفت! تنها یادگارے ماندگارِ روزبہ! اما دلم براے "امیدم" خیلے مے سوخت،من باعث بے پدرے اش شدم! حتم دارم اگر روزبہ بود با وجود این ڪہ امید خواستہ ے هیچڪدام مان نبود برایش بهترین پدر دنیا میشد،حتے اگر از هم جدا میشدیم! حضور نصفہ نیمہ ے روزبہ هم برایش ڪافے بود! اگر امید متوجہ بشود باعث نبودن روزبہ منم،مرا دوست خواهد داشت؟! ڪنارم مے ماند؟! متنفر نمیشود از مادرِ پشیمانش؟! این چند روز تمام فڪر و ذهنم درگیر ترس از آیندہ شدہ بود،درگیر امیدے ڪہ باید تنها بزرگش میڪردم و آیہ اے ڪہ شڪستہ بود! پدرم و یاسین سریع آمدند،ڪمے بعد از آن ها فرزاد هم رسید. جو بهتر شدہ بود،سمانہ شاد بود و پر انرژے. فرزاد مثل همیشہ ساڪت بود و سر بہ زیر و البتہ با لبخند هاے ڪم رنگ اما عمیق! بعد از شام مادرم اصرار ڪرد سمانہ و فرزاد بہ خانہ ے مان بیایند اما قبول نڪردند. هنگام خداحافظے یڪ دل شدم و بہ سمت سمانہ رفتم. دستش را بہ سمتم دراز ڪرد،دستش را گرم گرفتم‌. _خیلے مراقب خودت باش. دیگہ چیزے نموندہ تا فسقل تو بغل ڪنے! _چشم! میتونم ازتون یہ چیزے بخوام؟ سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:جانم؟ _میشہ از یڪے از همڪاراتون برام وقت بگیرید؟ ترجیحا دو سہ روز در هفتہ جلسہ مشاورہ داشتہ باشم. لبخند تلخے میزنم:میخوام تا قبل از زایمان درمان زخماے روحمو شروع ڪنم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_434 #بخش_اول با وسواس فنجان ها را داخل سینے مے چینم و قورے را برمیدارم. مادرم وارد آشپزخانہ میشود و مے گوید:تو برو پیش مهمونت. من پذیرایے میڪنم‌. همانطور ڪہ فنجان را از چاے پر میڪنم جواب میدهم:خودم چایے مے ریزم. نزدیڪتر میشود:چرا تعارفے شدے؟! انگار اینجا مهمونے! لبخند پر رنگے میزنم:خب مهمونم! اخم میڪند و ڪنارم مے ایستد:تو دختر این خونہ اے! _اما نہ مثل سابق! با دقت نگاهم میڪند:اما براے ما اینطور نیست عزیزم!تو هم بہ خودت تلقین نڪن! تحت هر شرایطے تو دختر این خونہ اے نہ مهمون ما! قورے را روے ڪابینت مے گذارم و آرام گونہ اش را مے بوسم:شاید بخوام بعد از تولد نوہ ت ساڪمو ببندم و برم. گفتم ڪہ بعدا گلہ نڪنے! نگران بہ چشمانم خیرہ میشود:مگہ میشہ ما تنهات بذاریم؟! اونم با یہ بچہ ے ڪوچیڪ! نگاهے بہ سالن مے اندازم:حالا بعدا راجع بهش صحبت میڪنیم. پس زحمت پذیرایے با شما! نگاهش رنگ محبت مے گیرد:برو مامان ڪوچولو! از آشپزخانہ خارج میشوم،آرام و با احتیاط قدم برمیدارم. ورم صورت و شڪمم بیشتر شدہ و احساس سنگینے میڪنم. طبق صحبت هاے پزشڪم وضعیتم بهتر شدہ اما نہ در حد توقع! ضعف و پایین بودن فشار خون هنوز گربیان گیرم هستند. امید هم وزنے حدود دو ڪیلو دارد و شاید ڪمے ضعیف باشد! وقتے دیروز داخل مانیتور جسم نحیف مچالہ شدہ اش را دیدم دلم برایش ضعف رفت! طفلڪم خودش را ڪامل جمع ڪردہ بود و چشمانش را بستہ بود! صداے قلبش،شد شاد ترین موسیقے اے ڪہ تا بہ حال شنیدہ بودم. طبق نظر پزشڪ،آمادگے جسمے و روحے زایمان طبیعے را نداشتم. ورود امید بہ دنیاے واقعے براے هفتہ ے دوم فروردین ماہ نهایے شد! یعنے ڪمتر از سہ هفتہ ے دیگر! سہ جلسہ بہ دیدن دڪتر همتے رفتم و هر جلسہ حدود دو ساعت صحبت ڪردم‌. آنقدر دل و دنیایم پر بود ڪہ سہ جلسہ برایم ڪم آمد و تا شهادت هادے رسیدیم! از هفتہ ے آخر اسفند یڪ روز در میان،یڪ ساعت تلفنے صحبت مے ڪردیم. ڪمے سبڪ و آرام شدہ بودم،هول هولڪے براے امید خرید مختصرے ڪردم. مادرم و یاسین براے بہ دنیا آمدنش شوق و ذوق فراوانے داشتند و مدام برایش هدیہ مے خریدند! وجود امید حسابے بہ خانہ ے ساڪتمان،شور و حال دادہ بود! نزدیڪ مبل ها مے رسم،هنگامہ مادر سامان با لبخند نگاهم میڪند. ڪمے در جایش تڪان میخورد ڪہ سریع مے گویم:راحت باشید! روے مبل مے نشینم و بہ صورتش چشم مے دوزم. _حال سامان خوبہ؟ چرا نیومدہ؟ لبخندش پر رنگ تر میشود:خیلے اصرار داشت همراهم بیاد اما من اجازہ ندادم! متعجب نگاهش میڪنم:چرا؟! _میخواستم باهاتون صحبت ڪنم! انگشتانم را در هم قفل میڪنم و ڪنجڪاو بہ چشمانش خیرہ میشوم. نفسے مے ڪشد و دهان باز میڪند:موندم با بے قرارے هاے سامان چے ڪار ڪنم؟! راستش... خواستم نباشہ ڪہ راحت صحبت ڪنم! _اتفاقے افتادہ؟! چشمانش را مے بندد و باز مے ڪند:اتفاق ڪہ...حال روحے سامان اصلا خوب نیست! قلبم مے لرزد،بے پدرے سامان هم روے قلبم سنگینے خواهد ڪرد! مادرم همراہ سینے چاے،نزدیڪمان میشود. بہ سمت هنگامہ مے رود و سینے را مقابلش مے گیرد. هنگامہ فنجانے برمیدارد و زیر لب تشڪر میڪند،مادرم بہ سمت من مے آید. سریع فنجان چاے را برمیدارم و تشڪر میڪنم،نگاهش را میان من و هنگامہ مے چرخاند و لبخند تصنعے اے روے لبانش مے آورد! _من یڪم ڪار دارم تنهاتون میذارم! سپس نگاہ معنادارش را بہ من مے دوزد،هنگامہ لب میزند:خواهش میڪنم! مادرم بہ سمت آشپزخانہ مے رود،دوبارہ نگاهم را بہ هنگامہ مے دوزم. _حالش خیلے بدہ؟ لب میزند:خیلے! یڪے دو ماہ اول میگفتم طبیعیہ! براش سختہ! اما... اما الان تقریبا هشت ماهہ وضعیتش تغییرے نڪردہ! نگرانے باعث میشود چینے بہ پیشانے ام بندازم:چرا زودتر بهم خبر ندادید؟! عمیق نگاهم میڪند و جوابے نمیدهد! نفس عمیقے میڪشم و معنے نگاهش را میفهمم. با نگاهش مے گوید حال تو هم تعریفے نداشتہ! _پیش مشاور رفتید؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:آرہ! یہ سرے راهڪار هم گفت اما فایدہ اے نداشت. سامان هم ڪہ همراهم نمیاد! هشت ماهہ از خونہ بیرون نرفتہ! چشمانم گرد میشوند:پس مدرسہ چے؟! سرش را پایین مے اندازد:نمیرہ! بے اختیار بلند مے گویم:چے؟! لبش را آرام مے گزد،با حرص مے گویم:از خونہ بیرون نرفتنش ڪہ دیگہ طبیعے نبودہ! یعنے سامان امسال اصلا مدرسہ نرفتہ؟! جوابے نمیدهد،دستم را مشت میڪنم:یڪم دیر بہ فڪر نیوفتادید؟! سرش را بلند میڪند و با دلهرہ نگاهم میڪند:خب...فڪر ڪردم چون بابت از دست دادن پدر خوندہ ش ناراحتہ باید یہ مدت باهاش مدارا ڪنم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_435 #بخش_اول نفسے تازہ میڪنم و زبانم را روے لب هایم میڪشم. صداے مهربان دڪتر همتے گوش هایم را نوازش میدهد. _تنهایے؟ نگاهم را بہ حیاط ڪہ زیر باران بهارے نَم مے خورد میدوزم! _بلہ! همہ رفتن عید دیدنے! _حال و هواے سال جدید چطور بودہ؟ نگاهم را از سمت پنجرہ بہ شڪم برآمدہ ام مے ڪشانم. _تو این هشت روز ڪہ عجیب و غریب! _عجیب و غریب یعنے چے؟ لیوان آب پرتقالم را برمیدارم و جرعہ اے مے نوشم. _حس و حال عجیبے دارم. هم خوشحالم هم غمگین! هم امیدوارم هم نا امید! تو تضادم! _دیگہ چہ احساساتے دارے؟ لبخند ڪم رنگے میزنم:براے بہ دنیا اومدن امید خیلے شوق دارم! _خودت چے؟! بہ خودت چہ احساسے دارے؟! جا میخورم،نفس عمیقے میڪشم. بعد از ڪمے مڪث جواب میدهم:بازم تو تضادم! خودم رو میشناسم و نمیشناسم! انگار تو ڪالبدم یہ روح دیگہ دمیدہ شدہ،یہ روح تازہ و سرگردون ڪہ سرنوشت روح قبلے رو دیدہ! براے شیرین ڪردن ڪام تلخم جرعہ اے دیگر از آبمیوہ مے نوشم. _تونستے دفتر خاطرات رو تموم ڪنے؟ _بلہ! دیشب تمومش ڪردم. خط بہ خط هرچے ڪہ یادم بود رو نوشتم! _وقتے تمومش ڪردے چہ حسے داشتے؟ لبخند تلخے میزنم:یہ تیڪہ از قلبمو بین برگہ هاے دفتر جا گذاشتم! احتمالا براے همیشہ! نفس عمیقے میڪشد:پریروز تا اونجایے گفتے ڪہ فهمیدے باردارے و ناراحت شدے و شبش با روزبہ بحثت شد و قصد ڪردے از خونہ برے! لیوان را میان انگشتانم مے فشارم! _خیلے بد دعوامون شد! 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 تڪیہ ام را بہ دیوار میدهم،صداے دور شدن قدم هاے روزبہ در گوشم مے پیچد... بہ زور قد راست میڪنم،براے رفتن. نفسم را با شدت بیرون میدهم! با قدم هاے آرام و لرزان بہ سمت در مے روم. دو سہ قدم بیشتر برنداشتہ ام ڪہ حضور روزبہ را ڪنارم احساس میڪنم. میخواهد بازویم را بگیرد ڪہ فریاد میزنم:ولم ڪن! با چشمان گشاد شدہ نگاهم میڪند،چانہ ام مے لرزد اما اشڪ نمے ریزم! _دلیل این رفتارتو نمے فهمم! پوزخندے روے لبانم جا خوش میڪند:از دریا خانم بپرس! اخم هایش در هم مے رود،خیلے بد هم در هم مے رود! _منظور؟! نمیدانم دلم از ڪجا انقدر پر است ڪہ حرف هایے را بہ زبان مے آورم ڪہ لحظہ اے بہ ذهنم خطور نڪردہ! _بے منظور! گفتم دارید میرید سفر لابد از ریز و درشت زندگے مونم... فریاد میزند:ادامہ ندہ! چشم هاے مشڪے رنگش بہ خون نشستہ اند،از حالت صورتش ڪمے مے ترسم! دندان قروچہ اے میڪند و چند قدم بہ سمت عقب برمیدارد. سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد:برات متاسفم! بیشتر براے خودم متاسفم! چشمانش را مے بندد و لبش را با دندان مے گزد. _سریع تر برو آیہ! برو تا حرمتے ڪہ بین مون هست نشڪنہ! دوبارہ پوزخند میزنم:مگہ حرمتے ام موندہ؟! وقتے یڪے دیگہ رو آوردے... خشمگین چشمانش را باز میڪند و انگشت اشارہ اش را بہ نشانہ ے تهدید بہ سمتم مے گیرد. _آیہ! ظرفیتم تڪمیل شدہ! بہ اندازہ ے ڪافے بہ هم ریختہ ام! فقط برو! صاف مے ایستم و دست بہ سینہ میشوم. _پس فڪر ڪردے میمونم و این زندگے رو تحمل میڪنم؟! چشمانش بے جان میشوند با شنیدن این جملہ! عصبے لبخند میزند! _تو دارے زندگے مونو تحمل میڪنے؟! یعنے دارے منو تحمل میڪنے؟! سڪوت میڪنم. سڪوتم را ڪہ مے بیند با قدم هاے بلند فاصلہ ے مان را ڪم میڪند! دستانش را پشت ڪمرش مے برد و جدے نگاهم میڪند:جواب سوالمو ندادے! بہ زور نگاهم را از صورتش مے گیرم و بہ زمین مے دوزم. پوزخند میزند:لازم نیست تحمل ڪنے عزیزم! تو این سہ سال منت گذاشتے! از سفر برگشتم براے طلاق اقدام میڪنیم! سر بلند میڪنم:بہ همین راحتے؟! پس حدسم اشتباہ نبودہ! اخم هایش دوبارہ در هم مے رود:حدو نگذرون خانم ڪوچولو! حدو نگذرون! دندان هایش را با حرص روے هم مے سابد:وگرنہ دل من خیلے پُرہ! بہ حقم پُرہ! حرمتتو دارم چون برام عزیز بودے و هستے! گیج و منگ بہ چشمانش خیرہ میشوم:دلت از چے پرہ؟! پشتش را بہ من میڪند و بہ سمت اتاق مے رود! _دیگہ حوصلہ ے بحث ڪردن ندارم! با حرص دنبالش مے روم و بلند مے گویم:وایسا ببینم! یا یہ حرفے رو نزن یا میزنے تا تهشو بگو! بدون توجہ بہ حرفم مقابل آینہ مے ایستد و مشغول باز ڪردن دڪمہ هاے پیراهن آبے روشنش میشود. بے تاب و دست بہ سینہ عرض اتاق را قدم میزنم،لبم را با حرص میجوم. روزبہ ڪلافہ پیراهنش را در مے آورد و روے ساعدش مے اندازد. قفسہ ے سینہ اش با تلاطم بالا و پایین میشود! صورتش بہ سرخے میزند،عصبے مے پرسد:چرا اینطورے نگاهم میڪنے؟! _منتظرم بقیہ ے حرفاتو بشنوم! صورتش را بر مے گرداند:دیگہ اهمیتے ندارہ! _ولے براے من دارہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_436 #بخش_اول شوڪہ،دوبارہ روے لبم دست مے ڪشم و مات و مبهوت بہ دنبال صاحب دست سر بلند میڪنم! ڪسے جز روزبہ را نمے بینم،ڪنار لبم مے سوزد مثل قلبم! درماندہ نگاهش را از صورتم مے گیرد و روے تخت مے نشیند. با هر دو دست صورتش را مے پوشاند،تمام تنش مے لرزد! صدایش رنگ بغض و التماس دارد! _آیہ غلط ڪردم! چشمان شیشہ اے ام را از روے جسمش برمیدارم و بہ سمت در سوق مے دهم. پاهایم توان ندارند،بے رمق خودم را بہ سمت پذیرایے مے ڪشانم. قدم اول را ڪہ برمیدارم صداے سرفہ ڪردنش در گوشم مے پیچد. قدم دوم،در جایش‌ جا بہ جا میشود.قدم سوم،از روے تخت بلند میشود،قدم چهارم،از اتاق خارج میشوم. نمیدانم چرا ثانیہ ها انقدر طولانے می‌ گذرند و بہ در نمے رسم! نمیدانم چرا صداے قدم هایش در گوشم‌ نمے پیچد! نمیدانم چرا حضورش‌ را پشت سرم احساس نمے ڪنم! چرا قربان صدقہ ام نمے رود؟! چرا بیشتر معذرت خواهے نمے ڪند؟! چرا در آغوشم نمے ڪشد و با نوازش هایش آرامم نمے ڪند؟! یعنے تمام شد؟! همین قدر زود؟! همین قدر سادہ؟! مقابل در‌ مے رسم،نگاهم را میان انگشت هاے بے حسم و دستگیرہ ے در مے چرخانم. دستگیرہ ے در را میان انگشت هایم مے گیرم،سرد است مثلِ تنِ من... آب دهانم را فرو میدهم،میدانم دیگر بہ این خانہ باز نخواهم گشت... در را باز میڪنم،چرا تا بہ حال دقت نڪردہ بودم ڪہ صداے باز و بستہ شدنش ترسناڪ و بد است؟! سر بہ زیر از خانہ خارج میشوم،تلاشے هم براے تمیز ڪردن صورتم نمے ڪنم! نمے دانم چطور از پلہ ها عبور میڪنم و سوار تاڪسے میشوم،نمیدانم روزبہ دنبالم آمد یا نہ؟! هیچ از حالم نمے دانم! سرم را بہ شیشہ ے ماشین تڪیہ میدهم،رانندہ گہ گاهے نگاہ ڪنجڪاوش را از داخل آینہ بہ صورتم مے اندازد. توجهے نمیڪنم،چند دقیقہ بعد مقابل در خانہ ے مان پیادہ میشوم. خانہ ے مان...دوبارہ شد خانہ ام... با استرس بہ در خانہ نگاہ میڪنم،پوزخندے روے لبم مے نشیند. مردد زنگ را مے فشارم،چند ثانیہ بعد صداے یاسین از آیفون مے پیچد. _ڪیہ؟! آرام جواب میدهم:منم! یاسین متعجب مے پرسد:آبجے تویے؟! سپس در باز میشود،لبم را بہ دندان مے گیرم و بے جان وارد میشوم. همین ڪہ در حیاط را مے بندم،یاسین را مے بینم ڪہ در چهارچوب در ایستادہ. نگاهش ڪہ بہ صورتم مے افتد،ترس در چشمانش مے افتد! _آبجے آیہ! چے شدہ؟ سپس بہ سمتم مے دود،نگاهم را بہ ڪاشے هاے زمین مے دوزم‌. یاسین ساڪم را از دستم مے گیرد و بلند مادرم را صدا میزند. با قدم هاے ڪوتاہ و آرام،خودم را مقابل در ورودے مے رسانم. مادرم نخ و سوزن بہ دست مقابلم مے رسد،چشمانش از فرط تعجب گشاد میشوند. چند بار دهانش را باز و بستہ مے ڪند اما صدایے از گلویش خارج نمے شود. نگاهش میان چشمان و لبم مے گردد! آرام زمزمہ میڪنم:سلام! من من ڪنان مے گوید:سَ...سلام! سپس بهت زدہ مے خواندم:آیہ؟! در آیہ گفتنش هزار سوال نهفتہ! آب دهانم را فرو میدهم. صداے پدرم از سمت اتاق خواب مے آید:ڪے بود؟! نہ یاسین جوابے میدهد،نہ مادرم! چند ثانیہ بعد صداے باز و بستہ شدن در اتاقش مے آید،همانطور ڪہ جدے بہ مادرم چشم دوختہ مے پرسد:چرا همہ تون وسط خونہ خشڪتون زدہ؟! خیرہ این موقع شب! مادرم با مڪث سرش را بہ سمتش بر مے گرداند اما جوابے نمیدهد. پدرم دستے بہ ریش هاے خاڪسترے اش میڪشد و چند قدم نزدیڪتر میشود. نگاهش ڪہ بہ چهرہ ام مے افتد،چینے بہ پیشانے اش مے اندازد و ابروهایش را در هم مے برد! قبل از این ڪہ چیزے بگوید،زیر لب ببخشیدے مے گویم و بہ سمت اتاق دوران مجردے ام مے روم! تاب نگاہ هایشان را ندارم،در اتاق را باز میڪنم و داخل مے خزم. صداے پچ پچ هایے از پذیرایے بہ گوش مے رسد،ڪنار در زانو میزنم و مے نشینم. دو سہ دقیقہ بعد صداے مضطرب مادرم بلند میشود. _مصطفے! ڪجا میرے؟! صداے فریاد پدرم تنم را مے لرزاند:ڪہ حساب دستہ گل دخترتو برسم! حساب دامادِ آدمتو! صداے مادرم رنگ التماس و ملایمت مے گیرد:دو دیقہ دندون رو جیگر بذار ببینیم چے شدہ بعد اَلم شنگہ بہ پا ڪن! یاسین سریع مے گوید:بے جا ڪردہ دست رو آبجے بلند ڪردہ! بابا بریم حسابشو برسیم! مادرم فریاد میزند:تو این وسط آتیش بیار معرڪہ نشو! راجع بہ بزرگترت درست حرف بزن! آیہ هنوز بے پدر و مادر نشدہ ڪہ تو براش یقہ پارہ ڪنے! صداے یاسین از خشم مے لرزد:یعنے من ڪشڪم؟! ناسلامتے داداششم! غیرت دارم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_437 #بخش_اول صدایے مے خواندم،واڪنشے نشان نمیدهم. یڪ بار...دوبار...سہ بار... پشت سر هم صدایم مے زند! حتے پلڪ نمے زنم ڪہ صاحب صدا را ببینم،حس میڪنم در تاریڪے غرق شدہ ام... یڪ تاریڪے مطلق... ضربان قلبم آرام است،آرامِ آرام... در تمام این بیست و چهار سال انقدر آرام نبودہ ام... تاریڪے عمیق میشود،عمیق و عمیق تر... توجهے بہ صداهاے اطراف ندارم،دوست دارم دوبارہ بخوابم! گرماے دستے روے سرماے دستم مے نشیند. _آیہ جان! آیہ! این صدا را مے شناسم! صداے مادرم است! نہ! همچنان نمیخواهم چشم باز ڪنم! دوست دارم بخوابم... از آن خواب هایے ڪہ بیدار شدن ندارد! از آن خواب هایے ڪہ روزبہ رفتہ... انگشتانش میان انگشتانم قفل مے شوند،دستش مے لرزد! صدایش بغض دارد و درد،ڪاش بفهمد خستہ ام،از روزهاے تڪرارے خستہ ام... از جدایے،از فراق،از مردے ڪہ بے حرڪت و نفس خوابیدہ،از ضربان قلبے ڪہ دیگر نمے زند،از نرسیدن،از مرگ... با یادآورے این ڪلمات قلبم فشردہ میشود و نفسم تنگ! بے اختیار چشم باز میڪنم،نور لامپ سفید رنگ چشمانم را مے زند! سریع چشمانم را مے بندم،انگشتانش میان انگشتانم فشردہ میشوند! _خوبے مامان جان؟! بے توجہ بہ سوالش لب میزنم:این بارم تموم شد؟! جوابم را با هق هقے آرام میدهد،با سڪوت! پوزخندے روے لبم مے نشیند،چشمانم را باز میڪنم. در اتاقڪ ڪوچڪے روے تخت دراز ڪشیدہ ام،بوے الڪل در فضا پیچیدہ. پرستارے با روپوش سفید مشغول چڪ ڪردن سرم است. دوست ندارم مادرم را نگاہ ڪنم! از صحنہ هاے تڪراریِ گذشتہ بیزارم... از مرگ بیزارم... از خودم بیزارم... پرستار،نگاهش را بہ سمت صورتم مے ڪشاند. لبخندے تصنعے لبانش را از هم باز میڪند. _بالاخرہ بیدار شدے مامان ڪوچولو؟! بے اختیار متعجب نگاهش میڪنم،او هم متقابلا چین ریزے بہ پیشانے اش مے اندازد! زمزمہ وار مے پرسم:هنوز هست؟! لبخندش پر رنگ تر میشود:مگہ قرار بود نباشہ؟! باز انگشتان مادرم محڪم انگشتانم را مے فشارند! بہ سمتش سر بر مے گردانم،چشمانش روح ندارند! غرقِ بے جانے و دلهرہ اند! _خوبے؟! سرد نگاهش میڪنم و جوابے نمیدهم،نفس عمیقے میڪشد. _بابات و یاسین رفتن...رفتن... بغض توان صدایش را گرفتہ،خودم جملہ اش را ڪامل میڪنم! _رفتن پزشڪے قانونے! متعجب نگاهم میڪند،با چشمانے ڪہ مات و مبهوت اند! حتما از آرام بودنم تعجب ڪردہ،خودم هم از این همہ سردے و آرامے در تعجبم! چشم از صورتش نمے گیرم،آرام مے پرسم:شما از ڪجا فهمیدید؟ آب دهانش را با شدت فرو میدهد:آقا محسن زنگ زد خونہ،بندہ خدا آشفتہ بود. با ڪلے دلهرہ و من من ڪنون گفت چند دیقہ قبل بهش زنگ زدن گفتن ماشین روزبہ تو ڪردان تصادف ڪردہ! گفت هرچے بہ آیہ زنگ میزنم موبایلش خاموشہ. گفتم آیہ از دیشب خونہ ے ماست! هرچے حال روزبہ رو ازش پرسیدم‌ گفت خبر ندارم! نمیدونم چے شد یهو صداے جیغ و داد سمانہ از پشت خط بلند شد... بہ اینجا ڪہ مے رسد مڪث میڪند،نفس عمیقے میڪشد و دستش را روے چشمانش مے گذارد! _داد میزد روزبہ چے شدہ؟! چرا از پزشڪے قانونے زنگ زدن؟! دوبارہ اشڪ هایش مے بارند،مثل ابرِ بهار! آب دهانم را فرو میدهم:دیشب تصادف ڪردہ؟! بدون این ڪہ دستش را ڪنار بزند سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. _ساعت چند؟! _نزدیڪ یڪ! زمزمہ وار مے خوانمش:مامان؟! سریع دستش را ڪنار مے ڪشد،چشمانش مثل ڪاسہ خون شدہ اند! نگران نگاهم میڪند:جانم؟! _یعنے واقعا دیگہ روزبہ بر نمے گردہ؟! این را ڪہ مے پرسم،باز چشمہ ے اشڪش مے جوشد. جوابے نمیدهد،آرام دستش را مے فشارم اما نگاهم نمے نڪند! دوبارہ صدایش میزنم:مامان! بدون این ڪہ نگاهم ڪند جواب میدهد:جا...جانم... _چرا نمے میرم؟! سریع بہ چشمانم زل میزند،میخواهد چیزے بگوید ڪہ دستش را رها میڪنم. _میشہ برے؟! میخوام بخوابم! هاج و واج نگاهم میڪند:آیہ! خوبے؟! لبخند میزنم:نمیدونم! پرستار سریع مے گوید:بهترہ شما برید! بذارید یڪم استراحت ڪنہ! مادرم بے میل و‌ نگران از ڪنارم مے رود،چشمانم را مے بندم. باید ڪمے استراحت ڪنم تا جانے براے مُردن داشتہ باشم... تا باز تاب بیاورم... باز... باز... باز... آخرین سورہ نازل شد،سورہ ے جنون... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ گذر زمان بے معنے بود،رفت و آمدها،حرف ها،غصہ خوردن و گریہ و زارے ها... از آن اتاقڪ ڪوچڪ بہ اتاقے بزرگتر در بیمارستان تبعید شدم! مے گفتند حالم نیست و شوڪہ شدہ ام،نگران لختہ خونے بودند ڪہ برچسب مادر بودن را بہ پیشانے ام چسباندہ بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_438 #بخش_اول ڪش چادرم‌ را تنظیم‌ میڪنم و ڪمے جلویش میڪشم. _قربونت برم! حالا نمیشہ تلفنے باهاش صحبت ڪنے؟! بابات و یاسین ڪہ خونہ نیستن،منم میرم بیرون یہ دورے میزنم راحت باشے! با لبخندے پر رنگ بہ سمتش بر مے گردم. _بحث راحتے نیست مامان جان! از نزدیڪ میخوام باهاش صحبت ڪنم! مادرم شانہ اے بالا مے اندازد و با نگرانے و شڪ‌ مے گوید:آخہ قرارہ فردا برے بیمارستان! یہ روز موندہ بہ زایمانت درستہ توے این هواے آلودہ و شلوغے خودتو از این سر تهران بڪشونے بہ اون سر تهران؟! با اطمینان نگاهش میڪنم:خیالت تخت! با آژانس میرم با آژانس برمیگردم! ڪیفم را روے دوشم مے اندازم،بے قرار با نگاهش صورتم را مے ڪاود. _خب منم همراهت بیام! بہ سمتش قدم برمیدارم،همین ڪہ مقابلش مے رسم بوسہ ے محڪمے روے گونہ اش مے ڪارم‌. _نمیخوام اذیت بشے،مراقبم نگران نباش! دوبارہ بوسہ ے دیگرے روے گونہ اش مے ڪارم و پر انرژے ادامہ میدهم:خدافظے! سرے تڪان میدهد،همراہ هم بہ سمت در مے رویم. زیر لب آیت الڪرسے میخواند و پشت سرم فوت میڪند. _خدا بہ همرات! دستے برایش تڪان میدهم‌ و دوبارہ خداحافظے میڪنم،آنقدر با عجلہ و استرس آمادہ شدم ڪہ فراموش ڪردم با آژانس تماس بگیرم. با قدم هاے ڪوتاہ بہ سمت خیابان مے روم،صداے ضربان تند قلبم را مے شنوم. صدایے ڪہ از دیشب امانم را بریدہ! براے بہ دنیا آمدن امید خیلے استرس دارم. با دڪتر همتے تماس گرفتم و خواستم امروز برایم وقت بگذارد تا ڪمے صحبت ڪنیم. سر ڪہ بلند میڪنم خودم را مقابل آژانس میبینم. مقصدم را ڪہ مے گویم رانندہ اے با شتاب بہ سمتم مے آید‌. ماشینش را نشان میدهد و جلوتر از من راہ مے افتد. سوار ماشین مے شویم،نفس عمیقے میڪشم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم. رفت و آمدها دوبارہ شروع شدہ،تهرانے ڪہ تا چند روز پیش ڪمے غرق سڪوت و بی عابر بود دوبارہ جان گرفتہ! نفس عمیق دیگرے میڪشم و انگشتانم را در هم قفل میڪنم،جاے خالے روزبہ را بیشتر از هر زمان دیگرے احساس میڪنم. این روزها بیشتر دلم برایش تنگ میشود،بیشتر میخواهمش...بیشتر عذاب مے ڪشم... باید سر مزارش بروم و یڪ دل سیر درد و دل ڪنم. مے گویند خاڪ سردے مے آورد! شاید دلیل ماندن این همہ گرما و ماندگارے خاطرہ،ندیدن و لمس نڪردن خاڪ سردش باشد! آب دهانم را فرو میدهم،هنوز از مواجہ شدن با مزارے ڪہ نام "روزبہ ساجدی" روے آن نقش بستہ باشد ترس دارم! مے ترسم ببینم و دیوانہ تر بشوم،مے ترسم ببینم و باور ڪنم... بے اختیار چشمانم را مے بندم و در دل زمزمہ میڪنم: تو مے روے و من چنان غرق تماشایت مے شوم ڪہ فراموش میڪنم باید براے ماندنت ڪارے ڪنم! تو مے روے و من غرق تماشایت مے شوم... باز زمزمہ میڪنم:تو مے روے و من غرق تماشایت مے شوم! با صداے زنگ‌ موبایل چشمانم را باز میڪنم،موبایل را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم. شمارہ ناشناس است،ابرویے بالا مے اندازم و جواب میدهم. _بلہ؟! صداے سرفہ ے مردے بہ گوشم مے خورد. _الو؟! بعد از ڪمے مڪث زبان باز میڪند. _سلام! صداے شهاب در گوشم مے پیچد،متعجب مے گویم:سلام! من من ڪنان مے پرسد:خوبے؟! با شڪ جواب میدهم:ممنون! آرزو خوبہ؟! اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گوید:آرہ! براے چیز دیگہ اے زنگ‌ زدم! حرفے نمیزنم،سڪوتم را ڪہ مے بیند ادامہ میدهد:عذر میخوام! براے همہ ے این سال ها و اتفاقاتے ڪہ افتاد عذر میخوام! متعجب پیشانے ام را بالا میدهم. _حالتون خوبہ؟! نفسش را با شدت بیرون میدهد. _من...من...فقط...میخواستم باباتو اذیت ڪنم! فڪر نمے ڪردم ڪہ... نفس عمیقے مے ڪشد و ادامہ میدهد:مسبب این اتفاقات بشم! من باعث شدم پدرت براے ازدواج با هادے مجبورت ڪنہ! من باعث آشنایے تو و روزبہ شدم! من خواستم تو شرڪت استخدامت ڪنہ! بہ جون مامانم! بہ جون آرزو توے این چندماہ یہ لحظہ آرامش نداشتم! احساس میڪنم قاتل روزبہ منم! یہ لحظہ از چلوے چشمام نمے رید! نہ تو نہ روزبہ! مے فهمے چے میگم؟! لبخند تلخے میزنم و آرام زمزمہ میڪنم:چقدر احساساتمون شبیہ بہ همہ! _چے؟! نفس عمیقے میڪشم:خب! _مثل تو بہ خیلے چیزا اعتقاد ندارم ڪہ از ترس اون دنیایے ڪہ ندیدم پشیمون شدہ باشم! فقط میخوام ببخشیم ڪہ آروم بشم! هربار ڪہ فڪر میڪنم باعث خیلے از مشڪلاتت منم زجر مے ڪشم! ڪمے مڪث میڪند و سپس با تردید ادامہ میدهد:حس میڪنم شبیہ بابات شدم! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،صدایم میزند:آیہ! صدامو دارے؟! گلویم را صاف میڪنم:بلہ! لبخند میزنم:خیلے وقتہ ازت ڪینہ اے بہ دل ندارم! _واقعا؟! با اطمینان جواب میدهم:آرہ! نفسش را آسودہ بیرون میدهد. _ممنونم! خدانگهدار دخترِ غد و لجباز حاج مصطفے نیازے! آرام مے گویم:در پناہ خدا! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_439 #بخش_اول نفسم را آرام بیرون میدهم،با صداے دڪتر همتے بہ خودم مے آیم. _آیہ جان! چیزے شدہ؟! نگاهم را بہ سمت صورتش سوق میدهم. _نہ! یعنے نمیدونم! لبخند مهربانے نثارم میڪند:ان شاء اللہ ڪہ خیرہ! سرم را تڪان میدهم:ان شاء اللہ! _داشتے میگفتے! لبخند ڪجے گوشہ ے لبم مے نشانم. _عذر میخوام ولے فڪر ڪنم رشتہ ے افڪارم پارہ شد! تمرڪز ندارم! چشمانش را مے بندد و با آرامش‌ باز میڪند. _اشڪالے ندارہ عزیزم! ان شاء اللہ بعد از زایمانت زود همدیگہ رو مے بینیم. هنوز با هم ڪار داریم! زیر لب یاعلے اے مے گویم و از روے مبل بلند میشوم،همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم مے گویم:بابت همہ ے ڪمڪ هاتون ممنونم! نمیدونید وقتے باهاتون صحبت میڪنم چقدر آروم میشم! سریع از روے صندلے بلند میشود،مقابلم مے ایستد و دستش را بہ سمتم دراز میڪند. _خوشحالم ڪہ اینو مے شنوم. امروز رو خوب استراحت ڪن. فردا برات روز مهمیہ عزیزم! قرارہ مسئولیت هات بیشتر بشہ ها. سپس چشمڪے نثارم میڪند،دستش را میگیرم و گرم مے فشارم. با لحنے مهربان مے پرسد:الان بهترے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! استرسم ڪمتر شدہ! دستم را نوازش میڪند:دڪترے ڪہ گفتہ دڪتر خوبیہ! دورا دور مے شناسمش. خیالت راحت! دستش را بہ سمت ڪمرم مے برد و همراہ هم بہ سمت در مے رویم. _بہ این فڪر ڪن فردا قرارہ موجودے رو ڪہ از خون و وجود تو و روزبہ هست رو توے آغوش بگیرے. موجودے ڪہ نُہ ماہ همہ جا با خودت حملش ڪردے و مراقبش بودے. این نُہ ماہ بہ ڪنار! اون لحظہ اے ڪہ براے اولین بار توے آغوشت میگیریش و از شیرہ ے جونت با عشق سیرش میڪنے مطمئن باش یہ عالم دیگہ اے دارہ! دوبارہ مقابلم مے ایستد و لبخند پر رنگے بہ رویم مے زند. _تو دختر قوے اے هستے! سست شانہ اے بالا مے اندازم:بہ نظرتون واقعا همینطورہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:شڪ نڪن! انقدر قوے هستے ڪہ متوجہ اشتباهات شدے و دنبال حل ڪردنشون هستے! این خیلے شجاعت میخواد مگہ نہ؟! چینے بہ پیشانے ام میدهم:شاید! _از همہ مهمتر! هیچوقت نا امید نشدے! لبخند تلخے میزنم:خانم دڪتر! _جانم! _چرا همیشہ فرصت دوبارہ نداریم؟! چرا یہ دڪمہ تو زندگے مون نیست ڪہ بتونیم یہ جاے خیلے حساس ازش استفادہ ڪنیم و بہ گذشتہ برگردیم؟! دڪمہ اے ڪہ یڪ بار مصرف باشہ! _همیشہ فرصت جبران نیست اما این رو بدون ڪہ براے جبران ڪردن هیچوقت دیر نیست! اگہ این دڪمہ رو داشتیم ڪہ دیگہ اسم این حیات،زندگے نبود! ما توے این ڪہ بہ این دنیا بیایم،پدر و مادرمون ڪے باشن،ڪدوم ڪشور و زمان بہ دنیا بیایم هیچ نقشے نداریم! اما این ڪہ ڪے باشیم صفر تا صد دست خودمونہ! آیہ انتخاب نڪردہ ڪہ پدرش مصطفے نیازے اے باشہ ڪہ متعصبہ و با عقایدش خانوادہ ش رو آزار میدہ،آیہ خواهر و برادرش رو انتخاب نڪردہ،خیلے از چالش هاے زندگیش رو هم انتخاب نڪردہ! اما میتونست و میتونہ آیہ اے ڪہ میخواد رو بسازہ! هادے انتخاب آیہ بودہ! نگو نبودہ! درستہ هادے بهت تحمیل شد اما میتونستے براے خودت زمان بخرے و یہ راہ حل بهترے پیدا ڪنے! یا زمانے ڪہ ڪنار هادے قرار گرفتے میتونستے سعے ڪنے احساسات رو ڪنترل ڪنے! یا بعد از شهادت هادے با وجود ڪمبودهاے عاطفے اے ڪہ داشتے از یہ مشاور ڪمڪ بگیرے ڪہ روحت نرہ توے ڪما! یادتہ گفتے تو دعواے آخرتون روزبہ بهت گفت مادرش براے شرح دادن حال تو،گفتہ روح آیہ یہ زندگے نباتے دارہ و توے ڪماست؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم. سریع ادامہ میدهد:خیلے خوب حالت رو توصیف ڪردہ! آیہ توے زندگیش محبت پدر رو نداشتہ،دوران ڪودڪے و نوجوونیش با ڪم محبتے و فشارهاے پدرش گذشت. زمانے ڪہ در حال جنگ ڪردن با پدرش،براے رسیدن بہ خواستہ هاش بود؛هادے وارد زندگیش شد. دوبارہ تحت فشار بیشتر قرار گرفت،دوبارہ یہ چالش جدید شروع شد. اون هم دقیقا زمانے ڪہ آیہ داشت وارد دوران جوونے میشد! یہ دورہ ے جدید از زندگیش ڪہ ڪمے تندخو و مغرورش هم ڪردہ بود! تو و هادے بہ هم دل بستید،اما شناختے از هم نداشتید. عمر ڪنار هم بودنتون خیلے ڪوتاہ بود،رفتارها و روحیات آیہ بعد از هادے خیلے تغییر ڪرد چون بهش ضربہ ے سنگینے وارد شد. این ضربہ باعث شد همہ ے ڪمبودهایے ڪہ توے روحش تلنبار شدہ بودن،بیدار بشن و سرازیر! از دست دادن هادے بزرگترین ضربہ اے بود ڪہ بہ روح آیہ ے جوون و تحت فشار ما خورد! روح مقاوم و منطقے آیہ رفت توے ڪما! شد یہ دختر دمدمے مزاج ڪہ تہ تہ هاے قلبش دنبال حل ڪردن و پیدا ڪردن هادے بود! تا حالا فڪر ڪردے چرا روزبہ رو انتخاب ڪردے؟! گنگ نگاهش میڪنم،ڪمے فڪر میڪنم و سپس جواب میدهم:چون از شخصیتش خوشم اومد! ڪنجڪاو نگاهم میڪند:چرا؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_440 #بخش_اول بیشتر گیج میشوم،ڪہ چرا بعد از هفت سال مقابل پدرش نشستہ ام؟! فرزاد،پدر محسن را از ڪجا مے شناسد و چہ ارتباطے با آن ها دارد؟! حیران‌ نگاهم را میان فرزاد و حاجے مے گردانم. من من ڪنان مے گویم:مُ...متوجہ نمیشم! پوزخند عصبے اے میزنم و ادامہ میدهم:گیج شدم! فرزاد گلویش را صاف میڪند و نگاهش را بہ حاجے مے دوزد. حاجے ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و مهربان بہ چشمانم زل میزند. _حوصلہ دارے برات تعریف ڪنم؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! سر تا پا گوشم! نفس عمیقے میڪشد و نگاهے بہ فرزاد مے اندازد،سپس دوبارہ نگاهش را بہ من مے دوزد. _آقا محسن ما رو ڪہ دیدہ بودے؟! _بلہ! یہ بار دیدمشون! لبخند محزونے لبانش را از هم باز میڪند:یڪ ماہ و نیم بعد از شهادت هادے،شهید شد! متعجب نگاهش میڪنم:اطلاع نداشتم! چشمانش را مے بندد و باز میڪند:مفقودالاثرہ! هنوز جنازہ ش برنگشتہ! متاثر مے گویم:خوش بہ سعادتشون! جملات هادے عمیق در گوشم زنگ میخورد،جملاتے ڪہ بہ خوبے محسن را توصیف ڪردہ بودند و من غافل بودم! میان جمع دوستان هادے،ظاهرا محسن بیشتر اوج گرفتہ! بے نشان ماندہ و غریب،مانند مادر سادات! با صداے حاجے بہ خودم مے آیم،آب دهانش را با شدت فرو میدهد. _اگہ از پدرت و آقا مهدے بپرسے منو دورا دور میشناسن! نہ اینڪہ آشنا باشیم! خدا بهم انقدر اسم و رسم دادہ ڪہ هرڪے تو بازار رفت و‌ آمد دارہ حتما اسممو شنیدہ! از دارِ دنیا منو مهین خانم،همسرم رو میگم؛فقط آقا محسن رو داریم! تنها ثمرہ ے عمر و زندگے مونہ. از نوع فعل هایے ڪہ استفادہ میڪند لبخند میزنم،مے داند ڪہ محسن نَمُردہ و حیات جاودانہ دارد! _محسن بچہ ے پر شر و شورے بود،شبیہ بہ اصطلاح من و مادر مذهبیش نبود! هرچے تو گوشش مے خوندیم توے جمع و خط ما نمے اومد! نہ اهل نماز خوندن بود،نہ روزہ و هیات و صدقہ و خمس و زڪات! همہ ے بازار و فامیل با چشم بد بهش‌ نگاہ میڪردن،ڪسے باور نمیڪرد پسر حاج حسنِ معروف باشہ! منو مهین،زیاد بهش سخت نمے گرفتیم. نمیخواستیم بہ زور و ضرب ما مثلا معتقد بشہ! هر روز پر شر و شور تر از روز قبل میشد! با دوستایے میگشت ڪہ شبیہ ما نبودن! بدنشو تتو میڪرد! لحن راہ رفتن و حرف زدنش تغییر ڪردہ بود! دود و دمے شدہ بود! تنها حُسنے ڪہ براش موندہ بود ادبش بود و احترامے ڪہ بہ منو مادرش میذاشت! محسن انقدر از راہ و رسم زندگے ما دور شدہ بود ڪہ ڪلے حرف از این و اون مے شنیدم! اوایل برام اهمیتے نداشت اما ڪم ڪم دلم گرفت! انقدر دلم گرفت ڪہ یہ روز سر نماز زدم زیر گریہ و از خدا گلہ ڪردم! گفتم من چہ گناهے بہ درگاهت ڪردم ڪہ اولادم انقدر ناخلفہ؟! ڪجاے راهو اشتباہ رفتم؟! دیگہ محسن رو مایہ ے سرافکندگیم مے دونستم! گذشت و گذشت،آقا محسن ما با آسد علیرضا آشنا شد. یہ بار علیرضا بہ زور راضیش ڪرد ڪہ باهاش برہ هیات. بعد از اون شب محسن یڪم تغییر ڪرد! نہ این ڪہ رفتار و تیپ و ظاهرش تغییر ڪنہ نہ! انگار رفتہ بود توے فڪر! ڪم ڪم پاش بہ هیات باز شد. بہ این جا ڪہ مے رسد لبخند شیرینے میزند و هم زمان ادامہ میدهد:دقیقا سہ ماہ بعد گفت میخواد برہ سوریہ! منو مادرش خیلے جا خوردیم! فڪر مے ڪردیم دارہ شوخے میڪنہ،ڪم ڪم دیدیم نہ واقعا دارہ جدے میگہ! اقدام ڪردہ بود ڪہ بہ عنوان نیروے مردمے برہ سوریہ،اون زمان اوضاع سوریہ خیلے آشفتہ شدہ بود و از نیروهاے مردمے هم ڪمڪ خواستہ بودن. این حرڪتش ناراحتم نڪرد ڪہ هیچ،خیلے هم خوشحالم ڪرد! بہ محسن امیدوار شدم! چند وقت بعد همراہ علیرضا راهے سوریہ شد. اونجا با هادے و آرش آشنا شد و از اون بہ بعد تنها دوستاش این سہ نفر شدن! اوایل فڪر میڪردم بعد از یہ مدت ڪوتاہ خستہ میشہ برمیگردہ اما دفعہ ے اول ڪہ براے مرخصے اومد،آروم و قرار نداشت برگردہ سوریہ! ڪم ڪم محسن تغییر ڪرد،طرز لباس پوشیدنش عوض شدہ بود! نماز مے خوند! موقع شهادت هادے خیلے بہ هم ریخت!خیلے! مدام مے نشست یہ گوشہ اشڪ مے ریخت! آخہ تو جمع چهار نفرہ شون قرار گذاشتہ بودن همدیگہ رو تنها نذارن! یا تا تهش باهم بمونن یا باهم پر بڪشن! هادے رو خیلے دوست داشت،شبے ڪہ شما رو ڪنار هادے دیدہ بود از شما براے من و مادرش تعریف ڪرد. انقدر ذوق داشت ڪہ انگار خودش داماد شدہ بود! یہ جملہ هم گفت ڪه: آیہ خانم با تعجب نگاهم میڪرد! یہ جورے ڪہ منو در حد هادے و بچہ ها نمے دونست! خودمو ثابت میڪنم! شرم باعث میشود نگاهم را از چشمان حاجے بگیرم و بہ زمین بدوزم،حتم دارم گونہ هایم هم سرخ شدہ اند! حاجے با محبت مے گوید:خجالت نڪش باباجان! ما آدم ها عادت ڪردیم بہ این نگاہ ها و قضاوت ها! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_441 /بخش اول #بخش_اول نفس ڪشیدن را فراموش میڪنم،چشمانم را باز میڪنم و گیج و منگ بہ صورتش خیرہ میشوم. در چند قدمے ام ایستادہ،ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و سرش را پایین مے اندازد. لبانم مے لرزند،هرڪارے میڪنم صدایے از گلویم خارج نمے شود! آب دهانش را با شدت فرو میدهد و لبش را مے گزد. سینہ ام تنگ مے شود و قلبم سنگین،درد بدے زیر شڪمم مے پیچد طورے ڪہ باعث میشود سریع خم بشوم و دستم را روے شڪمم بگذارم! فرزاد با دلهرہ بہ سمتم مے آید:آیہ خانم! چے شد؟! رنگ بہ صورتش نماندہ،چند قدم نزدیڪتر مے شود و مے پرسد:میشہ جوابمو بدید؟! بہ زور ڪمر راست میڪنم و نفس عمیقے میڪشم. زمزمہ وار مے گویم:دارم خفہ میشم! از اینجا بریم! ڪلافہ دستے بہ موهایش مے ڪشد ڪ مے گوید:باشہ! باشہ! بہ خدا...بہ خدا فقط میخواستم مسبب خیر بشم! از همین مے ترسیدم ڪہ هول ڪنید! اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد،با صدایے لرزان مے پرسم:واقعا روزبہ بود؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،مبهوت مے پرسم:چطور ممڪنہ؟! درماندہ بہ چشمانم زل میزند:نگران حالتونم! بیاید بریم سر فرصت صحبت میڪنیم! منِ بے فڪر میخواستم مقدمہ چینے ڪنم،حاجے آروم همہ چیزو بگہ ڪہ... با مڪث ادامہ میدهد:ڪہ فردا روزبہ ڪنارتون باشہ! قرار نبود روزبہ امروز اینجا بیاد! مات و مبهوت مثل دیوانہ ها بہ صورتش خیرہ شدہ ام،تمام تنم یخ زدہ! دستم را از روے شڪمم بہ سمت قفسہ ے سینہ ام سوق میدهم و چند مرتبہ نفس عمیق میڪشم. هنوز چیزے ڪہ دیدہ و شنیدہ ام را باور نمیڪنم! لرزش صداے فرزاد بیشتر میشود. _آیہ خانم! بیاید سریع بریم؟! نفسم را با شدت بیرون میدهم:نمے...نمے تونم...دوبارہ ببینمش! جونشو ندارم! سریع بہ سمت در مے دود و مے گوید:یہ سرے بہ بیرون مے زنم! در را تا آخر باز میڪند و با احتیاط بہ بیرون چشم مے دوزد،چند ثانیہ بعد سرش را بہ سمتم بر مے گرداند. _سالن خلوتہ! ظاهرا همہ رفتن! میخواهم قدم بردارم ڪہ دردم بیشتر میشود،بے اختیار آخے مے گویم و مڪث میڪنم. فرزاد درماندہ نگاهم میڪند:میخواید یڪے از خانما رو براے ڪمڪ صدا بزنم؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،محتاط و آرام قدم برمیدارم. هر ثانیہ دردم بیشتر میشود و توانم تحلیل مے رود. بہ زور خودم را بہ در مے رسانم،فرزاد ڪنارم قدم برمیدارد و مدام راجع بہ حالم سوال میڪند! عصبے دندان هایم را روے هم مے فشارم و جوابے نمیدهم. راہ نفسم بستہ شدہ،بہ زور و ڪند قدم برمیدارم. با هر جان ڪندنے شدہ خودم را از موسسہ خارج میڪنم. فرزاد سریع در ماشین را برایم باز میڪند،روے صندلے مے نشینم.دردم بیشتر میشود طورے ڪہ اشڪ در چشمانم حلقہ میزند. فرزاد هم سوار میشود و ماشین را بہ حرڪت در مے آورد. نگاهے بہ من و سپس نگاهے بہ پشت سرش مے اندازد. _آیہ خانم! بریم بیمارستان؟! سریع مے گویم:نہ! نہ! بریم خونہ! نگاهم بہ صورتش مے افتد،رنگش پریدہ! _مطمئنید؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و از شدت درد مدام لبم را میگزم. فرزاد سرعتش را بیشتر میڪند و با دست روے فرمان ضرب مے گیرد. چندبار میخواهم دهان باز ڪنم اما مے ترسم از شدت درد و استرس فریاد بزنم! صداے زنگ موبایلے بلند میشود،فرزاد هول هولڪے موبایلش را از داخل جیب شلوارش بیرون میڪشد و جواب میدهد. _جانم حاجے! چند ثانیہ مڪث میڪند و سپس مے گوید:روزبہ رو دید! نیم نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:حالشون زیاد خوب نیست! احتمالا بریم بیمارستان! چشم! چشم! پشت فرمونم فعلا خدانگهدار! سپس موبایلش را روے داشبورد میگذارد،نفس عمیقے میڪشم و بہ زور لرزش صدایم را ڪنترل میڪنم. _آقا فرزاد! حال روزبہ خوبہ؟! متعجب بہ سمتم سر بر مے گرداند،با ڪمے مڪث جواب میدهد:بلہ! _خوبہ خوب؟! با اطمینان جواب میدهد:بلہ! حالش خوبہ! نگرانش نباشید! نفس راحتے میڪشم،چشمانم را مے بندم و سرم را بہ صندلے تڪیہ میدهم. ریزش قطرات عرق را روے صورتم حس میڪنم،آب دهانم را با شدت فرو میدهم و شروع میڪنم بہ خواندن آیت الڪرسے! چند دقیقہ بعد ماشین متوقف میشود،بہ زور چشمانم را باز میڪنم. نزدیڪ در خانہ ے مان توقف ڪردہ ایم. با صدایے خفہ مے گویم:آقا فرزاد! لطفا بہ مادرم بگید با ساڪ بچہ و مدارڪ بیاد! فرزاد سرش را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان میدهد و با سرعت از ماشین خارج میشود. با قدم هاے بلند خودش را مقابل در مے رساند و زنگ را میزند. چند ثانیہ بعد تند تند لبانش را مقابل آیفون تڪان میدهد. ڪمے بعد سپس سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و لب میزند:الان میان! دوبارہ چشمانم را مے بندم و ذڪر گفتنم را از سر مے گیرم. نمیدانم چقدر مے گذرد ڪہ با صداے باز و بستہ شدن در ماشین،چشمانم را باز میڪنم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_441 /بخش دوم #بخش_اول با احساس سوزش و تیر ڪشیدن شڪمم آرام نالہ اے میڪنم. گلویم خشڪِ خشڪ است،زبانم بہ سقف دهانم چسبیدہ. بے رمق چند بار پلڪ هایم را تڪان میدهم تا از روے چشمانم ڪنار بروند! با ڪمے تقلا بہ زور چشم باز میڪنم،نگاهم بہ سقف بلند سفید رنگے مے افتد. بہ زور رد نگاهم را بہ سمت شڪم برآمدہ ام مے ڪشم،دیگر برآمدہ نیست! بے اختیار با ترس دستم را بہ سمت شڪمم مے برم و آرام نوازشش میڪنم،ڪمے تیر مے ڪشد! میخواهم براے پیدا ڪردن ڪسے چشم بگردانم ڪہ متوجہ حضورش مے شوم! بہ چهارچوب در تڪیہ دادہ و نگاہ آرامش را بہ من دوخته‌. لبانش را از هم باز میڪند،بہ لبخند و پخش موسیقے اے سحر آمیز! _سلام! خستہ نباشے آیہ ے جنون! تمامِ تنم سِر میشود،توان هیچ حرڪتے ندارم! انگار ڪہ از بدو خلقت،خداوند قدرت راہ رفتن و صحبت ڪردن را از من دریغ ڪردہ باشد! چشمانم ڪمے تار مے بیند،خستہ و بے حال میخواهند بستہ بشوند و بخوابند! بہ سختے باز نگهشان داشتہ ام،تڪیہ اش را از چهارچوب مے گیرد و صاف مے ایستد. تپش قلب مے گیرم،پلڪ هایم بازیگوشے مے ڪنند،نمیدانم اثر داروے بیهوشے و خستگے زایمان است یا بدنم هم دل بہ روحم دادہ و هوس خواب ابدے ڪردہ؟! با تردید چند قدم برمیدارد،با هر قدم آوارہ هاے قلبم مے ریزد! میخواهم خدا را قسم بدهم،قسم بدهم ڪہ راحتم ڪند از قید و بند این بازے ها! من دیگر توانش را ندارم! پس قسمش میدهم بہ آشفتہ ترین و مظلوم ترین چیزے ڪہ دارم! بہ قلبم! و قسم بہ قلبے ڪہ چیزے از آن باقے نماندہ... قامتش ڪہ در نیم مترے ام علم میشود ادامہ نمیدهم! میخواهم دهان باز ڪنم و فریاد بزنم،اما نمیتوانم! با چشمانے گشاد شدہ از ترس بہ صورتش خیرہ میشوم،هیچ تغییرے نڪردہ ڪہ هیچ صورتش دلنشین تر هم شدہ! روے لبانش لبخندے شڪرے جا خوش ڪردہ و در چشمانش ترس و دلتنگے! بہ زور آب دهانم را فرو میدهم،ڪم ماندہ از حال بروم. با زبان لبش را تر میڪند:جواب سلام واجبہ ها! هاج و واج نگاهش میڪنم،باور نمیڪنم واقعے باشد،باور نمیڪنم! خدایا امتحان و عذاب بس است! بهتم را ڪہ مے بیند سرش را ڪمے بہ سمتم خم میڪند و با آن دو مهتابے درخشان چشم مے دوزد بہ چشمانم! _حتے بہ اندازہ ے یہ جواب سلام قابل نیستم؟! هر چہ نیرو در بدن دارم،در دست راستم جمع میڪنم. آرام بالا مے برمش. همین ڪہ انگشتانم روے صورتش مے نشیند،قلبم از هم فرو مے پاشد! لبخندش عمیق تر میشود و چشمانش دلتنگ تر. حلقہ ے اشڪ دور مردمڪ هایش تلو تلو میخورد! _دلم برات تنگ شدہ بود! خیلے خیلے تنگ! دستم طاقت نمے آورد و روے تخت فرود مے آید،او هم دیگر تاب و توان ندارد! صداے هین بلندے از گلویم خارج میشود،نگران نگاهش را میان صورت و قفسہ ے سینہ ام مے گرداند. بہ زور دهان باز میڪنم،صدایم از تہ چاہ بلند میشود! _چِ...چرا؟! آشفتہ نگاهم میڪند:چے چرا؟! خونم مثل قلبم بہ جوش آمدہ! صدایم را ڪمے بالا مے برم:چرا برگشتے؟! برگرد همون جایے ڪہ بودے! حیران نگاهم میڪند،چند ثانیہ بعد بہ خودش مے آید! _نمیخواے بپرسے چرا نبودم؟! نمیخواے بدونے چے شدہ؟! فریاد میزنم:نہ! نہ! نہ! برام مهم نیست! مهم اینہ توے این هشت ماہ نبودے! مهم اینہ منو با ڪلے عذاب وجدان و ناراحتے ول ڪردے رفتے! مهم اینہ روزایے ڪہ باید مے بودے،نبودے! نفس عمیقے میڪشد و آرام مے گوید:باشہ عزیزم! باشہ! فقط تو آروم باش! بلندتر فریاد میزنم:بہ تو چہ؟! برو بیرون! بہ ثانیہ نڪشیدہ،صداے پا در اتاق مے پیچد. مادرم در حالے ڪہ سعے دارد چادرش را مرتب ڪند با چشمانے از حدقہ بیرون زدہ بہ سمت ما مے آید. نگاهے بہ روزبہ مے اندازد و سپس بہ من خیرہ میشود. _آیہ جان! چرا داد میزنے؟! حرص و جوش برات خوب نیست عزیزم! اشڪ دیگر منتظر بغض نمے ماند و خودش جارے میشود. _بگو برہ بیرون! مادرم متاصل بہ روزبہ نگاہ میڪند و سریع بہ سمتم مے آید. دست سرد و لرزانم را میان دست هاے گرمش مے گیرد. با لحنے نرم مے گوید:باشہ مامان جان! تو آروم باش خیالمون راحت بشہ! چشمانم را مے بندم و بدون وقفہ اشڪ‌ مے ریزم. هق هقم بلند میشود بہ گلایہ! _هیچ...هیچڪس نمے فهمہ...نمے فهمہ من توے این مدت چے ڪشیدم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_442/بخش اول #بخش_اول بے میل نگاهم را از چهارچوب در میگیرم،امید در آغوشم آرام گرفتہ. با احتیاط لب هایم را روے گونہ اش میگذارم و مے بوسمش. تڪان خفیفے مے خورد،با ذوق نگاهش میڪنم. _جانم عزیزم! پرستار ابروهایش را بالا مے اندازد و مے گوید:خیلے وقت دارے ڪہ نگاهش ڪنے و قربون صدقہ ش برے! الان گرسنہ ست! با ڪمڪ پرستار بہ امید شیر میدهم و محو حرڪاتش میشوم ڪہ با چشمان بستہ تقلا میڪند شیر بخورد! ڪمے خودم را خم میڪنم و پیشانے ام را بہ سرش مے چسبانم. بے توجہ بہ من،مشغول شیر خوردنش است. چشمانم را مے بندم و نفس راحتے میڪشم!آرام مے فشارمش و در گوشش زمزمہ میڪنم:میدونستے دوست داشتنے ترین موجود دنیایے؟! ضربان قلبم آرام میشود،محڪمتر بہ خودم مے فشارمش. با لذت غرق عطر پاڪ تنش میشوم و صورت ڪوچڪش را غرق بوسہ میڪنم. ڪمے بعد پرستار امید را از آغوشم جدا میڪند و روے تخت ڪوچڪش میگذارد و مے رود. سرم را بہ سمتش خم میڪنم و بہ صورتش زل میزنم. چند دقیقہ بعد با صداے باز و بستہ شدن در،سر بلند میڪنم. مادرم همانطور ڪہ بہ سمتم مے آید با لبخند مے پرسد:خوبے؟! بہ نشانہ ے "نمیدانم" شانہ اے بالا مے اندازم،تازہ متوجہ محیط اطرافم میشوم. در اتاق ڪوچڪ دو تختہ اے ساڪن هستم،تخت ڪنارے خالیست. همان بیمارستانے هستم ڪہ براے فردا وقت زایمان داشتم. مادرم ڪنار تخت امید مے ایستد و مے گوید:زنگ زدم بابات با یاسین بیان! بابات از ذوق آروم و قرار نداشت! بے حال مے گویم:نمیخوام دور و ورم زیاد شلوغ بشہ! بہ بقیہ خبر ندہ! اخم ریزے میڪند:وا! مگہ میشہ؟! مریم و نساء از صبح دہ بار زنگ زدن حالتو پرسیدن یڪم پیش باهاشون تلفنے حرف زدم خبر دادم! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:بابا محسن و سمانہ جون نیومدن؟! گلویش را صاف میڪند:نہ! یعنے... یعنے خبر ندارن! متعجب مے پرسم:چرا؟! _فرزاد گفت میترسہ آقا محسن،روزبہ رو ببینہ حالش بد بشہ؛باید آروم آروم بهشون بگہ هول نشن! اتفاقا سمانہ یڪم پیش بهم زنگ زد گفت نگران آیہ ام هرچے زنگ میزنم جواب نمیدہ! خدا منو ببخشہ بهش دروغ گفتم ڪہ حالت خوبہ با مریم و نساء رفتے پیادہ روے! سپس با احتیاط مے پرسد:با روزبہ صحبت نڪردے؟! دوبارہ نگاهم را بہ امید مے دوزم‌. _نچ! با جدیت مے گوید:نچ چیہ؟! درست حرف بزن! مثلا تو دیگہ مادر شدے! آرام‌ مے خندم:نچ چہ ربطے بہ مادر شدن دارہ؟! میخواهد دهان باز ڪند ڪہ در با شدت باز میشود! متعجب نگاهم را بہ سمت در مے ڪشانم،نورا را مے بینم ڪہ نفس نفس زنان وارد اتاق میشود. با ذوق مے گوید:الهے من دورت بگردم فسقل! مادرم سریع بہ خودش مے آید و تشر میزند:آروم! اینجا بیمارستانہ! نورا سریع در را مے بندد و بہ سمت مادرم مے دود،همانطور ڪہ در آغوشش مے ڪشد مے گوید:سلام مامان قشنگم! دلم براے غر زدنات هم تنگ شدہ بود! اشڪ در چشمان مادرم حلقہ میزند،دست هایش چند مرتبہ بالا و‌ پایین مے شوند اما نورا را در آغوش نمے ڪشد! نورا عمیق گونہ اش را مے بوسد و سرش را روے شانہ اش میگذارد. بغض در صدایش نشستہ! _داشتم از دورے تون مے مردم! مادرم اخم میڪند و رو بر میگرداند:آرہ! توے این چندسال مشخص بود! نورا با ذوق سرش را بلند میڪند و دوبارہ گونہ اش را مے بوسد. _هر چقدر دوست دارے غر بزن،فحش بدہ و دعوام ڪن! من دیگہ بیخ ریشتم! با لبخند نگاهشان مے ڪنم،مادرم ڪمے خودش را عقب میڪشد. _بسہ دیگہ تف مالیم ڪردے! نورا چشمڪے نثارش میڪند و با شیطنت مے گوید:فعلا دارم مراعات میڪنم! بذار بریم خونہ دیگہ نمیذارم نفس بڪشے انقدر میخوام بشینم نگات ڪنم و ببوسمت ڪہ سیر بشم! سپس بہ سمت من سر بر مے گرداند:تو چطورے فسقلے؟! بہ شوخے مے گویم:اگہ صداے تو بذارہ خوبم! پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و بہ سمت تخت امید مے رود. چشمانش پر از اشڪ مے شوند،دستش را روے قلبش مے گذارد. _جیگر خالہ رو نگاہ! چقدر آروم و نازہ! مادرم ڪنارش مے ایستد و مے گوید:بوسش نڪن! از بیرون اومدے بچہ حساسہ! نورا سریع مے گوید:چشم! نگاهش را از امید مے گیرد و مے گوید:فڪر ڪنم نیمہ ے گمشدہ ے دخترم رو پیدا ڪردم! لبخند ڪم رنگے روے لب مادرم جا خوش میڪند اما چیزے نمے گوید!ابرو هایم را بالا مے اندازم. _بہ ڪس ڪسونش نمیدم! نورا پر انرژے مے گوید:حیف فعلا حالت خوب نیست وگرنہ حالتو جا مے آوردم! از امید دل مے ڪند و ڪنارم مے آید،بعد از این ڪہ ڪمڪ میڪند دراز بڪشم،روے تخت ڪنار پایم مے نشیند. نگاہ مهربانش را بہ صورتم مے دوزد:خودت خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و مے گویم:الان خوبم! آرام انگشتانش را میان انگشتانم قفل میڪند و با محبت مے فشارد. ڪنجڪاو مے پرسم:تو از ڪجا خبر دار شدے؟! چشمڪ میزند:آقاتون بهم خبر داد! چشمانم را ریز میڪنم:چے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_آخر #بخش_اول نگاهے بہ گهوارہ ے امید مے اندازد،لبخندش پر رنگ تر مے شود! _خب! مے شنوم! بہ سمتم سر بر مے گرداند،همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:از ڪجا شروع ڪنم؟! _اون...اونے ڪہ دفن ڪردن ڪیہ؟! جدے بہ صورتم زل میزند:نمیدونم! با چشم هاے گرد شدہ نگاهش میڪنم،شانہ اے بالا مے اندازد:نمے شناسمش! _پس چطور بہ جاے تو دفن شدہ؟! نفس عمیقے مے ڪشد،دستش را بالا مے آورد و انگشت شصتش را گوشہ ے لبم‌ مے گذارد! _نباید بهت سیلے میزدم! نوازش وار انگشتش را گوشہ ے لبم مے ڪشد! _آیہ! منو بابت حماقتم مے بخشے؟! نگاهم را بہ موڪت مے دوزم. _اول نگفتہ ها رو بگو! آرام‌‌ انگشتش را از روے لبم برمیدارد:چشم! سرم را بلند میڪنم و ڪنجڪاو بہ لب هایش خیرہ مے شوم. _شبے ڪہ بحثمون شد،یڪے دو ساعت بعد از تو،با عصبانیت از خونہ زدم بیرون. سوار ماشین شدم و راہ افتادم سمت ویلاے بابا تو ڪردان! حلقہ مو درآوردم،موبایلم رو خاموش ڪردم و توے داشبورد ماشین گذاشتمشون. میخواستم چند روز تنها باشم! جادہ تقریبا خلوت بود،خودم متوجہ نبودم اما با سرعت زیاد رانندگے مے ڪردم‌! یهو یہ چیزے جلوے ماشینم افتاد! سریع ترمز ڪردم و از ماشین پیادہ شدم،دیدم یہ پسر جوون جلوے ماشین افتادہ و نالہ میڪنہ! خم شدم ڪمڪ ڪنم بلند بشہ اما یقہ مو گرفت و چاقو گذاشت زیر گلوم! بہ این جا ڪہ مے رسد سرش را ڪمے بالا مے گیرد،رد باریڪ زخمے زیر چانہ اش ڪشیدہ شدہ! با خندہ مے گوید:زیر گلوم یادگارے ڪشید ڪہ حساب ڪار دستم بیاد! سرش را صاف میڪند و ادامہ میدهد:باهم درگیر شدیم،نفهمیدم چطور سرم رو بہ ڪاپوت ماشین ڪوبید! گیج و منگ شدم،سریع سوار ماشین شد و رفت! سرگیجہ ے شدیدے داشتم،نمیدونم چند دقیقہ یا شاید چند ساعت توے جادہ تنها بودم ڪہ نور چراغاے یہ ماشین بہ چشمم خورد! بے اختیار براش دست تڪون دادم و تلو تلو خورون بہ سمتش رفتم. سریع جلوے پام ترمز ڪرد،فقط تونستم زمزمہ وار بگم یڪے ماشینم رو دزیدہ و ڪتڪ ڪارے ڪردیم! خواستم برسوننم تهران! دیگہ چیزے متوجہ نشدم و از حال رفتم،وقتے چشمامو باز ڪردم حاجے رو بالاے سرم دیدم! تو یہ اتاق نسبتا بزرگ روے تخت دراز ڪشیدہ بودم،هوا روشن بود. سرم خیلے درد میڪرد،حاجے ڪنارم نشستہ بود. ازم پرسید ڪے ام؟! بے اختیار گفتم یہ آدمے ڪہ از همہ جا بریدم! بہ جاے این ڪہ حواسم بہ حاجے باشہ اتفاقات شب قبل جلوے چشمام رژہ میرفت! قسمے ڪہ آیہ میخواست بخورہ تو گوشم زنگ میخورد! نویسنده:لیلے سلطانے https://eitaa.com/dokhtaranchadorii