🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_433 #بخش_اول با صداے گریہ ے بلند سمانہ و خدا گفتنش از خاطرات بیرون مے آیم و مثل فنر از جا مے پرم! سریع در را باز میڪنم و بہ سمت پذیرایے مے روم،سمانہ تلفن را بہ گوشش چسباندہ و اشڪ مے ریزد. مادرم ڪنارش ایستادہ و آرام شانہ اش را نوازش میڪند. آب دهانم را با شدت فرو میدهم،قدم هایم سست میشوند. سمانہ همانطور ڪہ اشڪ مے ریزد لبخند پر رنگے میزند و‌ نگاهے بہ من و مادرم مے اندازد. _آقاجون میگہ محسن بهوش اومدہ! فردا منتقلش میڪنن بخش! نفس حبس شدہ ام را با شدت بیرون میدهم و دستم را روے قفسہ ے سینہ ام میگذارم. زیر لب با از صمیم قلب مے گویم:خدا رو شڪر! مادرم دستانش را رو بہ سمت آسمان میگیرد و بلند مے گوید:الحمداللہ! سپس با خندہ رو بہ سمانہ ادامہ میدهد:انگار آقا محسن یڪم میخواستہ اذیتت ڪنہ! سمانہ تماس را قطع میڪند،اشڪ هایش بند نمے آیند. مادرم در آغوش مے ڪشدش:باید یہ قربونے بدیم! اشڪ هایش بند نمے آیند ڪہ هیچ،شدیدتر هم مے شوند! _بریم بیمارستان محسنو ببینم! مادرم ڪمرش را با یڪ دست نوازش میڪند. _الان نمیذارن ڪہ! بندہ خدا آقا محسن تازہ بهوش اومدہ ناراحتے و گریہ هاے تو رو ببینہ حالش بد میشہ. فردا همہ میریم! زیر شڪمم ڪمے تیر میڪشد،بہ زور لبخند میزنم:چشمتون روشن سمانہ جون! ان شاء اللہ سایہ ے بابا محسن همیشہ بالاے سرمون باشہ! لبخند پر رنگے بہ رویم مے پاشد:ممنون عزیزم! از آغوش مادرم بیرون مے آید و مے گوید:بہ فرزاد خبر بدم،از صبح دل تو دلش نبود! سپس دوبارہ گوشے تلفن را برمیدارد،بعد از این ڪہ با فرزاد تماس مے گیرد همراہ مادرم بہ آشپزخانہ مے رود و مشغول آمادہ ڪردن شام مے شوند. با پدرم تماس میگیرم ڪہ همراہ یاسین براے احوالپرسے و شام بہ اینجا بیایند. حواسم از گذشتہ ها پرت میشود،پرت ڪہ نہ خودم مرور خاطرات را متوقف میڪنم! احساس میڪنم هنوز آمادگے این را ندارم ڪہ پروندہ ے خاطرات گذشتہ را ڪامل ببندم! هرچہ زمان تولد پسرم نزدیڪتر میشود استرس و ترسم هم بیشتر میشود،چند روزے ست با خودم ڪلنجار مے روم ڪہ قبل از تولدش،از همین مدت ڪم استفادہ ڪنم! براے این ڪہ تغییر را آغاز ڪنم،براے این ڪہ مادر خوبے باشم! بدون این ڪہ گذشتہ بخواهد آیندہ ے دونفرہ مان را خراب ڪند! بدون وجود آیہ ے چند ماہ قبل! آیہ اے نازل ڪنم مهربان و آرام،آیہ اے ڪہ بتواند زندگے خودش و پسرڪش را بہ بهترین شڪل بسازد. آیہ اے ڪہ از جلد تمام این بیست و چهار سال بیرون بیاید و با پسرش دوبارہ متولد بشود! با امیدش! چند هفتہ اے انتخاب نامش درگیرم ڪردہ بود،تا ماہ هفتم اسمے برایش در نظر نداشتم! برایم موجود ڪوچڪے بود ڪہ در بطنم نفس میڪشید،تغدیہ میڪرد،گاهے هم بازے میڪرد و زندگے! موجودے بدون نام! موجودے ڪہ شدہ بود دلیل ادامہ ے حیات،موجودے ڪہ تا چند ماہ قبل نمیخواستمش اما حالا تنها ڪسے بود ڪہ برایم ماندہ! شدہ بود جان در تنم! نامے بهتر از "امید" نمے توانستم برایش پیدا ڪنم. مگر جز این است ڪہ شدہ بود تمام امید و آمال من؟! اوایل از بودنش ناراحت بودم و گلہ مند،اما همین ڪہ اولین بار تڪان هاے خفیفش را احساس ڪردم قلبم ریخت و "امید" جایش را گرفت! تنها یادگارے ماندگارِ روزبہ! اما دلم براے "امیدم" خیلے مے سوخت،من باعث بے پدرے اش شدم! حتم دارم اگر روزبہ بود با وجود این ڪہ امید خواستہ ے هیچڪدام مان نبود برایش بهترین پدر دنیا میشد،حتے اگر از هم جدا میشدیم! حضور نصفہ نیمہ ے روزبہ هم برایش ڪافے بود! اگر امید متوجہ بشود باعث نبودن روزبہ منم،مرا دوست خواهد داشت؟! ڪنارم مے ماند؟! متنفر نمیشود از مادرِ پشیمانش؟! این چند روز تمام فڪر و ذهنم درگیر ترس از آیندہ شدہ بود،درگیر امیدے ڪہ باید تنها بزرگش میڪردم و آیہ اے ڪہ شڪستہ بود! پدرم و یاسین سریع آمدند،ڪمے بعد از آن ها فرزاد هم رسید. جو بهتر شدہ بود،سمانہ شاد بود و پر انرژے. فرزاد مثل همیشہ ساڪت بود و سر بہ زیر و البتہ با لبخند هاے ڪم رنگ اما عمیق! بعد از شام مادرم اصرار ڪرد سمانہ و فرزاد بہ خانہ ے مان بیایند اما قبول نڪردند. هنگام خداحافظے یڪ دل شدم و بہ سمت سمانہ رفتم. دستش را بہ سمتم دراز ڪرد،دستش را گرم گرفتم‌. _خیلے مراقب خودت باش. دیگہ چیزے نموندہ تا فسقل تو بغل ڪنے! _چشم! میتونم ازتون یہ چیزے بخوام؟ سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:جانم؟ _میشہ از یڪے از همڪاراتون برام وقت بگیرید؟ ترجیحا دو سہ روز در هفتہ جلسہ مشاورہ داشتہ باشم. لبخند تلخے میزنم:میخوام تا قبل از زایمان درمان زخماے روحمو شروع ڪنم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_434 #بخش_اول با وسواس فنجان ها را داخل سینے مے چینم و قورے را برمیدارم. مادرم وارد آشپزخانہ میشود و مے گوید:تو برو پیش مهمونت. من پذیرایے میڪنم‌. همانطور ڪہ فنجان را از چاے پر میڪنم جواب میدهم:خودم چایے مے ریزم. نزدیڪتر میشود:چرا تعارفے شدے؟! انگار اینجا مهمونے! لبخند پر رنگے میزنم:خب مهمونم! اخم میڪند و ڪنارم مے ایستد:تو دختر این خونہ اے! _اما نہ مثل سابق! با دقت نگاهم میڪند:اما براے ما اینطور نیست عزیزم!تو هم بہ خودت تلقین نڪن! تحت هر شرایطے تو دختر این خونہ اے نہ مهمون ما! قورے را روے ڪابینت مے گذارم و آرام گونہ اش را مے بوسم:شاید بخوام بعد از تولد نوہ ت ساڪمو ببندم و برم. گفتم ڪہ بعدا گلہ نڪنے! نگران بہ چشمانم خیرہ میشود:مگہ میشہ ما تنهات بذاریم؟! اونم با یہ بچہ ے ڪوچیڪ! نگاهے بہ سالن مے اندازم:حالا بعدا راجع بهش صحبت میڪنیم. پس زحمت پذیرایے با شما! نگاهش رنگ محبت مے گیرد:برو مامان ڪوچولو! از آشپزخانہ خارج میشوم،آرام و با احتیاط قدم برمیدارم. ورم صورت و شڪمم بیشتر شدہ و احساس سنگینے میڪنم. طبق صحبت هاے پزشڪم وضعیتم بهتر شدہ اما نہ در حد توقع! ضعف و پایین بودن فشار خون هنوز گربیان گیرم هستند. امید هم وزنے حدود دو ڪیلو دارد و شاید ڪمے ضعیف باشد! وقتے دیروز داخل مانیتور جسم نحیف مچالہ شدہ اش را دیدم دلم برایش ضعف رفت! طفلڪم خودش را ڪامل جمع ڪردہ بود و چشمانش را بستہ بود! صداے قلبش،شد شاد ترین موسیقے اے ڪہ تا بہ حال شنیدہ بودم. طبق نظر پزشڪ،آمادگے جسمے و روحے زایمان طبیعے را نداشتم. ورود امید بہ دنیاے واقعے براے هفتہ ے دوم فروردین ماہ نهایے شد! یعنے ڪمتر از سہ هفتہ ے دیگر! سہ جلسہ بہ دیدن دڪتر همتے رفتم و هر جلسہ حدود دو ساعت صحبت ڪردم‌. آنقدر دل و دنیایم پر بود ڪہ سہ جلسہ برایم ڪم آمد و تا شهادت هادے رسیدیم! از هفتہ ے آخر اسفند یڪ روز در میان،یڪ ساعت تلفنے صحبت مے ڪردیم. ڪمے سبڪ و آرام شدہ بودم،هول هولڪے براے امید خرید مختصرے ڪردم. مادرم و یاسین براے بہ دنیا آمدنش شوق و ذوق فراوانے داشتند و مدام برایش هدیہ مے خریدند! وجود امید حسابے بہ خانہ ے ساڪتمان،شور و حال دادہ بود! نزدیڪ مبل ها مے رسم،هنگامہ مادر سامان با لبخند نگاهم میڪند. ڪمے در جایش تڪان میخورد ڪہ سریع مے گویم:راحت باشید! روے مبل مے نشینم و بہ صورتش چشم مے دوزم. _حال سامان خوبہ؟ چرا نیومدہ؟ لبخندش پر رنگ تر میشود:خیلے اصرار داشت همراهم بیاد اما من اجازہ ندادم! متعجب نگاهش میڪنم:چرا؟! _میخواستم باهاتون صحبت ڪنم! انگشتانم را در هم قفل میڪنم و ڪنجڪاو بہ چشمانش خیرہ میشوم. نفسے مے ڪشد و دهان باز میڪند:موندم با بے قرارے هاے سامان چے ڪار ڪنم؟! راستش... خواستم نباشہ ڪہ راحت صحبت ڪنم! _اتفاقے افتادہ؟! چشمانش را مے بندد و باز مے ڪند:اتفاق ڪہ...حال روحے سامان اصلا خوب نیست! قلبم مے لرزد،بے پدرے سامان هم روے قلبم سنگینے خواهد ڪرد! مادرم همراہ سینے چاے،نزدیڪمان میشود. بہ سمت هنگامہ مے رود و سینے را مقابلش مے گیرد. هنگامہ فنجانے برمیدارد و زیر لب تشڪر میڪند،مادرم بہ سمت من مے آید. سریع فنجان چاے را برمیدارم و تشڪر میڪنم،نگاهش را میان من و هنگامہ مے چرخاند و لبخند تصنعے اے روے لبانش مے آورد! _من یڪم ڪار دارم تنهاتون میذارم! سپس نگاہ معنادارش را بہ من مے دوزد،هنگامہ لب میزند:خواهش میڪنم! مادرم بہ سمت آشپزخانہ مے رود،دوبارہ نگاهم را بہ هنگامہ مے دوزم. _حالش خیلے بدہ؟ لب میزند:خیلے! یڪے دو ماہ اول میگفتم طبیعیہ! براش سختہ! اما... اما الان تقریبا هشت ماهہ وضعیتش تغییرے نڪردہ! نگرانے باعث میشود چینے بہ پیشانے ام بندازم:چرا زودتر بهم خبر ندادید؟! عمیق نگاهم میڪند و جوابے نمیدهد! نفس عمیقے میڪشم و معنے نگاهش را میفهمم. با نگاهش مے گوید حال تو هم تعریفے نداشتہ! _پیش مشاور رفتید؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:آرہ! یہ سرے راهڪار هم گفت اما فایدہ اے نداشت. سامان هم ڪہ همراهم نمیاد! هشت ماهہ از خونہ بیرون نرفتہ! چشمانم گرد میشوند:پس مدرسہ چے؟! سرش را پایین مے اندازد:نمیرہ! بے اختیار بلند مے گویم:چے؟! لبش را آرام مے گزد،با حرص مے گویم:از خونہ بیرون نرفتنش ڪہ دیگہ طبیعے نبودہ! یعنے سامان امسال اصلا مدرسہ نرفتہ؟! جوابے نمیدهد،دستم را مشت میڪنم:یڪم دیر بہ فڪر نیوفتادید؟! سرش را بلند میڪند و با دلهرہ نگاهم میڪند:خب...فڪر ڪردم چون بابت از دست دادن پدر خوندہ ش ناراحتہ باید یہ مدت باهاش مدارا ڪنم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_435 #بخش_اول نفسے تازہ میڪنم و زبانم را روے لب هایم میڪشم. صداے مهربان دڪتر همتے گوش هایم را نوازش میدهد. _تنهایے؟ نگاهم را بہ حیاط ڪہ زیر باران بهارے نَم مے خورد میدوزم! _بلہ! همہ رفتن عید دیدنے! _حال و هواے سال جدید چطور بودہ؟ نگاهم را از سمت پنجرہ بہ شڪم برآمدہ ام مے ڪشانم. _تو این هشت روز ڪہ عجیب و غریب! _عجیب و غریب یعنے چے؟ لیوان آب پرتقالم را برمیدارم و جرعہ اے مے نوشم. _حس و حال عجیبے دارم. هم خوشحالم هم غمگین! هم امیدوارم هم نا امید! تو تضادم! _دیگہ چہ احساساتے دارے؟ لبخند ڪم رنگے میزنم:براے بہ دنیا اومدن امید خیلے شوق دارم! _خودت چے؟! بہ خودت چہ احساسے دارے؟! جا میخورم،نفس عمیقے میڪشم. بعد از ڪمے مڪث جواب میدهم:بازم تو تضادم! خودم رو میشناسم و نمیشناسم! انگار تو ڪالبدم یہ روح دیگہ دمیدہ شدہ،یہ روح تازہ و سرگردون ڪہ سرنوشت روح قبلے رو دیدہ! براے شیرین ڪردن ڪام تلخم جرعہ اے دیگر از آبمیوہ مے نوشم. _تونستے دفتر خاطرات رو تموم ڪنے؟ _بلہ! دیشب تمومش ڪردم. خط بہ خط هرچے ڪہ یادم بود رو نوشتم! _وقتے تمومش ڪردے چہ حسے داشتے؟ لبخند تلخے میزنم:یہ تیڪہ از قلبمو بین برگہ هاے دفتر جا گذاشتم! احتمالا براے همیشہ! نفس عمیقے میڪشد:پریروز تا اونجایے گفتے ڪہ فهمیدے باردارے و ناراحت شدے و شبش با روزبہ بحثت شد و قصد ڪردے از خونہ برے! لیوان را میان انگشتانم مے فشارم! _خیلے بد دعوامون شد! 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 تڪیہ ام را بہ دیوار میدهم،صداے دور شدن قدم هاے روزبہ در گوشم مے پیچد... بہ زور قد راست میڪنم،براے رفتن. نفسم را با شدت بیرون میدهم! با قدم هاے آرام و لرزان بہ سمت در مے روم. دو سہ قدم بیشتر برنداشتہ ام ڪہ حضور روزبہ را ڪنارم احساس میڪنم. میخواهد بازویم را بگیرد ڪہ فریاد میزنم:ولم ڪن! با چشمان گشاد شدہ نگاهم میڪند،چانہ ام مے لرزد اما اشڪ نمے ریزم! _دلیل این رفتارتو نمے فهمم! پوزخندے روے لبانم جا خوش میڪند:از دریا خانم بپرس! اخم هایش در هم مے رود،خیلے بد هم در هم مے رود! _منظور؟! نمیدانم دلم از ڪجا انقدر پر است ڪہ حرف هایے را بہ زبان مے آورم ڪہ لحظہ اے بہ ذهنم خطور نڪردہ! _بے منظور! گفتم دارید میرید سفر لابد از ریز و درشت زندگے مونم... فریاد میزند:ادامہ ندہ! چشم هاے مشڪے رنگش بہ خون نشستہ اند،از حالت صورتش ڪمے مے ترسم! دندان قروچہ اے میڪند و چند قدم بہ سمت عقب برمیدارد. سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد:برات متاسفم! بیشتر براے خودم متاسفم! چشمانش را مے بندد و لبش را با دندان مے گزد. _سریع تر برو آیہ! برو تا حرمتے ڪہ بین مون هست نشڪنہ! دوبارہ پوزخند میزنم:مگہ حرمتے ام موندہ؟! وقتے یڪے دیگہ رو آوردے... خشمگین چشمانش را باز میڪند و انگشت اشارہ اش را بہ نشانہ ے تهدید بہ سمتم مے گیرد. _آیہ! ظرفیتم تڪمیل شدہ! بہ اندازہ ے ڪافے بہ هم ریختہ ام! فقط برو! صاف مے ایستم و دست بہ سینہ میشوم. _پس فڪر ڪردے میمونم و این زندگے رو تحمل میڪنم؟! چشمانش بے جان میشوند با شنیدن این جملہ! عصبے لبخند میزند! _تو دارے زندگے مونو تحمل میڪنے؟! یعنے دارے منو تحمل میڪنے؟! سڪوت میڪنم. سڪوتم را ڪہ مے بیند با قدم هاے بلند فاصلہ ے مان را ڪم میڪند! دستانش را پشت ڪمرش مے برد و جدے نگاهم میڪند:جواب سوالمو ندادے! بہ زور نگاهم را از صورتش مے گیرم و بہ زمین مے دوزم. پوزخند میزند:لازم نیست تحمل ڪنے عزیزم! تو این سہ سال منت گذاشتے! از سفر برگشتم براے طلاق اقدام میڪنیم! سر بلند میڪنم:بہ همین راحتے؟! پس حدسم اشتباہ نبودہ! اخم هایش دوبارہ در هم مے رود:حدو نگذرون خانم ڪوچولو! حدو نگذرون! دندان هایش را با حرص روے هم مے سابد:وگرنہ دل من خیلے پُرہ! بہ حقم پُرہ! حرمتتو دارم چون برام عزیز بودے و هستے! گیج و منگ بہ چشمانش خیرہ میشوم:دلت از چے پرہ؟! پشتش را بہ من میڪند و بہ سمت اتاق مے رود! _دیگہ حوصلہ ے بحث ڪردن ندارم! با حرص دنبالش مے روم و بلند مے گویم:وایسا ببینم! یا یہ حرفے رو نزن یا میزنے تا تهشو بگو! بدون توجہ بہ حرفم مقابل آینہ مے ایستد و مشغول باز ڪردن دڪمہ هاے پیراهن آبے روشنش میشود. بے تاب و دست بہ سینہ عرض اتاق را قدم میزنم،لبم را با حرص میجوم. روزبہ ڪلافہ پیراهنش را در مے آورد و روے ساعدش مے اندازد. قفسہ ے سینہ اش با تلاطم بالا و پایین میشود! صورتش بہ سرخے میزند،عصبے مے پرسد:چرا اینطورے نگاهم میڪنے؟! _منتظرم بقیہ ے حرفاتو بشنوم! صورتش را بر مے گرداند:دیگہ اهمیتے ندارہ! _ولے براے من دارہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_436 #بخش_اول شوڪہ،دوبارہ روے لبم دست مے ڪشم و مات و مبهوت بہ دنبال صاحب دست سر بلند میڪنم! ڪسے جز روزبہ را نمے بینم،ڪنار لبم مے سوزد مثل قلبم! درماندہ نگاهش را از صورتم مے گیرد و روے تخت مے نشیند. با هر دو دست صورتش را مے پوشاند،تمام تنش مے لرزد! صدایش رنگ بغض و التماس دارد! _آیہ غلط ڪردم! چشمان شیشہ اے ام را از روے جسمش برمیدارم و بہ سمت در سوق مے دهم. پاهایم توان ندارند،بے رمق خودم را بہ سمت پذیرایے مے ڪشانم. قدم اول را ڪہ برمیدارم صداے سرفہ ڪردنش در گوشم مے پیچد. قدم دوم،در جایش‌ جا بہ جا میشود.قدم سوم،از روے تخت بلند میشود،قدم چهارم،از اتاق خارج میشوم. نمیدانم چرا ثانیہ ها انقدر طولانے می‌ گذرند و بہ در نمے رسم! نمیدانم چرا صداے قدم هایش در گوشم‌ نمے پیچد! نمیدانم چرا حضورش‌ را پشت سرم احساس نمے ڪنم! چرا قربان صدقہ ام نمے رود؟! چرا بیشتر معذرت خواهے نمے ڪند؟! چرا در آغوشم نمے ڪشد و با نوازش هایش آرامم نمے ڪند؟! یعنے تمام شد؟! همین قدر زود؟! همین قدر سادہ؟! مقابل در‌ مے رسم،نگاهم را میان انگشت هاے بے حسم و دستگیرہ ے در مے چرخانم. دستگیرہ ے در را میان انگشت هایم مے گیرم،سرد است مثلِ تنِ من... آب دهانم را فرو میدهم،میدانم دیگر بہ این خانہ باز نخواهم گشت... در را باز میڪنم،چرا تا بہ حال دقت نڪردہ بودم ڪہ صداے باز و بستہ شدنش ترسناڪ و بد است؟! سر بہ زیر از خانہ خارج میشوم،تلاشے هم براے تمیز ڪردن صورتم نمے ڪنم! نمے دانم چطور از پلہ ها عبور میڪنم و سوار تاڪسے میشوم،نمیدانم روزبہ دنبالم آمد یا نہ؟! هیچ از حالم نمے دانم! سرم را بہ شیشہ ے ماشین تڪیہ میدهم،رانندہ گہ گاهے نگاہ ڪنجڪاوش را از داخل آینہ بہ صورتم مے اندازد. توجهے نمیڪنم،چند دقیقہ بعد مقابل در خانہ ے مان پیادہ میشوم. خانہ ے مان...دوبارہ شد خانہ ام... با استرس بہ در خانہ نگاہ میڪنم،پوزخندے روے لبم مے نشیند. مردد زنگ را مے فشارم،چند ثانیہ بعد صداے یاسین از آیفون مے پیچد. _ڪیہ؟! آرام جواب میدهم:منم! یاسین متعجب مے پرسد:آبجے تویے؟! سپس در باز میشود،لبم را بہ دندان مے گیرم و بے جان وارد میشوم. همین ڪہ در حیاط را مے بندم،یاسین را مے بینم ڪہ در چهارچوب در ایستادہ. نگاهش ڪہ بہ صورتم مے افتد،ترس در چشمانش مے افتد! _آبجے آیہ! چے شدہ؟ سپس بہ سمتم مے دود،نگاهم را بہ ڪاشے هاے زمین مے دوزم‌. یاسین ساڪم را از دستم مے گیرد و بلند مادرم را صدا میزند. با قدم هاے ڪوتاہ و آرام،خودم را مقابل در ورودے مے رسانم. مادرم نخ و سوزن بہ دست مقابلم مے رسد،چشمانش از فرط تعجب گشاد میشوند. چند بار دهانش را باز و بستہ مے ڪند اما صدایے از گلویش خارج نمے شود. نگاهش میان چشمان و لبم مے گردد! آرام زمزمہ میڪنم:سلام! من من ڪنان مے گوید:سَ...سلام! سپس بهت زدہ مے خواندم:آیہ؟! در آیہ گفتنش هزار سوال نهفتہ! آب دهانم را فرو میدهم. صداے پدرم از سمت اتاق خواب مے آید:ڪے بود؟! نہ یاسین جوابے میدهد،نہ مادرم! چند ثانیہ بعد صداے باز و بستہ شدن در اتاقش مے آید،همانطور ڪہ جدے بہ مادرم چشم دوختہ مے پرسد:چرا همہ تون وسط خونہ خشڪتون زدہ؟! خیرہ این موقع شب! مادرم با مڪث سرش را بہ سمتش بر مے گرداند اما جوابے نمیدهد. پدرم دستے بہ ریش هاے خاڪسترے اش میڪشد و چند قدم نزدیڪتر میشود. نگاهش ڪہ بہ چهرہ ام مے افتد،چینے بہ پیشانے اش مے اندازد و ابروهایش را در هم مے برد! قبل از این ڪہ چیزے بگوید،زیر لب ببخشیدے مے گویم و بہ سمت اتاق دوران مجردے ام مے روم! تاب نگاہ هایشان را ندارم،در اتاق را باز میڪنم و داخل مے خزم. صداے پچ پچ هایے از پذیرایے بہ گوش مے رسد،ڪنار در زانو میزنم و مے نشینم. دو سہ دقیقہ بعد صداے مضطرب مادرم بلند میشود. _مصطفے! ڪجا میرے؟! صداے فریاد پدرم تنم را مے لرزاند:ڪہ حساب دستہ گل دخترتو برسم! حساب دامادِ آدمتو! صداے مادرم رنگ التماس و ملایمت مے گیرد:دو دیقہ دندون رو جیگر بذار ببینیم چے شدہ بعد اَلم شنگہ بہ پا ڪن! یاسین سریع مے گوید:بے جا ڪردہ دست رو آبجے بلند ڪردہ! بابا بریم حسابشو برسیم! مادرم فریاد میزند:تو این وسط آتیش بیار معرڪہ نشو! راجع بہ بزرگترت درست حرف بزن! آیہ هنوز بے پدر و مادر نشدہ ڪہ تو براش یقہ پارہ ڪنے! صداے یاسین از خشم مے لرزد:یعنے من ڪشڪم؟! ناسلامتے داداششم! غیرت دارم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_437 #بخش_اول صدایے مے خواندم،واڪنشے نشان نمیدهم. یڪ بار...دوبار...سہ بار... پشت سر هم صدایم مے زند! حتے پلڪ نمے زنم ڪہ صاحب صدا را ببینم،حس میڪنم در تاریڪے غرق شدہ ام... یڪ تاریڪے مطلق... ضربان قلبم آرام است،آرامِ آرام... در تمام این بیست و چهار سال انقدر آرام نبودہ ام... تاریڪے عمیق میشود،عمیق و عمیق تر... توجهے بہ صداهاے اطراف ندارم،دوست دارم دوبارہ بخوابم! گرماے دستے روے سرماے دستم مے نشیند. _آیہ جان! آیہ! این صدا را مے شناسم! صداے مادرم است! نہ! همچنان نمیخواهم چشم باز ڪنم! دوست دارم بخوابم... از آن خواب هایے ڪہ بیدار شدن ندارد! از آن خواب هایے ڪہ روزبہ رفتہ... انگشتانش میان انگشتانم قفل مے شوند،دستش مے لرزد! صدایش بغض دارد و درد،ڪاش بفهمد خستہ ام،از روزهاے تڪرارے خستہ ام... از جدایے،از فراق،از مردے ڪہ بے حرڪت و نفس خوابیدہ،از ضربان قلبے ڪہ دیگر نمے زند،از نرسیدن،از مرگ... با یادآورے این ڪلمات قلبم فشردہ میشود و نفسم تنگ! بے اختیار چشم باز میڪنم،نور لامپ سفید رنگ چشمانم را مے زند! سریع چشمانم را مے بندم،انگشتانش میان انگشتانم فشردہ میشوند! _خوبے مامان جان؟! بے توجہ بہ سوالش لب میزنم:این بارم تموم شد؟! جوابم را با هق هقے آرام میدهد،با سڪوت! پوزخندے روے لبم مے نشیند،چشمانم را باز میڪنم. در اتاقڪ ڪوچڪے روے تخت دراز ڪشیدہ ام،بوے الڪل در فضا پیچیدہ. پرستارے با روپوش سفید مشغول چڪ ڪردن سرم است. دوست ندارم مادرم را نگاہ ڪنم! از صحنہ هاے تڪراریِ گذشتہ بیزارم... از مرگ بیزارم... از خودم بیزارم... پرستار،نگاهش را بہ سمت صورتم مے ڪشاند. لبخندے تصنعے لبانش را از هم باز میڪند. _بالاخرہ بیدار شدے مامان ڪوچولو؟! بے اختیار متعجب نگاهش میڪنم،او هم متقابلا چین ریزے بہ پیشانے اش مے اندازد! زمزمہ وار مے پرسم:هنوز هست؟! لبخندش پر رنگ تر میشود:مگہ قرار بود نباشہ؟! باز انگشتان مادرم محڪم انگشتانم را مے فشارند! بہ سمتش سر بر مے گردانم،چشمانش روح ندارند! غرقِ بے جانے و دلهرہ اند! _خوبے؟! سرد نگاهش میڪنم و جوابے نمیدهم،نفس عمیقے میڪشد. _بابات و یاسین رفتن...رفتن... بغض توان صدایش را گرفتہ،خودم جملہ اش را ڪامل میڪنم! _رفتن پزشڪے قانونے! متعجب نگاهم میڪند،با چشمانے ڪہ مات و مبهوت اند! حتما از آرام بودنم تعجب ڪردہ،خودم هم از این همہ سردے و آرامے در تعجبم! چشم از صورتش نمے گیرم،آرام مے پرسم:شما از ڪجا فهمیدید؟ آب دهانش را با شدت فرو میدهد:آقا محسن زنگ زد خونہ،بندہ خدا آشفتہ بود. با ڪلے دلهرہ و من من ڪنون گفت چند دیقہ قبل بهش زنگ زدن گفتن ماشین روزبہ تو ڪردان تصادف ڪردہ! گفت هرچے بہ آیہ زنگ میزنم موبایلش خاموشہ. گفتم آیہ از دیشب خونہ ے ماست! هرچے حال روزبہ رو ازش پرسیدم‌ گفت خبر ندارم! نمیدونم چے شد یهو صداے جیغ و داد سمانہ از پشت خط بلند شد... بہ اینجا ڪہ مے رسد مڪث میڪند،نفس عمیقے میڪشد و دستش را روے چشمانش مے گذارد! _داد میزد روزبہ چے شدہ؟! چرا از پزشڪے قانونے زنگ زدن؟! دوبارہ اشڪ هایش مے بارند،مثل ابرِ بهار! آب دهانم را فرو میدهم:دیشب تصادف ڪردہ؟! بدون این ڪہ دستش را ڪنار بزند سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. _ساعت چند؟! _نزدیڪ یڪ! زمزمہ وار مے خوانمش:مامان؟! سریع دستش را ڪنار مے ڪشد،چشمانش مثل ڪاسہ خون شدہ اند! نگران نگاهم میڪند:جانم؟! _یعنے واقعا دیگہ روزبہ بر نمے گردہ؟! این را ڪہ مے پرسم،باز چشمہ ے اشڪش مے جوشد. جوابے نمیدهد،آرام دستش را مے فشارم اما نگاهم نمے نڪند! دوبارہ صدایش میزنم:مامان! بدون این ڪہ نگاهم ڪند جواب میدهد:جا...جانم... _چرا نمے میرم؟! سریع بہ چشمانم زل میزند،میخواهد چیزے بگوید ڪہ دستش را رها میڪنم. _میشہ برے؟! میخوام بخوابم! هاج و واج نگاهم میڪند:آیہ! خوبے؟! لبخند میزنم:نمیدونم! پرستار سریع مے گوید:بهترہ شما برید! بذارید یڪم استراحت ڪنہ! مادرم بے میل و‌ نگران از ڪنارم مے رود،چشمانم را مے بندم. باید ڪمے استراحت ڪنم تا جانے براے مُردن داشتہ باشم... تا باز تاب بیاورم... باز... باز... باز... آخرین سورہ نازل شد،سورہ ے جنون... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ گذر زمان بے معنے بود،رفت و آمدها،حرف ها،غصہ خوردن و گریہ و زارے ها... از آن اتاقڪ ڪوچڪ بہ اتاقے بزرگتر در بیمارستان تبعید شدم! مے گفتند حالم نیست و شوڪہ شدہ ام،نگران لختہ خونے بودند ڪہ برچسب مادر بودن را بہ پیشانے ام چسباندہ بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_438 #بخش_اول ڪش چادرم‌ را تنظیم‌ میڪنم و ڪمے جلویش میڪشم. _قربونت برم! حالا نمیشہ تلفنے باهاش صحبت ڪنے؟! بابات و یاسین ڪہ خونہ نیستن،منم میرم بیرون یہ دورے میزنم راحت باشے! با لبخندے پر رنگ بہ سمتش بر مے گردم. _بحث راحتے نیست مامان جان! از نزدیڪ میخوام باهاش صحبت ڪنم! مادرم شانہ اے بالا مے اندازد و با نگرانے و شڪ‌ مے گوید:آخہ قرارہ فردا برے بیمارستان! یہ روز موندہ بہ زایمانت درستہ توے این هواے آلودہ و شلوغے خودتو از این سر تهران بڪشونے بہ اون سر تهران؟! با اطمینان نگاهش میڪنم:خیالت تخت! با آژانس میرم با آژانس برمیگردم! ڪیفم را روے دوشم مے اندازم،بے قرار با نگاهش صورتم را مے ڪاود. _خب منم همراهت بیام! بہ سمتش قدم برمیدارم،همین ڪہ مقابلش مے رسم بوسہ ے محڪمے روے گونہ اش مے ڪارم‌. _نمیخوام اذیت بشے،مراقبم نگران نباش! دوبارہ بوسہ ے دیگرے روے گونہ اش مے ڪارم و پر انرژے ادامہ میدهم:خدافظے! سرے تڪان میدهد،همراہ هم بہ سمت در مے رویم. زیر لب آیت الڪرسے میخواند و پشت سرم فوت میڪند. _خدا بہ همرات! دستے برایش تڪان میدهم‌ و دوبارہ خداحافظے میڪنم،آنقدر با عجلہ و استرس آمادہ شدم ڪہ فراموش ڪردم با آژانس تماس بگیرم. با قدم هاے ڪوتاہ بہ سمت خیابان مے روم،صداے ضربان تند قلبم را مے شنوم. صدایے ڪہ از دیشب امانم را بریدہ! براے بہ دنیا آمدن امید خیلے استرس دارم. با دڪتر همتے تماس گرفتم و خواستم امروز برایم وقت بگذارد تا ڪمے صحبت ڪنیم. سر ڪہ بلند میڪنم خودم را مقابل آژانس میبینم. مقصدم را ڪہ مے گویم رانندہ اے با شتاب بہ سمتم مے آید‌. ماشینش را نشان میدهد و جلوتر از من راہ مے افتد. سوار ماشین مے شویم،نفس عمیقے میڪشم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم. رفت و آمدها دوبارہ شروع شدہ،تهرانے ڪہ تا چند روز پیش ڪمے غرق سڪوت و بی عابر بود دوبارہ جان گرفتہ! نفس عمیق دیگرے میڪشم و انگشتانم را در هم قفل میڪنم،جاے خالے روزبہ را بیشتر از هر زمان دیگرے احساس میڪنم. این روزها بیشتر دلم برایش تنگ میشود،بیشتر میخواهمش...بیشتر عذاب مے ڪشم... باید سر مزارش بروم و یڪ دل سیر درد و دل ڪنم. مے گویند خاڪ سردے مے آورد! شاید دلیل ماندن این همہ گرما و ماندگارے خاطرہ،ندیدن و لمس نڪردن خاڪ سردش باشد! آب دهانم را فرو میدهم،هنوز از مواجہ شدن با مزارے ڪہ نام "روزبہ ساجدی" روے آن نقش بستہ باشد ترس دارم! مے ترسم ببینم و دیوانہ تر بشوم،مے ترسم ببینم و باور ڪنم... بے اختیار چشمانم را مے بندم و در دل زمزمہ میڪنم: تو مے روے و من چنان غرق تماشایت مے شوم ڪہ فراموش میڪنم باید براے ماندنت ڪارے ڪنم! تو مے روے و من غرق تماشایت مے شوم... باز زمزمہ میڪنم:تو مے روے و من غرق تماشایت مے شوم! با صداے زنگ‌ موبایل چشمانم را باز میڪنم،موبایل را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم. شمارہ ناشناس است،ابرویے بالا مے اندازم و جواب میدهم. _بلہ؟! صداے سرفہ ے مردے بہ گوشم مے خورد. _الو؟! بعد از ڪمے مڪث زبان باز میڪند. _سلام! صداے شهاب در گوشم مے پیچد،متعجب مے گویم:سلام! من من ڪنان مے پرسد:خوبے؟! با شڪ جواب میدهم:ممنون! آرزو خوبہ؟! اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گوید:آرہ! براے چیز دیگہ اے زنگ‌ زدم! حرفے نمیزنم،سڪوتم را ڪہ مے بیند ادامہ میدهد:عذر میخوام! براے همہ ے این سال ها و اتفاقاتے ڪہ افتاد عذر میخوام! متعجب پیشانے ام را بالا میدهم. _حالتون خوبہ؟! نفسش را با شدت بیرون میدهد. _من...من...فقط...میخواستم باباتو اذیت ڪنم! فڪر نمے ڪردم ڪہ... نفس عمیقے مے ڪشد و ادامہ میدهد:مسبب این اتفاقات بشم! من باعث شدم پدرت براے ازدواج با هادے مجبورت ڪنہ! من باعث آشنایے تو و روزبہ شدم! من خواستم تو شرڪت استخدامت ڪنہ! بہ جون مامانم! بہ جون آرزو توے این چندماہ یہ لحظہ آرامش نداشتم! احساس میڪنم قاتل روزبہ منم! یہ لحظہ از چلوے چشمام نمے رید! نہ تو نہ روزبہ! مے فهمے چے میگم؟! لبخند تلخے میزنم و آرام زمزمہ میڪنم:چقدر احساساتمون شبیہ بہ همہ! _چے؟! نفس عمیقے میڪشم:خب! _مثل تو بہ خیلے چیزا اعتقاد ندارم ڪہ از ترس اون دنیایے ڪہ ندیدم پشیمون شدہ باشم! فقط میخوام ببخشیم ڪہ آروم بشم! هربار ڪہ فڪر میڪنم باعث خیلے از مشڪلاتت منم زجر مے ڪشم! ڪمے مڪث میڪند و سپس با تردید ادامہ میدهد:حس میڪنم شبیہ بابات شدم! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،صدایم میزند:آیہ! صدامو دارے؟! گلویم را صاف میڪنم:بلہ! لبخند میزنم:خیلے وقتہ ازت ڪینہ اے بہ دل ندارم! _واقعا؟! با اطمینان جواب میدهم:آرہ! نفسش را آسودہ بیرون میدهد. _ممنونم! خدانگهدار دخترِ غد و لجباز حاج مصطفے نیازے! آرام مے گویم:در پناہ خدا! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_439 #بخش_اول نفسم را آرام بیرون میدهم،با صداے دڪتر همتے بہ خودم مے آیم. _آیہ جان! چیزے شدہ؟! نگاهم را بہ سمت صورتش سوق میدهم. _نہ! یعنے نمیدونم! لبخند مهربانے نثارم میڪند:ان شاء اللہ ڪہ خیرہ! سرم را تڪان میدهم:ان شاء اللہ! _داشتے میگفتے! لبخند ڪجے گوشہ ے لبم مے نشانم. _عذر میخوام ولے فڪر ڪنم رشتہ ے افڪارم پارہ شد! تمرڪز ندارم! چشمانش را مے بندد و با آرامش‌ باز میڪند. _اشڪالے ندارہ عزیزم! ان شاء اللہ بعد از زایمانت زود همدیگہ رو مے بینیم. هنوز با هم ڪار داریم! زیر لب یاعلے اے مے گویم و از روے مبل بلند میشوم،همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم مے گویم:بابت همہ ے ڪمڪ هاتون ممنونم! نمیدونید وقتے باهاتون صحبت میڪنم چقدر آروم میشم! سریع از روے صندلے بلند میشود،مقابلم مے ایستد و دستش را بہ سمتم دراز میڪند. _خوشحالم ڪہ اینو مے شنوم. امروز رو خوب استراحت ڪن. فردا برات روز مهمیہ عزیزم! قرارہ مسئولیت هات بیشتر بشہ ها. سپس چشمڪے نثارم میڪند،دستش را میگیرم و گرم مے فشارم. با لحنے مهربان مے پرسد:الان بهترے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! استرسم ڪمتر شدہ! دستم را نوازش میڪند:دڪترے ڪہ گفتہ دڪتر خوبیہ! دورا دور مے شناسمش. خیالت راحت! دستش را بہ سمت ڪمرم مے برد و همراہ هم بہ سمت در مے رویم. _بہ این فڪر ڪن فردا قرارہ موجودے رو ڪہ از خون و وجود تو و روزبہ هست رو توے آغوش بگیرے. موجودے ڪہ نُہ ماہ همہ جا با خودت حملش ڪردے و مراقبش بودے. این نُہ ماہ بہ ڪنار! اون لحظہ اے ڪہ براے اولین بار توے آغوشت میگیریش و از شیرہ ے جونت با عشق سیرش میڪنے مطمئن باش یہ عالم دیگہ اے دارہ! دوبارہ مقابلم مے ایستد و لبخند پر رنگے بہ رویم مے زند. _تو دختر قوے اے هستے! سست شانہ اے بالا مے اندازم:بہ نظرتون واقعا همینطورہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:شڪ نڪن! انقدر قوے هستے ڪہ متوجہ اشتباهات شدے و دنبال حل ڪردنشون هستے! این خیلے شجاعت میخواد مگہ نہ؟! چینے بہ پیشانے ام میدهم:شاید! _از همہ مهمتر! هیچوقت نا امید نشدے! لبخند تلخے میزنم:خانم دڪتر! _جانم! _چرا همیشہ فرصت دوبارہ نداریم؟! چرا یہ دڪمہ تو زندگے مون نیست ڪہ بتونیم یہ جاے خیلے حساس ازش استفادہ ڪنیم و بہ گذشتہ برگردیم؟! دڪمہ اے ڪہ یڪ بار مصرف باشہ! _همیشہ فرصت جبران نیست اما این رو بدون ڪہ براے جبران ڪردن هیچوقت دیر نیست! اگہ این دڪمہ رو داشتیم ڪہ دیگہ اسم این حیات،زندگے نبود! ما توے این ڪہ بہ این دنیا بیایم،پدر و مادرمون ڪے باشن،ڪدوم ڪشور و زمان بہ دنیا بیایم هیچ نقشے نداریم! اما این ڪہ ڪے باشیم صفر تا صد دست خودمونہ! آیہ انتخاب نڪردہ ڪہ پدرش مصطفے نیازے اے باشہ ڪہ متعصبہ و با عقایدش خانوادہ ش رو آزار میدہ،آیہ خواهر و برادرش رو انتخاب نڪردہ،خیلے از چالش هاے زندگیش رو هم انتخاب نڪردہ! اما میتونست و میتونہ آیہ اے ڪہ میخواد رو بسازہ! هادے انتخاب آیہ بودہ! نگو نبودہ! درستہ هادے بهت تحمیل شد اما میتونستے براے خودت زمان بخرے و یہ راہ حل بهترے پیدا ڪنے! یا زمانے ڪہ ڪنار هادے قرار گرفتے میتونستے سعے ڪنے احساسات رو ڪنترل ڪنے! یا بعد از شهادت هادے با وجود ڪمبودهاے عاطفے اے ڪہ داشتے از یہ مشاور ڪمڪ بگیرے ڪہ روحت نرہ توے ڪما! یادتہ گفتے تو دعواے آخرتون روزبہ بهت گفت مادرش براے شرح دادن حال تو،گفتہ روح آیہ یہ زندگے نباتے دارہ و توے ڪماست؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم. سریع ادامہ میدهد:خیلے خوب حالت رو توصیف ڪردہ! آیہ توے زندگیش محبت پدر رو نداشتہ،دوران ڪودڪے و نوجوونیش با ڪم محبتے و فشارهاے پدرش گذشت. زمانے ڪہ در حال جنگ ڪردن با پدرش،براے رسیدن بہ خواستہ هاش بود؛هادے وارد زندگیش شد. دوبارہ تحت فشار بیشتر قرار گرفت،دوبارہ یہ چالش جدید شروع شد. اون هم دقیقا زمانے ڪہ آیہ داشت وارد دوران جوونے میشد! یہ دورہ ے جدید از زندگیش ڪہ ڪمے تندخو و مغرورش هم ڪردہ بود! تو و هادے بہ هم دل بستید،اما شناختے از هم نداشتید. عمر ڪنار هم بودنتون خیلے ڪوتاہ بود،رفتارها و روحیات آیہ بعد از هادے خیلے تغییر ڪرد چون بهش ضربہ ے سنگینے وارد شد. این ضربہ باعث شد همہ ے ڪمبودهایے ڪہ توے روحش تلنبار شدہ بودن،بیدار بشن و سرازیر! از دست دادن هادے بزرگترین ضربہ اے بود ڪہ بہ روح آیہ ے جوون و تحت فشار ما خورد! روح مقاوم و منطقے آیہ رفت توے ڪما! شد یہ دختر دمدمے مزاج ڪہ تہ تہ هاے قلبش دنبال حل ڪردن و پیدا ڪردن هادے بود! تا حالا فڪر ڪردے چرا روزبہ رو انتخاب ڪردے؟! گنگ نگاهش میڪنم،ڪمے فڪر میڪنم و سپس جواب میدهم:چون از شخصیتش خوشم اومد! ڪنجڪاو نگاهم میڪند:چرا؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_440 #بخش_اول بیشتر گیج میشوم،ڪہ چرا بعد از هفت سال مقابل پدرش نشستہ ام؟! فرزاد،پدر محسن را از ڪجا مے شناسد و چہ ارتباطے با آن ها دارد؟! حیران‌ نگاهم را میان فرزاد و حاجے مے گردانم. من من ڪنان مے گویم:مُ...متوجہ نمیشم! پوزخند عصبے اے میزنم و ادامہ میدهم:گیج شدم! فرزاد گلویش را صاف میڪند و نگاهش را بہ حاجے مے دوزد. حاجے ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و مهربان بہ چشمانم زل میزند. _حوصلہ دارے برات تعریف ڪنم؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! سر تا پا گوشم! نفس عمیقے میڪشد و نگاهے بہ فرزاد مے اندازد،سپس دوبارہ نگاهش را بہ من مے دوزد. _آقا محسن ما رو ڪہ دیدہ بودے؟! _بلہ! یہ بار دیدمشون! لبخند محزونے لبانش را از هم باز میڪند:یڪ ماہ و نیم بعد از شهادت هادے،شهید شد! متعجب نگاهش میڪنم:اطلاع نداشتم! چشمانش را مے بندد و باز میڪند:مفقودالاثرہ! هنوز جنازہ ش برنگشتہ! متاثر مے گویم:خوش بہ سعادتشون! جملات هادے عمیق در گوشم زنگ میخورد،جملاتے ڪہ بہ خوبے محسن را توصیف ڪردہ بودند و من غافل بودم! میان جمع دوستان هادے،ظاهرا محسن بیشتر اوج گرفتہ! بے نشان ماندہ و غریب،مانند مادر سادات! با صداے حاجے بہ خودم مے آیم،آب دهانش را با شدت فرو میدهد. _اگہ از پدرت و آقا مهدے بپرسے منو دورا دور میشناسن! نہ اینڪہ آشنا باشیم! خدا بهم انقدر اسم و رسم دادہ ڪہ هرڪے تو بازار رفت و‌ آمد دارہ حتما اسممو شنیدہ! از دارِ دنیا منو مهین خانم،همسرم رو میگم؛فقط آقا محسن رو داریم! تنها ثمرہ ے عمر و زندگے مونہ. از نوع فعل هایے ڪہ استفادہ میڪند لبخند میزنم،مے داند ڪہ محسن نَمُردہ و حیات جاودانہ دارد! _محسن بچہ ے پر شر و شورے بود،شبیہ بہ اصطلاح من و مادر مذهبیش نبود! هرچے تو گوشش مے خوندیم توے جمع و خط ما نمے اومد! نہ اهل نماز خوندن بود،نہ روزہ و هیات و صدقہ و خمس و زڪات! همہ ے بازار و فامیل با چشم بد بهش‌ نگاہ میڪردن،ڪسے باور نمیڪرد پسر حاج حسنِ معروف باشہ! منو مهین،زیاد بهش سخت نمے گرفتیم. نمیخواستیم بہ زور و ضرب ما مثلا معتقد بشہ! هر روز پر شر و شور تر از روز قبل میشد! با دوستایے میگشت ڪہ شبیہ ما نبودن! بدنشو تتو میڪرد! لحن راہ رفتن و حرف زدنش تغییر ڪردہ بود! دود و دمے شدہ بود! تنها حُسنے ڪہ براش موندہ بود ادبش بود و احترامے ڪہ بہ منو مادرش میذاشت! محسن انقدر از راہ و رسم زندگے ما دور شدہ بود ڪہ ڪلے حرف از این و اون مے شنیدم! اوایل برام اهمیتے نداشت اما ڪم ڪم دلم گرفت! انقدر دلم گرفت ڪہ یہ روز سر نماز زدم زیر گریہ و از خدا گلہ ڪردم! گفتم من چہ گناهے بہ درگاهت ڪردم ڪہ اولادم انقدر ناخلفہ؟! ڪجاے راهو اشتباہ رفتم؟! دیگہ محسن رو مایہ ے سرافکندگیم مے دونستم! گذشت و گذشت،آقا محسن ما با آسد علیرضا آشنا شد. یہ بار علیرضا بہ زور راضیش ڪرد ڪہ باهاش برہ هیات. بعد از اون شب محسن یڪم تغییر ڪرد! نہ این ڪہ رفتار و تیپ و ظاهرش تغییر ڪنہ نہ! انگار رفتہ بود توے فڪر! ڪم ڪم پاش بہ هیات باز شد. بہ این جا ڪہ مے رسد لبخند شیرینے میزند و هم زمان ادامہ میدهد:دقیقا سہ ماہ بعد گفت میخواد برہ سوریہ! منو مادرش خیلے جا خوردیم! فڪر مے ڪردیم دارہ شوخے میڪنہ،ڪم ڪم دیدیم نہ واقعا دارہ جدے میگہ! اقدام ڪردہ بود ڪہ بہ عنوان نیروے مردمے برہ سوریہ،اون زمان اوضاع سوریہ خیلے آشفتہ شدہ بود و از نیروهاے مردمے هم ڪمڪ خواستہ بودن. این حرڪتش ناراحتم نڪرد ڪہ هیچ،خیلے هم خوشحالم ڪرد! بہ محسن امیدوار شدم! چند وقت بعد همراہ علیرضا راهے سوریہ شد. اونجا با هادے و آرش آشنا شد و از اون بہ بعد تنها دوستاش این سہ نفر شدن! اوایل فڪر میڪردم بعد از یہ مدت ڪوتاہ خستہ میشہ برمیگردہ اما دفعہ ے اول ڪہ براے مرخصے اومد،آروم و قرار نداشت برگردہ سوریہ! ڪم ڪم محسن تغییر ڪرد،طرز لباس پوشیدنش عوض شدہ بود! نماز مے خوند! موقع شهادت هادے خیلے بہ هم ریخت!خیلے! مدام مے نشست یہ گوشہ اشڪ مے ریخت! آخہ تو جمع چهار نفرہ شون قرار گذاشتہ بودن همدیگہ رو تنها نذارن! یا تا تهش باهم بمونن یا باهم پر بڪشن! هادے رو خیلے دوست داشت،شبے ڪہ شما رو ڪنار هادے دیدہ بود از شما براے من و مادرش تعریف ڪرد. انقدر ذوق داشت ڪہ انگار خودش داماد شدہ بود! یہ جملہ هم گفت ڪه: آیہ خانم با تعجب نگاهم میڪرد! یہ جورے ڪہ منو در حد هادے و بچہ ها نمے دونست! خودمو ثابت میڪنم! شرم باعث میشود نگاهم را از چشمان حاجے بگیرم و بہ زمین بدوزم،حتم دارم گونہ هایم هم سرخ شدہ اند! حاجے با محبت مے گوید:خجالت نڪش باباجان! ما آدم ها عادت ڪردیم بہ این نگاہ ها و قضاوت ها! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_441 /بخش اول #بخش_اول نفس ڪشیدن را فراموش میڪنم،چشمانم را باز میڪنم و گیج و منگ بہ صورتش خیرہ میشوم. در چند قدمے ام ایستادہ،ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و سرش را پایین مے اندازد. لبانم مے لرزند،هرڪارے میڪنم صدایے از گلویم خارج نمے شود! آب دهانش را با شدت فرو میدهد و لبش را مے گزد. سینہ ام تنگ مے شود و قلبم سنگین،درد بدے زیر شڪمم مے پیچد طورے ڪہ باعث میشود سریع خم بشوم و دستم را روے شڪمم بگذارم! فرزاد با دلهرہ بہ سمتم مے آید:آیہ خانم! چے شد؟! رنگ بہ صورتش نماندہ،چند قدم نزدیڪتر مے شود و مے پرسد:میشہ جوابمو بدید؟! بہ زور ڪمر راست میڪنم و نفس عمیقے میڪشم. زمزمہ وار مے گویم:دارم خفہ میشم! از اینجا بریم! ڪلافہ دستے بہ موهایش مے ڪشد ڪ مے گوید:باشہ! باشہ! بہ خدا...بہ خدا فقط میخواستم مسبب خیر بشم! از همین مے ترسیدم ڪہ هول ڪنید! اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد،با صدایے لرزان مے پرسم:واقعا روزبہ بود؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،مبهوت مے پرسم:چطور ممڪنہ؟! درماندہ بہ چشمانم زل میزند:نگران حالتونم! بیاید بریم سر فرصت صحبت میڪنیم! منِ بے فڪر میخواستم مقدمہ چینے ڪنم،حاجے آروم همہ چیزو بگہ ڪہ... با مڪث ادامہ میدهد:ڪہ فردا روزبہ ڪنارتون باشہ! قرار نبود روزبہ امروز اینجا بیاد! مات و مبهوت مثل دیوانہ ها بہ صورتش خیرہ شدہ ام،تمام تنم یخ زدہ! دستم را از روے شڪمم بہ سمت قفسہ ے سینہ ام سوق میدهم و چند مرتبہ نفس عمیق میڪشم. هنوز چیزے ڪہ دیدہ و شنیدہ ام را باور نمیڪنم! لرزش صداے فرزاد بیشتر میشود. _آیہ خانم! بیاید سریع بریم؟! نفسم را با شدت بیرون میدهم:نمے...نمے تونم...دوبارہ ببینمش! جونشو ندارم! سریع بہ سمت در مے دود و مے گوید:یہ سرے بہ بیرون مے زنم! در را تا آخر باز میڪند و با احتیاط بہ بیرون چشم مے دوزد،چند ثانیہ بعد سرش را بہ سمتم بر مے گرداند. _سالن خلوتہ! ظاهرا همہ رفتن! میخواهم قدم بردارم ڪہ دردم بیشتر میشود،بے اختیار آخے مے گویم و مڪث میڪنم. فرزاد درماندہ نگاهم میڪند:میخواید یڪے از خانما رو براے ڪمڪ صدا بزنم؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،محتاط و آرام قدم برمیدارم. هر ثانیہ دردم بیشتر میشود و توانم تحلیل مے رود. بہ زور خودم را بہ در مے رسانم،فرزاد ڪنارم قدم برمیدارد و مدام راجع بہ حالم سوال میڪند! عصبے دندان هایم را روے هم مے فشارم و جوابے نمیدهم. راہ نفسم بستہ شدہ،بہ زور و ڪند قدم برمیدارم. با هر جان ڪندنے شدہ خودم را از موسسہ خارج میڪنم. فرزاد سریع در ماشین را برایم باز میڪند،روے صندلے مے نشینم.دردم بیشتر میشود طورے ڪہ اشڪ در چشمانم حلقہ میزند. فرزاد هم سوار میشود و ماشین را بہ حرڪت در مے آورد. نگاهے بہ من و سپس نگاهے بہ پشت سرش مے اندازد. _آیہ خانم! بریم بیمارستان؟! سریع مے گویم:نہ! نہ! بریم خونہ! نگاهم بہ صورتش مے افتد،رنگش پریدہ! _مطمئنید؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و از شدت درد مدام لبم را میگزم. فرزاد سرعتش را بیشتر میڪند و با دست روے فرمان ضرب مے گیرد. چندبار میخواهم دهان باز ڪنم اما مے ترسم از شدت درد و استرس فریاد بزنم! صداے زنگ موبایلے بلند میشود،فرزاد هول هولڪے موبایلش را از داخل جیب شلوارش بیرون میڪشد و جواب میدهد. _جانم حاجے! چند ثانیہ مڪث میڪند و سپس مے گوید:روزبہ رو دید! نیم نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:حالشون زیاد خوب نیست! احتمالا بریم بیمارستان! چشم! چشم! پشت فرمونم فعلا خدانگهدار! سپس موبایلش را روے داشبورد میگذارد،نفس عمیقے میڪشم و بہ زور لرزش صدایم را ڪنترل میڪنم. _آقا فرزاد! حال روزبہ خوبہ؟! متعجب بہ سمتم سر بر مے گرداند،با ڪمے مڪث جواب میدهد:بلہ! _خوبہ خوب؟! با اطمینان جواب میدهد:بلہ! حالش خوبہ! نگرانش نباشید! نفس راحتے میڪشم،چشمانم را مے بندم و سرم را بہ صندلے تڪیہ میدهم. ریزش قطرات عرق را روے صورتم حس میڪنم،آب دهانم را با شدت فرو میدهم و شروع میڪنم بہ خواندن آیت الڪرسے! چند دقیقہ بعد ماشین متوقف میشود،بہ زور چشمانم را باز میڪنم. نزدیڪ در خانہ ے مان توقف ڪردہ ایم. با صدایے خفہ مے گویم:آقا فرزاد! لطفا بہ مادرم بگید با ساڪ بچہ و مدارڪ بیاد! فرزاد سرش را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان میدهد و با سرعت از ماشین خارج میشود. با قدم هاے بلند خودش را مقابل در مے رساند و زنگ را میزند. چند ثانیہ بعد تند تند لبانش را مقابل آیفون تڪان میدهد. ڪمے بعد سپس سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و لب میزند:الان میان! دوبارہ چشمانم را مے بندم و ذڪر گفتنم را از سر مے گیرم. نمیدانم چقدر مے گذرد ڪہ با صداے باز و بستہ شدن در ماشین،چشمانم را باز میڪنم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_441 /بخش دوم #بخش_اول با احساس سوزش و تیر ڪشیدن شڪمم آرام نالہ اے میڪنم. گلویم خشڪِ خشڪ است،زبانم بہ سقف دهانم چسبیدہ. بے رمق چند بار پلڪ هایم را تڪان میدهم تا از روے چشمانم ڪنار بروند! با ڪمے تقلا بہ زور چشم باز میڪنم،نگاهم بہ سقف بلند سفید رنگے مے افتد. بہ زور رد نگاهم را بہ سمت شڪم برآمدہ ام مے ڪشم،دیگر برآمدہ نیست! بے اختیار با ترس دستم را بہ سمت شڪمم مے برم و آرام نوازشش میڪنم،ڪمے تیر مے ڪشد! میخواهم براے پیدا ڪردن ڪسے چشم بگردانم ڪہ متوجہ حضورش مے شوم! بہ چهارچوب در تڪیہ دادہ و نگاہ آرامش را بہ من دوخته‌. لبانش را از هم باز میڪند،بہ لبخند و پخش موسیقے اے سحر آمیز! _سلام! خستہ نباشے آیہ ے جنون! تمامِ تنم سِر میشود،توان هیچ حرڪتے ندارم! انگار ڪہ از بدو خلقت،خداوند قدرت راہ رفتن و صحبت ڪردن را از من دریغ ڪردہ باشد! چشمانم ڪمے تار مے بیند،خستہ و بے حال میخواهند بستہ بشوند و بخوابند! بہ سختے باز نگهشان داشتہ ام،تڪیہ اش را از چهارچوب مے گیرد و صاف مے ایستد. تپش قلب مے گیرم،پلڪ هایم بازیگوشے مے ڪنند،نمیدانم اثر داروے بیهوشے و خستگے زایمان است یا بدنم هم دل بہ روحم دادہ و هوس خواب ابدے ڪردہ؟! با تردید چند قدم برمیدارد،با هر قدم آوارہ هاے قلبم مے ریزد! میخواهم خدا را قسم بدهم،قسم بدهم ڪہ راحتم ڪند از قید و بند این بازے ها! من دیگر توانش را ندارم! پس قسمش میدهم بہ آشفتہ ترین و مظلوم ترین چیزے ڪہ دارم! بہ قلبم! و قسم بہ قلبے ڪہ چیزے از آن باقے نماندہ... قامتش ڪہ در نیم مترے ام علم میشود ادامہ نمیدهم! میخواهم دهان باز ڪنم و فریاد بزنم،اما نمیتوانم! با چشمانے گشاد شدہ از ترس بہ صورتش خیرہ میشوم،هیچ تغییرے نڪردہ ڪہ هیچ صورتش دلنشین تر هم شدہ! روے لبانش لبخندے شڪرے جا خوش ڪردہ و در چشمانش ترس و دلتنگے! بہ زور آب دهانم را فرو میدهم،ڪم ماندہ از حال بروم. با زبان لبش را تر میڪند:جواب سلام واجبہ ها! هاج و واج نگاهش میڪنم،باور نمیڪنم واقعے باشد،باور نمیڪنم! خدایا امتحان و عذاب بس است! بهتم را ڪہ مے بیند سرش را ڪمے بہ سمتم خم میڪند و با آن دو مهتابے درخشان چشم مے دوزد بہ چشمانم! _حتے بہ اندازہ ے یہ جواب سلام قابل نیستم؟! هر چہ نیرو در بدن دارم،در دست راستم جمع میڪنم. آرام بالا مے برمش. همین ڪہ انگشتانم روے صورتش مے نشیند،قلبم از هم فرو مے پاشد! لبخندش عمیق تر میشود و چشمانش دلتنگ تر. حلقہ ے اشڪ دور مردمڪ هایش تلو تلو میخورد! _دلم برات تنگ شدہ بود! خیلے خیلے تنگ! دستم طاقت نمے آورد و روے تخت فرود مے آید،او هم دیگر تاب و توان ندارد! صداے هین بلندے از گلویم خارج میشود،نگران نگاهش را میان صورت و قفسہ ے سینہ ام مے گرداند. بہ زور دهان باز میڪنم،صدایم از تہ چاہ بلند میشود! _چِ...چرا؟! آشفتہ نگاهم میڪند:چے چرا؟! خونم مثل قلبم بہ جوش آمدہ! صدایم را ڪمے بالا مے برم:چرا برگشتے؟! برگرد همون جایے ڪہ بودے! حیران نگاهم میڪند،چند ثانیہ بعد بہ خودش مے آید! _نمیخواے بپرسے چرا نبودم؟! نمیخواے بدونے چے شدہ؟! فریاد میزنم:نہ! نہ! نہ! برام مهم نیست! مهم اینہ توے این هشت ماہ نبودے! مهم اینہ منو با ڪلے عذاب وجدان و ناراحتے ول ڪردے رفتے! مهم اینہ روزایے ڪہ باید مے بودے،نبودے! نفس عمیقے میڪشد و آرام مے گوید:باشہ عزیزم! باشہ! فقط تو آروم باش! بلندتر فریاد میزنم:بہ تو چہ؟! برو بیرون! بہ ثانیہ نڪشیدہ،صداے پا در اتاق مے پیچد. مادرم در حالے ڪہ سعے دارد چادرش را مرتب ڪند با چشمانے از حدقہ بیرون زدہ بہ سمت ما مے آید. نگاهے بہ روزبہ مے اندازد و سپس بہ من خیرہ میشود. _آیہ جان! چرا داد میزنے؟! حرص و جوش برات خوب نیست عزیزم! اشڪ دیگر منتظر بغض نمے ماند و خودش جارے میشود. _بگو برہ بیرون! مادرم متاصل بہ روزبہ نگاہ میڪند و سریع بہ سمتم مے آید. دست سرد و لرزانم را میان دست هاے گرمش مے گیرد. با لحنے نرم مے گوید:باشہ مامان جان! تو آروم باش خیالمون راحت بشہ! چشمانم را مے بندم و بدون وقفہ اشڪ‌ مے ریزم. هق هقم بلند میشود بہ گلایہ! _هیچ...هیچڪس نمے فهمہ...نمے فهمہ من توے این مدت چے ڪشیدم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_442/بخش اول #بخش_اول بے میل نگاهم را از چهارچوب در میگیرم،امید در آغوشم آرام گرفتہ. با احتیاط لب هایم را روے گونہ اش میگذارم و مے بوسمش. تڪان خفیفے مے خورد،با ذوق نگاهش میڪنم. _جانم عزیزم! پرستار ابروهایش را بالا مے اندازد و مے گوید:خیلے وقت دارے ڪہ نگاهش ڪنے و قربون صدقہ ش برے! الان گرسنہ ست! با ڪمڪ پرستار بہ امید شیر میدهم و محو حرڪاتش میشوم ڪہ با چشمان بستہ تقلا میڪند شیر بخورد! ڪمے خودم را خم میڪنم و پیشانے ام را بہ سرش مے چسبانم. بے توجہ بہ من،مشغول شیر خوردنش است. چشمانم را مے بندم و نفس راحتے میڪشم!آرام مے فشارمش و در گوشش زمزمہ میڪنم:میدونستے دوست داشتنے ترین موجود دنیایے؟! ضربان قلبم آرام میشود،محڪمتر بہ خودم مے فشارمش. با لذت غرق عطر پاڪ تنش میشوم و صورت ڪوچڪش را غرق بوسہ میڪنم. ڪمے بعد پرستار امید را از آغوشم جدا میڪند و روے تخت ڪوچڪش میگذارد و مے رود. سرم را بہ سمتش خم میڪنم و بہ صورتش زل میزنم. چند دقیقہ بعد با صداے باز و بستہ شدن در،سر بلند میڪنم. مادرم همانطور ڪہ بہ سمتم مے آید با لبخند مے پرسد:خوبے؟! بہ نشانہ ے "نمیدانم" شانہ اے بالا مے اندازم،تازہ متوجہ محیط اطرافم میشوم. در اتاق ڪوچڪ دو تختہ اے ساڪن هستم،تخت ڪنارے خالیست. همان بیمارستانے هستم ڪہ براے فردا وقت زایمان داشتم. مادرم ڪنار تخت امید مے ایستد و مے گوید:زنگ زدم بابات با یاسین بیان! بابات از ذوق آروم و قرار نداشت! بے حال مے گویم:نمیخوام دور و ورم زیاد شلوغ بشہ! بہ بقیہ خبر ندہ! اخم ریزے میڪند:وا! مگہ میشہ؟! مریم و نساء از صبح دہ بار زنگ زدن حالتو پرسیدن یڪم پیش باهاشون تلفنے حرف زدم خبر دادم! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:بابا محسن و سمانہ جون نیومدن؟! گلویش را صاف میڪند:نہ! یعنے... یعنے خبر ندارن! متعجب مے پرسم:چرا؟! _فرزاد گفت میترسہ آقا محسن،روزبہ رو ببینہ حالش بد بشہ؛باید آروم آروم بهشون بگہ هول نشن! اتفاقا سمانہ یڪم پیش بهم زنگ زد گفت نگران آیہ ام هرچے زنگ میزنم جواب نمیدہ! خدا منو ببخشہ بهش دروغ گفتم ڪہ حالت خوبہ با مریم و نساء رفتے پیادہ روے! سپس با احتیاط مے پرسد:با روزبہ صحبت نڪردے؟! دوبارہ نگاهم را بہ امید مے دوزم‌. _نچ! با جدیت مے گوید:نچ چیہ؟! درست حرف بزن! مثلا تو دیگہ مادر شدے! آرام‌ مے خندم:نچ چہ ربطے بہ مادر شدن دارہ؟! میخواهد دهان باز ڪند ڪہ در با شدت باز میشود! متعجب نگاهم را بہ سمت در مے ڪشانم،نورا را مے بینم ڪہ نفس نفس زنان وارد اتاق میشود. با ذوق مے گوید:الهے من دورت بگردم فسقل! مادرم سریع بہ خودش مے آید و تشر میزند:آروم! اینجا بیمارستانہ! نورا سریع در را مے بندد و بہ سمت مادرم مے دود،همانطور ڪہ در آغوشش مے ڪشد مے گوید:سلام مامان قشنگم! دلم براے غر زدنات هم تنگ شدہ بود! اشڪ در چشمان مادرم حلقہ میزند،دست هایش چند مرتبہ بالا و‌ پایین مے شوند اما نورا را در آغوش نمے ڪشد! نورا عمیق گونہ اش را مے بوسد و سرش را روے شانہ اش میگذارد. بغض در صدایش نشستہ! _داشتم از دورے تون مے مردم! مادرم اخم میڪند و رو بر میگرداند:آرہ! توے این چندسال مشخص بود! نورا با ذوق سرش را بلند میڪند و دوبارہ گونہ اش را مے بوسد. _هر چقدر دوست دارے غر بزن،فحش بدہ و دعوام ڪن! من دیگہ بیخ ریشتم! با لبخند نگاهشان مے ڪنم،مادرم ڪمے خودش را عقب میڪشد. _بسہ دیگہ تف مالیم ڪردے! نورا چشمڪے نثارش میڪند و با شیطنت مے گوید:فعلا دارم مراعات میڪنم! بذار بریم خونہ دیگہ نمیذارم نفس بڪشے انقدر میخوام بشینم نگات ڪنم و ببوسمت ڪہ سیر بشم! سپس بہ سمت من سر بر مے گرداند:تو چطورے فسقلے؟! بہ شوخے مے گویم:اگہ صداے تو بذارہ خوبم! پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و بہ سمت تخت امید مے رود. چشمانش پر از اشڪ مے شوند،دستش را روے قلبش مے گذارد. _جیگر خالہ رو نگاہ! چقدر آروم و نازہ! مادرم ڪنارش مے ایستد و مے گوید:بوسش نڪن! از بیرون اومدے بچہ حساسہ! نورا سریع مے گوید:چشم! نگاهش را از امید مے گیرد و مے گوید:فڪر ڪنم نیمہ ے گمشدہ ے دخترم رو پیدا ڪردم! لبخند ڪم رنگے روے لب مادرم جا خوش میڪند اما چیزے نمے گوید!ابرو هایم را بالا مے اندازم. _بہ ڪس ڪسونش نمیدم! نورا پر انرژے مے گوید:حیف فعلا حالت خوب نیست وگرنہ حالتو جا مے آوردم! از امید دل مے ڪند و ڪنارم مے آید،بعد از این ڪہ ڪمڪ میڪند دراز بڪشم،روے تخت ڪنار پایم مے نشیند. نگاہ مهربانش را بہ صورتم مے دوزد:خودت خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و مے گویم:الان خوبم! آرام انگشتانش را میان انگشتانم قفل میڪند و با محبت مے فشارد. ڪنجڪاو مے پرسم:تو از ڪجا خبر دار شدے؟! چشمڪ میزند:آقاتون بهم خبر داد! چشمانم را ریز میڪنم:چے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_آخر #بخش_اول نگاهے بہ گهوارہ ے امید مے اندازد،لبخندش پر رنگ تر مے شود! _خب! مے شنوم! بہ سمتم سر بر مے گرداند،همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:از ڪجا شروع ڪنم؟! _اون...اونے ڪہ دفن ڪردن ڪیہ؟! جدے بہ صورتم زل میزند:نمیدونم! با چشم هاے گرد شدہ نگاهش میڪنم،شانہ اے بالا مے اندازد:نمے شناسمش! _پس چطور بہ جاے تو دفن شدہ؟! نفس عمیقے مے ڪشد،دستش را بالا مے آورد و انگشت شصتش را گوشہ ے لبم‌ مے گذارد! _نباید بهت سیلے میزدم! نوازش وار انگشتش را گوشہ ے لبم مے ڪشد! _آیہ! منو بابت حماقتم مے بخشے؟! نگاهم را بہ موڪت مے دوزم. _اول نگفتہ ها رو بگو! آرام‌‌ انگشتش را از روے لبم برمیدارد:چشم! سرم را بلند میڪنم و ڪنجڪاو بہ لب هایش خیرہ مے شوم. _شبے ڪہ بحثمون شد،یڪے دو ساعت بعد از تو،با عصبانیت از خونہ زدم بیرون. سوار ماشین شدم و راہ افتادم سمت ویلاے بابا تو ڪردان! حلقہ مو درآوردم،موبایلم رو خاموش ڪردم و توے داشبورد ماشین گذاشتمشون. میخواستم چند روز تنها باشم! جادہ تقریبا خلوت بود،خودم متوجہ نبودم اما با سرعت زیاد رانندگے مے ڪردم‌! یهو یہ چیزے جلوے ماشینم افتاد! سریع ترمز ڪردم و از ماشین پیادہ شدم،دیدم یہ پسر جوون جلوے ماشین افتادہ و نالہ میڪنہ! خم شدم ڪمڪ ڪنم بلند بشہ اما یقہ مو گرفت و چاقو گذاشت زیر گلوم! بہ این جا ڪہ مے رسد سرش را ڪمے بالا مے گیرد،رد باریڪ زخمے زیر چانہ اش ڪشیدہ شدہ! با خندہ مے گوید:زیر گلوم یادگارے ڪشید ڪہ حساب ڪار دستم بیاد! سرش را صاف میڪند و ادامہ میدهد:باهم درگیر شدیم،نفهمیدم چطور سرم رو بہ ڪاپوت ماشین ڪوبید! گیج و منگ شدم،سریع سوار ماشین شد و رفت! سرگیجہ ے شدیدے داشتم،نمیدونم چند دقیقہ یا شاید چند ساعت توے جادہ تنها بودم ڪہ نور چراغاے یہ ماشین بہ چشمم خورد! بے اختیار براش دست تڪون دادم و تلو تلو خورون بہ سمتش رفتم. سریع جلوے پام ترمز ڪرد،فقط تونستم زمزمہ وار بگم یڪے ماشینم رو دزیدہ و ڪتڪ ڪارے ڪردیم! خواستم برسوننم تهران! دیگہ چیزے متوجہ نشدم و از حال رفتم،وقتے چشمامو باز ڪردم حاجے رو بالاے سرم دیدم! تو یہ اتاق نسبتا بزرگ روے تخت دراز ڪشیدہ بودم،هوا روشن بود. سرم خیلے درد میڪرد،حاجے ڪنارم نشستہ بود. ازم پرسید ڪے ام؟! بے اختیار گفتم یہ آدمے ڪہ از همہ جا بریدم! بہ جاے این ڪہ حواسم بہ حاجے باشہ اتفاقات شب قبل جلوے چشمام رژہ میرفت! قسمے ڪہ آیہ میخواست بخورہ تو گوشم زنگ میخورد! نویسنده:لیلے سلطانے https://eitaa.com/dokhtaranchadorii