شرح دعای روز بیست و دوم ماه رمضان فنایی اشکوری http://eitaa.com/dreshkevari

 ادامه بحث قبلی دربارۀ آفرینش جهان سؤال: اما همچنان این سؤال باقی است که اگر عالم همیشه بوده چه نیازی به علت دارد؟ پاسخ برای حل این مسئله باید به بحث علیت و به ویژه مناط نیاز به علت توجه کنید. شاید تمثیل سایه به فهم این قضیه کمک کند. اینکه سایۀ درختی همیشه همراه درخت بوده به معنای بی نیازی سایه از درخت و استقلالش از درخت نیست، بلکه به معنای نیاز و وابستگی همیشگی و ازلی سایه به درخت است.   آنچه با توحید ناسازگار است قول به قدم ذاتی عالم است که ملازم با بی نیازی عالم از خداست. اما فیلسوفان قائل به قِدم ذاتی عالم نیستند، آنها به قِدم زمانی عالم قائلند. معنای قِدم زمانی عالم این نیست که عالم خلق نشده است؛ معنایش این است که عالم در زمان خلق نشده است، بلکه در لازمان خلق شده است. نکته ای که غزالی با همه نبوغش به آن توجه نکرده امکان خلق در لازمان است. کسی که به خلق عالم در زمان قائل است ناخواسته ازلیت زمان را پذیرفته و به سوی همان چیزی دویده که از آن می گریخته.    توحید باور به یک واجب الوجود، یک موجود قائم به ذات، و یک علت نخستین است. آنچه با چنین باوری ناسازگار باشد باطل است. پس هنگامی که می گوییم ماسوی الله همه ممکن الوجود، واجب بالغیر، قائم به غیر و معلول اند، به مقتضای توحید سخن گفته ایم ولو آن ها را قدیم زمانی بدانیم نه حادث زمانی. آنچه منافی با توحید است قول به قدم ذاتی عالم است، که با حدوث ذاتی و معلولیت و نیازمندی ناسازگار است. قائل به قِدم زمانی عالم به حدوث ذاتی و معلولیت عالم اذعان دارد. بر این اساس نیاز عالم به خدا از یک نقطۀ زمانی خاص پیدا نشده است، بلکه نیاز عالم به خدا ازلی است. فاعلیت و خالقیت خدا نیز آغاز زمانی ندارد، بلکه ازلی است و این با توحید سازگار تر است.       http://eitaa.com/dreshkevari

شرح دعای روز بیست و سوم ماه رمضان فنایی اشکوری http://eitaa.com/dreshkevari

شرح دعای روز بیست و چهارم ماه رمضان فنایی اشکوری http://eitaa.com/dreshkevari

چه تلاوت دلنشینی، ماشاء الله http://eitaa.com/dreshkevari

سوال درباره تجربه نزدیک به مرگ سلام و عرض ادب. براساس تحقیقی که انجام دادم، بزرگترین پایگاه های تجربه نزدیک به مرگ جهان، بیان می دارند که اولا تجربه گران با ادیان گوناگون، هرکدام بزرگان دین خود را در تجربه نزدیک به مرگ خود می بینند. مسیحی، بودایی، مسلمان، هندو و... ثانیا بیان می کنند که در تجارب زیادی بیان شده که تناسخ وجود دارد و تجربه گران زندگی های گذشته شان را دیده اند. و ثالثا در تجارب زیادی گفته شده «فقط» عشق ورزیدن به خدا و تمام مخلوقات اهمیت دارد. و نه دین خاصی. با تحقیق بیشتر یافتم مسئله تناسخ و اهمیت منحصر عشق و نه دین خاص، علاوه بر تجارب نزدیک به مرگ در این موارد هم بیان شده است: 1- در هیپنوتیزم (برخی از مهمترین کتب این زمینه نوشته «مایکل نیوتن» می باشد). 2- روح گرایی (spiritism) که با الن کاردک شروع شد و امروزه هم با روش «مدیوم شیپ» دنبال می شود. در این روش با ارواح مثبت ارتباط گرفته می شود و سوال از آن ها پرسیده می شود. همچنین گزارش تناسخ از کودکان بسیار زیادی جمع آوری شده است که زندگی قبلی خود را به یاد می آوردند. فکر کنم 2500 مورد جمع آوری شده. همچنین جایی خواندم (ولی مطمئن نیستم) که با مدیتیشن و بیدارشدن کندالینی، فرد متوجه تناسخ می شود. از مراکز پیشگام جمع آوری شواهد تجربی و علمی بسیاری از این زمینه ها، «بخش مطالعات ادراکی دانشگاه ویرجینیا» می باشد. امیدوارم مراکز تخصصی حوزوی بررسی نمایند که چه نقد جدی به این باور و شواهد آن می توان داشت. و پیشنهاد می کنم شما هم حتما این مطالب را بخوانید و ببینید چه نقدی به نظرتان می رسد. چرا که به نظرم در آینده احتمالا بیشترین طرفداران را داشته باشد.

👆پاسخ تجربه نزدیک به مرگ و باور دینی با سلام تحیت چند نکته در اینجا شایان توجه است. تجربه های باطنی اعم از رؤیا، تجربه های نزدیک به مرگ، هیپنوتیزم و هر نوع تجربه فراروانشناختی، حتی تجربه های دینی و عرفانی اولا حجیت مطلق ندارند، ثانیا مصون از خطا نیستند، ثالثا از عوامل بیرونی از جمله از باورهای پیشین تجربه گر اثر می پذیرند، رابعا در بساری از موارد بین اصل تجربه و تفسیر آن از سوی تجربه گر یا دیگران خلط می شود و تفسیر و تعبیر را به پای تجربه می نویسند، خامسا این تجربه ها برای همه یکسان نیستند و تجربه های متعارض بین تجربه گران دیده می شود . این نکات، ابهام و عدم شفافیت و دلالت این گونه تجربه ها را نشان می دهد. لذا در تعبیر آنها و داوری قطعی دربارۀ آنها باید دقت کرد. جز وحی انبیا و الهام معصومین هیچ نوع تجربۀ باطنی هیچ تجربه گری بطور قطعی و بدون شرط مصون از خطا نیست و حجیت ندارد و در نتیجه رد و قبول آن باید برمبنای معیار معتبر انجام گیرد. هیچ جا اثبات نشده است که تجربه هایی که ذکر کردید کشف از واقع می کنند. آنچه نشان داده شده این است که افرادی اینگونه تجربه ها را داشته اند. صرف داشتن تجربه ای اثبات کننده محتوای آن نیست. چنانکه ما ممکن است خواب ببینیم پولدار شیدم یا نامزد نمایندگی خواب می بیند برنده شده است، ولی این پولداری و حال خوش محدود به زمانی است که در خوابیم. این ملاحظات به معنای رد مطلق و بی اعتباری همۀ این تجربه ها نیست. با همه محدودیت هایی که در فهم این تجربه ها داریم، برخی از آنها می توانند دریچه هایی از حقیقت را به سوی ما بگشایند. در بحث دیگری که فایل صوتی و مکتوب آن در همین کانال قابل دسترسی است به برخی از این ها اشاره کرده ام. در باب دلالت این تجربه ها بر اهمیت عشق به خدا و خلق باید گفت که این چیز کمی نیست. گوهر دین داری همین است. دین داری چیزی جز عشق به خدا و شفقت بر خلق نیست. این عشق و شفقت مستلزم بندگی خدا و خدمت به خلق است. و همه دین همین است. اگر ما از این تجربه ها همین درس را بیاموزیم، دستاورد بزرگی خواهد بود. گام بعدی که باید برداریم این است که کیفیت این بندگی و خدمت را بدانیم. اینجاست که باید از وحی مدد بگیریم. قرار نیست همه معارف و باورها را از تجربه هایی همچون تجربه نزدیک به مرگ اخذ کنیم. همانطور که حل مسائل علمی و ریاضی را از این گونه تجربه های غیر متعارف انتظار نداریم حل همه مسایل متافیزیکی و الهیاتی را نیز نباید از این روش ها انتظار داشته باشیم. طبق ادعا یک وجه مشترک همه تجربه ها همین عشق به خدا و خلق است. پس این وجه مشترک را اخذ می کنیم. در سایر مباحث مانند حقانیت این یا آن دین، مسئله تناسخ و مانند آن بین تجربه گران وحدت نظر نیست. پس هیچ یک از آن دعاوی اختلافی را نمی توان با استناد به تجربه نزدیگ به مرگ و تجربه های دیگر اثبات یا نفی کرد، چون در آن موضوعات بین تجربه گران توافق نیست و موارد خلاف و نقض وجود دارد. پس برای برسی آن مسایل باید از روش های دیگر معرفتی و بطور خاص عقل استفاده کرد. اگر این وجه مشترک که اشاره شد مورد توافق همه تجربه گران باشد، یعنی عشق به خدا و خلق معتبر باشد، الحاد و آتئیسم رد میشود و وجود خدا و حیات پس از مرگ تایید می شود؛ به عبارت دیگر مبدأ و معاد که ارکان اصلی اعتقاد دینی هستند تایید می شود. #تجربه_نزدیک_به_مرگ http://eitaa.com/dreshkevari

درباره تناسخ سوال: یکی از استاد های فلسفه دین دانشگاه تهران می گفت تناسخ بخاطر شواهد تجربی زیادش درسته. (هرچند می گفت به نظرش با فلسفه اسلامی تعارض نداره). نظر شما چیست؟ پاسخ: قبل از اینکه دیدگاه خودمان را مطرح کنیم باید نسبت تناسخ با تفکر حاکم بر علم جدید را روشن کنیم. کسی که به تناسخ قائل است قطعا با تفکر علمی امروز مخالف است. چون در علم امروز می گویند شخصیت و هویت و همینطور آگاهی و حافظه مربوط به مغز است. وقتی انسانی می میرد هویت و آگاهی و حافظه اش هم نابود می شود و قابل انتقال به مغز دیگر نیست. بنا بر این بقای شخصیت و آگاهی و حافظه در بدن دیگر که مدعای تناسخ است طبق این دیدگاه ناممکن است. پس قایل به تناسخ اول باید تکلیفش را با علم جدید و مسئله مغز حل کند. کسی که با تمسک به تجربه به تناسخ قائل می شود، باید ابتدا ارتباط مغز و آگاهی را حل کند و مخالفتش را با تفکر علمی امروز اعلام کند. اما بر اساس دیدگاه فلسفۀ اسلامی اساس شخصیت انسان نفس مجرد است و آگاهی مربوط به نفس است، گرچه تا هنگامی که نفس به بدن تعلق دارد به ابزار بدن و مغز وابسته است. چون بر اساس دیدگاه ملاصدرا نفس جسمانیة الحدوث و روحانیة البقا است، پس از مرگ و جدایی نفس و بدن، شخصیت و آگاهی باقی است. برمبنای این دیدگاه نیز تناسخ محال است، و نفسی که از بدن جداشود به بدن دیگر تعلق نمی گیرد. لازمه انتقال نفس از بدنی به بدن دیگر این است که در بدن دوم نفس روحانیة الحدوث باشد؛ یعنی نفس بالغ و حاضر و آماده و از پیش موجود به بدن تعلق گیرد، درحالیکه طبق نظر ملاصدرا براساس حرکت جوهری نفس در بستر بدن هچون بذری شکل می گیرد و رشد می کند. پس تناسخ با حکمت متعالیه ناسازگار است. ابن سینا هم با ادله و براهینی تناسخ را رد می کند. پس اینکه گفتند تناسخ با فلسفه اسلامی سازگار است هم سخن قابل دفاعی نیست. برخی از فیلسوفان مسلمان گاهی از تناسخ ملکوتی سخن می گویند که ربطی به تناسخ به معنای مورد بحث در آیین هندو ندارد. همچنین تناسخ با آموزه های اسلامی نیز که مسیر انسان پس از مرگ را برزخ و قیامت می دانند نه دنیا نیز ناسازگار است. #تناسخ http://eitaa.com/dreshkevari

شواهد تجربی تناسخ سؤال درباره شواهد تجربی تناسخ (خصوصا در کودکانی که زندگی گذشته شان را به یاد می آورند) چی می شود گفت؟ یک بخش از مطالعات ادراکی دانشگاه ویرجینیا زیر نظر جیم تاکر جمع آوری و صحت سنجی همین کودکان است. پاسخ پاسخ دقیق به این پرسش وابسته به اطلاع دقیق از جزئیات پژوهش یادشده است. آنچه به اجمال می توان گفت این است که آنچه آنها می گویند گزارشی است که از نظر آنها گزارش زندگی پیشین افراد است. اما اینکه آنچه می گویند واقعا از زندگی پیشین است، و ناشی از زمینه های دیگر نیست، یک تفسیر و فرضیه است نه یک فکت. پس تفسیر های دیگر هم ممکن است. مثل اینکه کسی خواب ببیند به کرات دیگر رفته و مشاهداتی داشته و آن مشاهدات را بیان کند. آیا اگر کسی چنین خوابی را صادقانه برای ما نقل کند ما می پذیریم که او واقعا به کرات دیگر رفته و مشاهداتش را می گوید؟ رؤیا می تواند متاثر از عوامل مختلف باشد. این مطلب شبیه آن چیزی است در عرفان درباره خیال متصل و منفصل می گویند. تمام این وقایع ممکن است در خیال متصل و درون ذهن فرد رخ داده باشد و رویدادی دورن ذهنی (سابجکتیو) باشد، نه عینی و آبجکتیو. #تناسخ http://eitaa.com/dreshkevari

شرح دعای روز بیست و هشتم ماه رمضان فنایی اشکوری http://eitaa.com/dreshkevari

شرح دعای روز بیست و نهم ماه رمضان فنایی اشکوری http://eitaa.com/dreshkevari

بعد بیرونی و درونی تکالیف و مناسک دینی محمد فنایی اشکوری عید فطر ۱۴۰۳ http://eitaa.com/dreshkevari

آیا مجازیم به پیام محبت آمیز دیگران بی اعتنایی کنیم؟ http://eitaa.com/dreshkevari

🌳نهال دوستی را تقویت کنیم🌳 وَإِذَا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا ۗ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ حَسِيبًا (قرآن کریم، سورۀ نساء، آیه 86) هر گاه شما را تحیت و سلامی گفتند شما نیز باید به تحیت و سلامی بهتر از آن یا مانند آن پاسخ دهید، که خدا به حساب هر چیزی کاملاً خواهد رسید. When you are greeted with a greeting, greet in return with what is better than it, or (at least) return it equally. Certainly, Allah is Ever a Careful Account Taker of all things. اخلاق انسانی ایجاب می کند که به پیام محبت آمیز دیگران پاسخ مناسب دهیم. از این طریق محبت و دوستی تحکیم و تقویت می شود. این یک ارزش اخلاقی عام و انسانی است که در همۀ فرهنگ ها رایج و پذیرفته است و بی اعتنایی به اظهار محبت و احترام دیگران رفتاری غیر اخلاقی و به دور از جوانمردی محسوب می شود. بخش مهمی از آموزه های اسلامی تأیید و تأکید بر اخلاق و رسوم رایج بین انسان هاست که برخاسته از فطرت انسانی است. از جمله در این زمینه توصیه های فراوانی در منابع دینی آمده است. آیه شریفه فوق یکی از این موارد است که پاسخ مناسب به اظهار محبت و احترام دیگران را گوشزد می کند. طبق این آیه هنگامی که کسی پیشقدم می شود و به ما اظهار محبت و احترام می کند، ما موظفیم به شکل بهتری پاسخ احترام او را بدهیم، یا دستکم در همان سطحی که او اظهار محبت کرده پاسخ بدهیم. مگر جز به نیکی باید پاسخ نیکی را داد؟ هل جزاء الاحسان الا الاحسان؟ نکتۀ قابل توجه این است که این پاسخ دادن مشروط به شرطی نیست و محدود به افراد خاصی نیست بلکه عام است و شامل هرکسی می شود. یعنی لازم نیست که شخص پیام دهنده از جهت دینی و اخلاقی و سیاسی موافق و مورد قبول من و در حزب و جناح من باشد تا من موظف به پاسخ مناسب باشم، بلکه مطلق است و شامل هرکسی می شود. ما حتی اگر پاسخ بهتر و محبت آمیزتری بدهیم باز آن کس که پیشقدم شده و ابتدا به سلام وتحیت کرده بر ما امتیاز دارد، چه رسد به اینکه بی اعتنایی کنیم و با سکوت از آن بگذریم. نکتۀ دیگر این است که باید به دوستان و خویشاوندان خود خوشبین باشیم و از سوء ظن و بدگمانی دوری کنیم. اگر پیام محبت آمیزی برای کسی می فرستیم خود را طلبکار ندانیم و منتظر پاسخ نباشیم و اگر پاسخی دریافت نکردیم طرف مقابل را مؤاخذه نکنیم. هرکسی باید وظیفه خود را انجام دهد. دریافت نکردن پاسخ همیشه به معنای بی اعتنایی طرف مقابل نیست، به ویژه در مناسبت های خاصی که تعداد پیام ها زیاد است و احتمال می رود که شخص نتواند به همه پاسخ دهد یا فراموش کند که به بعضی از پیام ها جواب دهد. درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد 🍀🍀🍀🍀🍀🍀 آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است با دوستان مروت با دشمنان مدارا http://eitaa.com/dreshkevari

پرسش و پاسخ درباره عقل و عشق در عرفان فنایی اشکوری http://eitaa.com/dreshkevari