┄┅┅✿❀🍀🦋🍀❀✿┅┅┄ ✒ *یـــــک تــلــنـگــــر قـــــرآنی* 💥 *مـالـکِ واقـعی:* ✏️ فکر و غصّه‌ی زيادی انسان رو خسته میکنه... در حالی که خدا، مالک و تدبير کننده کارهاست... قــــرآن می فرماید: 🕋 قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَن تَشَاءُ وَ تَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشَاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ (آل عمران/26) 🌲 بگو: بارالها! مالک حکومتها تویی، به هر کس بخواهی، حکومت می‌بخشی، و از هر کس بخواهی، حکومت را می‌گیری. هر کس را بخواهی، عزّت میدهی، و هر کس را بخواهی خوار میکنی تمام خوبیها به دست توست و تو بر هر چیزی قادری. مَالِکَ الْمُلْکِ 👈🏻 «مالکِ» واقعیِ تمام حکومت‌ها فقط خداست، و «مُلک» برای بقیه، موقّتی و محدود است. ☝🏻 حالا که «مالک» فقط خداست، پس ماها امانتداری بیش نیستیم، و در واقع مالکِ هیچی نیستیم، حتّی خودمون. هر چیزی داریم، امانت دست ماست. ❌ چرا با داشتنِ این امانتهای الهی مغرور میشیم، و با از دست دادنش مأیوس میشیم؟! ✅ همه چیز رو مال خودمون می کنیم.... من..... من... من تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشٰاءُ 👈🏻 خدا به هر کس که بخواد، و شایسته و لایق باشه، «حکومت» میده. همانطور که به سلیمان، یوسف، طالوت، ذوالقرنین و... عطا کرد. تَنزِعُ الْمُلْکَ مِمَّن تَشَاءُ 👈🏻 و از هر کس که بخواد، «حکومت» رو می‌گیره. تُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشَاءُ 👈🏻 خدا هر کس رو که بخواد عزیز یا ذلیل میکنه. 👌🏻 یعنی عزّت و ذلّت، فقط و فقط به دست خداست. از دیگران توقّع عزّت نداشته باشیم. بِیَدِکَ الْخَیْرُ 👈🏻 آنچه که از طرف او به ما میرسه، چه دادن‌ها و چه گرفتن‌ها، همه‌ش خیر است. گرچه ما فلسفه‌ش رو ندونیم. پس اینقدر به خدا غُر نزنیم، ناسپاسی نکنیم. إِنَّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیر 👈🏻 خدا قدرتِ انجام هر کاری رو داره. و همه‌ی قدرت به دست اوست. ☝🏻 پس ساعت زندگیمون 🕐 رو به افق آدمهای ارزان قیمت کوک نکنیم. یا خواب می‌مونیم... یا از زندگی عقب... 💥 در هر شرایطی امیدمون رو به خدا از دست ندیم، و هر لحظه منتظر رحمت بی‌کرانش باشیم.. ┄┅┅✿❀🍀🦋🍀❀✿┅┅┄

┄┅┅✿❀🍀🦋🍀❀✿┅┅┄ 💥 9 آرزوی قرآن بعد از مرگ بر اساس آیات قرآن ┄┅┅✿❀🍀🦋🍀❀✿┅┅┄

‍ 🌷 #دختر_شینا – قسمت9⃣6⃣ فردا صبح، صمد زودتر از همه‌ی ما از خواب بیدار شد. رفت نان تازه و پنیر محلی خرید. صبحانه را آماده کرد. معصومه و خدیجه را بیدار کرد و صبحانه‌شان را داد و بردشان مدرسه. وقتی برگشت، داشتم ظرف‌های شام را می‌شستم. سمیه و زهرا و مهدی هنوز خواب بودند. آمد کمکم. بعد هم رفت چند تا گونی سیمان را که توی سنگر بود، آورد و گذاشت زیر راه‌پله. بعد رفت روی پشت‌بام را وارسی کرد. بعد هم رفت حمام. یک پیراهن قشنگ برای خودش از مکه آورده بود. آن را پوشید. خیلی بهش می‌آمد. ظهر رفت خدیجه و معصومه را از مدرسه آورد. تا من غذا را آماده کنم، به درس خدیجه و معصومه رسیدگی کرد. گفت: « بچه‌ها! ناهارتان را بخورید. کمی استراحت کنید. عصر با بابا می‌رویم بازار. » بچه‌ها شادی کردند. داشتیم ناهار می‌خوردیم که در زدند. بچه‌ها در را باز کردند. پدرشوهرم بود. نمی‌دانم از کجا خبردار شده بود صمد برگشته. گفت: « آمده‌ام با هم برویم منطقه. می‌خواهم بگردم دنبال ستار. » صمد گفت: « باباجان! چند بار بگویم تنها جنازه‌ی پسر تو و برادر ما نیست که مانده آن‌طرف آب. خیلی‌ها هستند. منتظریم ان‌شاءاللّه عملیاتی بشود، برویم آن‌طرف اروند و بچه‌ها را بیاوریم. » پدرش اصرار کرد و گفت: « من این حرف‌ها سرم نمی‌شود. باید هر طور شده بروم، ببینم بچه‌ام کجاست؟! اگر نمی‌آیی، بگو تنها بروم. » 💥 صمد نگاهی به من و نگاهی به پدرش کرد و گفت: « پدر چان! با آمدنت ستار نمی‌آید این‌طرف. اگر فکر می‌کنی با آمدنت چیزی عوض می‌شود، یاعلی. بلند شو همین الان برویم؛ اما من می‌دانم آمدنت بی‌فایده است. فقط خسته می‌شوی. » پدرش ناراحت شد. گفت: « بی‌خود بهانه نیاور. من می‌خواهم بروم. اگر نمی‌آیی، بگو. با شمس اللّه بروم. » 💥 صمد نشست و با حوصله‌ی تمام، برای پدرش توضیح داد جسد ستار در چه منطقه‌ای جا مانده. اما پدرش قبول نکرد که نکرد. صمد بهانه آورد شمس اللّه جبهه است. پدرش گفت: « تنها می‌روم. » صمد گفت: « می‌دانم دلتنگی. باشد. اگر این طور راضی و خوشحال می‌شوی، من حرفی ندارم. فردا صبح می‌رویم منطقه. » پدرشوهرم دیگر چیزی نگفت؛ اما شب رفت خانه‌ی آقا‌شمس‌اللّه. گفت: « می‌روم به بچه‌هایش سری بزنم. » 💥 بچه‌ها که دیدند صمد آن‌ها را به بازار نبرده، ناراحت شدند. صمد سربه‌سرشان گذاشت. کمی با آن‌ها بازی کرد و بعد نشست به درسشان رسید. به خدیجه دیکته گفت و به معصومه سرمشق داد. گوشه‌ای ایستاده بودم و نگاهش می‌کردم. یک‌دفعه متوجه‌ام شد. خندید و گفت: « قدم! امروز چه‌ات شده. چشمم نزنی! برو برایم اسپند دود کن. » گفتم: « حالا راستی‌راستی می‌خواهی بروی؟! » گفت: « زود برمی‌گردم؛ دو سه روزه. بابا ناراحت است. به او حق بده. داغ دیده است. او را می‌برم تا لب اروند؛ جایی که ستار شهید شده را نشانش می‌دهم و زود برمی‌گردم. » به خنده گفتم: « بله، زود برمی‌گردی! » خندید و گفت: « به جان قدم، زود برمی‌گردم. مرخصی گرفته‌ام. شاید دو سه روز هم نشود. حالا دو تا چای بیاور برای حاج‌آقایتان. قدر این لحظه‌ها را بدان. » 💥 فردا صبح زود پدرشوهرم آمد سراغ صمد. داشتم صبحانه آماده می‌کردم. گفت: « دیشب خواب ستار را دیدم. توی خواب کلافه بود. گفتم ستارجان! حالت خوب است؟! سرش را برگرداند و گفت من صمدم. رفتم جلو ببوسمش، از نظرم پنهان شد. » بعد گریه کرد و گفت: « دلم برای بچه‌ام تنگ شده. حتماً توی خاک دشمن کنار آن بعثی‌های کافر عذاب می‌کشد. نمی‌دانم چرا از دستم دلخور بود؛ حتماً جایش خوب نیست. » 💥 صمد که می‌خواست پدرش را از ناراحتی درآورد، با خنده و شوخی گفت: « نه بابا. اتفاقاً خیلی هم جایش خوب است. ستار الان دارد برای خودش پرواز می‌کند. فکر کنم از دست شما ناراحت است که این‌طور اسم‌های ما را به هم ریختید. » 💥 چشم غره‌ای به صمد کردم و لب گزیدم. صمد حرفش را عوض کرد و گفت: « اصلاً از دست من ناراحت است که اسمش را برداشتم. » بعد رو کرد به من و گفت: « حتی خانمم هم از دستم ناراحت است؛ مگر نه قدم خانم! » شانه بالا انداختم. گفت: « هر چه می‌گویم تمرین کن به من بگو حاج ستار، قبول نمی‌کند. یک بار دیدی فردا پس‌فردا آمدند و گفتند حاج ستار شهید شده، باید بدانی شوهرت را می‌گویند. نگویی آقا ستار که بردارشوهرم است، چند وقت پیش هم شهید شد. » این را گفت و خندید. می‌خواست ما هم بخندیم. اخم کردیم. پدرش تند و تیز نگاهش کرد. 🔰ادامه دارد .....

محتوای مربوط به صفحه 397 🔻3️⃣9️⃣7️⃣🔻 👇👇👇👇