#صرف #ابدال #ماء (آب) #ریشه واژه «ماءٌ» ، (مَوَهٌ) است. «مَاهَتْ الرَّکِیَّةُ تَمُوهُ مَوْهًا» یعنی: آب چاه زیاد شد. واو متحرک و حرف قبلش مفتوح بود، پس قلب به الف شد (ماهٌ). سپس در هاء آخر واژه نیز ابدال صورت گرفت (ماءٌ) #دلیل : دلیل اینکه همزه آخر این واژه ابدال از هاء می باشد #تصغیر (مُوَیْهٌ)، و #جمع_مکسر آن (أموَاهٌ، مِیَاهٌ) است. نکته: از آنجا که (ماه) به معنای آب، نیز شنیده شده می فهمیم که ابدال هاء به همزه جایز و غالب است نه واجب. #نسبت در اسم منسوب ماء، سه وجه است: 1. ماهِیّ: بنابر اصل 2. مائیّ: بنابر ابدال هاء به همزه و مراعات اصل 3. ماویّ: به قلب همزه به واو بنابر لغت کسانی که در منسوب (عطاء) نیز «عطاویّ» می گویند. منابع: شرح المفصل ج10 ص15 شرح الشافیة ج3 ص208 رصف المبانی ص170 الممتع فی التصریف ج1 ص348 لسان العرب، ماده «موه» المصباح المنیر، ماده «موه» https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB