ترک نکنیدا تا فردا که کلی فعالیت کنیم😉😁 فردا سوپرایز داریم.....😻

#همسایه ها چند نفرو میفرستین این ور؟ داریم کم میشیم😢😢😢 {\__/} ( • - •) /つ ༼Ｃ᭄@ea_mhdeiＣ᭄ امروز سوپرایز داریم البته اگر بشیم 410😍😍

همساده های عزیز🤚🏾 شعبه دوممونه(: @cha_doranem

میخام به همسایه ها تقدیری بدم😍😍 هر کی تقدیری دوست داره☺️ این پیام را فور کنه😉 {\__/} ( • - •) /つ ༼Ｃ᭄@ea_mhdeiＣ᭄

نیایش صبحگاهی 🌼 🌼خُـدایا 🙏 🍁در آخرین روز پاییز 🌼دلهایـمان را عاشقـانه 🍁به تـومیسپاریم 🌼پنـاهمان باش... 🍁آرامـش 🌼سـلامتی 🍁عاقبـت بخیری 🌼وعمـر باعـزت را 🍁نصیبـمان ڪن... 🌼آمیـــن {\__/} ( • - •) /つ ༼Ｃ᭄@ea_mhdeiＣ᭄

⊰•💚•⊱ . 🕊「کتاب بیست و هفت روز یک و لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت هشتاد و ششم...シ︎ که برنامه تغییر کرده و ممکن است امروز یا فردا دوباره راهی جاده شوند . بچه ها ، وسط سالن مستطیل شکل ، در چند ردیف پشت سر هم می نشینند . ابر نازکی که از سوزاندن پی در پی اسفند شکل گرفته ، هنوز بالای سر شان مواج است . سرهنگ ، صحبت هایش را با چگونگی وضع زندگی مردم سوریه و نقش نیروهای ایرانی در این کشور شروع می کند ؛ این که حضور داعش در این کشور ، چقدر در این تخریب ها و فلج کردن چرخه ی زندگی مردم تاثیر داشته و چه کودکانی را از حق طبیعی خودشان مثل زندگی کردن ، مدرسه و حتی بازی کردن سلب کرده است . در ادامه ی حرف هایش ، همان طور که نگاهش بین نیرو ها می چرخد ، دستانش را پشتش قلاب می کند و می گوید قرار است عملیات آزاد سازی بوکمال که آخرین سنگر داعش محسوب می شود ، تا یکی دو روز آینده آغاز می شود . همه ی نگاه ها به دهان سرهنگ است . سرهنگ ، چهره های جوان را که می بیند ، یاد خودش می افتد که در بیابان های جنوب نشسته بود و با چه اشتیاقی به حرکت و قدم زدن فرمانده اش حین توصیه نقشه ی عملیات گوش می کرد . با خودش نجوا می کند : آن زمان اگر ما زیر بمب خمپاره سینه سپر کردیم ، برای دفاع از سرزمین مان و و وظیفه مان بود ؛ اما حالا این پیران و جوان های کشورم ، برای مقابله با کسی آمده اند که آوازه ی تجهیزات و تعلیمات نظامی شان هم رعب انگیز است . . . با این فکر ها رشته کلامش را گم می کند ، کمی مکث می کند و از لای در نیمه باز سیلو ، به شن های شناور در هوا که زیر نور آفتاب مثل براده های طلا می درخشند ، نگاه می کند . و دستانش را در هم گره می کند و می گوید : ما با همین تجهیزات و نیرویی که می بینید ، باید به این عملیات بزرگ کمک کنیم . در ضمن می دونیم دشمن مدت هاست تو اینجا مستقر شده و هم بیشتر از ما اطلاعات جغرافیایی داره و موقعیت یابی مکان براش مقدوره و هم از لحاظ سلاح مجهز تره . از حرکت کردن در برابر افرادش باز می ایستد و گره انگشتان دستش را باز می کند و جلو می آوردشان . دوباره انگشتانش را به هم گره می زند و چشم می دوزد به انگشتان در هم پیچیده اش : _ با همه ی تدابیری که باید رعایت کنیم . . . . ⊰•💚•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ {\__/} ( • - •) /つ ༼Ｃ᭄@ea_mhdeiＣ᭄

⊰•🌚•⊱ . 🕊「کتاب بیست و هفت روز یک و لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت هشتاد و هفتم...シ︎ خواه ناخواه ممکنه دوسه تا شهید داشته باشیم . سر بالا می گیرد و چشم در چشم بابک می شود که در ردیف وسط ، درست رو به روی پاهایش نشسته است . این که وقت حرف زدن از شهادت ، چشم در چشم کم سن ترین نیرویش شده ، معذب می شود . توی حیاط لشکر قدس رشت ، وقتی برای سرکشی و نظارت از بین افرادی که برای اعزام انجا بودند ، رد می شد ، بابک را دیده که کنار دو زن ایستاده بود . چهره ی زیبا و جذابیت بابک، در ذهنش مانده بود . اما چرا در آن لحظه هیچ به ذهنش خطور نکرده بود که بابک هم جزء رزمنده هایش است ؟ چرا گمان می کرد بابک برای بدرقه ی کسی آمده ؟ این دو روز هر بار که بابک را دیده بود ، او آرام و سر به زیر ، یا به کاری مشغول بود ، یا برگه های توی دستش را می خواند . بابک هنوز چشم به دهان فرمانده دارد . فرمانده ، نفس عمیقی می کشد و به حرف هایش ادامه می دهد . * * * توی اتاق ، روی تخت شان نشسته اند . بابک ، روی تشک ابری ، پاها را بغل گرفته و تکیه داده به دیوار . قرار شده ده دوازده نفر در این مقر بمانند و چند نفری هم به مقر های دورالزیتون و نُبل و الزهرا فرستاده شوند تا نیروهای قبلی برای استراحت به عقب بیایند و بقیه بروند جلو تر ؛ یعنی به تَدمُر . علی پور روی تخت نیم خیز می شود : _ به چی فکر می کنی ، بابک ؟ بابک آرنج هایش را می گذارد روی کاسه ی زانو هایش . تکه ای از نخ کنار ملافه را توی انگشتانش بازی می دهد : _ من شهید می شم ، رضا! کلمه شهید ، علی پور را وادار می کند صاف تر بنشیند : _ چرا این فکر رو می کنی ؟ _ امروز فرمانده وقتی داشت حرف می زد و گفت ممکنه شهید داشته باشیم ، نگاهش افتاد تو نگاه من . رضا ، هیکل لاغر و ریزه میزه اش را می چرخاند و دوباره دراز می کشد ‌. حالا سرش سمت بابک است و پاهایش نزدیک به دیوار : _ بد به دلت راه نده ، پسر ! بابک ، چشم از نخ گلوله شده ی توی دستش بر می دارد و می گوید : _ بدی تو دلم نیست . خیلی هم دلم روشنه . دوست دارم شهید بشم . حیران است ، و لبخندش عمیق تر می شود : _ مطمئن ام شهید می شم. قسمت پایانی✨ . ⊰•🌚•⊱¦⇢#زندگینامھ‌ے‌داداش‌بابڪ {\__/} ( • - •) /つ ༼Ｃ᭄@ea_mhdeiＣ᭄

بسم الله الرحمن الرحیم 📗 #روزی_یک_صفحه_قرآن #صفحه_42