♨️ قسمت نهم : تصویر هوایی من چشما از فرق سر تا نوک پا رو‌ میرفتن و برمیگشتن، تصاویر هوایی ارسالیشون ، خبر از خرابیهای گسترده در نقاط مرزی بدنم میداد، دردای مختلفی که هر کدوم به تناسب حال و هواشون عضو ساده ای از این خرابه رو درگیر کرده بودن ، یکی چشامو تو باتلاق تصاویر خفه کرده بود و اون یکی کیسه کیسه کلمات سنگین رو گذاشته بود رو دوش زبونم ، اون طرف تر هیچ نظارتی بر ورودی مرزهای شمالی گوشا وجود نداشت و کامیون کامیون واژه هایی که جز شلوغتر کردن سر حسابی شلوغم کاری نداشتن، وارد وجودم میشد، شَستم به هوای خبردارشدن، سرگشته کوچه پس کوچه های مجاز شده بود و دو تا چشم بیچاره رو هم دنبال خودش اسکول اسکرول خوانی های بی سر و‌ته کرده بود، در ایستگاه سفره دست و دهن آن قدر بارم میکردن که تا اطلاع ثانوی همه پروازهام‌ بسته میشد، و‌این در حالی بود که اندیشه های کشندهٔ درونم با اولین پرواز خودشون رو به همه کشورهای همسایه رسونده بودن و تو هر کشوری یکی عینهو‌ خودشون‌ رو به جا گذاشته بودن ، شلوغی دردها مثل هر شلوغی دیگه ای سؤال دردناک : حالا از کجامیخوای شروع کنی؟ رو حواله ذهنم کرد، سؤالی که قالبش سؤال بود ولی یه جورایی میخواست بگه : با این وضع از هیچ جا نمیتونی شروع کنی، داشت ناامیدیِ نمیتونی تو وجودم پمپاژ میشد که دلِ دلشکستم با فریادش به دادم رسید: إلیّ إلیّ ، از من شروع کن 📝 نویسنده : مهدی ابراهیمی #این_داستان_ادامه_دارد #قسمت_نهم @ebrahimi_mahdi110 ✍ 💔✍ ✍💔✍