#تقویم_قرآنی_حدیثی امروز چهارشنبه ۳ مرداد ۱۴۰۳ و ۱۸ محرم ۱۴۴۶ «پيامبر صلي الله عليه و آله: طوبى لِمَنْ يُبْعَثُ يَوْمَ الْقيامَةِ و جَوفُهُ مَحْشُوٌّ بِالْقُرآنِ وَ الْفَرائِضِ وَ الْعِلْمِ؛ [الفردوس، ج 2، ص 448، ح3932.] خوشا به سعادت كسى كه روز قيامت در حالى برانگيخته مى شود كه دل و جانش لبريز از قرآن و احكام الهى و دانش است.» تبیین: محشو که صفتی برای درون آدمی از این حقایق ذکر شده است، آکندگی، لبریزی این معارف را در وجود شخص نشان می دهد. منظور این است که در صورتی که روح فردی آنچنان از این معارف سیراب شده باشد که گویی تمام وجود او این معارف است، آنچنان این معارف در وجودش رسوخ کرده که با دیدن او، چیزی جز قرآن و دانش نمی بینیم، می توان امید داشت که این فرد از جمله نیکنامانی باشد در قیامت با این وضعیت مبعوث می شود. ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ https://eitaa.com/ehsankhattat

واقعه طف #کربلا از آغاز تا پایان قسمت 21 امام همچنان مسیر را به سمت قادسیه کج می‌کرد تا هرچه بیشتر از کوفه دور شود. این مسیر ادامه یافت تا به منطقه بیضه رسیدند. در آنجا امام باز سخنرانى کرد و ضمن آن مطالبى درباره لزوم مخالفت با حکام ستمگر که حرام خدا را حلال کرده، فساد را ظاهر ساخته، حدود را تعطیل کرده، و مال بیت المال را غارت می‌کنند، مطرح کرد. از امام حسین(ع) در منطقه ذى حُسُم نیز سخنانى نقل شده است که به صورت خطابه ایراد گردید. امام در این سخنرانى از این که چهره دنیا عوض شده و از خوبى به بدى گراییده است، سخن گفتند: إنّه قد نزل من الأمر ما ترون؛ و إنّ الدنیا قد تغیرت و تنکّرت، و أدبر معروفها ...سپس با اشاره به کوتاه بودن عمر دنیا فرمودند: ألا ترون أنّ الحقّ لایعْمل به و أنّ الباطل لایتناهى عنه ... إنّى لا أرى الموت الاّ شهادة و لا الحیاة مع الظالمین إلاّ برما. آیا نمى نگرید که به حق عمل نمى شود و از باطل نهى نمى شود؟ ... در مبارزه با این وضعیت، مردن چیزى جز شهادت نیست و زندگى با ستمگران جز مایه رنج نخواهد بود. زهیر به تأیید سخن آن حضرت، از جاى برخاست و گفت: حتى اگر دنیا براى همیشه باقى باشد، و حمایت از تو، این ابدیت را از ما بگیرد، باز ما ترجیح می‌دهیم که با تو باشیم. در این فاصله تک تک یا به صورت دسته‌های کوچک دو سه نفری، شیعیانی از کوفه به امام می‌پیوستند. در روز 28 ذى حجه سال 60 که امام در منطقه عُذَیب الهجانات بود، یک گروه چهارنفرى از مردم کوفه که نافع بن هلال در میان آنان بود، قصد پیوستن به امام حسین(ع) را داشتند. حرّ خواست تا آنان را حبس کرده مانع از پیوستن آنان به امام بشود. امام حسین(ع) فرمود: در این صورت من مجبور به دفاع از آنها هستم؛ چون اینان از اعوان و انصار من هستند. قرار بود تا قبل از آمدن نامه ابن زیاد، متعرّض من نشوى. ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ @ehsankhattat

#هنر_و_معارف امام على عليه السّلام می فرماید: لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ فِي نَكْبَتِهِ وَ غَيْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ. دوست، دوست نيست مگر آن كه حقوق برادرش را در سه جايگاه نگهبان باشد: در روزگار گرفتارى، آن هنگام كه حضور ندارد، و پس از مرگ. نهج البلاغه، حکمت ۱۳۴ تبیین: امام علی (ع) دوست واقعی را کسی می‌دانند که در هنگام سختی یاور دوست خود باشد و در هنگامی که حضور ندارد از شخصیت او دفاع کند (همانند زمانی که مورد غیبت و تهمت واقع شده) همچنین در غیبت‌های طولانی‌تر از خانواده و دارایی و ... محافظت کند؛ از ایشان رفاقت واقعی حتی پس از مرگ ادامه دارد و دوست وظیفه دارد علاوه بر حفظ نام نیک او و دعا و استغفار، در این غیبت همیشگی از آنچه از او به جا مانده محافظت نماید. ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ https://eitaa.com/ehsankhattat

واقعه طف #کربلا از آغاز تا پایان قسمت 22 امام حسین علیه السلام به حر فرمودند: قرار بود تا قبل از آمدن نامه ابن زیاد، متعرّض من نشوى. (89) آمدن این چهار نفر نویدى بر این بود که کسان دیگرى هم به امام خواهند پیوست؛ اما مسدود بودن راه ها، مانع از چنین اقدامى بود. عکس آن هم وجود داشت. طِرمّاح بن عدى بن حاتم طائى که از کوفه آمده بود، به امام حسین(ع) خبر داد که جمعیت زیادى را در کوفه دیده است که آماده اعزام به کربلا براى جنگ با شما بودند. وى افزود: بهتر است در همین جا، با سپاه هزار نفری حرّ بجنگید، پیش از آن که اسیر دست سپاهیان بعدى شوید. امام درخواست او را نپذیرفت و فرمود: ما با حرّ قرارى داریم که از آن تخلّف نخواهیم کرد. به علاوه روشن نیست که عاقبت کار چه خواهد شد. (90) دستور ابن زیاد برای توقف در کربلا و اصرار بر جنگ یا بیعت عبیدالله در نخستین نامه‌ای که به حرّ بن یزید نوشت، از او خواست امام حسین(ع) را در جایى نگاه دارد که آب و آبادى نباشد. (91) زمانى هم که عمر بن سعد را فرستاد به او گفت: حُلْ بینه و بین الفرات أن یشرب. (92) (به گونه‌ای نیروهایت را مستقر کن که اجازه استفاده از آب فرات را به امام حسین(ع) ندهى.) سخت‌گیری آغاز شد. با این حال اگر کسی می‌خواست از سپاه امام برود، می‌توانست. فراس بن جَعده بن هبیره مخزومى احساس کرد که کار دشوار است، از امام اجازه خواست تا برود؛ امام هم اجازه داد و او شبانه آنجا را ترک کرد. (93) 89. انساب الاشراف، ج 3، ص 171 90. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 406 91. انساب الاشراف، ج 3، ص 176؛ اخبار الطوال، ص 249 92. الفتوح، ج 5، ص 153؛ انساب الاشراف، ج 3، ص 180 93. انساب الاشراف، ج 3، ص 180 ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ @ehsankhattat

#تقویم_قرآنی_حدیثی امروز پنجشنبه 4 مرداد ۱۴۰۳ و ۱۹ محرم ۱۴۴۶ (إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ. بدترین جنبندگان نزد خدا، افراد کر و لالی هستند که اندیشه نمی‌کنند. انفال22 تبیین: خداوند کسانی که اهل اندیشیدن نیستند را، بدترین حیوانات معرفی می‌نماید. امام کاظم فرموده‌اند خداوند متعال در قرآن به اهل تفکر و تعقل بشارت‌ها داده و کسانی که تعقل نمی‌کنند را این‌گونه مذمت فرموده است. احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ https://eitaa.com/ehsankhattat

احادیث کتاب #جهادالنفس شماره 78 8- باب وجوب فرمانبردارى از عقل و مخالفت نمودن با جهل و نادانى‏ 82- حسن بن جهم گويد از امام رضا عليه السّلام شنيدم كه فرمود: دوست هر كسى عقل اوست و دشمن هر كس نادانى اوست. جهاد النفس وسائل الشيعة / ترجمه افراسيابى، ص: 67 ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ @ehsankhattat

واقعه طف #کربلا از آغاز تا پایان قسمت 23 امام حسین (ع) در قصر بنى مقاتل بود که روى اسب خواب کوتاهى کرد و در آن حال، اسب سوارى را دید که می‌گفت: القوم یسیرون و المنایا تسرى إلیهم.( این قوم در حال حرکت هستند و مرگ نیز به سوى آنان در حرکت.) امام بیدار شد و فرمود: إنّا للّه و إنّا إلیه راجعون؛(94) علىّ اکبر علت تلاوت آیه را پرسید. امام فرمود که خبر از مرگ ما می‌دهد. على اکبر گفت: ألَسنا على الحقّ؟ قال: بلى. قال: یا أبت إذًا لانُبالى نموت محقّین. فقال: جزاک الله من ولد خیر ما جزى ولدًا عن والده. (95) (آیا ما بر حق نیستیم؟ امام فرمودند: بله هستیم. فرمود: پدرم اگر حق با ماست از مرگ باکی نداریم. امام فرمودند: خداوند برترین اجری که برای فرزندی از اطاعت پدرش متصور است به تو عطا فرماید) برخى گفته‌اند که این می‌تواند اشاره به سلام بر على اکبر در کنار سلام بر امام حسین(ع) باشد. در این مسیر بود که امام می‌کوشید تا از کوفه دور شده به سمت بادیه حرکت کند؛ اما حرّ ممانعت می‌کرد تا به کربلا رسیدند؛ جایى که به آن نینوا مى گفتند. (96) با رسیدن به این منطقه بود که نامه ابن زیاد به حرّ رسید که لاتنزله إلاّ العراء على غیر حصن ولا ماء،(97)( او را در جایى بدون آب و سرپناه فرود آر). در ضمن حامل نامه را مسؤول کرده بود تا مراقب اجراى فرمان عبیدالله باشد. امام اجازه خواست تا در قریه نینوا یا غاضریه توقف کند، اما حرّ اجازه نداد. (98) بالاخره در جایى که آب و آبادى نبود توقف کردند؛ زهیر از امام خواست تا جمعیت دشمن اندک است، جنگ را آغاز کنند؛ اما امام فرمود: تا جنگ را آغاز نکنند، ما شروع کننده نخواهیم بود. (99) 94. ترجمة الامام الحسین(ع) ص 68 95. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 407 96. اخبار الطوال، ص 249 97. انساب الاشراف، ج 3، ص 176 98. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 408؛الفتوح، ج 5، ص 141 99. اخبار الطوال، ص 250 ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ @ehsankhattat

#هنر_و_معارف الإمامُ الباقرُ عليه السلام: اِستَكثِرْ لِنفسِكَ مِنَ اللّه ِ قليلَ الرِّزقِ تَخَلُّصا إلى الشُّكرِ. [ تحف العقول : 285 . ] روزى اندك خدا را براى خود، فراوان شمار تا بدين وسيله شكرش را گزارده باشى. تبیین:به نظر ترجمه تصویر کمی مبهم یا اشتباه است و ترجمه متن دقیق‌تر است. معنی این است که اگر روزی شما به هر دلیلی کم است و توانایی ندارید اعمال خیری با اموال خود انجام دهید، همین روزی اندک را موهبت الهی و زیاد بدانید (مثلا با نگاه به فرودستان) و شکرگذار باشید که این روش بهترین شکر این روزی است. باید توجه داشت این نحوه نگاه سخت و غیر عادی نیست. همانند کسانی که غذای تبرکی مختصری از بارگاه امامان (ع) را برای خود برکت می‌دانند و به کوچکی لقمه نگاه نمی‌کنند بلکه به بزرگی کسی می‌نگرند که به ایشان عنایت کرده است. ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ https://eitaa.com/ehsankhattat

♦️ روضه سینمایی کاروان بانوان کربلا در «شور عاشقی» 🎥 شور عاشقی فیلمی است که مخاطبش را همراه حضرت زینب (س) از کوفه به شام می‌برد. ⭕️ در ایام اسارت قهرمانان کربلا، فعالان فرهنگی می‌تونن فیلم #شور_عاشقی رو در مساجد، هیئات، سالن‌های فرهنگی و ... اکران کنن. ثبت‌نام اکران: 🌐 B2n.ir/ShoorAsheghi31 ☎️ 02142795050 🎬 سینما انقلاب می‌خواهد🔻 eitaa.com/joinchat/1112277110C952842dfba

واقعه طف #کربلا از آغاز تا پایان قسمت 24 امام روز پنج شنبه دوّم محرم سال شصت و یکم هجرى، در کربلا فرود آمد. در آنجا خیمه‌ای براى خود و فرزندانش زد و سایر اهل بیت نیز در اطراف خیمه امام حسین(ع) ، خیمه زدند. (100) هم در اینجا بود که امام حسین(ع) خطاب به یارانش فرمود: النّاس عبید الدنیا، و الدین لَعِقٌ على ألسنتهم یحوطونه ما درّت معایشُهُم فاذا مُحِّصوا بالبلاء قلّ الدیانون. (101)(مردم بنده کوچک دنیا هستند و دین لقلقه ای بر سر زبان شان است و تا زمانی که زندگی و معیشت شان بگذرد دنبال دین هستند اما هنگامی که به خواسته الهي به وسیله بلا آزمایش شوند دینداران اندکند) ام کلثوم گریه می‌کرد و می‌گفت: جد و پدر و برادر و مادرم فاطمه را از دست داده ام و اکنون باید در انتظار از دست دادن برادرم باشم. امام از اهل بیتش خواست تا پس از کشته شدن وى، گریبان چاک نزنند و به سر و صورت نکوبند. (102) به گزارش ابن سعد، همراه امام حسین(ع) پنجاه نفر به کربلا آمدند؛ بیست نفر از سپاه کوفه به امام پیوستند؛ و نوزده نفر از اهل بیت همراهش بودند. (103) در منابع دیگر از 45 اسب سوار و یک صد پیاده یاد شده است. (104) این روایتى است که از امام باقر(ع) حکایت شده است. (105) گزارش یعقوبى چنان است که در وقتى که عمر بن سعد با چهارهزار نفر به کربلا آمد، امام حسین(ع) 62 یا 72 نفر همراهش بودند. (106) زمانى که ابن زیاد خبر توقف امام حسین(ع) در کربلا را شنید، نامه‌ای به آن حضرت نوشت و در آن خطاب به امام گفت:‌ای حسین! امیرالمؤمنین به من دستور داده است خوب نخوابم و سیر نخورم تا آن که یا تو را بکشم یا تسلیم دستور یزید کنم. وقتى نامه به امام رسید، آن را دور انداخت و جوابى بدان نداده فرمود: رستگار نخواهند شد کسانى که رضاى مخلوق را به قیمت سخط خالق می‌خرند. (107) عدم پاسخ دادن امام حسین(ع) ، خشم عبیدالله را بیش از پیش برانگیخت و عمر بن سعد را که قرار بود به رى و همدان حکومت کند و آماده رفتن بود، مأمور جنگ با امام حسین(ع) کرد. 100. الفتوح، ج 5، ص 148 101. مقتل الحسین(ع) خوارزمى، ص 237 102. الفتوح، ج 5، ص 149 ـ 150 103. ترجمة الامام الحسین(ع) ص 69 104. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 389 105. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 389 106. تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 216 107. الفتوح، ج 5، ص 150 ـ 151 ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ @ehsankhattat

#اخلاق_در_قرآن #قرآن_مهر وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَٰلِكَ قَوَامًا ﴿٦٧﴾ و کسانی که هرگاه انفاق کنند، نه اسراف می‌نمایند و نه سخت‌گیری؛ بلکه در میان این دو، حدّ اعتدالی دارند.(فرقان 67) آیه در آئینه روایات: {قال الرّسول (ص): مَنْ أَعْطَی فِی غَیْرِ حَقٍ فَقَدْ أَسْرَفَ وَ مَنْ مَنَعَ مِنْ حَقٍّ فَقَدْ قَتَّرَ. هرکس در غیر جای خود عطا و بخشش کند اسراف کرده و هرکس از پرداخت هر حقی مانع شود، بخل ورزیده است. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۴۷۴} تبیین: {این آیه یکی دیگر از صفات عبادالرحمن را معرفی می کند که روش اعتدالی آنها در همه حال را نشان می‌دهد که در موضع انفاق به افراط و تفریط نمی‌افتند و در حقیقت نیازمندان را شریک مال خود می‌کنند. (نه همه برای خود، نه همه برای دیگران) گویی خودشان تنها امین و نگهبان این اموال هستند. امام باقر (ع) با اشاره به این آیه نتیجه گرفته‌اند که هر کار نیکی میان دو سویی از گناه که افراط یا تفریط است واقع شده است. وسایل الشیعهًْ، ج۸، ص۳۹۷} ‌ احسان پورنعمان درنگی بر فرهنگ https://eitaa.com/ehsankhattat