#دشتی #جوان #دختر_جوان گُلی خوش رنگ و بو داشتُم به خونه اجل مهلت نداد زَنَد جوونه گُلُم را چید اجل از مو جدا کِرد که دستش را زِ دست مو رها کِرد گُلُم پرپر شد و خوابیده در گِل شرر زد داغِ او بر خِرمنِ دل نشست تیرِ غمش بر قلبِ زارُم زِ داغِش همچو ابرِ نو بهارُم تو که وقتت نبود ای نو جوونُم رَوی در خاک و مو تنها بمونُم در و دیوار میگریَد به حالُم عجب تیری زمونه زد به بالُم بخواب آروم گُلِ آلاله ی من بسوزد عالمی از ناله ی من زِ داغِ دخترم میسوزم ای وای به راهش دیده من میدوزم ای وای قَدِ من خم شد وُ تو قد کشیدی ولی خیری از این دنیا ندیدی خدایا دخترُم گردید جوون مرگ چوگُل از دست دوران گشت صد برگ تو(هستی)دانی اندوهِ درونُم بخوان(پرویزی)بهرِ نو جوونُم .