#فیش_اول_مناجات_و_روضه_و_توسل_به_امام_زمان_عجل الله تعالی فرجه الشریف#1401 بهار آمد بهار من نیامد بهار آمد بهار من نیامد گل آمد گل عذار من نیامد چراغ لاله روشن شد به صحرا چراغ شام تار من نیامد جهان را انتظار آمد به پایان به پایان انتظار من نیامد همه یاران کنار از غم گرفتند چرا شادی کنار من نیامد چه پیش آمد در این صحرا که عمری گذشت و شهسوار من نیامد ‌شاعر: مرحوم مشفق کاشانی ‌یا صاحب الزمان ........ شب اول ماه رمضانه ما ایرانیا خیلی مادری هستیم انشاءالله رزق مارو خود حضرت بده روضه شب اول رمضان رو هم خودش برای ما بخونه انشاءالله آماده ای صدا بزن «الهی العفو»... با این‌ همه که لایق لطف و عطا نیَم اما کنار سفره مرا می‌نشانی‌ام آه ندامت من و دریای حرف تو با موج عشق سمت خودت می‌کشانی‌ام حالا که آمده‌ام تو بغل می‌کنی مرا من تشنه‌ی چشیدن این مهربانی‌ام غافل شدم زِ یاد تو عمرم تباه شد سمت سراب رفت تمام جوانی‌ام گشتم کسی نبود تو بار مرا بخر بی‌چاره می‌شوم گر زِ این در برانی‌ام خوردم زمین بدون تو چون طفل ناتوان خاکی شدم اگرچه خودت می‌تکانی‌ام گر نیست آبرو زِ کَرَم هست فاطمه با مادر آمدم که تو قابل بدانی‌ام دارم زبان حالِ همان مادر مریض با پِلک خیس منتظرِ روضه خوانی‌ام بالا گرفت شعله و ماندم به پشت در پهلوی زخمی‌ام شده زان پس نشانی‌ام مسمار هم شکافت اگر سینه‌ی مرا کی با خبر شده‌ست زِ داغ نهانی‌ام بر حال من زمین و زمان گریه می‌کند در اول جوانی خود قد کمانی‌ام موی حسین شانه طلب می‌کند زِ من شرمنده‌ی غریب از این ناتوانی‌ام ‌مادر سادات روزهای آخر عمرش شرمنده بچه هاش شد دیگه کار بچه ها رو هم نمی تونه انجام بده، مقتل می نویسه، حال مادر آنقدر بد شده بود که دیگه توانایی هیچ کاری رو نداشت. « عن الصّادق (علیه السلام) أنّها لزمت الفراش ـ بعد ما قبض رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلم) ـ و نحل جسمها و ذاب لحمها حتّی صارت کالخیال و صارت عظماً لیس علیه إلّا جلده.[۱] [۱] ـ دعائم الإسلام ۱: ۲۳۲ .» و باهمین مضمون در بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام , جلد۷۸ , صفحه۲۸۲ عنوان باب : الجزء الثامن و السبعون تتمة كتاب الطهارة أبواب الجنائز و مقدماتها و لواحقها باب 7 تشييع الجنازة و سننه و آدابه قائل : امام صادق (علیه السلام) ، پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) ، حضرت زهرا (سلام الله عليها)» « فاطمه (علیها السلام) پس از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در بستر بیماری افتاد ضعیف و لاغر شد، گوشت تنش آب گشت و مانند یک شبح و خیال می‌نمود و از اندوه فراق پدر پوستی بر استخوان شده بود.» من فقط لزمت الفراش رو کمی توضیح بدم، یعنی دیگه هیچ کاری نتونی بکنی تصور کن، مادری که بچه کوچک داره هر جورشم باشه بلند میشه برا خانواده و بچه هاش ‌کاری انجام میده البته این مادر کارش این شده که تو بستر افتاده و از بستر نمی تونه جدا بشه، حتی نمی تونه بچه هاشو بغل کنه، یک لحظه تصور کن واقعا خیلی سخته برا مادری که بچه کوچک داره بچه های قد و نیم قد نتونه کارهای بچه ها شو برسه. لذا به علی علیه السلام وصیت کرد : ثم انشات تقول: «ابکنی ان بکیت یا خیر هاد و اسبل الدمع فهو یوم الفراق یا قرین البتول اوصیک با لنسل فقد اصبحا حلیف اشتیاق ابکنی و ابک للیتامی و لا تنس قتیل العدی بطف العراق فارقوا فاصبحوا یتامی حیاری فاخلفوا الله فهو یوم الفراق» حالا هم که داره وصیت می کنه یاد بچه هاست اما از بین بچه ها بیشتر از همه یاد شهید طف. ( کربلاست) علی جان یاد حسین من باش می دونید چرا از بین بچه ها یاد حسینشه ؟ من یه دلیل بگم ، حتی قبل تولد ابی عبدالله این فرزند معروف به شهید شدن بود که در توقیع حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) که برای وکیل خود قاسم بن علاء درباره تعلیم دعای روز سوم شعبان (سالروز ولادت آن بزرگوار)، چنین آمده است: ... اللهم انی اسالک بحق المولود فی هذا الیوم، الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته... ؛ «... خداوندا از تو درخواست می‌کنم به حق مولودی که در این روز متولد شده و قبل از تولد و ورودش (به این دنیا) وعده شهادتش داده شده است...». و حتی پیامبر خدا در روز ولادت حسین علیه‌السلام به زهرا خبر مصیبت‌هایی حسین علیه السلام رو داد ، به حدی که زهرای مرضیه گریان شد، بعد ولادت هم در مواقع متعدد بحث غربت و شهادت این فرزند را به این مادر داد لذا این مادر تا لحظه آخر دلواپس حسینشه، حتی در برخی نقل ها داریم حضرت زهرا ازشدت گریه بیهوش شد، اما یه جمله من عرض کنم: بی بی جان، اگر این است تاثیر شنیدن شنیدن کی بود مانند دیدن باور من اینه حضرت زهرا تا قبل عاشورا فقط شنید اما از روز عاشورا خودش دید مصیبت‌هایی که بر حسینش وارد شد چون حضرت زهرا شهید است و شهید هم زنده شاهد من یک نقل تاریخی : در طرز المذهب ، از بحر المصائب نقل مى كند كه : روزى