بله، همین‌طور است. مفهومی در ذهن‌مان از کسی می‌سازیم. به آن عشق می‌ورزیم. آن را بر کسی طرح‌می‌افکنیم. لباسی را به‌زور می‌خواهیم اندازه کنیم به تن او. اما این‌همانیِ طرح‌افکنی‌های ما با کسی که طرح را بر او می‌افکنیم، غالباً وهمی پوچ است. میان ذهن ما و دیگری، فاصله‌ای نامتناهی هست. اما نااین‌همانیِ نامتناهیِ من و دیگری، شرطِ رابطه‌ی من با دیگری‌ست. نخست باید میان من و دیگری فاصله‌ای باشد تا حرکتی لازم شود. هرچه گسست و فاصله بیشتر، شوقِ این‌همان‌شدن با دیگری هم بیشتر. پس دو نوع شکست داریم. اما فرق است بین شکست و شکست. یک بار از خود شکست می‌خوریم، یک بار از دیگری. بار نخست در پی حقنه‌کردن خود به دیگری‌ایم. بار دوم در پی دیگری‌شدن. در اولی شکست می‌خوریم چون خود به دیگری گشوده نیست، در دومی چون گشودگیِ خود، کفاف عظمت دیگری را نمی‌دهد. #سید_مسعود_حسینی