. بسم الله هفتاد‌وچهار‌هزار انگشت، قلب کنار پست را قرمز کرده‌اند؛ پستی که در آن گزارشگر منوتو، حماقت و وقاحت را با هم قاطی کرده، عکس چند تا کتلت را گذاشته و نوشته؛ * حمله اسرائیل به لبنان * تکلیف منوتو که روشن است. وظیفه‌اش را انجام می‌دهد. سودش را می‌برد و تیک رذالت روزانه‌اش را می‌زند. اما آن هفتاد و چهار هزار نفر چی؟ نمی‌شود بهشان فکر نکرد. به این که چند نفرشان زن‌اند، چند تاشان مرد. نوجوان‌ هم لابد بینشان هست‌. این‌ها از اول همین‌قدر بی‌رحم بودند یا نه تازه‌ وارد‌ به حساب می‌آیند؟ عجیب‌ و غریب‌اند یا همین آدم‌های معمولی کنار خودمان هستند؟ چطوری به این شوخی‌ وحشیانه می‌خندند، لایک می‌کنند و بعد به زندگی‌شان ادامه می‌دهند؟ انگشت‌‌هایی که می‌توانند قلب‌ پای این پست‌ها را قرمز کنند، تا رسیدن به ته‌ ماجرا چه‌قدر فاصله دارند؟ از هیچ‌کدام ما بعید نیست یک روزی قاطی آن هفتاد و چهار هزار نفر باشیم. باید بهش فکر کنیم. به چراغ‌هایی که هر روز روشن و خاموش می‌کنیم‌. به مهر انقضایی که هر بار روی قلب‌هایمان می‌‌کوبیم. ما باید تا دیر نشده به قلب‌هایمان خیلی فکر کنیم. ◇ خَتَمَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَعَلَىٰ سَمْعِهِمْ وَعَلَىٰ أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ‌.◇   #قدم‌زدن‌با‌آیه‌ها ♡