بانی احساس
مادری باز هم شب جمعه، خسته آمد برای مهمانی
رطب تازه با خود آورده، با کمی چای و تکه نانی
فاتحه خواند و نم نم باران از دو چشمان خسته اش بارید
گریه میکرد بر مزار شما، قطره قطره گلاب می‌پاشید
بر مزار چهارتای شما از مدینه شقایق آورده‌ست
دو سه تا هم محمدی و کمی قلب خسته که از غم آکنده‌ست
با نگاهی به قبر آن‌ورتر که کمی خاکی و گلی شده بود
گفت مادر تو هم که تنهایی، مثل فرزند من شدی مفقود؟!
مثل عثمان من جوان هستی، به گمانم که قد تو رعناست
مثل او عطر کربلا داری، مثل او خنده‌ی تو هم زیباست...
ای بمیرم برای مادر تو، در کجا او به گریه مشغول است
یا به دست کدام دلتنگی، یا کدامین فراق مقتول است
گفت نام تو را نمی‌دانم، سنت اما شبیه جعفر من
نوزده ساله هستی ای مادر، به فدای تو جان من سر من
بر مزار کناری‌اش زل زد، اشک از چشم‌های او غلتید
گفت ای کاش ماجرای تو را، مادر پیر تو نمی‌فهمید
با رجزهای حیدری رفتی، تو به میدان شبیه عبدالله؟!
یا علی گفتی و فدا شده‌ای، با سر و جان شبیه عبدالله...
ناگهان او سکوت کرد و گریست با صدای بلند و با هق هق
روی پای خودش زد و گفتا: تو هم انگار بوده‌ای عاشق
بوی عباس می‌دهی مادر، نکند تیر آرزوی تو را...
نکند یک عمود بر سر تو... نکند نیزه‌ای گلوی تو را...
من شنیدم که دست تو مانده، در میان شلمچه جا انگار
مثل عباس من کنار فرات مادرت را زدی صدا انگار
گفت: ای من فدایتان بشوم، نام روی مزارتان پس کو؟!
نه پلاکی نه یک نشان دارید، خنده های بهارتان پس کو
روضه خواند و گریست این مادر در کنار مزار گمنامان
این شهیدان که آمدند از نور، از کمیل و شلمچه، آبادان
شب جمعه همیشه می‌آید، او که بانی هر چه احساس است
بر مزار تمام گمنامان، ننه ام‌البنینِ عباس است...
شعر از: زهرا رجبی (
#ضاق‌صدری)
