چند سال پیش به بهانه نوشتن پایان‌نامه، آیین ذن مطالعه می‌کردم. تأکید ذن بر تمرکز در تمامی کارهاست، حتی وقت غذاخوردن. ولی من تمام حواسم سمت نوشتن پایان‌نامه بود و نمی‌فهمیدم تمرکز حین غذا یعنی چه. مثل همین حالا که در همه حال، حواسم پیش نوشتن است و دنبال پیداکردن سوژه و طراحی متن. بیشتر بچه‌ها تا قبل از رفتن به دبستان، اگر مدیریت پدرومادر نباشد، وقتشان را با گوشی و تلویزیون و لبتاب می‌گذرانند. حتی وقت غذاخوردن گوشی را رها نمی‌کنند و گوشی به دست غذا می‌خورند. اگر هم وقتی برا خواندن کتاب و بازی‌های جمعی بماند، پر از تنش و بی‌علاقگی است. یا دل به خواندن و نوشتن نمی‌دهد، یا تندتند و بی‌دقت می‌نویسد که باز وقتش را با گوشی بگذراند. نوشتنی که پر از فشار و عصبانیت است، هم برای مادر و هم برای فرزند. خیلی وقت است وقت غذاخوردن، من و محمدحسن گوشی و تلویزیون و لبتاب را خاموش می‌کنیم. حالا داریم بیشتر فکر می‌کنیم که حین انجام کدام کارها گوشی نمی‌گذارد حواسمان جمع باشد. @fatemehrajabi_beheshtabad

برای نویسنده شدن نیست که می‌نویسم. می‌نویسم تا در سکوت به آن عشق که شبیه به هیچ عشقی نیست، دست یابم. کریستین بوبن #بخوانیم_بنویسیم @fatemehrajabi_beheshtabad

تمرین، تمرین، معجزه تقریبا هر روز یا چند روزی یک بار از دوستان یا همکلاسی‌ها می‌خوانم یا در خصوصی می‌پرسند خانم چه کنیم بهتر بنویسیم؟ چه کنیم که ایده‌های مان را به پرواز درآوریم؟ جوابم به همه‌شان این است: بیشتر بخوانید. بیشتر از نوشتن و قبل از نوشتن، بسیار بسیار زیاد بخوانید. هنوز برخی از نویسنده‌های ما به اهمیت و تأثیر مطالعه در نوشتن پی نبرده‌اند و دنبال راهی میانبر و آسان هستند. راهی مثل الهام، تخیل خدادای، یا اینکه تو چیزی بگو تا من بنویسم. الهام و تخیل قوی فقط از راه مطالعه، دقت در جزییات، دیدن فیلم و سفر بر ما هموار می‌شوند. حتی یوسا تأکید می‌کند بیشتر از نوشتن، بخوانید. خواندن، خواندن، خواندن. خواندن باعث می‌شود کلمات در ذهن ما به حرکت دربیایند و در زمان لازم خود را در خدمت ما قرار دهند. در دل خواندن است که جرقه‌هایی نو در ذهن نویسنده زده می‌شود و این همان معجزه خواندن است که در نوشتن آن را به نمایش می‌گذاریم. نویسنده اگر نخواند، هرچند سوژه بکری پیدا کند، هرگز نمی‌تواند معنای بلند و عمیقی بدان ببخشد و درنهایت کاری ضعیف تولید می‌کند. چون ذهنی خالی دارد. نوشتن یک پروژه نیست، یک پروسه است و زمان می‌خواهد و تلاش. #بیشتر_بخوانیم @fatemehrajabi_beheshtabad

📝خاطره نویسی... ✍ جواد محدثی، نویسنده پیشکسوت حوزوی نوشتن خاطره، هم «یاد» است، هم حفظ و حافظه «تاریخ» است. هم آینه «فکر و روح» انسان است. هم تولید «سند»، برای تحلیل حوادث است. هم نوعی تمرین «نگارش» و قلم‌زنی است. هم نوعی «سرگرمی» سالم و مفید است. نوشتن سفرها، دیدارها، حوادث تلخ و شیرین زندگی، خاطراتی از کودکی، دوران تحصیل، دوران تدریس، دوران کار، حضور در جلسات و همایش‌ها، مهمانی‌ها، جابجایی‌ها ، اردوها، خصوصیات افراد، غم‌ها و شادی‌ها و... همهٔ این‌ها می‌توانند سوژه‌هایی مناسب برای خاطره نویسی باشند. در خاطره نویسی، اگر روی ظرافت و هنر نمایی در نگارش هم دقت شود، آن متن هم ارزش ادبی پیدا می‌کند، هم ماندگارتر می‌شود و هم برای دیگران جذاب و خواندنی می‌گردد. پس یاعلی! هر روز یک صفحه، حدّاقل. #ادبیات #خاطره_نویسی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

✍️ فاطمه رجبی بهشت آباد کریستین بوبن، شاعر و نویسنده فرانسوی، می‌گوید مادرها در خانه حضوری تمام‌وقت دارند و پدرها همچون سایه‌ای هستند با کمی سروصدا: «حضور بی‌صدای پدر بیشتر از هر ترتیبی مرا درباره زندگی آگاه ساخته است». سال‌ها پیش پدرومادرم برای مدتی به سرحدات رفته بودند و من و خواهرهایم تنها در خانه بودیم. شب‌ها از ترس یک چاقو زیر بالشت می‌گذاشتم و تا صبح گریه می‌کردم که چرا به حضور شبانه پدر که باعث خواب راحت و آرامم بود، بی‌توجه بودم. یک شب پدر برای انجام کاری برگشت. چند دقیقه به او زل زدم و بعد گفتم امشب آرام می‌خوابم. فهمید ترسیده‌ام. نگاه کوتاهی به من انداخت، اما جوابی هم نداد. برای همین دو شب ماند و بعد رفت. از همان شب بود که فهمیدم خوشبختی همان حضورهای کوتاه و بی‌سروصدای پدر بود که برایم حکم جهان امن را داشت و نمی‌دیدم. فصل دوستی شازده کوچولو و روباه را که می‌خواندم، متوجه شدم نگاه فقدان گرایی که داشتم، بخش زیادی از زندگی‌ام را از معنا انداخت؛ یک عمر خوشبختی را از درونم دزدید. بی‌دلیل نیست که کریستین بوبن معتقد است «هیچ چیز به اندازه کوه به پدر شبیه نیست». روزت مبارک عزیز آسمانی من🌹 #پدر #امیرالمؤمنین #روز_پدر @fatemehrajabi_beheshtabad

✍️ فاطمه رجبی اولویت‌های حقوقی حب الوطن من الایمان. دخترعمویم زهرا ازدواج کرده و به کانادا رفته است. عمو از مقررات سفت و سخت آنجا می‌گوید. از اینکه در آنجا اولویت با حقوق کودک است، بعد زن و بعد مرد. عمو می‌ گوید اگر کودکی اذیت شود، پلیس، کودک را از پدرومادر می‌گیرد یا اگر مردی، زنش را اذیت کرد، یا باید زن را طلاق دهد یا هم به زندان رود تا آدم شود. از شرایط تحصیل و کار و حقوق‌های آنجا می‌گفت و نوع‌دوستی‌هایی که اینجا ورژن‌های دیگری از آنها وجود دارد؛ ورژن‌هایی که اگرچه در سطح کلان حکومتی نیست و فقط بین خود ما مردم وجود دارد و به رغم همه مشکلات، هر روز به دایره‌ای بسته می‌رسیم، باز دل به ماندن می‌دهیم. خب بعضی از ماها اینجور هستیم که میل به ماندن رهایمان نمی‌کند تا به گزینه دیگری فکر کنیم؛ چون پدرومادر را در شاکله وطن می‌بینیم. وطن هم خمیره ما را این طور شکل داده که اگر هر روز در همین آب و خاک به آنها زنگ نزنیم و نبینیمشان، می‌شکنیم و می‌افتیم: قل کل یعمل علی شاکلته. مثل عمو که قید بورس دانشگاه انگلیس را زد و دیدن هر روزه ننه جان را ترجیح داد به دکتری و رفاه بیشتر . پدرومادری به مثابه وطن و وطنی به مثابه پدرومادر. تابستان امسال که نتوانستم به خانه مادرم بروم و ماندن در قم از حد گذشت، چند تار از موهایم سفید شد. برای من که قم غربتی تمام‌نشدنی است و انگار سرزمینی خارج از ایران است؛ چون همسایه دور مادرم هستم. فکر می‌کنم اصرار دختران بعد از ازدواجشان، برای اینکه خانه‌شان حتماً به خانه مادرشان نزدیک باشد، از همین هویت و مام وطن نشئت می‌گیرد. نقل همین علقه و علاقه‌های عاطفی در هر خانواده‌ای است که گاهی همه چیز زندگی با وجود یا حضور آنها رنگ می‌گیرد. پیوندهایی که فقط با ماندن، جاودانه هستند. ننه‌جان ِ خودم اگر یک بار به او سر نزنم، قهر و زود گوشی را قطع می‌کند. همیشه منتظر است چند بار در سال به او سر بزنم و حتماً دو هفته پیشش بمانم و تا دم صبح از اتفاقات ریز و درشت و خاطرات قدیم خودش بگوید. بعد از نماز هم خوابش نمی‌بُرد و عصا به‌ دست و با کمر قوز، بساط تنور نان را به پا و ناهار پدرم را درست می‌کرد، چه پدر ناهار پیشش برود، چه وقت نکند و همان‌جا گوشه اتاقکِ توی باغش بخوابد. عصرها هم گاهی روی صندلی گوشه حیاط می‌نشست و به عمه صغرا زل می‌زد و بعد سرش را روی عصایش می‌گذاشت و گریه می‌کرد. ننه برای اینکه کمی خودش را آرام کند و فکری به حال عمه بعد از مرگ خودش کرده باشد، به ما می‌گوید هرکس بعد از مرگم از صغرا مراقبت کند، یک قطعه زمین به نامش می‌زنم.  پدر عاشق ننه‌جان است، قبول می‌کند، نه برای زمین، به خاطر اینکه روی مادرش را زمین نزده باشد. پارسال پدر از میانمان رفت. ننه‌جان مانده و عمه صغرای معلول و گریه‌هایی که تمامی ندارد. من چه به هوای تجربیات بیشتر به خارج از ایران بروم و چه نروم و در همین ایران با دیدن روایت‌های وطنی، سوژه پیدا کنم و به قلم و اندیشه‌ام عمق ببخشم، می‌خواهم روایتی دیگر از دلبستگی‌ام به ماندن بگویم. ٣٣ سال پیش، یک روز قبل از شهادت عمو، عمه صغرا با خودش شیون و مویه می‌کرد و اسم عمو را به زبان می‌آورد. کسی اشک و مویه‌هایش را جدی نمی‌گرفت. اما فردا خبر شهادت عمو را برای ننه آوردند. عمه ٣٣ سال مویه نکرد تا پارسال، دقیق یک روز قبل از مرگ پدرم، باز همان مویه‌ها را تکرار کرد و برادربرادر می‌کرد. ننه که خاطره خوشی از این مویه‌ها نداشت، سرش داد کشید و با غیظ گفت: «صغرا چرا شیون می‌کنی؟ باز می‌خواهی خانه‌خرابم کنی؟» و فردا صبح خبر رفتن پدر را به ننه دادند. ننه بعد از پدر زمینگیر شد. ننه روزهای بعد از پدر را نمی‌شمارد که چند روز از رفتنش می‌گذرد، بلکه می‌شمارد که چند روز است پدر به او سر نزده. خب دیدن و یادآوری این تصاویر (دست‌ کم برای من) اجازه فکر کردن به جایی دیگر غیر از سرزمین آبا و اجدادی‌ام نمی‌دهد، برای همین تاب می‌آورم و اولویت‌های حقوقی کانادا را از یاد می‌برم و اولویت‌های جان و جهان خودم را به خودم یادآور می‌شوم: پدر، مادر، خانه پدری، ننه‌جان. @fatemehrajabi_beheshtabad

🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 خب امشب یک مناسبت داریم: #بانگ_الله_اکبر

چهل و چهار سالگی ات مبارک، وطنم. #پیروزی_انقلاب_اسلامی

✍️فاطمه رجبی هیچ وقت فکر نمی‌کردم برف سوژه نوشتنم شود. آن موقع که از برف نوشتم، قم نبودم، به دروه آموزشی آل جلال به تهران رفته بودم. یک ماه پیش. استاد رکنی از اهمیت فضاسازی در داستان و استفاده نکردن از تصاویر دست دوم فضای مجازی برای نوشتن گفت. سفارش کرد بروید سوژه و محیط را لمس کنید، بدون گوشی. اصلاً بدون گوشی سفر کنید. گوشی پدر نوشتن نویسنده‌ها را درآورده. از روز اول که به تهران رفتم، برف بارید تا روز آخر دوره، یعنی سه روز بعد. حیاط مجتمع فرهنگی آدینه پر از برف بود و تنها چیزی که می‌شد توی محیط لمسش کرد، برف بود. سفیدی و سردی برف، مچاله شدن دست‌ها توی سرمای برف و بردن دست‌ها کنار دهان و هاهاکردن برای گرم کردنشان، آب شدن برف توی دست، لیزخوردن روی زمین و ساختن آدم‌برفی را از دل این برف حس کردم. شب آخر دوره گفتند داستانی روایی درباره دوره بنویسید. داستانم را نوشتم و اول شدم. این یعنی فضاسازی، بدون کمک از عکس‌های دست دوم گوشی، بدون فیلتر. سوژه داستانم، پسرکم بود و برف. حالا قم برف آمده و پسرکم دارد برف را لمس می‌کند. تا پیش از این فقط توی کتاب‌ها برف را دیده و برایش آرزویی شده بود. خدا هوای همه را دارد، بیشتر از همه، هوای دل کودکان را. #بارش_رحمت_الهی @fatemehrajabi_beheshtabad

قم به روایت برف. حالا همه جا سفیدپوش شده است.