الآن را اگر به صورت توفیقی وحیانی آن بنویسیم امکان استفاده‌ی آن در نگارش سره‌ی پارسی وجود دارد هر چند حاوی ال است؛ الآن، ال+آن...

وام گرفتن مفرد از عربی یا هر زبان دیگر برای غنای پارسی لازم است. تلاش دبیره‌ی نهضت آن است که از مرکب‌های عربی استفاده نکند چه رسد به جمله‌های عربی: بشخصه، ماجرا، مایحتاج، کماکان...

دبیره‌ی پارسی تهی از تنوین عربی است. تلاش دبیره‌ی نهضت آن است که از کلمه‌های حاوی تنوین استفاده نکند...

کمیته‌ی انضباطی فدراسیون فوت‌بال اگر ول و یله نبود یک هیأت شرعی در جایی خودش را تفسیق و حتا تکفیر می‌کرد، نه این که با کاربست حرام صریح شرعی این ورزش‌کار و آن تماشاگر را تأدیب کند...

تصمیم نظام اسم نظام قدرت است آن هن‌گام که با استحسان پی دور زدن اجتهاد و نظام شریعت است...

شاگرد اول بودم. برگه‌ی اعلان کلاسی تقویتی به والدین را میان شاگردها پخش کردند؛ من با آن موشک درست کردم. مدیر مدرسه خشم‌گین وارد کلاس شد و از همه خواست برگه‌هاشان را روی میز بگزارند. برای برگه‌ی نداشته‌‌ام با چوبش کف دستم را فلک کرد؛ اگر موشک را رو می‌کردم شاید از پا فلک می‌شدم...

اکنون همه می‌دانیم ورزش‌گاه‌ نیم‌شل‌وارپوش‌ها در ایران پاطوق صهیونی‌ها به زبان پارسی است...

آدم‌های تهی هویت‌شان را از توپ میان‌تهی می‌گیرند...

در مدرسه‌ی حضرت امیر، رابطه‌ام با آن مدیر جوان خوب نبود، با این که شاگرد زرنگ مدرسه بودم. تک‌خوان بودنم در گروه تواشیح مدرسه هم قوز بالای قوز بود. مدیر مدرسه به گروه تواشیح ما می‌گفت: گروه لواشی، گویا که نان‌وایی است. اخوی که از ابتدائی آمد اما ورق برگشت، و شد سوگلیش...

مدیر جوان می‌خواست مدرسه‌ی غیرانتفاعی خود را بر پا کند و از اخوی دعوت کرده بود که افتخاری آن جا باشد. کارهای معماری ساخت‌مان مدرسه‌اش را هم به پدر سپرده بود؛ و من هم به روال معمول دست‌یار پدر و کارگر ارزان بودم. و شاید اول بار بود که از این که وردست پدر کار می‌کنم دلم گرم نبود...

دست‌کش بنائی نمی‌پوشیدم؛ برای دستم بزرگ بود و دستم عرق می‌کرد و دست‌کش لق می‌زد. پدر آجرهای لفتون را جفت می‌کرد و بی آن که منتظر بماند از کف حیاط به نیم‌‌طبقه نیم‌ساز پرت‌شان می‌کرد و در هوا می‌گرفتم‌شان. در پرت و گرفت تند تنها گاه رد خون را بر آجرهای زرد و تیز تل شده می‌دیدم...

گزار نهادن است؛ گذار رفتن است؛ ادا کردن نهادن است و عبور کردن رفتن است...