مخصوص این ایام🌴 برگشت قافله امام حسین علیه السلام 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 بانفس: محمد اسماعیل فضل الهی

یااباعبد الله دیوان اشعار محمد اسماعیل فضل الهی

#مناجات_امام_زمان_عج #آدینه دلم گرفته خدایا در انتظار فرج دو دیده ام شده دریا در انتظار فرج هنوز می رسد از کوچه های شهر حجاز صدای گریۀ زهرا در انتظار فرج هنوز در همه عالم میان دشمن و دوست علی ست بی کس و تنها در انتظار فرج هنوز می رسد از چاه های کوفه به گوش صدای نالۀ مولا در انتظار فرج هنوز ناله کشد از جگر امام حسن گشوده دست دعا را در انتظار فرج هنوز پرچم سرخ حسین منتظر است گشوده چشم به صحرا در انتظار فرج هنوز می رسد آوای دلربای حسین ز نوک نیزۀ اعدا در انتظار فرج هنوز تشنه لبان اشکشان بود جاری کنار کشتۀ سقا در انتظار فرج هنوز خون شهیدان کربلا جاری ست ز چشم زینب کبرا در انتظار فرج هنوز ناله "میثم" رسد به گوش که هست چو چشم فاطمه، دنیا در انتظار فرج شاعر: #استاد_غلامرضا_سازگار

فرازی ازندبه: محمد اسماعیل فضل الهی (امروز)

جلسه قرآن ثامن الائمه(ع) استاد جلسه: جناب آقای حاج مرتضی میقانی مداح:حاج محمد اسماعیل فضل الهی این هفته جمعه ۱۴۰۳/۶/۹ از ساعت ۱۹/۳۰ الی ۲۱/۳۰ نشانی : توس یک، طالبی ۷ منزل حاج احمد آقای خدابخشی ا🇵🇸🖤🇮🇷🖤🇵🇸🖤🇮🇷ا

روضه وداع :: محمد اسماعیل فضل الهی

💠 غبار بهشت «ماجرای شیعه شدن خلیعی شاعر با عنایت امام حسین(علیه‌السلام)» 🔹 پدر و مادرش ساکن موصل بودند و در زندگی‌شان به ظاهر چیزی کم نداشتند جز فرزند. دیدن اولاد همسایه‌ها حسرت چند سالۀ مادرش را بیشتر می‌کرد. برای همین نذر کرد اگر خداوند به آن‌ها فرزندی عنایت کند، او را در راه حسین(علیه‌السلام) قرار دهد اما نه برای خدمت در این مسیر، بلکه برای آزار و قتل زائرانی که به زیارت حسین بن علی(علیهما‌السلام) مشرف می‌شدند. از خانواده‌ای ناصبی غیر از این انتظار نمی‌رود. ناف این جماعت را با کینۀ علی(علیه‌السلام) و آل علی و مریدان علی بریده‌اند. گذشت تا لطف عام الهی شامل آن‌ها شد و خداوند پسری را در دامانشان گذاشت. جمال‌الدین روز به روز قد می‌کشید و بزرگتر می‌شد. حالا دیگر جوانی شده بود که در کنار انجام کارهای روزمرّه، دستی هم بر آتش شعر داشت و گاه گاهی در خلوت خود ابیاتی می‌سرود. روزی که مادرش احساس کرد جمال‌الدین می‌تواند از عهدۀ آن نذر برآید، ماجرا را با او درمیان گذاشت و از او خواست تا آن وعده را عملی سازد. 🔸 همواره کاروان‌هایی بودند که از منطقۀ جبل عاملِ شیعه‌نشین و برخی مناطق شام عازم زیارت سیدالشهدا(علیه‌السلام) می‌شدند و در مسیر خود از موصل عبور می‌کردند. جمال‌الدین ناچار برای ادای نذر مادر به دنبال یکی از آن کاروان‌ها رفت اما برای انجام آن فریضۀ شیطانی عجله نکرد. نمی‌دانم دو به شک بود که آیا دستش را به خون مظلوم آلوده کند یا این‌که می‌خواست مطمئن شود نیت کاروان، زیارت حسین بن علی(علیهما‌السلام) است، تا بی‌گدار به آب نزده باشد. هرچه بود تا منطقۀ مسیّب که نزدیک کربلا قرار دارد کاروان را تعقیب کرد. بیش از ۹۰ فرسخ، حدود ۵۰۰ کیلومتر در طریق الحسین(علیه‌السلام) راه طی کنی آن هم به نیت سوء قصد به جان زائران حسین(علیه‌السلام)! چه حکایت غریبی‌ست! 🔹 با مشاهدۀ عبور کاروان از فرات، خاطرجمع شد که آن‌ها به زیارت حسین(علیه‌السلام) می‌روند. همان‌جا بار سفر زمین گذاشت تا هنگام بازگشتن کاروان نذر مادرش را قربة الی الله ادا کند. آن روزها و ساعت‌ها فرصت خوبی بود تا خنجرش را صیقل دهد، برای خودش شعر بخواند و به خیلی چیزها فکر کند؛ به خودش، به نذر مادرش، به عذاب وجدانش، به زائران حسین(علیه‌السلام) به کربلا. اوقات نفس‌گیری بود. در همین فکرها بود که خوابش برد. در عالم رؤیا دید که قیامت برپا شده و او را می‌برند تا به خاطر عقاید باطلش راهی جهنم کنند. هرچه التماس کرد فایده‌ای نداشت و او را در دوزخ انداختند. بین شعله‌ها غوطه‌ور بود اما احساس سوختن نمی‌کرد، گویا زبانه‌های آتش بر بدن او بی‌اثر بود! در آن هول و ولا ناگهان صدای مهیبی از قعر جهنم بلند شد: «من اجازه ندارم تنی را که غبار راه کربلا بر آن نشسته، بسوزانم...» آری آن گرد و خاک برخاسته از کاروان، بر سر و روی او نشسته بود. همان غبار بهشتی حائلی شد بین او و آتش. مگر جهنم می‌تواند بهشت را بسوزاند؟ حاشا و کَلّا! 🔸 پس از عمری دشمنی با اهل‌بیت پیامبر(صلوات‌الله‌وسلامه‌علیه‌و‌آله) از خواب غفلت بیدار شد. خدا خواست که بیدار شود تا حجتی باشد بر هم‌مسلکان سابقش تا حسین(علیه‌السلام) را بشناسند. حجتی باشد بر ما که غبار طریق الحسین(علیه‌السلام) را دست‌کم نگیریم، تربت کربلا که جای خودش را دارد. این رؤیای صادقه باعث شد خوابی که مادرش برایش دیده بود بی‌تعبیر و عقیم بماند. خاصیت اعجاز حسین(علیه‌السلام) این است که هر سِحری را باطل می‌کند. با حالی آشفته به حرم رفت و این دو بیت را سرود: اِذا شِئتَ النّجاةِ فَزُر حُسينا لِكَی تَلقى الاِلهَ قريرَ عَينِ فَاِنَّ النارَ لَيسَ تَمُسُّ جِسماً عَلَيهِ غُبارُ زوارِ الحسينِ اگر به دنبال رستگاری هستی پس حسین(علیه‌السلام) را زیارت کن تا خداوند متعال را با چشمی روشن ملاقات کنی. پس همانا جسمی را که بر آن غبار راه زائران حسین(علیه‌السلام) نشسته باشد، آتش نمی‌سوزاند. 🔹 جمال‌الدین از باورهای اجدادی‌اش برگشت اما دیگر پای برگشتن از کربلا را نداشت. او مجاور حرم کربلا شد و برای جبران لطفی که در حقش شده بود اشعار بسیاری در ستایش خاندان رسالت خصوصا سیدالشهدا(علیه‌السلام) سرود. این شاعر اهل موصل، صله‌ای از حضرت دریافت کرده است که حسرت هر شاعری‌ست؛ صله‌ای که تخلص شعری او را نیز رقم زده است. روزی رو به ضریح ایستاده بود و یکی از قصایدش در مدح حضرت را می‌خواند، ناگاه پرده‌ای که از در آویزان بود از جایش کنده شد و بر شانۀ او افتاد، کسانی که شاهد ماجرا بودند، پردۀ حرم را هدیه و خلعتی از طرف اباعبدالله‌الحسین(علیه‌السلام) به جمال‌الدین ‌دانستند. از آنجا بود که این شاعر قرن هشتم به خَلیعی یا خِلَعی مشهور شد و اشعارش را به این تخلص، متبرک می‌کرد. ✍🏻 #عباس_همتی https://eitaa.com/fazlll دیوان اشعار محمد اسماعیل فضل الهی

سخنرانی: محمد اسماعیل فضل الهی داستانی زیبا:برای یک مادرمرحوم

#پیامبر_اکرم__ص__روضه خاتم الانبیا رسول خدا که جهانش هزار بار فدا کرد اعلام بر سر منبر به خلایق ز اصغر و اکبر که من ای مسلمینِ نیک خصال دیدم آزارها به بیست و سه سال کرده ام روز و شب حمایتتان سنگ خوردم پی هدایتتان ساحرم خوانده اید و جادوگر بر سرم ریختید خاکستر گاه کردید سنگ بارانم گه شکستید دُرِّ دندانم مثل من از منافق و کفار هیچ پیغمبری ندید آزار حال چون می روم از این دنیا اجر و مزدی نخواستم ز شما جز که با عترتم مودّتتان حرمت و طاعت و محبتتان دو امانت مراست بین شما طاعت از این دو هست، دین شما این دو از امر داورِ منّان یکی عترت بوَد، یکی قرآن این دو با هم چو این دو انگشتند تا ابد متصل به یک مشتند کافر است آن کسی که در اقرار یکی از این دو را کند انکار چون محمّد ز دار دنیا رفت روح او در بهشت اعلا رفت جمع گشتند امت اسلام تا به زهرا دهند یک انعام رو سوی بیت کبریا کردند جای گل، بار هیزم آوردند گلشان شعله های آذر بود حرمتِ دخترِ پیمبر بود دختر وحی را به خانه زدند بر تن وحی تازیانه زدند اولین اجر مصطفی این بود حمله بر بیت آل یاسین بود اجر دوم نصیب مولا شد کشته در صبحِ شامِ احیا شد آنکه عمری چو شمع می شد آب رُخش از خون سر گرفت خضاب فرق بشْکسته و دل صد چاک مثل زهرا شبانه رفت به خاک اجر سوم رسید بر حسنش تیرباران شد از جفا بدنش تن پاکش به شانه یاران شد به باران تیر، گلباران اجر چارم بسی فراتر بود نیزه و تیر و تیغ و خنجر بود دست ظلم و عناد بگشادند اجرها بر حسین او دادند گرگ هایش به سینه چنگ زدند به جبینش ز کینه سنگ زدند حمله بر جسم پاک او کردند نیزه در سینه اش فرو کردند بر دل او که جای داور بود هدیه کردند تیر زهرآلود تیر مسموم، خصم او را کشت سر به دل برد و شد برون از پشت کاش در خون خویش می خفتم کاش می مردم و نمی گفتم آب ها بود مهر مادر او تشنه لب شد بریده حنجر او داد از تیغ، قاتلش شربت سر او شد جدا به ده ضربت میثم آتش زدی به جان بتول سوخت زین شعله قلب آل رسول شاعر : غلامرضا سازگار پیامبر اکرم (ص) روضه

شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام ابرمرد جمل بردر دولت سرایت بس که سائل ریخته هرطرف پا می گذاری دامنی دل ریخته هرکسی از جود واحسان تو فیضی برد گفت بحر رحمت گوهر خود را به ساحل ریخته مکتب شیعه فضیلت یافته از شور تو بسکه از لعل لبت شهد فضایل ریخته ای ابر مرد جمل قربان آن اندیشه ات رنگ بطلان صلح تو براهل باطل ریخته وارث تنهایی حیدر شدی ، سردارعشق بس که در دوروبرت یاران جاهل ریخته گفت پیغمبر نگرید روز محشر دیده اش هرکسی اشک ازغمت دراین محافل ریخته پاره های دل گواهی می دهد که قاتلت در درون جام تو زهر هلاهل ریخته تیرهایی که تنت را دوخت برتابوت تو خون به روی پیکرت چون مرغ بسمل ریخته چه گذشته برتن تو که حسینت دربقیع وقت دفن پیکر تو اشک کامل ریخته توکریم بن کریمی از «وفایی» کن قبول گرگل اشکی بر این درگاه از دل ریخته #سیدهاشم_وفایی https://eitaa.com/fazlll دیوان اشعار محمد اسماعیل فضل الهی

شعری باتمام مناسبات این سه روز:::سروده و صدای___محمداسماعیل فضل الهی