eitaa logo
محمد علی رفیعی | فقه و اصول
324 دنبال‌کننده
346 عکس
78 ویدیو
218 فایل
این کانال به منظور ارائه‌ی مطالب مهمّ فقهی، اصولی و طلبگی، و بارگذاری صوت تدریس فقه و اصول است.
مشاهده در ایتا
دانلود
۹-تدریس‌فشرده‌حلقتین-رفیعی-ازص۴۵تا۵۲-۱۴۰۳۱۱۰۵.mp3
65.2M
🎙 🔸️ 🔹️ 📖 از ص ۴۵ تا ص ۵۲ (چاپ جامعه‌ی مدرسین) 🔴 بر محور کتاب 🔺️ الأدلة المحرزة 🔺️ مبادئ عامة 🔺️ تأسيس الأصل عند الشك في الحجية 🔺️ مقدار ما يثبت بدليل الحجية ✅ جلسه ۹ ⏰ ۵ بهمن ۱۴۰۳ ✴️@fegh_osoul_rafiee
دکتر سید جعفر شهیدی از علّامه‌ی امینی (رضوان الله علیهما) نقل می‌کند که علّامه به ایشان فرموده بود: "برای تالیف الغدیر ۱۰ هزار جلد کتاب خواندم." دکتر سید جعفر شهیدی در ادامه می‌گوید: "ایشان گزافه‌گو نبود؛ وقتی می‌گفت کتابی را خوانده‌ام [معنایش این است که] به درستی خوانده و به ذهن سپرده و از آن یادداشت برداشته بود." ✴️@fegh_osoul_rafiee
پاسخ به پرسش یکی از طلّاب عزیز و گرامی 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
سلام علیکم! یکی از توصیه های آموزشی جناب عالی (و بسیاری دیگر از استادان) هم در کلاس درس و هم در کانال «فقه و اصول»، همواره نهی از خواندن ترجمه و شروح فارسی است که بر کتب آموزشی رایج نوشته شده است؛ خواندن شروح فارسی را تا آنجا مضرّ و مانع از متن‌خوانی و متن‌فهمیِ صحیح دانسته‌اید که نفهمیدنِ مطلب را بر فهمیدنِ به کمک شروح فارسی ترجیح داده‌اید. در خصوص این تذکر شایان، پرسشی دارم که پاسخ آن را از شما تقاضا می کنم. با فرض اینکه شروح فارسی از اشکالات محتوایی خالی باشد (چنانکه بعضاً حاصل سالها تدریس استادان خبره و حاوی برخی نکات توضیحی، تحلیلی و انتقادی است که چه بسا در هر کلاسی یافت نشود ) می‌توان مسئله را این گونه تصویر کرد که گاهی خواننده شرح فارسی را می‌خواند و حتی سراغ متن نمی‌رود، پیداست که متن را نمی‌آموزد. و گاه با خواندن متن و کسب پیش‌فرضی در ذهن، شروع به خواندن متن می‌کند و آموخته خود را با متن تطبیق می‌دهد. آیا در این صورت نیز حقِ متن‌خوانی و متن‌فهمی اداء نمی‌شود؟ لطفاً بفرمایید که در صورت اخیر، در فرآیند شناختی ذهن و یادگیری متون درسی عربی، کمک گرفتن از شروح فارسی چگونه به مهارت متن فهمی ضرر می‌رساند؟ آیا اگر مخاطب درس در کلاس حاضر باشد؛ به تدریس استاد (که فارسی است) گوش بسپارد و سپس متن را بخواند، به متن‌فهمی خود آسیب زده است؟ با صرف نظر از فوائد دیگر حضور در کلاس درس، چه فرق است میان این متن‌فهمی و خواندن شرح، جز اینکه در یکی به شنیدار فارسی تکیه کرده است و در دیگری از نوشتار فارسی بهره برده است؟ ممنونم
سلام علیکم! مقصود و مرادِ ما از کنارگذاشتن ترجمه‌ها و شروح فارسی، مرحله‌ی و یادگیری است که و و باید به دست بیاید، و از این رو، طلبه نیز باید با متونِ آموزشیِ علمی و متونِ علمیِ تحقیقی کلنجار برود تا خود بفهمد خود بداند. به عبارت دیگر، فهمِ از متون آموزشی و علمی نباید به گونه‌ای تربیت شده و عادت کند که به مجرَّدِ نفهمیدنِ متن و مطلبی راهی جز ترجمه و شرح فارسی یا پرسش از دیگران در مقابل خود نبیند؛ این بزرگترین نقص برای است. باید خود بخواند و خود بفهمد و خود متن را بکاوَد؛ باید خودفهم باشد، وگرنه در مقام ارتباط علمی‌اش با متون آموزشی و در مقام ارتباطش با متون علمی، قطع یا ضعیف و درون‌تُهی می‌شود. اما در مرحله‌ی و -همان طوری که فرمودید- بهره‌مندی از کتاب‌های علمی و تحقیقی -به هر زبانی که باشد- شایسته و بایسته است، و حتی مطالعه‌ی برخی از کتاب‌ها و مقالاتِ فارسی یا حتی انگلیسی (در بسیاری از موارد) ضرورت دارد. ✴️@fegh_osoul_rafiee
مرحوم در (ج٣/ص۳۹۸) می‌آورد: 🔶️ هیچ اشکالی در این است که در رُجْحان دارد؛ چه تحریمیه، چه وجوبیه، چه حکمیه و چه موضوعیه. 🔷️ اما این که چنین احتیاطی با توجه به ادله‌ی شرعیِ احتیاط، نیز داشته باشد بدون اشکال نیست، زیرا احتمال دارد این ادله و اخبار را همه به همان چیزی بدانیم که عقل نیز آن را ادراک می‌کند؛ یعنی رُجحان و حُسنِ تحرّز و دراَمان‌ماندن از وقوع در مفسده‌ای که در شبهه‌ی بدویه محتمل است. 🔸️نه آن که خودِ ترکِ یک عملِ محتمل الحرمة یا انجامِ یک عملِ محتمل الوجوب به خودیِ خود دارای مصلحت باشد و موضوعِ استحباب شرعی قرار بگیرد؛ یعنی این گونه نیست که این اخبار و ادله، مولوی باشند. 🔹️ این احتمال سبب این شده است که اعتقاد به استحبابِ احتیاط در شبهات بدویه دارای اشکال باشد و بحث‌برانگیز شود. ادامه دارد... ✴️@fegh_osoul_rafiee
اگر ضرورت است به جای تمرکز بر و و و در پی معاش و معیشت باشد این، از بدِ حادثه است...
✅ ادامه‌ی شرح و تبیین 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇