❇️ پشتوانه های فقه اللغوی مقدمات اجتهاد (۱) 📂امام خمینی ره در شمارش مقدمات اجتهاد دومین مقدمه را انس با محاورات عرفی و فهم موضوعات عرفی دانستند؛ زیرا ریشه بسیاری از خطاها را خلط دقایق علوم با معانی عرفی عادی می دانند. برخی پشتوانه های علمی این نظر در ذیل آمده است: 1️⃣ در دانش فقه اللغة مبحثی با عنوان #مراتب_معنا مطرح است. یکی از این مراتب، معنای استعمالی خاص است؛ معنایی که همیشه توسط فرد خاص یا صنف خاص در معنایی خاص به کار می رود. مثل این که «طهارت» در فقه به معنای «عملی است که سبب اباحه و مجوز برای انجام نماز است». (شرائع الاسلام، ج۱، ص۸). معنای استعمالی خاص در برابر معنای استعمالی عام، یعنی معانی کاربردی همگانی قرار دارد؛ مثل «طهارت» که در معنای پاکیزگی به کار رفته است و اختصاص به صنف خاصی ندارد. (صحاح، ج2 ص727) 2️⃣ معانی اصطلاحی با معنای لغوی، و معنای استعمالی عام یا خاص با معنای ماده دارای ارتباط هستند. مثلاً طهارت اصطلاحی نوعی خاص از تنزیه است؛ یعنی تنزیه از نجاست باطنی که مجوز انجام عمل عبادی می شود. غفلت از این ارتباط باعث همسان انگاری دو معنا می شود. 3️⃣ #انس_ذهنی با یک معنا مخاطب را دچار مغالطه در برداشت می کند. به گونه ای که کاربر عمومی در مواجهه با واژگان تخصصی معنای عمومی و کاربر تخصصی در مواجهه با واژگان عمومی معنای اصطلاحی را برداشت می کند. ♻️ بنابراین دو عامل عمده سبب خلط در برداشت از معنا می شود: ۱- ارتباط معنایی بین معنای استعمالی و معنای ماده؛ که با ایجاد مشابهت سبب همسان انگاری دو معنا می شود. ۲- انس ذهنی کاربر یا مخاطب؛ زیرا موجب می شود در مواجهه با واژگان بر اساس تبادر ذهنی خود که برخاسته از این انس ذهنی است، برداشت داشته باشد. 🆔 مجموعه علمی ابن‌سکّیت اهوازی ره 🆔 روش شناسی تحلیلی لغویان