⭕️ #ولایت_مداری   🔰 شیخ در بغداد در چلّه نشسته بود. شبِ عید آمد. در چلّه آوازی شنید نه از این عالَم که «تو را نَفَسِ عیسا دادیم. بیرون آی و بر خلق عَرضه کن!» 🔰 شیخ متفکر شد که «عَجَب! مقصود از این ندا چیست؟ امتحان است؟ تا چه می‌خواهد؟». 🔰 دوم بار، بانگِ به هیبت‌تر آمد که «وسوسه را رها کن! برون آی، برِ جمع شو- که تو را نَفَسِ عیسا بخشیده‌ایم!». 🔰 خواست تا در تأمّل مراقب شود، تا مقصود بر او مکشوف شود. سوم بار، بانگی سخت باهیبت آمد که تو را نفسِ عیسا بخشیدیم. برون آی، بی‌تردّد و بی‌توقّف!. برون آمد. روز عید، در انبوهی بغداد روان شد. 🔰 حلوایی‌ای [حلوافروشی] را دید که شکل مرغکان حلوای شِکَر ساخته بود، بانگ می‌زد که سُکََّرالنّیروز! ، گفت والله امتحان کنم! ، حلوایی را بانگ کرد. خلق به تعجب ایستادند که تا شیخ چه خواهد کردن؟، که شیخ از حلوا فارغ است. 🔰 حلوا که شکل مرغ بود بر گرفت از طَبَق و بر کف دست نهاد. نَفَسِ «اَخلُقُ لَکُم مِنَ الطّینِ کَهَیئَةِ الطَّیر» در آن مرغ دردمید. در حال، گوشت و پوست و پَر شد و برپَرید. خلق به یکباره جمع شدند. تایی چند از آن مرغان بپرانید. 🔰 شیخ از انبوهی خلق و سجده کردن ایشان و حیران شدن ایشان، تنگ آمد. روان شد سوی صحرا و خلایق در پی او. هرچند دفع می‌گفت که «ما را به خلوت کاری‌ست». البته در پی او می‌آمدند. در صحرا بسیار رفت. گفت: «خداوندا، این چه کرامت بود که مرا محبوس کرد و عاجز کرد؟»، الهام آمد که حرکتی بکن تا بروند!. 🔰 شیخ بادی رها کرد. 🔰 همه در هم نظر کردند و به انکار سر جنبانیدند و رفتند. 🔰 یکی شخص ماند. البته نمی‌رفت. شیخ می‌خواست که او را بگوید که چرا با جماعت موافقت نمی‌کنی؟، از پرتوِ نیاز او و فَرّ اعتقادِ او، شیخ را شرم می‌آمد. بل که شیخ را هیبت [ترس] می‌آمد. با این همه، به ستم، آن سخن را به گفت آورد. 🔰 او جواب گفت که: «من به آن بادِ اول نیامدم که به این بادِ آخرین بروم. این باد از آن باد بهتر است پیشِ من که از این باد ذاتِ مبارکِ تو آسود و از آن باد رنج دید و زحمت». 📚 #مقالات_شمس 💢دفترچه مجازي في الحکمة 🌐 felhekmat.blog.ir 💢کانال فِي الحِکمَة 🆔 @felhekmat