🔻امروز محقق شد وعدهٔ «و بیننا و بینکم الایام و اللیالی و المیدان» و محقق شد وعدهٔ «پیروزی خون بر شمشیر» و محقق شد آن آخرین وعده در آن آخرین دیدار... به امید دیدار... #سید_حسن_نصرالله 🌷 @FihMaFih

#حدیث از حضرت #امام_موسی_کاظم (علیه السلام) به نقل از #تحف_العقول @FihMaFih

📽 #دورها_آوایی_ست | قسمت ۴ 📖 نگاهی به: فصلی از موسیقی اعتراض و موسیقی انقلاب و اهمیت هنرمند بزرگی به نام «فرهاد» با: 🎵مرور آهنگ «وحدت» (والا پیامدار) با صـــدای زنده‌یاد #فرهاد_مهراد ، شعــــــــــــــر #سیاوش_کسرایی و موسیــــــقی #اسفندیار_منفردزاده @doorhaavayist @FihMaFih

▫️ جستار: آهستگی و سینما 🎬 وقتی از فیلم‌های دارای ارزش آهستگی سخن می‌گوییم یعنی قرار است فیلمی ببینیم که حوصله‌مان سر برود؟ یعنی قرار است یک فیلم طولانی قدیمی سیاه‌سفید عجیب غریب و بی‌سَروتَه با ریتمی کند ببینیم، که لابد از فلسفه‌های عجیبی حرف می‌زند که فهمیدنش کلی مقدمه لازم دارد و بیشتر مناسب نیمه‌شب‌های شبکه چهار و آدم‌های خیلی خاص و حوصله‌سربر است؟  این ظاهرا یک اختلاف بنیادین و دعوای همیشگی بین مخاطبان جوان و نوجوانی‌ست که تازه چندسال است به‌اصطلاح «فیلم‌بین» شده‌اند و دیگرانی که قدیمی‌تر و کهنه‌کارترند: خیلی از فیلم‌هایی که به ‌نظر کهنه‌کارترها و حرفه‌ای‌ترها فیلم‌های درجه یکی است، به‌نظر تازه‌کارترها و جوان‌ترها حوصله‌سربر یا حتی ضعیف است و از طرف دیگر فیلم‌هایی که به نظر جوان‌ترها هیجان‌انگیز و جدی است، به نظر حرفه‌ای‌ترها سطحی و ضعیف و حتی شاید «حوصله‌سربر» است. جالب که همان نوجوان‌ها و جوان‌ها کمی که سنشان -یا سن و کیفیت فیلم‌دیدنشان بیشتر می‌شود- اتفاقاً به سلیقه‌ی همان کهنه‌کارترها می‌رسند: لذت‌بردن از فیلم‌های حوصله‌سربر! 🔎 آیا این ماجرا ربطی به #آهستگی دارد؟ 🔗 متن کامل جستار آهستگی و سینما را در پرونده هنر و آهستگی بخوانید. #هنر_و_آهستگی #سینما #مجله_میدان_آزادی 5⃣3⃣9⃣ @azadisqart

📽 #دورها_آوایی_ست | قسمت ۳ 🎵مرور آهنگ «آب زنید راه را...» با صدای زنده‌یاد #محمود_علیقلی موسیقی استاد #حسن_ریاحی و شعر #مولوی @FihMaFih

🔻پیروزی تصورناپذیر در غزه 🇮🇷 یک سه ماه قبل از سقوط سلطنت و پیروزی انقلاب اسلامی، مامور سازمان سیا گزارش می‌دهد: «پیش‌بینی می‌شود پهلوی لااقل تا ده سال آینده به صورت قدرتمند بر ایران حاکم باشد.» این فقط پیش‌بینی و فکر آمریکایی‌ها نبود، بلکه اکثریت قاطع تحلیلگران (حتی انقلابی) چنین پیش‌بینی‌ای داشتند. به جز یک نفر: امام خمینی. انقلاب که پیروز شد، باز طبق همان پیش‌بینی‌های قبلی همه فکر می‌کردند که انقلاب به زودی شکست می‌خورد. اما تقریباً از یک دهه بعد از تثبیت انقلاب، تحلیل‌ها از منظرها و مکتب‌های مختلف شروع شدند که بگویند بله به این دلیل و آن دلیل و از منظر خود ما هم پیروزی انقلاب طبیعی بود! معما چو حل گشت آسان شود! کتاب «انقلاب تصورناپذیر در ایران» که قبلاً در همین صفحه معرفی کردم حکایت همین ماجراست. 🇵🇸 دو اما کمتر از یک ماه پیش، در ۲۶ دی ۱۴۰۳، شبیه همین اتفاق، مخصوصاً از جهت تصورناپذیربودن در غزه رخ داد. شاید هفته‌های اول کسی فکر نمی‌کرد جنگ اینقدر طولانی شود، ولی با گذشت چندین‌ماه تداوم نسل‌کشی وقیحانه، علی‌رغم محکومیت‌های اسرائیل در دادگاه‌های بین‌المللی و اعتراضات مستمر خود مردم غرب، کسی دیگر نه انتظار پایان زودهنگام جنگ را داشت، نه هرگز انتظار پیروزی غزه را. اما شواهد برای محاسبات پیش از ۲۶ دی چه بود؟ ۱. کشتار پنجاه هزار فلسطینی ۲. ترور همه قهرمانان مشهور حماس ۳. ترور بزرگترین حامی مقاومت در منطقه ۴. تخریب کامل غزه و زیرساخت‌هایش ۵. ناتوانی نهادهای بین‌المللی از کوچکترین اقدام ۶. حمایت کامل دولت‌ها و حکومت‌های غربی از نسل‌کشی ۷. حمایت‌های پنهان و آشکار دولت‌های مرتجع منطقه از نسل‌کشی ۸. سقوط سوریه به دست همپیمانان اسرائیل و کم‌شدن دسترسی ایران برای حمایت از فلسطین ۹. آغاز حملات بی‌سابقه آمریکا و انگلیس به یمن ۱۰. نزدیک‌شدن پیروزی یک دولت جمهوری‌خواه، اسرائیلی‌تر و جنگ‌طلب‌تر در آمریکا ۱۱. شهادت فرماندهان عالی و میانی مقاومت در فلسطین و لبنان ۱۲. آوارگی، اسارت و مجروحیت شدید بیش از صدهزار فلسطینی و بحران غذا در غزه و... و بی‌شمار واقعیت میدانی و ظاهری دیگر همه و همه -برای کسانی که در محاسبات خودشان، خداوند عالم را دخیل نمی‌دانستند- این نکته را مشخص می‌کرد که جنگ تا نابودی کامل حماس و تسلیم فلسطین در برابر اسرائیل و آزادسازی بی‌قید و شرط و یک‌طرفهٔ اسیران صهیونیست ادامه پیدا خواهد کرد. اما از فردای آتش‌بس و شکست اسرائیل «تحلیل‌های معماچوحل‌گشتنی» {و به اصطلاح پوپر: «اصلاحات موضعی»} شروع شد و همان‌ها که تصوری از پیروزی مقاومت نداشتند و بلکه بعضاً به هزار زبان مقاومت را به تسلیم دعوت می‌کردند و همچنین بسیاری از هواداران مایوس مقاومت، صاحب تحلیل شدند و باز هم یاد عوامل ظاهری دنیایی و بلکه بعضاً شیطانی افتادند: از «آتش‌سوزی لس‌آنجلس» و «احتمال سقوط دولت نتانیاهو به خاطر فرسایشی شدن جنگ» و «اختلافش با وزیر دفاعش» تا «اهمیت فشارهای بین‌المللی» و «کنار رفتن بایدن» و «روی کار آمدن ترامپ» پس از شکست اسرائیل ناگهان شدند دلایل مهم و اصلی و بدیهی! تنها کسی که پیش از ۲۶ دی، و از ابتدای جنگ و در سخت‌ترین و ناامیدکننده‌ترین روزهای جنگ با قاطعیت تمام پیش‌بینی پیروزی مقاومت و فلسطین را می‌کرد، رهبر ایران بود. متر و معیار او نیز برای تحقق این پیش‌بینی امور مادی و حتی حمایت ایران و توانایی ایران نبود، بلکه او مدام از سنت الهی نتیجه‌بخش‌بودن قطعی ایستادگی در راه خدا سخن می‌گفت. ۲۶دی، روز خدا بود، روز تحقق وعده‌های خداوندی و روز سربلندی کسانی که تنها خدا را حاکم بر مقدرات جهان می‌دانند و تنها به خدا فرامی‌خوانند. اگر این روز را و این تاریخ حدودا دوسالهٔ دشوار پشتش را مرور نکنیم، باز کدخدایان جهان افسانه سر خواهند کرد و روایت جبرآمیز و دروغین خودشان از قوانین جهان را به مردم تحمیل می‌کنند. فردا هرچه می‌خواهد بشود، هر جنگ و هر جنایت و خیانت تازه‌ای، ولی یادمان نرود: پیروزی غزه به این شکل و در این زمان برای اکثریت مردم تصورشدنی نبود. این پیروزی را فقط اقلیتِ مومنان حقیقی، «امید» و «باور» داشتند. «و ذکرهم بأیام الله». @FihMaFih

📎 پیوست‌ها برای مطلبِ پیروزی تصورناپذیر در غزه سه برش از سه سخنرانی رهبری در دو سال اخیر @FihMaFih

#حدیث از حضرت #امام_حسین (علیه السلام) به نقل از #مناقب ابن‌شهرآشوب @FihMaFih