- استاد! شما چرا با این‌که می‌دونین نیش زدن توی ذات عقربِ، نجاتش می‌دین؟ - چون ذات من هم نجات دادنشِ. نجات یه زندگی، قطعا ارزش نیش خوردنو داره. #مرداب #یه_قاچ_از_انیمیشن #ها_عَین

#کوتاه_نوشت بچه بودم. مدرسه نمی‌رفتم. پدر در بالکن خانه نیمه‌ساخته‌مان مشغول تعمیر وسیله‌ای بود و من محو تماشایش. کارش که تمام شد می‌خواست وسایل را جمع کند که گفتم: «من کمک کنم؟» پدر، رو کرد به من و گفت: «باشه! برو به مادرت بگو اون نخود سیاهو بهت بده بیار!» پدر ماموریت ویژه‌ای به من سپرده بود. دویدم سمت مادر؛ داخل آشپزخانه بود. «مادر! مادر! پدر گفته نخود سیاهو بِدی تا براش بِبَرم» مادر خندید. جمله‌ای را که گفته بودم در ذهنم مرور کردم. جایی از پیام را بالاوپایین نگفته بودم پس چرا مادر خندید؟ «برو چهارتا سیب‌زمینی بیار!» از درخواست مادر جاخوردم. «پس نخودسیاه پدر چی؟» نگاهی به قد و قامتم انداخت و گفت: «تا تو میری بیاری منم پیداش می‌کنم.» به سبد سیب‌زمینی و پیازها که در پاگرد راه‌پله رو به پشت بام بود، رسیدم. سیب‌زمینی‌ها را ورانداز کردم. «بزرگ باشه یا کوچیک؟» صدایم در راه پله پیچید. گوش تیز کردم تا پاسخ مادر را بشنوم. پاسخی نشنیدم؛ دوباره و این‌بار بلندتر پرسیدم: «مادر! سیب‌زمینی‌ها بزرگ باشه یا کوچیک؟» «ک» کوچیک را نگفته بودم که مادر سر به راه‌پله کشید و گفت:«چرا داد می‌زنی پسرم! بچه همسایه خوابه! متوسط باشه!» در زیرزمین خانه‌مان مستاجر داشتیم. جمله‌اش که تمام شد نگاهم به سیب‌زمینی‌ها دوخته شد. چهار سیب‌زمینی را به حدس و گَمان متوسط تشخیص دادم؛ بغل زدم و پایین آمدم. -خب! کوشن؟ -چی کوش؟ اطراف آشپزخانه را نگاه انداختم و گفتم: «نخود سیاه‌ها دیگه!» مادر انگار چیزی یادش آمده باشد. لبخندی زد و گفت:«برو به پدر بگو تموم کردیم.» دوست داشتم نخودسیاه را ببینم. پَکَر پیش پدر برگشتم. پدر ابزار کارش را جمع کرده بود. احساس خُسران عجیبی داشتم؛ نه در جمع کردن ابزار کنارش بودم، نه نخود سیاه را دیده بودم.

#کوتاه_نوشت هر کس در زندگی‌اش مدیون شخص یا اشخاصی است و من هم از این اصل مستثنا نیستم. یکی از افرادی که مدیونشان هستم این آقای در عکس است. معرفی می‌کنم دایی بزرگه‌ام هستند؛ دایی ابراهیم. این عکس برای سال ۶۲ است. همو بود که پنج سال بعد از این عکس، یکبار و برای اولین و آخرین بار مرا به جایی بُرد که توانستم حضرت روح‌الله را نشسته بر آن صندلی ببینم. جماران کوچکتر از تصورم بود اما جذبه‌ داشت. نورافکن‌ها، بلندگوها، پاسدارهایِ زیر بالکن و همه و همه‌شان را قبل‌تَر در تلویزیون سیاه‌وسفید چهارده اینچ‌مان دیده بودم اما فقط همان یکبار بود که توانستم همۀ آنها را نفس بکشم. همان باری که دست در دست دایی ابراهیم، از زیر درخت‌های سر در هم فرو بُرده گذشتیم و وارد حسینیه جماران شدیم. دیرتر از بقیه رسیده بودیم. انتهای جماران خودمان را جا دادیم. یکی دوبار قلم‌دوش دایی ابراهیم شدم. تا امام را راحت‌تر ببینم. شعارها از دل برمی‌آمد و بر جان می‌نشست و همه منتظر اشارۀ امام بودند تا از فریاد به سکوت و از زبان به گوش تبدیل بشوند. دیدار بعدی من و امام شد به مصلی؛ او داخل آن یخچال شیشه‌ای بود و من تپه‌های خاکی عباس‌آباد را با پدر و مادر و برادر دوساله‌ام پیاده طی می‌کردم. #روحت_شاد_روح‌الله #ممنونم_دایی_ابراهیم

اگر پنجاه سالِ بعد، هیچ اثری از من در دست‌های مردمِ اهل کتاب نمانده باشد و کسی آنها را طلب نکند و با آنها زندگیِ خویش را نسازد و از آنها برای خوب و طاهرانه و عمیق و بامعنی‌زیستنْ مدد نگیرد، این بهترین سند است در باب اینکه نوشته‌هایم بَد بوده است، نادُرُست، مصرفی، غیر فرهنگی، غیر هنری، سُست، پوچ، و به دور از زندگی معنوی و تعالی؛ اما اگر چنین بشود که سالیانِ سالْ بعد، حتّی یکی از این قصّه‌ها و داستان‌ها که نوشته‌ام در کتابخانه‌ای مشغولِ خاکْ خوردنْ نباشد، و یا نپوسیده باشد و دورانداخته نشده باشد، و کارآمد و دوستِ مخاطبان باشد، آنوقت، خاکِ من، یا روحِ من، یا خاطرهٔ من، یقیناً شاد خواهد شد، راضی خواهد شد، خود را باور خواهد کرد، و به اوجِ شادمانی خواهد رسید. ۱۶خرداد سالروز درگذشت نادرخان ابراهیمیِ کاردرست خدا رحمتت کنه مرد. #حکایت_آن_اژدها #نادر_ابراهیمی @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف