. 🖋 در انتظار خورشید غزه، گویا تو امروز مصداق مقاومت تاریخ انسانیتی، آری تو بلندترین غزوه پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و سلمی؛ چه عجیب است به تو اندیشیدن و امشب هر چه به تو می‌اندیشم، جز حیات و شور و شعف مستانه برای بودنی ماندگار در عرصه تاریخ نمی‌یابم. چطور می‌شود بدون تو امروز انسان و انسانیت را معنا کرد؟ چطور می‌شود بدون تو امروز قرآن خواند و نفس کشید؟ چطور می‌شود به تو چشم دوخت و گذشت و روضه‌ی مقاومت نخواند؟ گویا امروز تو چنان حیرانِ روی حقی و در حرارتِ عشق او گرمی که عالم به وجود تو روشن و گرم شده است و عصر یخبندان را که با قیام خمینی کبیر و استقامت خامنه‌ای عزیز تَرَک‌ها برداشته بود و با نوای او و خون فرزندانش احساس شکستگی می‌کرد، تو مردانه شکستی و ذوب کردی، ای امیدِ چشمان منتظران تاریخ برای نجات بشریت از یخبندان و ظلمت تاریخ... گویا هر چه شعر حیات‌بخش سروده شده در وصف توست. تو فرزند مقاوم بدر و احد و حنین و احزابی. تو جوانمرد جمل و صفین و نهروانی. تو شیر میدان کربلا و شام تاریخی. مادر هستی به ایستادگی‌ات در امتحان عشق می‌بالد و گویا صدای توست که با شور مستانه خویش می‌سراید: من مست مي عشقم هشيار نخواهم شد وز خواب خوش مستي بيدار نخواهم شد امروز چنان مستم از باده دوشينه تا روز قيامت هم هشيار نخواهم شد تا هست ز نيک و بد در کيسه من نقدي در کوي جوانمردان عيار نخواهم شد آن رفت که مي رفتم در صومعه هر باري جز بر در ميخانه اين بار نخواهم شد از توبه و قرايي بي‌زار شدم، ليکن از رندي و قلاشي بيزار نخواهم شد از دوست به هر خشمي آزرده نخواهم گشت وز يار به هر زخمي افگار نخواهم شد چون يار من او باشد، بي‌يار نخواهم ماند چون غم خورم او باشد غم خوار نخواهم شد تا دلبرم او باشد، دل بر دگري ننهم تا غم خورم او باشد، غمخوار نخواهم شد چون ساخته دردم، در حلقه نيارامم چون سوخته عشقم، در نار نخواهم شد تا هست عراقي را در درگه او باري بر درگه اين و آن بسيار نخواهم شد آری تو از فریاد صلح بیدادگونه اشعری‌ها رهیده‌ای، تو امیدت از مسلمان‌نماها و سازمان‌های نمادین حقوق بشر آزاد شد، تو آزاده‌ای آزاده از همه‌ی شعارهای مضحک انسان‌نماهای تاریخ، بخوان که نوای شیرینت، قلب‌های خواب‌زده و گمگشته‌ی بی‌تاب را به سمت میخانه‌ی عالم عشق می‌کشاند. ادامه بده که نوای همه‌ی انبیاء و اولیاء و عشاق عالم در آوای شیرین و سوزناکت شنیده می‌شود. چه کسی دردهای تو را می‌فهمد؟! تو چطور ایستادی که درد عشق و حمل آن مولود پاک بی‌بدیل شدی؟ غزه، مادری‌ات مبارک؛ آری تو مادری! تو ناله‌های بیت‌الاحزان حضرت زهرایی، تو صدای حضرت زینبی که در شام بلای عالم، خطبه می‌خوانی و فرزندان اسیر در چنگال فریب گرگان گوسفندنما را مادری می‌کنی و می‌رهانی... همه فکر می‌کنند تو محتاج کمکی ولی گویا قصه برعکس است، همه نیازمند مقاومت تواَند تا دیگر بار انسان متولد شود آن هم انسانی از جنس آخرین. سال‌هاست انتظارهایمان درهم پیچیده و اما قصه‌ی مادری پر از ایمان و یقین تو ادامه دارد و راهت راهی است که از کوثر گرفته‌ای. لبیک به تو و آن مادری که حیات از او گرفته‌ای... 🇵🇸 @gaze_karbala

. #ببینید 🎥 وعده‌ی صادق 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋 نقطه‌جیم خانه‌‌شان مثل باد در هواست بالهای ملائکه زیر پایشان پهن گشته است کاین‌چنین برقرار می‌روند خانه‌شان، برسر دشمن ذلیل و خسته و کلافه‌شان ریخته است ذکرشان این دو نوجوان این دو نوگلِ کنون از درون آتش آمده داغِ داغ، ذکر پاک یارب است نُقلشان این دو طوطیِ از قفس پرکشیده قند و شکّرِ شکر و حمد و امتنان سوی شهر می‌وزند تا خنک کنند هرم و التهاب شهر را و گرچه خاکی‌اند لباس رزم پوشیده‌اند و جنگیده‌اند بین دود و نور و آتش‌اند خلیل‌زاده‌اند از درون باغچه‌ سوی باغ می‌روند گرچه ظاهرا بچه‌ی کلاس اولند شاعرند پشت میز نیستند روی تخته می‌روند و مشقِ امشب‌اند مردِ عشق و عاشقند زبانشان بازِباز درس عشق می‌دهند سوی کوه می‌روند کوه آتش‌فشان بسکه از سینه‌ی مادرانشان جای شیر خشک شیر مرگ و صبر را کرده‌اند نوش جان جای مزه هم شهادتین داده‌اند خوردشان فتح می‌کنند کارهای نکرده را چیزهای ناشنیده را 🇵🇸 @gaze_karbala

. 📻 پیام یک فلسطینی که در یک برنامه زنده ترکی خوانده شد:به کشورهای مسلمان بگویید برای ما نماز میت نخوانند.مازنده ایم وشما مرده 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋 نقطه‌جیم امروز یک عالِم قبلش یکی مرد هنرپیشه همراهِ همسر نقل و حدیث‌ها هم زیاد است دیروز هم حتما یک مرگ معمولی یا سکته‌ای مغزی با چهره‌ی مغموم یک جراح که ناگاه دست‌ها را طبق عاداتی که مرسوم است با یک تکان سر می‌افشانَد و آهسته جوری که آن همراه بیماری که حالا گشته وارث باور کند که هر دو مغموم‌اند عذر می‌خواهد چندین زن و مرد کهنسال یا بچه‌ای کوچک بر زیر یک تایر در زیر تیرآهن در گوشه‌ای ناگاه شاهد فراوان است ... هر چه بگویم باز کم گفتم تازه نگفتم خودکشی‌ها را بیخیالش آری عزیزان! هرکس که از ما زنده مانده وقتی که می‌بیند کسی مرد با خود می‌اندیشد: خدا رو شکر که من زنده هستم و سفت می‌چسبد دنباله‌ی این زندگی را تا آنکه می‌میرد و باز تکرارِ: خدا را شکر او مرد من زنده هستم یاد حیات وحش افتادم آنگاه که یک دسته از گوران خود را کشانده از میان دشت‌های خشک طبق عاداتی که از خلقِ زمین مرسوم بوده است بر پای یک برکه که آبش چرک و گندیده است وآن تشنگان ناچار که زندگی‌شان بسته بر آن آب گندیده است حمله می‌ آرند سویش و آرزوی هر یک از آنها البته می‌دانیم گوران هیچ رویایی آرزویی خام یا پخته در دل و یا در سر ندارند ولی هربار می‌دیدم که یک گور جوان یا پیر در چنگ یک صیاد افتاده است من حرص می‌خوردم که چرا آن جمعیت ( آن گله‌ی در سردی و گرمی همیشه پابپای هم پشتِ سر هم تا ابد از آن زمانی که زمین بوده است) از هم جدا گشتند؟ هان چرا ؟ آنها که باهم پشت هم یا در کنار هم مثل یک کوهند باز یادم رفت کآن گوران هیچ رویایی یا آرزویی خام یا پخته در دل و یا در سر ندارند شاید فقط زان خیل جمعیت یکی‌شان پیش خود گوید خدا رو شکر او مرده من زنده هستم و سفت می‌چسبد دنباله‌ی این زندگی را تا برکه‌ای دیگر بازهم تکرار بازهم تکرار ... 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋 م.ا آیا امروز می‌توانیم با خود کمی خلوت کنیم و از خود این پرسش را داشته باشیم که در پس تمام این هیاهوها و فضاسازی‌های دنیای امروز، ما چه صدایی را در خود می شنویم؟ همه ما شنیده ایم که می‌گویند ارزش هرکس به تقوای اوست! اما سوال این جاست که این تقوی چیست؟ آیا می توان گفت ارزش و تقوای هر انسانی در نسبت با صدایی است که از هستی می‌شنود و با آن انس دارد!؟ در این موقعیت است که هیچ‌چیزی به کمک انسان نمی‌آید. چرا که هر چیز جز در نسبت با آن صدا خواهد رفت. با این توصیف اگر خواستیم رسانه یا مبلغی باشیم که از پایگاه انقلاب اسلامی حرف می‌زند چه کار باید بکنیم ؟ آیا می‌توانیم یک کلمه باشیم اما واقعی؟ یا آنکه دل به اوهام بسپاریم و همچون رسم رایج رسانه‌های امروز مطالب و سخنانی را بر زبان جاری کنیم که هیچ انعکاس و پژواکی در دل و جان ما ندارد.(شاید راه دوم همان معنای حبط عملی است که در معارف دینی بیان شده) 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋 بی‌نام آری... این او نبود، این من بودم، او آینه‌ی من بود. نه در میانه‌ی جمع و در میانه‌ی میدان، اما در طلب و در آرزوی راه دادنش... وصله‌ای ناجور در میانِ جمع خوبان، چیزی شبیه به تباکی که نه در آن آه و سوزی هست و نه تو بیرون افتاده از این عالمی... در میانه‌‌ی درد، اما درد بی‌دردی... به کمرِ خمیده و گردنِ آویخته‌اش نگاه کن! پیداست که مدتهاست وجب به وجب این شهر را قدم زده و همچون دیوانه‌‌ای سرگشته و از همه جا طرد شده، پناه به در خانه‌ی این مجلس آورده‌‌ است... حال کیست که او را این‌گونه در آغوش کشیده و در این ظلمت سرد، پناه داده است؟ او کسی غیر از حضرت روح الله است؟ چه کسی این آدمیان را این‌گونه غریب، گرد هم آورده است؟ تا در عین غربت، به وسعت نور اندک خود، چراغی کوچک در این شهر ظلمت‌زده بیافروزند... غربت و مظلومیتشان را می‌بینی؟ ادامه بودن خرازیِ‌شان را می‌بینی؟ باکری و حاج احمد و متوسلیان بودنشان را می‌بینی؟ جز نور روح‌الله است؟ جز دست حاج قاسم؟ چه باک اگر مثل یاران کربُبلا تعدادشان اندک باشد؟ چه باک وقتی این نور به قدری عالم‌گیر است که جهانی را زنده می‌کند؟ تو این را می‌بینی؟ به آن‌ها درست نگاه کن! آن‌ها را دوباره ببین... کربلا بودنِ اینجا را می‌بینی؟ گلستان شهدا، آری! دوباره کربلا گشته‌ست... 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋مصیر در روزگاری به سر می‌بریم که برای هر اتفاق و رویدادی، علت‌های مختلف بیان می‌شود و چشم‌ها و گوش‌ها با فهمیدن جریانات پشت صحنه‌ی هر چیزی، احساس امنیت ذهنی می‌کنند و اگر به این اطلاعات دست نیابند به هیچ‌ ندای قلبی توجه نخواهند کرد و این‌گونه است که در دنیای امروز هر رویدادی که می‌تواند امکان محقق شده یا انتظارِ به نتیجه رسیده‌ای باشد، تبدیل به اتفاقی عادی و قابل محاسبه می‌شود، به عبارت دیگر شکوه و عظمت هر رویداد، قابل دسترس و کوچک می‌شود و شاید بتوان گفت اینگونه است که طی کردن مسیر بی‌معنی و امری فرساینده می‌شود. گویا هیچ روزنه‌ای برای حیات انسان بر روی زمین وجود ندارد و هر روز باید در روالی تکراری، بار سنگین زندگی را به دوش بکشد و روزها را تا نقطه‌ی پایان یکی پس از دیگری طی کند و حال آنکه اگر نتوان نقاط درخشانی که خود را به صورت غیر قابل انتظار نمایان می‌کند، همان‌طور که هست ببینیم هیچگاه نخواهیم توانست وسعت انسانی خود را به ظهور درآوریم. واقعه‌ی طوفان الاقصی نیز جهتی رخداد گونه دارد، به نحوی که در جایی‌که به فکر کسی نمیرسید، و همه‌ی بشر مأیوس و کرخت نسبت به همه‌ی قوانین بین المللی، بدون آنکه بدانند می‌توانند زیر بمباران بی‌وقفه، حرف از امید بشنوند و در کنار مرگ، زندگی را ببینند، ظهور انسانی را به نظاره نشستند که در مقابل حرکات جنون‌زده‌ی یک قوم، چنان مقاومت کنند و لحظه‌ای از موطن خود پا پس نکشند، که ما ساکنان سرزمین خزان‌زده‌ی وجود را نیز به حرکت در آورند و دوباره ماجرای زندگی را به یادمان آورده و چه بسا برای ما ایرانیان داستان آشنای انقلاب را به نحوی دیگر به چشم بیاورد تا بدانیم انقلاب اسلامی نیز رخدادی عظیم و غیر قابل محاسبه بوده‌است. در دنیایی که اراده‌ی معطوف به قدرت، چهره‌ی مخوف و بی‌رحم خود را پشت تئوری‌های سیاسی پنهان کرده‌بود، محور مقاومت نیز به صورت رخدادگونه تبدیل به شبکه‌ای شده تا در نقاط مختلف منطقه، مردمی که نام جهان سوم را یدک می‌کشید و نمی‌توانست توان خود را ببیند، با تمام قوا قدم به قدم و طول مسیر و به مرور توان خود را بازیابد و به استقبال فتح تاریخ خود برود و به خودآگاهی تاریخی دست یابد. 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋نقطه‌جیم چشمان من این تیله‌های مات بیگانه با دستان من نا آشنا باهم این چشم‌های بی‌تفاوت تا چند فصل پیش با دست‌هایم آشنا بودند چشمان من هم‌داستان دستان من بودند چشمان من بر آشنایی عاشق‌ترین بودند پیوسته می‌گشتند انگار در کوچه‌ها بین خیابان گم کرده بودند یک‌بار دیگر لذتِ لمسِ لطافت را تا لمس می‌کردند روی علف را آرام می‌گشتند تا چند فصل پیش چشمان من از صخره‌های قلب من پیوسته می‌جوشید چون آبشارِ گیسوانِ بازِ بی‌تابی بر التهابِ صخره‌هایِ نیمه‌بازِ شانه‌های هرچه می‌خواست محکم فرو می‌ریخت در نیمه‌های شب در بین تاریکی وقتی نمی‌دیدند چشمان سیه‌روزم ... من دست، بر دیوار می‌گشتم! چشمان من دیوار را شفاف‌ می‌دیدند تا چند فصل پیش چشمان من شب را بسان روز می‌دیدند اما چه‌شد!؟ ای وای! این سال‌های بی‌بهارِ بی‌خبر از برف و از باران بر جای دستانِ نوازشگر ذهن‌ها آوار می‌گردند بر هر آنچه دلخواه است یا نه هرچه تن‌خواه است این ذهن‌های بی‌حیا دستی که می‌کوبند بر روی علف ها این ذهن‌هایی که نمی‌فهمند نور آشنایی را بیگانه با هر دست نشناخته هرگز طعم جدایی را ای نازنینم گم‌کرده‌ای آغوش مادر را ! شکر خدا که تشنه هستی دستان محتاجی برای جرعه‌ای آغوش داری با چشم‌هایی که می‌گریند و می‌گردند روی زمین را شکر خدا روی زمین گم‌کرده‌ای داری ! من چند سالی می‌شود ای نازنینم! گم کرده‌ام چشمان خود را لابلای این علف‌های بلندِ هرزپرورده‌ی هوای شوم و مسمومی که از گندِ لجن‌زار، آب می‌نوشند و می‌پوشند سوی دیدگانم را 🇵🇸 @gaze_karbala

. 🖋 سعید صاعدی افتاده است روی زمین پیکر شهید جا مانده است جای دگر هم سر شهید با بوسه های بر رگ حنجر بریده ای تکرار کربلا شده از مادر شهید در بزم عشق اسلحه ی جنگ ، گریه است خون گریه کرد گوشه ی چشم تر شهید پروانه روی شمع به آتش کشیده شد آتش زدست عشق ، به بال و پر شهید "معشوق" ، آخرین سخن عاشق است و بس پس یا حسین شد سخن آخر شهید 🇵🇸 @gaze_karbala

. 📻 جبالیا 🇵🇸 @gaze_karbala