#یاد_روزهای_گعده 🔹چرا نمی نویسیم؟ یا بهتر بگویم چرا نمی توانیم راحت بنویسیم؟ این سوال کم و بیش در ذهن بسیاری از ما وجود دارد؛ اما چه باید کرد؟ 🔸در اولین سه شنبه مرداد 98 و در دهمین جلسه از گعده های یادداشت خوانی، میزبان استاد دژاکام بودیم. نکاتی که ایشان در این جلسه بیان کردند به‌ نوعی پاسخ به این سوال است. 🔸برای نوشتن در یک موضوع دو ابزار لازم است: داشتن اطلاعات و قلمی روان. معمولا همه ما در یک زمینه به اندازه ای اطلاعات داریم که انگیزه ای برای نوشتن باشد. پس در قسمت اول مشکلی وجود ندارد و گره کار در سفتی قلم است. برای این که قلم روی کاغذ به راحتی بلغزد و افکار و دانش ما را روی سینه سفید کاغذ بیارود یک راهکار بیشتر وجود ندارد و آن چیزی نیست جز : نوشتن و نوشتن و نوشتن. البته اگر شروط زیر را در آن رعایت شود. کار بست این شروط قلم را به پرواز در می آورد و در این صورت است که می توان مانند آب خوردن در یک موضوع قلم زد. اما این شروط: 1⃣ هر روز بنویسید هر چند که یک پاراگراف یا حتی یک خط باشد. نوشتن را یک روز هم ترک نکنید. 2⃣ این نوشته شما محرمانه باشد. یعنی فقط برای خودتان بنویسید. 3⃣ سعی کنید در همین نوشته جزئیات را ذکر کنید. 4⃣ در نوشته خود توصیفات را وارد کنید. یعنی حس و حال خود یا ویژگی های محیط را بیان کنید. مانند گرمی و سردی هوا، ناراحتی یا خوشحالی، روشنی و تاریکی و اوصافی از این قبیل. 5⃣ ترکیب ها و لغات متنوع به کار ببرید. برای این که دایره و ذخیره واژگانی شما زیاد شود، آثار اساتید خوش‌قلم و متنوع‌نویس را بخوانید. مانند استادان سید مهدی شجاعی، احمد عزیزی و محمدرضا حکیمی و ... . ✍ مجتبی عادل پور #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN