🎙صوت جلسه شانزدهم از سلسله جلسات «اصول فلسفه و زبان حقیقت‌جویی» 🔹جلسه اول از جلد دوم 📆 ٨ اردیبهشت ماه ١۴۰۳ 🕌 آستانه قاب هشت #اصول_فلسفه #آستانه_اندیشه 🆔 @astaneh_andisheh 🆔 @ghabe_hasht

🎙صوت جلسه هفدهم از سلسله جلسات «اصول فلسفه و زبان حقیقت‌جویی» 🔹جلسه دوم از جلد دوم 📆 ١۵ اردیبهشت ماه ١۴۰۳ 🕌 آستانه قاب هشت #اصول_فلسفه #آستانه_اندیشه 🆔 @astaneh_andisheh 🆔 @ghabe_hasht

🎙صوت جلسه هجدهم از سلسله جلسات «اصول فلسفه و زبان حقیقت‌جویی» 🔹جلسه سوم از جلد دوم 📆 ٢٢ اردیبهشت ماه ١۴۰۳ 🕌 آستانه قاب هشت #اصول_فلسفه #آستانه_اندیشه 🆔 @astaneh_andisheh 🆔 @ghabe_hasht

🎙صوت جلسه نوزدهم از سلسله جلسات «اصول فلسفه و زبان حقیقت‌جویی» 🔹جلسه چهارم از جلد دوم 📆 ٢٩ اردیبهشت ماه ١۴۰۳ 🕌 آستانه قاب هشت #اصول_فلسفه #آستانه_اندیشه 🆔 @astaneh_andisheh 🆔 @ghabe_hasht

🎙صوت جلسه بیستم از سلسله جلسات «اصول فلسفه و زبان حقیقت‌جویی» 🔹جلسه پنجم از جلد دوم 📆 ۵ خرداد ماه ١۴۰۳ 🕌 آستانه قاب هشت #اصول_فلسفه #آستانه_اندیشه 🆔 @astaneh_andisheh 🆔 @ghabe_hasht

🔰 جلسه بیست و یکم از سلسله جلسات «اصول فلسفه و زبان حقیقت‌جویی» 🔸متن خوانی و گفت‌وگو با محوریت کتاب «اصول فلسفه و روش رئالیسم» 🔺جلسه ششم از متن‌خوانی جلد دوم 🔹مقاله پنجم: پیدایش کثرت در ادراکات 📆 شنبه، ١٢ خرداد ماه، ساعت ۱۴ ▪️ حضور برای عموم آزاد است. 🕌 آستانه قاب هشت #آستانه_اندیشه #اصول_فلسفه 🆔 @astaneh_andisheh 🆔 @ghabe_hasht

🔰فصل سوم سلسله جلسات ما و تاریخ سینما 🔹️مطالعه مقاله《سینما و تأتر》،کتاب 《سینما چیست؟》 آندره بازن 📆 جلسه چهارم، شنبه ۱۲ خرداد ماه، ساعت ۱۶ 🕌 خیابان بزرگمهر، مادی شهرستانی، کوچه شهید سعید احمدی، آستانه قاب هشت ▪️حضور برای عموم آزاد است. #ما_و_تاریخ_سینما 🆔 @ghabe_hasht

🎙 صوت جلسه هفدهم «زبان آوینی زبان سینما» 🔹 متن خوانی و گفت‌وگو با محوریت مقالات جلد اول کتاب «آینه جادو» 🔸 جلسه اول از مقاله «مونتاژ به مثابه معماری سینما» 📆 ١٠ خرداد ١۴٠٣ #مدرسه_قاب_هشت #زبان_آوینی_زبان_سینما 🆔 @ghabe_hasht

▪️مبشر صبح 🔺امام خمینی (ره) در قلم سید مرتضی آوینی دیدیم که می‌شناسیمش... و تصویرش را از پیش در خاطر داشته‌ایم. دیدیم که می‌شناسیمش، نه آن سان که دیگران را... و نه حتی آن سان که خود را. چه کسی از خود آشناتر؟ دیده‌ای هرگز که نقش غربت در چهره‌ی خویش بیند و خود را نشناسد؟ دیدیم که می‌شناسیمش، بیشتر از خود… تا آن‌جا که خود را در او یافتیم؛ چونان نقشی سرگردان در آبگینه که صاحب خویش را باز یابد و یا چونان سایه‌ای که صاحب سایه را… و از آن پس با آفتاب خود را بر قدمگاهش می‌گستردیم و شب که می‌رسید به او می‌پیوستیم. آن صورت ازلی را چه کسی بر این لوح قدیم نقش کرده بود؟ می‌دیدیم که چشمانش فانی است اما نگاهش باقی؛ می‌دیدیم که لبانش فانی است اما کلامش باقی. چشمانش منزل عنایتی ازلی و دهانش معبر فیضی ازلی و دستانش... چه بگویم؟ کاش گوش نامحرمان نمی‌شنید. پهندشت «حدوث» افقی بود تا «طلعت ازلی» او را اظهار کند و «زمان فانی»، آینه‌ای که آن «صورت سرمدی» را. دیدیم که می‌شناسیمش و او همان است که از این پیش طلعتش را در آب و خاک و باد و آتش دیده‌ایم؛ در خورشید آنگاه که می‌تابد؛ در ابر آنگاه که می‌بارد؛ در آب باران آنگاه که در جست‌وجوی گودال‌ها و دره‌ها برمی‌آید؛ در شفقت صبح؛ در صراحت ظهر در حجب شب؛ در رقّت مه و در حزن غروب نخلستان؛ در شکافتن دانه‌ها و در شکفتن غنچه‌ها... در عشق پروانه و در سوختن شمع. دیدیم که می‌شناسیمش و آن «عهد» تازه شد. شمع می‌مرد و پروانه می‌سوزد تا آن عهد جاودانه شود؛ عهدی که آتش او با بال‌های ما بسته است. دیدیم که می‌شناسیمش و دوستش داریم؛ آن‌همه که آفتابگردان آفتاب را؛ آن‌همه که دریا ماه را... و او نیز ما را دوست می‌دارد؛ آن‌همه که معنا لفظ را. دیدیم که می‌شناسیمش؛ از آن جاذبه‌ای که بال‌ها را به‌سوی او می‌گشود؛ از آن قبای اشک که بر اندامش دوخته بود؛ از آن‌که می‌سوخت و با اشک از چشمان خویش فرو می‌ریخت و فانی می‌شد در نوری سرمدی؛ همان نوری که مبدأ ازلی آدم و عالم است و مقصد ابدی آن. آب می‌گذرد اما این نقش سرمدی فراتر از گذشتن برنشسته است. چشمانش بسته شد اما نگاهش باقی ماند؛ دهانش بسته شد اما کلامش باقی ماند. زمین مهبط است، نه خانه‌ی وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فنا است و قرار در بی‌قراری. زمین معبر است و نه مقر... و ما می‌دانستیم. پروانه‌ای دوران دگردیسی‌اش را به پایان برد و بال گشود و پیله‌اش چون لفظی تهی از معنا، از شاخه‌ی درخت فرو افتاد. رشته‌ی وحی گسست و ما ماندیم و عقلمان. عصر بینات به پایان رسید و این آخرین شب، دیگر به صبح نیانجامید. در تاریکی شب، سیر سیرکی نوحه‌ی غربت را زمزمه می‌کرد. خانه‌ی چشم بر زمین و آسمان بست و در ظلمت پشت پلک‌هایش پنهان شد. پرده‌ها را آویختیم تا چشمانمان به لاشه‌ی سرد و بی‌روح زمین نیافتد و در خود ماندیم و یتیمانه گریستیم. دیری نپایید که ماه برآمد و در آینه‌ خود را نگریست و شب‌پرک‌ها بال به شیشه کوفتند تا راهی به دشت شناور در ماهتاب بیابند. عزیز ما! ای وصیّ امام عشق! آنان که معنای «ولایت» را نمی‌دانند در کار ما سخت درمانده‌اند اما شما خوب می‌دانید که سرچشمه‌ی این تسلیم و اطاعت و محبت در کجاست. خودتان خوب می‌دانید که چقدر شما را دوست می‌داریم و چقدر دلمان می‌خواست آن که روز به دیدار شما آمدیم، سر در بغل شما پنهان کنیم و بگرییم. ما طلعت آن عنایت ازلی را در نگاه شما بازیافتیم. لبخند شما شفقت صبح را داشت و شب انزوای ما را شکست. سر ما و قدمتان که وصیّ امام عشق هستید و نایب امام زمان(عج). ▪️سید مرتضی آوینی، کتاب «آغازی بر یک پایان»، مقاله «مبشر صبح»، صفحه ١٩ تا ٢١ 🆔 @ghabe_hasht

🔰 سینمای انقلاب داغی جبران‌ناپذیر دید 🔸نگاه ویژه شهید آیت‌الله آل هاشم به سینما و فیلم‌های سینمایی 🔹از دیدن فیلم در سینما تا معرفی فیلم در تریبون نماز جمعه 🔺 آپاراتچی آخرین توصیه سینمایی آیت‌الله آل هاشم 🆔 @ghabe_hasht

🔰 برنامه جلسات مدرسه قاب هشت 📆 پنجشنبه، ١٧ خرداد ماه ١۴٠٣ 📌 زبان آوینی زبان سینما، ساعت ١٣ ▪️متن خوانی مقاله «مونتاژ به مثابه معماری سینما» 📌 سینما و روایت قدس، ساعت ١۵ ▪️تماشای قسمت «یا ابالفضل العباس» از مجموعه مستند روایت فتح 📌 فکر کردن با زبان سینما، ساعت ١٧ ▪️بررسی و گفت‌وگو حول فیلم «پرندگان» از آلفرد هیچکاک 🕌 آستانه قاب هشت 📞 برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره ٠٩٣٧٣۴٠١۴۴۵ تماس حاصل فرمایید. #مدرسه_قاب_هشت 🆔 @ghabe_hasht

🔰تحقق سینما در برگ جدیدی از تاریخ 🔺برشی از جلسه «زبان آوینی زبان سینما» 🔸شهید آوینی در دفاع مقدس آغاز عصر جدیدی را می‌بیند. می‌گوید انسان این عصر، انسان جدیدی است که تاریخ تا به حال مانندش را به خود ندیده است. تمام حرف او در روایت فتح این است که انسان‌ این عصر راه‌گشای نور است و تاریخ را به سوی نور سوق می‌دهد. آوینی ظهور شخصیت امام خمینی را شاهدی بر آغاز این تاریخ جدید می‌داند. رابطه‌ای که او با امام دارد منجر به ایجاد تحولی در جانش شده و از نیست‌انگاری به سوی انقلاب هدایتش می‌کند. این تحول، متکی بر اطلاعات نیست و با درکی حضوری نسبت به این پیچ تاریخی شکل می‌گیرد. آوینی فریاد می‌زند که تاریخ در حال ورق خوردن است. این فریاد او در آن زمان خیلی سخت فهمیده می‌شود. 🔹درچنین زمانه‌ای باید به درک درستی از وضعیت تاریخی سینما رسید. می‌توان گفت در این صفحه از تاریخ، سینما در برخی از کشورها محقق شده و آمریکا و ژاپن و کره، هرکدام سینمای خود را دارند. اما با نگاه آوینی، سینمای ایرانی اسلامی در این زمانه به طور کامل محقق نشده و تنها اشارات کوچکی از آن ظهور می‌کند. با نظر به ورق خوردن تاریخ، می‌توان انتظار تحقق کامل زبان و ظهور این سینما را داشت. آوینی در مواجهه با فیلم‌هایی چون دیده‌بان و مهاجر نوید ظهور چنین پدیده‌ای را می‌دهد. #زبان_آوینی_زبان_سینما 🆔 @ghabe_hasht