می‌گفت: اگر ترک فعل مسئولین در دو دهه گذشته نبود، من هم الآن سر خانه زندگی‌ام نشسته بودم ... می‌گفت: می‌گفت این تنها کاری است که از دست من برمی‌آید ... می‌گفت: ... پی‌نوشت: لطفا وقت بگذارید و بخوانید. لطفا این متن منصفانه را در دفاع از نیروی درونی مؤمنین منتشر کنید ... #حمید_کثیری 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/2151219200Cf6cb8914a4

سلام. ان‌شاءالله دوروز در هفته داستان داریم، اما چون این هفته خیلییی گرفتارم و مهمونی های تمام نشدنی افتاده این ایام!!! اجازه بدید روزهاشو بعد از تعطیلات قطعی کنم که شرمنده تون نشم. عجالتاً این هفته روزهایی که داستان داشته باشیم صبحش اعلام می کنم.

سالها پیش وقتی ده‌ دوازده سالم بود، یک کشف جذاب کردم. تو نزدیکی خانه‌مان، یک کانون پرورش فکری بود. کشف جذاب من دروازه‌ی ورود به جهانی موازی با این دنیا بود که درب جادویی‌اش از میان کتاب‌های کتابخانه‌ی آن ساختمان کهنسال باز می‌شد. در آن دنیا به دنبال پری‌ها و دیوها می‌رفتم تا سرزمین افسانه‌ها. همراه با خرگوش و لاک‌پشت مسابقه می‌دادم و با فلوت سحرانگیز چوپان، توی صحرای بکر، همراه با گوسفندان از ترس گرگ می‌لرزیدم. کمی که قد کشیدم علاقمند شدم به زندگی یاران پیامبر. بلال، عمار، سمیه. داستان‌هایی که مرحوم صندقی خیلی زیبا، نقاشی می‌کرد. با سمیه و یاسر شکنجه می‌شدم و از دیدار پیامبر و آزاد شدن پس از آن، قلبم سرشار می‌شد از خوشی. همراه با رسول خدا در غزوه‌ها شمشیر می‌زدم و در سقیفه برای مظلومیت وصی پیامبر، آن مقتدر مظلوم می‌گریستم. چقدر حرص می‌خوردم از بی‌بصیرتی مردمان معاصر آنها. همیشه آرزو می‌کردم آن زمان بودم. در صفین می‌جنگیدم. در جمل مجروح می‌شدم و در نهروان تبسم مولا را پس از شکست خوارج می‌دیدم. بعدتر تا امام حسن علیه‌السلام در معرکه خطبه می‌خواند، بلند می‌شدم. با دیدن قامت پسر رسول خدا « فتبارک الله احسن الخالقین» را زیر لب می‌خواندم و در حالی که شرم می‌کردم از نگاه مستقیم به چهره‌ی نورانی او، همانطور که هیبت الهی ایشان مرا در بر گرفته بود، توی اعماق قلب، از خودشان مدد می‌گرفتم و می‌گفتم:« لبیک یابن رسول الله. من آماده‌ام. از تو به یک اشاره... از ما به سر دویدن...» به نظرم شاعر وقت سرودن این بیت، این‌چنین صحنه‌ای را تصور می‌کرده.

ان‌شاءالله فردا داستان داریم.

🔹🌤🔹🌤🔹🌤🔹🌤🔹 🌤🔹🌤🔹🌤🔹🌤🔹 🔹🌤🔹🌤🔹🌤🔹 🌤🔹🌤🔹🌤🔹 🔹🌤🔹🌤🔹 🌤🔹🌤🔹 🔹🌤🔹 🌤🔹 🔹 خالی از خودم #قسمت_دوم #م_رمضانخانی #خالی_از_خودم لگد زدم زیر برف. دانه‌های سفید پخش شدند توی هوا و زیر نور آفتاب مثل جواهر ریختند زمین. دست‌ها را بردم توی جیب پالتوم. چادرم ول شد. نگاهم روی کفشم ‌ماند. برف و گل، چسبیده بود به چرم قهوه‌ایش. این کثیفی را دوست داشتم! درست برعکس مامان که چپ می‌رود راست می‌آید می‌گوید زن باید برق بزند! او چه می‌داند بی‌نظمی چقدر منظم است و کثافتی که با لذت بیاید تا چه حدمی‌تواند تمیز باشد! موبایل دوباره توی جیبم لرزید تا از دنیای خودم پرتم کند توی دنیای بقیه! جایی که انگار دیگر متعلق به من نبود. انگشت کشیدم روی صفحه. هنوز الو نگفته صدای گریه بچه پیچید توی گوشی. «الهام؟ نمیای؟ حسین گشنشه.» مثل‌اینکه که زنگ زده باشد رستوران! هرچند به رستوران هم زنگ بزنی باید اول سلام کنی! دلم می‌خواست بگویم گشنه است که هست. قندداغی چیزی بده تا من برسم. اما هرچه جان کندم شد یک کلمه: «اومدم» گوشی را انداختم توی جیبم. کلمهٔ بچه توی سرم اکو شد... بعد از چهل و چند روز هنوز اسمش را صدا نزده بودم! انگار که مال من نباشد یا توی بیمارستان عوض شده‌باشد! اگر پوست تیره‌اش به من نرفته بود و به چشم‌هام شبیخون نزده بود، می‌افتادم به جان رسول که بچه مال ما نیست! پایم رفت روی سنگی که زیر برف‌ها قایم شده‌بود. جوری سکندری خوردم که جای بخیه‌هام تیر کشید. همان که بهانه‌اش کردم، تا مثلاً بروم دکتر. می‌خواستم برای یک ساعت هم که شده مرخصی بگیرم! ولی آنقدر زنگ زدند که بیشتر شبیه اضافه کاری شد. باید می‌رفتم خانه.. باید بروم با حقیقت غسل کنم! بچه را گذاشتم روی شانه و زدم پشتش. نشستم روی مبل. رسول کنترل تلویزیون را گذاشته روی زانوهاش و خیره‌شده‌بود به تلویزیون. «دکتر چی گفت؟» بچه را گرفتم طرفش: «هیچی. بگیر آروغ‌شو بزنه.» لم داد و شانه بالا انداخت: «خسته شدم بابا. عین دوساعتی که رفتی دکتر داره گریه می‌کنه.» زد شبکه خبر. این یعنی باید خودم بار بچه‌اش را تحمل می‌کردم. گذاشتمش دوباره روی شانه‌ام. دندان به هم می‌ساییدم و ضربه می‌زدم پشت بچه. یک‌هو بازوم گرم شد. روی شانه‌ام بالا آورده بود. دستمالی برداشتم و با حرص کشیدم روی دستم. ستاره کنار پای من نشسته‌بود و با گوشتکوب می‌کوبید روی بادام. اینقدر محکم که مغزش خمیر شد.. چقدر شبیه من بود این بادام له شده! پنج سال تمام، برایش مادری کردم. به حدی شغلم را دوست داشتم که از کسی کمک نگرفتم. حالا آقا دوساعت بچه را نگه داشته‌بود انگار کوه کنده‌! ستاره می‌خواست یکی دیگر بشکند که گوشت‌کوب افتاد روی انگشتم. پا را عقب کشیدم. ستاره را هُل دادم: «چه غلطی می‌کنی؟ نمی‌تونی بشینی؟» بچه با چشم‌های درشت خیره شد بهم. رسول دست گذاشت روی شانه‌ام: « بابا آروم. چیزی نشد که. بچه‌س...» تیغ نگاهم، چشم‌هایش را دَرید. تند بلند شدم. بچه را گذاشتم توی بغلش و رفتم طرف اتاق. صدای گریهٔ ستاره بلند شد. انگار توقع نداشت اینطور سرش داد بزنم. از بس لوسش کردم. با حرص در را کوبیدم و خوابیدم روی تخت. به پهلو شدم و پاها را کشیدم توی شکمم. بالش را گذاشتم روی گوش. نمی‌خواستم صدای گریهٔ بچه‌ها اعصابم را خرد کند. راستش می‌ترسیدم همهمهٔ بیرون از اتاق، یقه وجدانم را بگیرد. رسول راست می‌گفت. دردم نیامد! اما آستانه‌ی تحملم همین قدر کوچک شده بود. دلم می‌خواست گریه کنم، اما نمی‌توانستم! یک نخ از گوشه‌ی بالش رسول آویزان بود. فوتش کردم. خیلی کم روی هوا ماند و دوباره افتاد سرجاش. چهل روز می‌شد که درست و حسابی نخوابیده‌بودم. می‌گفتم تقصیر بچه است که بی‌تابی می‌کند. اما دروغ بود! خودم بی‌تاب بودم. همه‌ی استخوان‌هام درد می‌کرد. دلم می‌خواست هرچه در گذشته بوده و نبوده را استفراغ کنم. خیره ماندم به نخ آویزان که یکهو در اتاق باز شد. «حسین خوابه، شام نمیدی به ما؟» دندان‌هام به هم چفت شدند. همیشه همین است. برای بچه رستوران سیار هستم و برای بقیه سرآشپز! بالش را انداختم روی زمین. پاهایم را که مثل کوه سنگین‌بود به زور از روی تخت آویزان کردم. بدون اینکه بهش نگاه کنم از اتاق رفتم بیرون. *** بچه را گذاشتم توی گهواره. دراز کشیدم و خیره شدم به رسول. دلم برایش تنگ شده بود! کاش برمی‌گشتیم به روزهایی که فقط خودمان دوتا بودیم. انگار خیلی وقت بود دیگر به هم تعلق نداشتیم. او هی دور می‌شد و من تنها افتاده‌بودم وسط جهانی که او برایم ساخته! جهانی به سردی آدم‌برفی و من عین یک جسد نشسته‌بودم به شمردن ردپاهاش. به خاطراتی که هی دورتر می‌شد. انگار نه انگار که صد سال قبل کلی دلهره داشتم برای خواستگاری کردنش! ندیده بودمش. فقط می‌دانستم پسر همکار بابا است. وسط امتحانات آخر سال صدایم زد. بابا را می‌گویم. دلشوره گرفتم. هرچه کرده و نکرده، آمد جلوی چشمم. در اتاقش چهارطاق باز بود.