#من_گمشده‌ام_تو_مرا_به_خودت_برسان محمدامین پسر 10 ساله‌‌ی کاروان که خیلی آقاطور و دوست‌داشتنی‌ست، در #کاظمین گم‌ شده است. مادرش بال‌بال می‌زند و خواهر کوچکش حوراجان رنگ به صورت ندارد. با اهالی کاروان ختم #یاجوادالائمه برمی‌داریم، کنار حرم باب‌الحوائج مگر می‌شود کسی دلشکسته بماند؟!... مادرش از این سو به آن سو می‌دود، مردهای کاروان تقسیم شده‌اند، حورا همچنان بغض دارد و همه‌‌ی ما مادرهایی شده‌ایم که دل توی دلمان نیست و حال مادرش را خوب می‌فهمیم. حورا را کنار خودم می‌نشانم، هی حرف می‌زنم که بخندد و کمتر غصه بخورد، اما بغضش بغض است و حواسش پرت نمی‌شود، #خواهر است دیگر... زمان زیادی کاروان معطل می‌ماند و برنامه حرکت به تعویق می‌افتد، اما هیچکس اعتراض نمی‌کند، محمدامین عزیز کاروان باید پیدا بشود، و می‌شود! جایی به یک موکب پناه برده و آنها از روی کارت آویزان در گردنش به مسئول کاروان زنگ می‌زنند و هماهنگی انجام می‌شود و محمدامین تحویل می‌شود. لحظه‌ی در آغوش هم بودن مادر و پسر و گریه‌هایشان دیدنی‌ست و حورایی که با دستهای کوچکش تلاش می‌کند مادر و برادر را توأمان بغل کند، لحظات خوبی‌ست و حال همه خوب می‌شود و گمگشتگی‌ها و اضطراب‌ها تمام می‌شوند. و من دارم فکر می‌کنم که وقتی آدم‌ها نبودنِ یک #عزیز را #باور می‌کنند، چقدر اضطرار معنا پیدا می‌کند و چقدر خودشان را به در و دیوار می‌زنند و چقدر این نداشتن، طاقت‌شان را طاق می‌کند! #یاایهاالعزیز ✍ ف. حاجی وثوق @ghalamzann