#یاد_ایامی «بازخوانی یک خاطره ناب» (نگارنده قصد ندارد دلی را بسوزاند اما اگر دلی سوخت حکما روزی‌اش همین سوختن بوده است...) شب میلاد آقا ابوالفضل است ریسه و چراغی‌ست که شب بین الحرمین را مثل روز روشن کرده، جمعیت آن قدرزیاد است که همه ناخودآگاه هروله می کنند، یکی نشسته و یک کیک تولد جلویش گذاشته و رویش شمع روشن کرده است یکی نشسته و جلویش یک سینی گذاشته تا دستت را تویش بزنی و با حنای نذری دستانت را رنگی کنی یکی هم نشسته و جلویش یک طبق گذاشته و تویش شیرینی و شکلات و انواع خوردنی هاست یکی هم سینی‌اش را پراز آجیل کرده است، یکی هم ایستاده و با یک پاکت شکلات همه را مهمان می‌کند یکی ایستاده و دست می زند یکی ایستاده و هلهله می کند یکی فریاد می کشد یکی گیج و حیران گاهی سینه می زند و گاهی کف می کوبد یکی رو به حرم آقا ایستاده و دارد به زبان خودش فریاد می کشد و حرف می‌زند از یک طرف یک گروه جوان ایرانی وارد بین الحرمین می شوند، دست می زنند و با شور می خوانند : آقام ابوالفضله...آقام ابوالفضله... از یک طرف دیگر یک گروه جوان عراقی هلهله کنان وارد می‌شوند: یا عباس! حلال المشاکل یاعباس! حلال المشاکل... نمی دانی کدام طرفی بروی نمی دانی کدام طرف بایستی همه یکدل و یکصدا هستند ضربان همه ی دلها یک ریتم دارد بچه ها کلاه تولد روی سرشان است و فشفشه ها در آسمان رقص کنان بالا و پایین میروند خودت را به ضریح آقا میرسانی خانم‌ها کِل می‌کشند! فکر کن دور ضریح حضرت ابوالفضل کل می کشند و می خوانند "عالم سنه گورباندی"... دوباره به بین الحرمین برمی‌گردی باران شکلات است که روی سرت می‌ریزد کیلو کیلو...فرصت جمع کردن نیست باران شکلات قطع نمی‌شود می بارد و حس می کنی دارد طوفان می‌شود حالا دیگر جمعیت از خود بیخود شده ایرانی و عرب، دستهارا بالا گرفته‌اند و انگار می‌رقصند نه رقص نیست...سماع است و سماع نیست عاشقانه ترین تصویر عالم است و کسی نمی‌‌پرسد روز چهارم شعبان، روز ولادت حضرت عمو، میان بین‌الحرمین چرا همه ی آنهایی که می خوانند و همه ی آنهایی که دست می زنند و همه ی آنهایی که می رقصند و همه ی آنهایی که شکلات می‌بارند همه و همه صورت‌هایشان خیس است... ف. حاجی وثوق @ghalamzann