قصه ی هرروز با اینکه قصّه، قصّه‌ی هر روز آدم است اما برای گفتنش افسانه هم کم است مردی که زخم، روی تنش درد می‌کشد تا صبح با توهم و کابوس همدم است وقتی که صندلی شده بالین همسرش آغوش تختخواب برایش جهنم است ترکش نکرده ترکش و دائم کنار اوست او هم شبیه همسرش آرام و محکم است قلبش اگر چه خارج و ناکوک می‌زند نبض تشنجش سروقت و منظم است هی قطره قطره زیر سِرُم آب می‌شود باران اواخرش چه غم‌انگیز و نم‌نم است اینجای شعر اشک امانم نمی‌دهد حالا خطوط صورت او تار و مبهم است دارد دوباره می‌رود از خاطرات من تنها همین دو مصرع آخر مجالم است ما با خیال تخت فقط زنده‌ایم و بس این تخت هم برای تو خط مقدم است #بهرام_نوری_گندم_آباد https://eitaa.com/ghiyamesholeha