🌹چرا صوفی‌گری و درویشی در اسلام حرام است؟🌹
#یک_آیه_یک_تدبر
🔹بخش دوم🔹
💠6💠 چرا خداوند مخالف هوای نفس است در حالی که در آیه 15 سوره جاثیه میفرماید: «مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ» هر کس کار نیک کند به نفع نفس خود کرده است؟
🔆 اگر کسی مراد از عبادت و عمل صالح را رسیدن به نفس خود باور کند، آن فرد از حالِ اجتماع، غافل شده و در گوشه‌ای به ریاضت و رهبانیّت خواهد پرداخت. در حالی که اراده و سنّت خدا برای امر به معروف و نهی از منکر کردن انسانها در جامعه از سوی هم است. در چنین جامعه‌ای که هر کس دنبال کسب لذت نفس در عبادت باشد، فساد جامعه را فرا خواهد گرفت. انسان عمل صالح را باید برای رضای خدا انجام دهد و خدا سود نفس او را از این عمل صالح به او برمی‌گرداند؛
📌 مانند کارمندی که باید درآمد را به خزانه واریز کند و حقوق او از خزانه برگشته و از این درآمد بخورد.
🔆 کسی که لذت عبادت را در رد شدن از روی آتش ببیند، از لذت انجام عمل صالح، محروم می‌ماند و تمایلی به انجام عمل صالح اصلاً ندارد.
این گروه به صرف اینکه شراب نمی‌خورند و دروغ نمی‌گویند و... در خود احساس غنی بودن می‌کنند و خود را مقرّب به خدا می‌دانند، در حالی که از لذت عبادت واقعی مانند نماز و مناجات و گریه و وصال حق، شیطان آنها را محروم می‌کند.
💠7💠 در تصوّف و صوفی‌گری، درویش گمراه می‌شود؛ چون ذکر را برای نفسش و برای رد شدن از روی آتش می‌گوید نه برای رسیدن به خدا و حتی شیطان در خواب، بعضی ذکرها را به آنها یاد می‌دهد و آنها بدون اینکه خدا را بشناسند روزی هزار بار ذکر خاصی را می‌گویند و از آنجا که این اذکار موکّل شیطانی هم دارند و چون آنها دنبال نفس هستند،
شیطان نفس آنها را برایشان می‌رساند و می‌گوید مثلاً حالا این سیخ را از دهانت فرو کن، کیف کن و بین مردم نمایش بده و آنها را دور خودت جمع کن و صوفی با انجام این کارها لذت می‌برد و به این فکر نمی‌کند که این کارها چه فضیلتی برای او و چه تأثیری در توحید او دارد؟
🔆مهم این است که ذکری که گفته می‌شود برای هوای نفس نباشد و خالص برای رسیدن به خدا باشد و در سیر آفاق و انفس، خود به خود ذکر و نامی که برای انسان خوب می‌آید و آن را دوست دارد، از قالب معرفت بر او وارد شده و به او القا شود؛
📌 مثلا کسی در فردی علمی می‌بینید و او را استاد خطاب می‌کند؛ چون به حقیقتی به نام علم در وجود او پی برده است و این علم برای هر دوی آنها مفید است؛ پس گفتن آن اسم هم مفید است اما اگر کسی، فردی را اصلاً ندیده باشد یا دیده اما زیبایی در او ندیده باشد و بگوید او زیبا و جمیل است، از گفتن این اسم فایده‌ای نصیب هیچکدام نمی‌شود و گفتنش صحیح نیست.
🔆 پس اینکه برخی فکر می‌کنند ذکر این است که اسمی از اسمای خداوند چندین مرتبه به شکل پی‌درپی گفته شود در حالی‌که نمی‌دانند این‌طور ذکر گفتن چه فایده و فضیلتی برای آنها خواهد داشت، این همان ذکر عاریتی و لقلقه زبان است و این ذکر را باید کنار گذاشت و به ذکر حقیقی رسید.
🌼 ذکر حقیقی، ذکر و نامی است که در سیر آفاق و انفس خود به خود، برای انسان خوب بیاید و آن را دوست داشته و معرفت آن را کسب کرده و به او القاء شده باشد و این ذکر خالص برای رسیدن به خدا باشد و موجب ترک هوای نفس در او بشود.
پایان
داستان ها و پندهای اخلاقی
