#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم
بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ،
وَبِالنَّصَفَةِ يَكْثُرُ الْمُوَاصِلُونَ
وَبِالاِْفْضَالِ تَعْظُمُ الاَْقْدَارُ،
وَبِالتَّوَاضُعِ تَتِمُّ النِّعْمَةُ،
وَبِاحْتِمَالِ الْمُوَنِ يَجِبُ السُّوْدُدُ،
وَبِالسِّيرَةِ الْعَادِلَةِ يُقْهَرُ الْمُنَاوِئُ،
وَبِالْحِلْمِ عَنِ السَّفِيهِ تَكْثُرُ الاَْنْصَارُ عَلَيْهِ.
(حکمت ۲۲۴ نهج البلاغه)
كثرت سكوت، سبب ابهت و بزرگى است
و انصاف مايه فزونى دوستان است
و با بذل و بخشش قدر انسان‌ها بالا مى‌رود
و با تواضع نعمت (الهى) كامل مى‌گردد
و با پذيرش هزينه‌ها (و رنج‌ها و مشكلات) عظمت و سرورى حاصل مى‌گردد،
با روش عادلانه، دشمن، مقهور و مغلوب مى‌شود
و با حلم و بردبارى در برابر سفيهان،ياوران انسان بر ضد آنها فزونى مى‌يابند.
#بخش اول:
#هفت فضيلت مهم #اخلاقى:
امام(عليه السلام) در اين گفتار نورانى به هفت نكته مهم از فضايل اخلاقى و اثر مثبت آنها اشاره مى كند.
نخست مى فرمايد: «كثرت سكوت، سبب ابهت و بزرگى است»;
(بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ).
مرحوم ابن ميثم در شرح نهج البلاغه خود در اينجا نكته جالبى آورده مى گويد:
دليل كلام مولا اين است كه سكوت، غالباً نشانه عقل است و ابهت صاحبان عقل آشكار است و اگر به يقين دانسته شود كه كثرت سكوت ناشى از عقل اوست، ابهت او بيشتر مى شود.
و اگر حال او شناخته نشود و اين احتمال وجود داشته باشد كه سكوتش ناشى از عقل است باز سبب ابهت اوست
و گاه ممكن است سكوت، ناشى از ضعف و ناتوانى در كلام باشد و باز هم اين امر سبب احترام شخص مى شود، زيرا از پريشان گويى پرهيز مى كند.
اضافه بر اينها، سكوت، سبب نجات از بسيارى از گناهان است،
زيرا غالب گناهان كبيره به وسيله زبان انجام مى شود تا آنجا كه سى گناه كبيره را براى زبان شماره كرده ايم.
بديهى است هنگامى كه انسان از اين گناهان پرهيز كند ابهت و هيبت و شخصيت او بيشتر خواهد بود.
-من‌توفیق نماز شب ندارم.
+ببین روز را چه کردی که شب را از تو گرفتند...
#اخلاقی