﷽ 💠 #معرفی_کتاب 💠 📚 انسان از آغاز تا انجام 📚 🔆معرفی کتاب: این اثر ترجمه ای از کتاب «الانسان» اثر علامه سید محمدحسین طباطبایی است که چگونگی و مراحل آفرینش آدمی را با استفاده از آیات قرآن کریم بررسی کرده است. علامه طباطبایی در این اثر مراحل خلقت انسان را در سه رساله «الانسان قبل الدنیا»، «الانسان فی الدنیا» و «الانسان بعد الدنیا» بررسی می کند. رساله اول شامل دو فصل «انسان در عوالم سه گانه وجود: ماده، مثال، عقل» و «اثبات عالم امر» است که با استناد به آیات قرآن سعی در معرفی و اثبات این عالم دارد. رساله دوم نیز با دو فصل «معانی حقیقی، معانی اعتباری» و «اشاره اجمالی به هدایت عمومی» به بررسی زندگی انسان در دنیا پرداخته است. رساله سوم که بسیار مفصل است و بیش از نیمی از کتاب را به خود اختصاص می دهد، در شانزده فصل به وجود آدمی بعد از دنیا توجه و سرنوشت او را از مرگ تا روز قیامت، سپس در روز جزا، شفاعت، اعراف، بهشت و دوزخ، بررسی کرده است. فصل شانزدهم نیز در بردارنده توضیحاتی درباره عمومیت معاد است. ✅ از موضوعات این اثر می توان فلسفه خلقت انسان، چگونگی آفرینش و نحوه زیستن انسان در این دنیا و دنیای دیگر، مراحل خلقت انسان، قبر، برزخ، نامه اعمال را نام برد. این اثر در انتها پس از تعلیقات و توضیحات مترجم، حاوی نمایه ای از اعلام و کتاب هاست. نحوه آفرینش انسان چگونه بود؟ فلسفه خلقت چه بود؟ در این دنیا چگونه باید باشد؟ پس از آن و در دنیای دیگر، مراحل انسان چیست: قبر، برزخ، نامه اعمال و.../ همه این مراحل از موضوعات بسیار ژرف و پر معنایی است که متفکر بزرگ اسلامی علامه طباطبایی در « کتاب الانسان» آنها را کاویده و وجود آدمی را در سه مرحله بررسی کرده است: قبل از دنیا، در دنیا، بعد از دنیا ♻️ترجمه، تخلیص، چاپ: نوشته : علامه سید محمدحسین طباطبایی ترجمه و تعلیقات : صادق لاریجانی به کوشش : سید هادی خسروشاهی ناشر چاپی : بوستان کتاب قم (انتشارات دفتر تبليغات اسلامی حوزه علميه قم) ناشر دیجیتالی: مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان زبان: فارسی تعداد صفحات : 210 موضوع : انسان (اسلام) - معاد - آفرینش #معرفی_کتاب #انسان_از_آغاز_تا_انجام #الانسان ─┅─═इई 🌺🌼🌼🌺ईइ═─┅

🌺تفسیر آیه 5⃣1⃣سوره #الفجر از تفسير شریف المیزان 🔰فاما الانسان اذا ما ابتليه ربه فاكرمه و نعمه فيقول ربى اكرمن5⃣1⃣ 🔸اين آيه به دليل اينكه حرف #فاء در آغاز آن آمده نتيجه گيرى از آيات قبل است، و در آن حال آدمى را در صورتى كه نعمتش زياد شود و صورتى كه از نعمت محروم باشد بيان مى كند، گويا فرموده : گفتيم انسان زير نظر خداى تعالى است، و خداى تعالى در كمين او است تا ببيند به صلاح مى گرايد و يا به فساد، و او را مى آزمايد، و در بوته امتحان قرارش مى دهد، يا با دادن نعمت، و يا با محروم كردنش از آن، اين از نظر واقع امر و اما انسان اين واقعيت را آن طور كه بايد در نظر نمى گيرد، او وقتى مورد انعام خداى تعالى قرار مى گيرد خيال مى كند نزد خدا احترام و كرامتى داشته، كه اين نعمت را به او داده، پس او هر كارى دلش بخواهد مى تواند بكند، در نتيجه #طغيان مى كند و فساد را گسترش مى دهد، و اگر مورد انعام قرارش ندهد و زندگيش را تنگ بگيرد، او خيال مى كند كه خداى تعالى با او #دشمنى دارد و به وى اهانت مى كند، در نتيجه به كفر و جزع مى پردازد. 🔸پس مراد از جمله #فاما_الانسان اين است كه: نوع انسان بحسب طبع اولى اينطور است، نه اينكه فرد فرد همه انسانها اينطورند، بنابر اين، الف و لام #الانسان براى جنس است، نه براى استغراق. (اذا ما ابتليه ربه) - يعنى وقتى او را مورد امتحان قرار دهد، و عامل در كلمه #اذا حذف شده، تقديرش (كائنا اذا ما ابتليه...) است. بعضى گفته اند: عامل در آن كلمه #فيقول است، كه بعد از كلمه #اذا آمده و تقديرش: (فاما الانسان فيقول ربى اكرمن اذا ما ابتليه ربه) است، يعنى انسان مى گويد: پروردگارم احترامم كرده، و اين را وقتى مى گويد كه خدا مورد امتحانش قرار داده باشد. و جمله #فاكرمه_و_نعمه تفسير كلمه #ابتلاء است، و مراد از اكرام و تنعيم، اكرام و تنعيم صورى است، و به عبارت ديگر مراد اكام و تنعيم حدوثى است، نه بقايى، و مى خواهد بفرمايد خداى تعالى او را اكرام كرده و نعمت داده تا شكرش را بجاى آرند و بندگيش كنند، و ليكن انسان همان را مايه درد سر خود كرد و در راهى مصرف كرد كه مستحق عذاب گرديد. (فيقول ربى اكرمن) - يعنى مى گويد خداى تعالى مرا مورد كرامت و نعمتى از خود قرار داد، به دليل اين كه به من نعمتهايى داده كه به ديگران نداده، و يا به عبارتى خيال مى كند كه اين قدرت و دارايى كه به او داده اند هم اكرام و تنعيم #حدوثى است و هم بقايى، و به همين جهت به خود اجازه مى دهد هر كارى كه خواست بكند، چون وقتى انسان پنداشت بقاى نعمت و قدرتش تضمين شده ، هر كارى بخواهد مى كند. در اينجا سؤالى است و آن اينكه اين جمله كه مورد بحث ما است حكايت زبان حال انسان است، و از ديدگاه يك انسان طبيعى خبر مى دهد، و از اينكه مى گويد: (رب من مرا اكرام كرده ) و خداى تعالى را رب خود معرفى مى كند، بر مى آيد كه گوينده اين سخن، خدا و ربوبيتش را قبول دارد، با اينكه وثنى مذهبان كه منكر ربوبيت صانعند معتقد به چنين چيزى نيستند؟ 🔸پاسخ اين سؤال اين است كه: همانطور كه در سؤال آمده بود سخن مذكور زبان حال فطرت است، و وثنى مذهبان هم به حسب فطرتشان اعتراف به اين معنا دارند، هر چند كه به زبان نمى گويند و از اقرار بدان استنكاف مى ورزند، علاوه بر اين قرآن كريم خواسته است رعايت مقابله با جمله (اذا ما ابتليه ربه) را كرده باشد. و آزمايش خدا با فقر و تنگدستى را اهانت و خوارى از ناحيه خدا مى پندارد _______ 🌷شادی روح علامه طباطبایی ره صلوات👇 https://eitaa.com/ghoranpazhoohi