حدود نیمه شب است و هنوز بیدارم نشسته ام که خودم را به شعر بسپارم نشسته ام که گلویی به بغض تازه کنم در آبگاه غزل های رو به تکرارم که نامه ای بنویسم پر از گلایه و اشک که چکه چکه ببارم برای دلدارم که برملا کنم افسون سینه ی تنگم طلسم راز مگویی که کرده افسارم طلسم راز مگویی که در سیاهی شب شده دلیل تجلی روح سیگارم من و سکوت پیاپی ، من و مچاله ی شعر من و افول غم انگیز نبض خودکارم... من و قوافی بی اعتبار و تکراری که واژه واژه که هر بیت در خود آوارم اگر چه فاصله افتاد بینمان اما به یاد خاطره ها آنقدَر نیازارم سوال های زیادی وبال ذهن من‌ اند... بیا مرا بِرَهان از هجوم افکارم #محمد_پاکدل‎‌‌‌‌‌‎ @golchine_sher

حدود نیمه شب است و هنوز بیدارم نشسته ام که خودم را به شعر بسپارم نشسته ام که گلویی به بغض تازه کنم در آبگاه غزل های رو به تکرارم که نامه ای بنویسم پر از گلایه و اشک که چکه چکه ببارم برای دلدارم که برملا کنم افسون سینه ی تنگم طلسم راز مگویی که کرده افسارم طلسم راز مگویی که در سیاهی شب شده دلیل تجلی روح سیگارم من و سکوت پیاپی ، من و مچاله ی شعر من و افول غم انگیز نبض خودکارم... من و قوافی بی اعتبار و تکراری که واژه واژه که هر بیت در خود آوارم اگر چه فاصله افتاد بینمان اما به یاد خاطره ها آنقدَر نیازارم سوال های زیادی وبال ذهن من‌ اند... بیا مرا بِرَهان از هجوم افکارم #محمد_پاکدل‎‌‌‌‌‌‎ @golchine_sher

وای اگر راهبه ی دیرِ "نباید" باشی دانش‌آموخته‌ی مکتبِ "شاید" باشی وای اگر در نظر آراسته باشی ، اما در خفا آنچه که در ذهن نگنجد باشی با خودت لج کنی و پنجره را دق بدهی چشم ، تا کار کند چینه ی ممتد باشی نور را حس کنی و روزنه پیدا نشود گرمِ خودباختن و ساختن سد باشی عمر را با غمِ امّا و اگر سر بکنی دل به دریا نسپاری و مردد باشی سر هر هیچ بپیچی به خودت ، پوچ شوی راه را خسته کنی ، "پشت به مقصد" باشی عقل ، پیغمبر کفر است ؛ به آتش بکشش تا که در مملکت عشق سرآمد باشی فرصت از دست نده بر سر این راه که زود _ می‌رسد وعده ی روزی که نباید باشی #محمد_پاکدل @golchine_sher