چشمان روشنت غزلی از بهار داشت فصلی که عشق با دلِ تنگم قرار داشت من کودکانه چشم به چشم تو دوختم چون شیرِ کوچکی که خیال شکار داشت از روزگار گفتی و با هم قدم زدیم اما نه آن‌قدر که دلم انتظار داشت من حرف می‌زدم که تو لب وا کنی، ولی لب‌های کوچکت هوسِ اختصار داشت با تو چه قصه‌ها که نمی‌گفت زندگی با من چه غصه‌ها که بدِ روزگار داشت رفتی شبیه آمدنت؛ ساده و غریب چشمت نگفت با دلم آخر چه‌ کار داشت #پوریا_شیرانی @golchine_sher

لبخند به من می زد و چشمان تری داشت از کودکی گمشده ی من خبری داشت می دوخت لب از گفتن و در دلهره می سوخت آتشکده ای کهنه که در دل شرری داشت همصحبت من بود زمان غم و اندوه هرچند درین مسأله حرف دگری داشت پیراهنی از جنس تغزل تن او بود از تیر بلا بر رگ خود نیشتری داشت این باغ به تعداد درختان نحیفش در کلبه ی هر مردِ تبر زن تبری داشت در من کسی از سلسله ی منقرض عشق در جنگ میان غم و شادی سپری داشت از راز زمینی شدنش هیچ نپرسید پر می‌زد ازین خاک اگر بال و پری داشت این مرد سبکبار مگر در سفر عمر جز سایه‌ی آواره‌ی خود همسفری داشت؟ پوسید دلم در قفس و از نفس افتاد ای کاش که این خانه ی ویرانه دری داشت #پوریا_شیرانی @golchine_sher