ابری که بر ابری ببارد از دکتر شفیعی کدکنی از خانه بیرون می‌زنم، در زیر باران تا بفکنم در کوچه‌ای، بی‌صبری‌ام را بردارم از دوش این گلیم ابری‌ام را تا چشم، چشمایی کند ابر است و باران بارانی از آن بی‌شکیبان سوگواران از کوچه برمی‌گردم و این ابرِ بی‌صبر با گام من، همراه من، ره می‌سپارد در خویش می‌گریم شگفتا: این چه جادوست ابری که خاموشانه بر ابری ببارد. هزاره‌ی دوم آهوی کوهی، شفیعی کدکنی، ص ۳۵۴ و ۳۵۵. #شفیعی_کدکنی #ابر #باران