حکایتی از مثنوی مولوی حکایت آن اعرابی که سگ او از گرسنگی می‌مُرد و انبان او، پر نان و بر سگ نوحه می‌کرد و شعر می‌سرود و می‌گریست و سر و رو می‌زد و دریغش می‌آمد لقمه‌ای از انبان به سگ دادن آن سگی می‌مرد و گریان آن عرب اشک می‌بارید و می‌گفت: ای کُرَب سایلی بگذشت و گفت: این گریه چیست؟ نوحه و زاریّ تو، از بهرِ کیست؟ گفت: در مِلکم، سگی بُد نیک‌خو نَک همی‌میرد میان راه، او روز، صیادم بُد و شب، پاسبان تیزچشم و صیدگیر و دُزدران گفت: رنجش چیست؟ زخمی خورده است؟ گفت: جوعُ الکَلب زارش کرده است گفت: صبری کن بر این رنج و حَرَض صابران را فضل حق، بخشد عوض بعد از آن گفتش که: ای سالارِ حُر چیست اندر دستت این اَنبانِ پُر؟ گفت: نان و زاد و لوتِ دوشِ من می‌کشانم بهرِ تقویت بدن گفت: چون ندهی بدان سگ نان و زاد؟ گفت: تا این حد ندارم مهر و داد دست ناید بی‌دِرَم در راه، نان لیک هست آبِ دو دیده، رایگان گفت: خاکت بر سر ای پرباد مَشک که لبِ نان پیشِ تو، بهتر ز اشک اشک، خون است و به غم، آبی شده می‌نیرزد خاک، خونِ بیهُده کلّ خود را خوار کرد او چون بِلیس پاره‌ی این کل نباشد جز خسیس لغات: کرب: جمع کُربَت، غم و غصه. سایل: سوال‌کننده. نک: اینک، اکنون. جوع الکلب: گرسنگیِ سگی. حرض: ناتوان شدن، گداختن و سوختن. حر: آزادمرد انبان: کیسه. لوت: خوردنی. بلیس: ابلیس، شیطان. مثنوی معنوی،مولوی، به کوشش دکتر محمدرضا برزگر خالقی، ج ۲، ص ۷۳۶ و ۷۳۷. #مثنوی_معنوی #دکتر_برزگرخالقی #حکایت_مردخسیس