حکایتی از بوستان سعدی🌺🌺🌺 سوزاندن خرمن خود یکی غله مرداد مَه، توده کرد ز تیمارِ دی، خاطر آسوده کرد شبی مست شد، آتشی برفروخت نگون‌بختِ کالیوه، خرمن بسوخت دگر روز در خوشه‌چینی نشست که یک جو، ز خرمن نماندش به دست چو سرگشته دیدند درویش را یکی گفت پرورده‌ی خویش را: نخواهی که باشی چنین تیره‌روز به دیوانگی، خرمن خود مسوز گر از دست شد عمرت اندر بدی تو آنی که در خرمن آتش زدی فضیحت بُوَد خوشه اندوختن پس از خرمن خویشتن سوختن مکن جان من، تخم دین وَرز و داد مده خرمن نیکنامی به باد چو برگشته‌بختی در افتد به بند ازو نیک‌بختان، بگیرند پند تو پیش از عقوبت، درِ عفو کوب که سودی ندارد فغان زیر چوب برآر از گریبان غفلت سرت که فردا نماند خجل در برت لغات: توده کرد: جمع و انباشته کرد. تیمار: رنج و اندوه. کالیوه: نادان، احمق. خوشه‌چینی: جمع‌آوری تک‌خوشه‌های مانده، پس از درو کردن کشتزار گندم و جو. فضیحت: رسوایی، بدنامی. کلیات سعدی، بوستان، باب نهم در توبه و راه صواب، ص ۳۹۰. #بوستان_سعدی #خرمن_سوزاندن