حکایتی از گلستان سعدی دست و پا بریده‌ای، هزارپایی بکُشت. صاحبدلی بر او گذر کرد و گفت: سبحان الله! با هزار پای که داشت، چون اجلش فرا رسید، از بی‌ دست و پایی، گریختن نتوانست. چو آید ز پی، دشمن جان‌ستان ببندد اجل، پای اسب دوان در آن دم که دشمن پیاپی رسید کمان کیانی، نشاید کشید کلیات سعدی، گلستان، باب سوم در فضیلت قناعت، ص ۱۱۱. #گلستان_سعدی #رسیدن_اجل