غزلی از سنایی (پدر شعر عرفانی)
از پیِ تو ز عدم ما به جهان آمده‌ایم
نز برای طرب و لهو و فغان آمده‌ایم
عشق نپذیرد هستی و پرستیدن او
ما از این معنی، بی نام و نشان آمده‌ایم
تا کی از نسبت بی‌اصل همی لاف زنیم؟
کز غرور خودِ بی‌خود به زیان آمده‌ایم
مانده در بند زمانیم و زمان، ما را نه
در مکانیم و نه از بهرِ مکان آمده‌ایم
هر کسی ظاهر این ره به قدم می‌سِپَرَد
ما در اِسپَردن این راه، به جان آمده‌ایم
سپَردن و اسپردن: طی کردن، پیمودن راه.
دیوان حکیم سنایی، جلد اول، ص ۶۳۶.
#سنایی
#غزل_عارفانه
