حکایتی از بوستان سعدی مجنون و صِدقِ محبت او به مجنون کسی گفت کای نیک‌پی چه بودت که دیگر نیایی به حَی؟ مگر در سرت، شور لیلی نماند؟ خیالت، دگر گشت و میلی نماند؟ چو بشنید، بیچاره بگریست زار که: ای خواجه، دستم ز دامن بدار مرا خود دلی دردمند است، ریش تو نیزم نمک، بر جراحت مَریش نه دوری، دلیل صبوری بُوَد که بسیار دوری، ضروری بُوَد بگفت: ای وفادارِ فرخنده‌خوی پیامی که داری، به لیلی بگوی بگفتا: مبر نام من پیش دوست که حیف است نام من آن جا که اوست لغات: نیک‌پی: خوش‌قدم، با سعادت. حی: قبیله. ریش: مجروح، آزرده. مریش: مپاش، نریز. کلیات سعدی، بوستان، باب سوم در عشق و مستی و شور، ص ۲۸۸. #بوستان_سعدی #مجنون‌و‌لیلی