📝 معلم کلاس چهارم ابتداییِ ما، قاعده خاصی داشت برای مبصر انتخاب کردن. دو هفته یک‌بار مبصر را عوض می‌کرد و دو نفر جدید را می‌گذاشت سر پست مبصری تا دوهفته‌ی بعد که نوبت بعدی‌ها شود! بچه‌زرنگ‌ها شانس اول مبصر شدن بودند. این‌طوری شد که ماه اول و دوم از بیست‌بگیرها مبصر شدند، ماه سوم هجده‌بشو‌ها، بعد رسید به هفده‌ها، و به ماه‌های آخر که رسید یک‌جورهایی کفگیر معلم خورد به تهِ دیگ و شاگرد اول‌ها و شاگرد دوم‌ها و حتی شاگرد سوم و چهارم‌ها هم یک دور مبصر شده بودند و نوبتی هم اگر بود نوبت رسیده بود به به شاگرد هفتم‌ها، به آنهایی که درس به هیچ‌جایشان نبود؛ بچه‌های تهِ کلاسی که دفتر دیکته‌هایشان پر از خط قرمز بود و وسط درس کلاس را پر می‌کردند از بوی نارنگی. آنها مبصر شدند. و چه کیفی داشت دوره‌ی سلطنت‌شان. ستونِ بدها خالی... هیچ کاری بد نبود و همه‌چیز مجاز بود. همه توی ستون خوب‌ها بودیم، جلوی اسم کسی که روی میز می‌رقصید دو تا هم ضربدر داشت که یعنی خوب‌اندر‌خوب‌اندر خوب! قاعده‌ی خوبی برای بچه‌های تهِ کلاسی فرق می‌کرد. برای بچه‌های آخر کلاس، بودن در لحظه‌ی اکنون، شادی، رقص، خواندن و رینگ گرفتن روی میز ارزش بود، نه دست‌به‌سینه نشستن و سر پایین انداختن برای دقیقه‌های طولانی، آن‌قدر که آدم خشک می‌شد و چارچنگولی می‌ماند. بچه‌های تهِ کلاسی زندگی را بهتر از ما عصاقورت‌داده‌ها فهمیده بودند. بچه‌های تهِ کلاسی یک لب داشتند، هزار خنده... گیرم بیست‌شان می‌شد چهارده، اما تمام وقتی که ما سر توی کتاب زور می‌زدیم که حفظ کنیم "مردی نزد رسول خدا آمد..." یا مخرج مشترک را چطور بگیریم یا بیت هفتم از یک شعر ده‌بیتی را جا نیندازیم، آنها داشتند زندگی را پرسه‌پرسه مزه می‌‌کردند. اِمارت بچه‌های تهِ کلاسی، امارت تجربه‌ورزی بود. آنها زندگیِ بکر را می‌آزمودند و ما زندگیِ از پیش‌تعیین‌شده را مشق می‌کردیم فقط. آنها جلوتر بودند از ما... جلوتر به اندازه‌ی یک بیست تا چهارده. 👤#سودابه_فرضی_پور @golchintap

📝 نمی‌دونم کی نیاز داره اینو بشنوه اما زمان دشمن ماست. زمان مثل ماهی از دست‌های ما لیز می‌خوره و اگه درست خودمون رو در قالب‌های ظالمانه‌اش نچپونیم یهو به خودمون میایم و فقط حسرت کارهای نکرده، جاهای نرفته، حرف‌های نزده و چیزهایی که می‌شد بشن اما نشده برامون می‌مونه‌‌ و حسرت حتی احساسی سخت‌تر از شکسته. اون وقت جوان ایرانی معتقده عید نوروز و فروردین که هیچی و وای چرا اصلا نمی‌گذره، اردیبهشت هم که هوا دو نفره اس و اصلا مگه میشه تمرکز کرد روی چیزی، خرداد هم امتحاناس، سه ماه تابستون هم گرمه و عرق می‌کنیم و نمی‌شه، پاییز هم که پادشاه فصل‌هاست و باید ازش لذت ببریم، زمستون هم افسردگی فصلی داریم و آلودگی هوا و ترافیک زیاد و چشم بهم بزنی عیده. انگار که قراره همیشه جوون بمونیم و همیشه برای همه‌چیز وقت داریم و دنیا منتظر ماست تا یه روزی که تفریح و وقت‌گذرونی و بی‌برنامگی تموم شد، حالا شکوفا بشیم و جهانیان انگشت به دهن بمونن. برعکس بعضیا باید بگم که بدو، دیره، استرس نگیر ولی ول نکن، شل نباش، انرژی و زمانت رو برای هر چیز دم دستی حروم نکن، خودت رو جمع کن و تو رویا زندگی نکن، چیزهایی که میخوای با کار زیاد، هوشمندانه و متمرکز بودن روی هدف‌های مشخص و ممکن به دست میاد و تا همیشه برای رسیدن بهشون وقت نداری. @golchintap

📝 گفتم رنج لبه‌های آدم رو تیز می‌کنه. گفت شروع شد باز. گفتم نه، جدی میگم. تیزت می‌کنه. خیلی سعی می‌کنی فاصله بگیری، نزدیک نشی، معاشرت رو محدود می‌کنی، دنیات رو کوچیک می‌کنی، اما بازم تیزی. و لبه‌ی تیز وجودت ممکنه کسی رو زخمی کنه که تحمل دیدن غمش رو نداری. گفت حالا رنج مگه فقط مال توئه؟ دست بردار از این توهم مرکز دنیا بودن. گفتم نه، می‌دونم بدبختانه رنج به همه می‌رسه. هر کسی، پارگی‌های خودش رو داره. دارم برات توضیح میدم تنهاشدن و تنهاموندن همیشه اختیاری و انتخابی نیست. کم‌کم می‌فهمی اون خنده‌های دلربای کوتاه، به تلخی‌ها و تاریکی‌های بعدش نمی‌ارزه. می‌فهمی حتی اگه کسی نوازشت کنه، لبه‌های روحت مث یه تیکه حلبی اوراق دستشو زخم می‌کنه. دست خودت هم نیست، تیکه‌هایی از تو گم شده که ناقصت کرده. ناقص برای زنده‌بودن، و حتی ناقص برای مردن. گفت اگه یکی بگه خودم میخوام کنارت باشم و زخمی هم بشم چی؟ گفتم فرض کن عاشق زنی هستی. توی خونه‌ت راه میره، با یه لباس گل‌گلی کوتاه. آواز می‌خونه، آشپزی می‌کنه، می‌رقصه، کار می‌کنه، فیلم می‌بینه، پادکست گوش میده، می‌خنده. و تو در همه‌حال دستات رو محکم بستی به خودت، چون می‌دونی اگه لمسش کنی میشکنه و از خواب می‌پری با صدای شکستنش. می‌فهمی؟ گفت تو دیگه خیلی خیلی در خودت گم شدی. گفتم من دیگه خیلی خیلی فرو رفتم، و وقتی خیلی خیلی فرو بری، دیگه سختته برگردی به سطح روشن آب. گفت سیگار داری؟ خندیدم. گریه کرد. خندید. گریه کردم. چه آدم توی آینه‌ی غمگین خوشحالی. 👤#حمیدسلیمی @golchintap

یارو میره استادیوم هی به بغل دستیش میزنه و میگه عجیبه ها میگه چی عجیبهه؟؟ میگه ۱۰۰۰۰۰ تا تماشاگر، ۲۲ تا بازیکن، ۱۰۰ تا انتظامات، ۱۵تا نظافتچی، 4تا داور، ۳تا دکتر، ۴تا برانکاردچی، ۳۸ تا رو نیکمت، ۱۶تا خبرنگار، ۳۲ تا عکاس و..... میگه این کجاش عجیبه؟؟؟😐 میگه گنجشکه رید رو سر من!😂

نسبت به حرفایی که میشنوی بی دقت باش، شاید از دهانی بیرون آمده که قبل از حرف زدن به آن فکر نکرده

هنر یه هنرمند کار درست 👏👏 @golchintap

ساندویچ ترکی @golchintap

گله زیبای اسبهای وحشی

#دنیای_رنگارنگ 🎨 ✅️ حالِ خوب😍 حُرمت نگه دار ، شاید چیزی جا گذاشتی خواستی برگردی..😉🌸 #حس_خوب😍

آشپزی در طبیعت @golchintap

گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود --- گاهی بساط عیش خودش جور میشود گاهی دگر تهیه بدستور میشود --- گه جور میشود خود آن بی مقدمه گه با دو صد مقدمه ناجور میشود --- گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود --- گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست گاهی تمام شهر گدای تو میشود --- گاهی برای خنده دلم تنگ میشود گاهی دلم تراشه ای از سنگ میشود --- گویی به خواب بود جوانی مان گذشت گاهی چه زود فرصتمان دیر میشود

چقدامشب دلم یاد گذش❤️❤️❤️❤️🌺🌺 ترکی ؛فارسی

🤲🤲😭😭 یک دعا میکنم برای اهالی گروه انشاء الله نصیب و روزی همه اعضاء یک شب جمعه کربلا باشند امین به حق فاطمه الزهرا س😭🤲🤲

🍃❣🍀🎧🎼آوای بسیار زیبای : رسمِ زمونه... 🍃🏡🕊عجب رسمیه؛ رسمِ زمونه قصه ی برگ وُ باد خزونه میرن آدما… از اونا فقط؛ خاطره

ساده ی زیبا عصرانه 🌇....