شاعران معاصر پژمان بختیاری حسین پژمان بختیاری، در سال ۱۲۷۹ شمسی در تهران به دنیا آمد. پدرش علیمراد‌خان ، از بختیاریها بود و مادرش عالمتاج، زنی دانشمند و صاحب ذوق از نوادگان ابوالقاسم قائم مقام فراهانی که شعر نیکو می‌گفت و ژاله تخلّص می‌کرد. او تحصیلات خود را در تهران به پایان برد و با ادبیات فرانسوی کاملاً آشنا شد. گذشته از آن، فن تلگراف بی‌سیم را هم فراگرفت و به همین علت، به استخدام وزارت پست و تلگراف در آمد. پژمان از آغاز جوانی، به شعر و ادب علاقه‌مند بود و اوقات خود را به مطالعه‌ی دیوانهای شاعران صرف می‌کرد. او در شعر، شیوه‌ی پیشینیان را می‌پسندید و از آنان پیروی می‌کرد. وی در سال ۱۳۵۵ درگذشت. مهمترین آثار او عبارتند از : بهترین اشعار(از بهترین سروده‌های استادان گذشته و معاصر) ، تصحیح دیوان حافظ، دیوان اشعار، خیّام، تاریخ پست و تلگراف ایران و ترجمه‌ی چند کتاب از زبان فرانسوی به فارسی. پژمان، از دوستانِ یکدل رهی معیّری، امیری فیروزکوهی، شهریار، گلچین گیلانی و دکتر حمیدی شیرازی و مورد احترام همه‌ی آنها بود. نمونه‌ای از شعر او: ده‌روزه‌ی عمر در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد کس جای در این خانه‌ی ویرانه ندارد دل را به کف هر که دهم، باز پس آرد کس تاب نگهداری دیوانه ندارد در بزم جهان، جز دل حسرت‌کش ما نیست آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد دل، خانه‌ی عشق است خدا را به که گویم کارایشی از عشق کس این خانه ندارد در انجمن عقل‌فروشان ننهم پای دیوانه، سرِ صحبت فرزانه ندارد تا چند کنی قصّه‌ی اسکندر و دارا ده‌روزه‌ی عمر، این همه افسانه ندارد چون سبوی تشنه، ص ۱۷۸ و ۱۷۹؛ بر کران بیکران، ص ۲۳۴ - ۲۳۶. #شاعران_معاصر #پژمان_بختیاری https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

شاعران معاصر 🌹🌹🌹 پژمان بختیاری حسین پژمان بختیاری، در چهارم آبان سال ۱۲۷۹ شمسی در تهران به دنیا آمد. پدرش علیمراد‌خان، از بختیاریها بود و مادرش عالمتاج، زنی دانشمند و صاحب ذوق از نوادگان ابوالقاسم قائم مقام فراهانی که شعر نیکو می‌گفت و ژاله تخلّص می‌کرد. او تحصیلات خود را در تهران به پایان برد و با ادبیات فرانسوی کاملاً آشنا شد. گذشته از آن، فن تلگراف بی‌سیم را هم فراگرفت و به همین علت، به استخدام وزارت پست و تلگراف در آمد. پژمان از آغاز جوانی، به شعر و ادب علاقه‌مند بود و اوقات خود را به مطالعه‌ی دیوانهای شاعران صرف می‌کرد. او در شعر، شیوه‌ی پیشینیان را می‌پسندید و از آنان پیروی می‌کرد. وی در سوم آذر سال ۱۳۵۵ درگذشت. مهمترین آثار او عبارتند از : بهترین اشعار(از بهترین سروده‌های استادان گذشته و معاصر)، تصحیح دیوان حافظ، دیوان اشعار، خیّام، تاریخ پست و تلگراف ایران و ترجمه‌ی چند کتاب از زبان فرانسوی به فارسی. پژمان، از دوستانِ یکدل رهی معیّری، امیری فیروزکوهی، شهریار، گلچین گیلانی و دکتر حمیدی شیرازی و مورد احترام همه‌ی آنها بود. نمونه‌ای از شعر او: ده‌روزه‌ی عمر در کنج دلم، عشق کسی خانه ندارد کس جای در این خانه‌ی ویرانه ندارد دل را به کف هر که دهم، باز پس آرد کس تاب نگهداری دیوانه ندارد در بزم جهان، جز دل حسرت‌کش ما نیست آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد دل، خانه‌ی عشق است خدا را به که گویم کارایشی از عشق کس این خانه ندارد در انجمن عقل‌فروشان ننهم پای دیوانه، سرِ صحبت فرزانه ندارد تا چند کنی قصّه‌ی اسکندر و دارا ده‌روزه‌ی عمر، این همه افسانه ندارد چون سبوی تشنه، دکتر یاحقی، ص ۱۷۸ و ۱۷۹؛ بر کران بیکران، دکتر صبور، ص ۲۳۴ - ۲۳۶. #شاعران_معاصر #پژمان_بختیاری #بازنشر https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303