🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_بیست_یکم بنا به گزارشات رسیده به دفتر عملیات ، در مقابل هر پایگاه یک اکیپ از ارتش بعثی ها مستقر بود و یک پرده پوششی در آنجا درست کرده بودند که از جای جای آن عراقی ها و ضد انقلاب ، به داخل ایران رفت و آمد داشتند . دره حاج عمران یکی از آن سوراخ سنبه ها بود .همیشه پر آب و سرسبز ، تابستانها شده بود پایگاه تجهیز و آموزش و تدارکات ضد انقلاب . دشمن سرمایه گذاری وسیعی روی این منطقه کرده بود و ما این محل را برای عملیات والفجر ۲ ، انتخاب کردیم . خدا رحمت کند شهید مهدی باکری ، این منطقه را پیشنهاد داده بود .با شناختی که از منطقه داشت می گفت :«اکر ما اینجا را بگیریم شاهراه بزرگی را تصرف کرده ایم» هر چه بیشتر منطقه را زیر و رو می کردیم شناسایی ها بیشتر ما را نگران می کرد .تا آن زمان تیپ المهدی عملیاتی در غرب کشور نداشت و خصوصا مناطق دو عارضه و کوهستانی ، بیشتر ما در جنوب و دشت سر و کار داشتیم.اما آنها خط پیوسته ای نداشتند که بشود ارزیابی کرد و ابتدا و انتهای آن را تخمین زد. می خواستیم از دو طرف آنها را قیچی کنیم تا بلکه بتوان خط را جمع و جور کرد .اگر جمعا ۵۳ پایگاه در منطقه دره حاج عمران بود ، برای هر کدام جداگانه نیرویی آماده و هر نیرو برای خودش تقسیم کار می کرد .هر پایگاه را از دو یا چند محور باید مورد هجوم قرار می دادیم تا کاری صورت بگیرد که می خواستیم. بیشترین توجه و دقت برای گردانهای عمل کننده در طول جنگ را در عملیات والفجر دو به خرج دادیم.آن وقت با اصراری که عمو مرتضی داشت و مرتب به ما سر میزد ، به گردان فجر رفتیم و وضعیت دشمن را گوشزد کردیم .یادم هست گفتم : _محلی که شما وارد می شوید جاده ای است که از زیر پارک موتوری عبور می کند ‌و کلیه پایگاه های دشمن را تغذیه می کند .اگر شما بتوانید گلوگاه را بگیرید دشمن در چنگال ما خفه می شود .اما اگر خدای نخواسته نتوانستید منطقه را حفظ کنید همان واقعه که در صدر اسلام در احد پیش آمد برای شما اتفاق می افتاد. هرکسی سوالی داشت و پرسید و شنید . حالا که مدت ها گذشته ،هرگاه به کوه سر به فلک کشیده ای نگاه می کنم یاد دلاوری ها ، سادگی و ایثار همه بچه ها می افتند و مرتضی را چکاد آن کوهها می بینم که به ما لبخند میزند و اشلو می گوید. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_بیست_یکم بعد از شهادتش،سپردم همه جا را دنبال وصیت نامه اش گشتند. حتی توی وسایلی که در سوریه جا مانده بود، اما وصیت نامه ای در کار نبود.تنها چیز مکتوبی که از او موجود است، همان نامه ای است که برای همسر مکرم خود در شب شهادت امیرالمومنین(علیه السلام)نوشته بود. این وصیت نامه را بعد از شهادتش منتشر کردم. محض اطمینان یک بار از همسر معززش درباره ی وصیت نامه سوال کردم.فرمود:《یکباردر خانه درباره ی وصیت نامه از او پرسیدم.پوستر شهید همت را نشان داد و گفت وصیت من این است.》محمودرضا پوستری از حاج همت را در اتاق کوچکش روی کمد وسایل شخصی اش چسبانده بود.روی این پوستر، زیر تصویر حاج همت این فراز از وصیت نامه نوشته شده بود:《با خدای خود پیمان بسته ام تا آخرین قطره ی خونم در راه حفظ و حراست از این انقلاب الهی یک آن آرام و قرار نگیرم.》 🔹برای علی اکبر محمودرضا قد بلندی داشت. پیکرش توی تابوتی که در معراج شهدا برای تشییع آماده شده بود جا نگرفت. رفتند تابوت دیگری بیاورند. رفقایش در این فاصله نشستند بالای سرش. یکی از بچه ها خواست روضه بخواند. گفت:《محمودرضا دهه ی محرم گاهی که کارش زیاد بود، همه ی ده شب را نمی توانست هیئت بیاید، اما شب روضه علی اکبر(علیه السلام) حتما می آمد و دم علی علی می گرفت.》 این را که گفت دیگر نتوانست ادامه بدهد و زد زیر گریه. ✍به روایت"احمدرضا بیضائی" http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_بیست_یکم گفتند استقامت کنید نیروهای پشتیبانی در راه هستند و به شما می رسند که البته نرسیدند. عقیقی به تپه کوچکی که نزدیکمان بود اشاره کرد و گفت: میریم اونجا از خودمون پدافند می کنیم» به سمت تپه دویدیم .افتان و خیزان تعقیبشان می کردم کم کم غرش تانک‌ها را می‌شنیدم که بیشتر و نزدیک‌تر می‌شد .ما در کمرکش تپه پناه گرفته بودیم. _میرم ببینم وضعیت اون طرف چطوره؟! _منم بیام؟! _یا علی مدد! از شیب تند تپه بالا رفتیم .عقیقی رو به من کرد و گفت: دست بالا قبل از شهادت حرف دیگه ای نزد؟! گفت: نباید محاصره همون کنن‌. هردو بالای تپه بودیم آن پایین عراقی ها نورافکن ها را روشن کرده بودند و تانک های شان آرایشی تهاجمی داشتند. _بی فایده است باید برگردیم. _دارم محاصرمون می کنند؟! _بله! عقیقی رو به من کرد و ادامه داد: باید مقاومت کنیم دستور داریم. از صفحه سرازیر شدیم دل توی دلم نبود. _اون طرف چه خبر بود؟! _ایشالله خیره! رو به من کرد و گفت :اگر موفق شدیم باید پیکر دست بالا را برگردانیم عقب. بعد هنگامی که صدای جیر جیر شنی تانک های دشمن با لرزش خفیف زمین همراه شد دستور عقب نشینی را شنیدیم. به سرعت به راه افتادیم از جاده شنی و شیارهای خاکی گذشتیم. امدادگر های زخمی ها را عقب می بردند ایستادم و اطراف خیره شدم تام هالند شهادت دست بالا را پیدا. کسی دستم را گرفت و گفت :راه بیفت دیگه. مراحل داد بی اختیار به راه افتادم دوباره گلوله‌باران شدیم، و وقتی به موضع خودمان برگشتیم ،من مانده بودم و عقیقی و یکی از برادران افغانی. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_بیست_یکم یک پیشبینی دیگر او هم مال زمان جنگ است که باز خودم شاهد آن بودم و اینها از فراست گوهر آدمی بر می آید و سرچشمه ای به حکمت دارد نهادهای است کاملاً خدایی که به نظر میرسد. چندان اکتسابی نیست و باید در روز ازل خلقت به جوهر کسی آمیخته باشند. برخی از آنها الهامات کرامت گونه است که مهبطی به پاکی قلب مؤمن میخواهند تا بر آن فرود آیند و البته گوش نامحرم نباشد، جای پیغام سروش وجود نازنین شمس از آن گونه بود که ما بارها و بارها در حیات طیبه ی او مشاهده کرده بودیم و دیگر ایمان آورده بودیم که او را آنیست در حیات ،در درک و دریافت ،در حقیقت وجود ،در مکاشفه و مشاهده که ارزانی هرکس نشده است. چشمی داشت که آن سوى جدار را میدید. گوشی داشت که میشنید و هوشی درست که در می یافت‌. من بارها در همراهی او به ماجرای خضر و موسی رسیدم و شاید شمس نیز در دل گذرانده باشد که إِنَّكَ لَن تَستطيع معى صَبراً . ماجرای جبهه هم از این قرار بود که به عنوان واحد تخریب لشکر ۱۹ فجر، با زحمت و مکافات بسیار از اهواز نقل مکان کردیم به سومار .چهارپنج کامیون فقط وسایل و ادوات داشتیم به هر حال دستور بود و باید در جای جدید که پادگان ابوذر باشد ،در حوالی شهر سومار مستقر میشدیم. نصف شب بود که وسایل را در پادگان ابوذر پیاده کردیم و چون ادوات تخریب از حساسیتی خاص برخوردارند در جای امن و دور از دسترس جایشان دادیم .بعد از سه روز که هنوز خستگی اثاث کشی از تنمان بیرون نرفته بود ،شمس الدین صدام کرد و گفت :برو موتوری لشکر سه کامیون بگیر، کار داریم . حالا موتوری لشکر کجاست؟ بیست و پنج کیلومتر دور از زاغه مهمات ما! گفتم :کامیون برای چی؟ گفت: میخواهیم مواد را جابه جا کنیم . بهانه آوردم که هنوز خستگی از تنمان نرفته دوباره کجا بار کنیم؟ ظاهراً چاره ای جز اطاعت نداشتم. هم برادر بزرگترم بود و هم فرمانده ام. موقعیت هم موقعیت جنگی. این بود که موتور را سوار شدم و بیست و پنج کیلومتر را در غبار جادههای خاکی و چاله چوله های ردّ خمپاره ها و گلوله های توپ ،پشت سر گذاشتم تا به موتوری لشکر رسیدم. #ادامه_دارد .. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_بیست_یکم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی هنوز تیپ امام سجاد و لشکر فجر شکل نگرفته بود و محل خدمت کرامت کردستان بود مرخصی که اومد، ازش پرسیدم: _کرامت تو کردستان چیکار میکنید؟ خندید و گفت: _خدمت دیگه بسیجی چیکار میکنه؟ جبهه هست و جنگ.... _میدونم میگم مسئولیتت اونجا هم آموزش میدی؟ - یوسف جان فعلاً شما بیا یه کم برق کشی و کارهای مربوط به برق رو به من یاد بده اونجا لازمم میشه و به دردم میخوره . _باشه بذار سر فرصت بهت یاد میدم یعنی اونجا برق کشی دارید؟ خندید و گفت: _اونجا این قدر کار زیاد هست .از جان پناه درست کردن تا برق کشی و کارهای دیگه.... کرامت عادت نداشت از سختی های جبهه و جنگ بگه .بعدها که سرهنگ محمد علی کدخدایی رو دیدم بهش گفتم: _آقای کدخدایی وضعیت کردستان چه طوره؟ اونجا چه کارهایی می کردید؟ دوست دارم از شرایط کردستان برام بگید -- آقای غلامی ما که با آقاکرامت با هم بودیم. _نه ایشون اصلاً از شرایط اونجا چیزی نمیگه - آقاکرامت بیشتر از همه اونجا سختی میکشید تو اون برفها و سرما کلنگ میزد و جان پناه برای رزمنده ها درست میکرد. آقای غلامی ما چهارتا پتو چهار لا میکردیم و میپیچیدیم به خودمون و با قاطر مهمات می بردیم. - #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_بیست_یکم با روشن شدن هوا ، ماشینهایی که از خط مقدم می آمدند اجساد مطهر را با خود می آوردند. معلوم بود، اتفاق بدی رخ داده است .با تمام این سختی ها و ناراحتی ها جا برای شوخی و خنده هم وجود داشت. چون واقعاً نیاز به روحیه داشتیم. بعضی مواقع در همین ساعات اضطراب و ناراحتی که ناشی از شوک سخت ناموفق بودن عملیات بود؛ باز هم بچه ها شوخیشان میگرفت. یک بسیجی خوش اخلاقی به نام مهرابی در بین ما بود .ایشان یک آینه ای کوچک همراه داشت در بین بچه ها کس دیگری آینه نداشت. مهرابی مدام به سر و روی خود میرسید زلفهایش را با دقت شانه میزد‌ طوری شده بود که همه اسم او را آینه گذاشته بودند. هیچ کس مهرابی صدایش نمیکرد. هر کس به آینه نیاز داشت بلافاصله میگفت: _آقای آینه کجا رفته است؟ مهرابی هم از این شوخیها اصلاً آزرده نمی شد .نزدیکیهای غروب بود از سنگر بیرون آمدم تا سری به هم محلیهای خود بزنم .سنگر گروهان سوم با سنگر ما فاصله ای نداشت. از کنار خاکریز که رد شدم ،کرم کوهکن در بریدگی خاکریز سرگرم کاری بود .دود کمی از شیار به هوا میرفت به نزد کرم رفتم. کتری سیاه را که دیدم یاد چایی افتادم .دهانم آب افتاد نزدیک به یک هفته ای بود که چایی ندیده بودم. سلام کردم. به سردی جواب سلامم را داد. پرسیدم: _چه خبر عمو کرم؟ انگار چایی داری؟! با خونسردی گفت: _سیگارم ته کشیده و حوصله ی شوخی ندارم برو رد کارت. دویدم و از سنگر یک لیوان پلاستیکی قرمز رنگ برداشته و تند به نزد کرم برگشتم. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_بیست_یکم یک روز برای انجام مأموریت به اهواز رفته بودم. پس از انجام وظیفه حدود ساعت سه بعد از ظهر به منطقه عین خوش رسیدم . مستقیماً به سنگر خودمان رفتم دیدم حاجی حضور ندارد ، پرسیدم حاجی کجاست ، یکی از همسنگران گفت، حاجی مسموم شده و او را به بیمارستان اندیمشک منتقل کرده اند. گفتم چه اتفاقی افتاده است ؟ گفت: امروز آشپزهای لشکر ۱۹ فجر به جای نمک ، اشتباهی تاید داخل دیگ های غذا ریخته اند و متاسفانه تعداد زیادی از رزمندگان شده اند و حاجی هم پس از صرف ناهار کم کم حالش بد شد و دوستان وی را به بیمارستان اندیمشک منتقل نمودند. همچنان نگران حاجی بودیم و ناراحت جلو سنگر نشستیم تا اینکه بعد از اذان مغرب حاجی مهر یار برگشت و الحمدلله حالش بهتر شده بود. او حدود سه ماه با ما هم سنگر بود . این قدر حرفهای خوب برایمان میزد که هیچ وقت احساس دلتنگی نمیکردیم . حاجی هیچ گاه خودش را معرفی نکرده بود. بعدها که جبهه ام تمام شد و به شیراز برگشتم متوجه شدم که حاجی مهر یار همان کسی است که میلاد مولای متقیان حضرت علی (ع) همه ساله از میدان امام حسین (ع) میدان) (ستاد تا میدان گاز در شیراز را چراغانی می کند و جشن و سرور مفصلی بر پا می دارد. در جشن میلاد مولا حدود پنج هزار نفر را به صرف غذا پذیرایی مینماید و شیرازیها همه او را می شناسند متأسفانه روزهایی که در حال نوشتن این کتاب بودم با خبر شدم که حاجی مهریار عزیز ، به علت کهولت سن دار فانی را وداع گفته و به مولایش رسیده است. در شیراز از سوی استانداری فارس ، اداره کل . مجلس یاد بود در خور شأن این فرهنگ و ارشاد اسلامی و مرید اهل بیت (ع) برگزار شد یادش گرامی و راهش پر رهرو باد #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*