کرامت را مراتبی‌ست! اول آنکه از آنچه خداوند به او ارزانی داشته، برای خویش خرج کند اما به دیگران ندهد. این فرد نسبت به آنکه نه خود خورد نه کس دهد، شریف‌تر باشد اگر چه بخل و خساست صفتی است که چنین فردی را شاید. دوم آنکه "دیگری" را در "#مازاد آنچه"، "خداوند به او عطا کرده" شریک سازد و آن مشتمل بر پنج گروه است: یکم کسی که فقط به اهل و عیال خویش می‌بخشد. دویّم آنکه "دیگری" برای او آن کسی است که دوستش دارد به جهت نیازی که به او دارد. سیّم آنکه می‌بخشد به کسی که می‌شناسد و نیاز و دشمنی هم با او ندارد. چهارم آنکه می‌بخشد به کسی که نمی‌شناسد. پنجم بخشش به دشمن است. اما مرتبه سوم از کرامت آن است که "دیگری" را در "#بخشی از آنچه"، "خداوند به او عطا کرده" است شریک سازد. این "بخش" ما قبل نیازهای اساسی است. اما مرتبه چهارم از کرامت آن است که "دیگری" را در "#همه‌ی آنچه"، "خداوند به او عطا کرده" است شریک سازد. این "همه" ما قبل نیازهای اساسی است. اما کریم هیچ‌کدام از این مراتب نیست و صاحب همه‌ی این مراتب نیز هست. کریم آن است که نه تنها دیگری را (هر که می‌خواهد باشد) در بخشی و یا همه‌ی آن چه خداوند به او عطا کرده شریک می‌سازد بلکه خود را شریک ایشان می‌داند. و نه تنها آنچه اکنون دارد را می‌بخشد بلکه کسب و کار می‌کند که ببخشد. و نه تنها کسب می‌کند که ببخشد که تکلیف می‌داند این فعل را نه فضیلت. و نه تنها اینها را می‌بخشد که حتی آنچه نیاز حیاتی خویش است را نیز می‌بخشد...حتی جان و مال و آبروی خویش را... و اینجاست که به مقام ابرار می‌رسد... لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون... تا آنجا که فرمود: و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا... ابر با چهر عرق آلود می‌بارد به خاک شرمِ ارباب کرم باشد ز سائل بیشتر... ابوتراب جلی #دلاوار ♨️ اقْتِصادِفَرهَنگی: 🇮🇷 💠 @h_abasifar