هیچوقت بدی رو دنبال نکنید با جمع؛ غیبت، تخریب بقیه، پاپوش، تمسخر و … چون مطمئن باشید که قطعا یه روز سر خودتون میاد!
کسی که با تو پشت یکی حرف می‌زنه، قطعا با نفر سومیم پشت تو همینکار رو می‌کنه …
وقتی سه نفر جمع می‌شن یکی رو تخریب میکنن همراهیشون می‌کنی مطمئن باش به وقتش روی تو هم تاس میریزن.
آدم نهایتا یبار میتونه کسیو که اذیتش کرده از ته دل ببخشه. از اون به بعد به تعداد دفعاتی که مجبور باشه ببخشش همونقدر محبتش به اون آدم کم میشه
همیشه بخشیدن به معنی فراموش کردن نیست.
از آدمایی که به من به عنوان مشکل گشا نگاه میکنن و فقط وقت بدبختیاشون میان پیشم خوشم نمیاد.
بحث بی جنبه بودن یا زود رنج بودن نیست!فقط هر آدمی رو یه سری چیزا خیلی حساسه، از یه سری کارا بدش میاد،شاید یکی دو بار ببینه و به روی خودشم نیاره؛ولی کسایی که برات مهمن بحثشون از بقیه جداست،آدم از یه سری از آدمای زندگیش انتظار نداره،نمیتونه اون حرفارو از کسایی که با تیکه تیکه ی وجودش دوسشون داره هضم کنه!بحث بحثه انتظاره، و اگرنه اگه یه غریبه اون حرفا رو بزنه یا اونطوری که دوست نداری رفتار کنه که مهم نیست! آدم از کسایی که دوسشون داره ناراحت میشه.
هنوز نمی دونم با اون آدمی که برام ارزش داره و یهو خودشو از چشم انداخته باید چیکار کنم، نه دلت میاد همه چیزو ول کنی و بری، نه دیگه دلت صاف میشه که مثل روز اول نگاهش کنی. بدترین وضعیتِ مبهمِ ممکن.
زندگی تو توی نمره هایی که می گیری خلاصه نمی شه، توی درسای محدودی که جلوی روت هست، آزمونا و امتحانا خلاصه نمی شه؛ پس اگه خراب کردی چون حوصله ی درس خوندن نداشتی یا نفهمیدی یا وقت برات کم اومد یا علاقه نداشتی یا بدشانسی آوردی خم به ابروت نیارو و غصه نخور. چندسال دیگه این عددا حتی یادت نمیاد. توام مثل همه ی آدمای توی این دنیا یه استعداد پنهان داری که دیر یا زود کشفش می کنی و سبز میشی. خودتو با معیارایی که بقیه تعیین کردن یا جلوی روت گذاشتن، با کتابای محدودی که حتی یه هزارم دنیا ام تشکیل نمیدن نسنج. موفقیتو توی این چیزا خلاصه نکن و حرفای کلیشه ای بقیه رو گوش نده. دیر یا زود رشد می کنی و توی زمینه ی خودت بر اساس معیارای خودت و با علاقه و استعداد و تلاش خودت موفق میشی. شک نداشته باش.
همیشه میترسیدم انقدر تلاش کنم برای نگه داشتن آدما توی زندگیم که خودمو از دست بدم ؛ همینم شد ؛ خودمو از دست دادم. ولی مدت زیادی نیست با خودم آشتی کردم و خودمو پیدا کردم ؛ فهمیدم اونی که میخواد بره ؛ میره. نیازی نیست مدام سعی کنم همه رو از خودم راضی نگه دارم.
براتون آرزو میکنم یه نفر رو پیدا کنید که خودِ صحبت کردن با شما، براش مهم‌تر از موضوع صحبت باشه .
یه‌چیزی که آدمیزاد معمولا دیر متوجه میشه،اینه که؛ از خودش و وجودش واسه دیگران مایه نذاره.
به دیگران کمک کردن خوبه، دستگیری و همدلی خوبه! ولی به نظرم نباید آدم تیکه‌تیکه از خودش بکنه به‌خاطر دیگران.اونا هم نمیگن این مهربونه، ملاحظه‌ش رو بکنیم.
پاره‌پوره‌ت میکنن، ککشون هم نمی گزه..
دقت کردین وقتی کسی رو دوست دارید هیچوقت از حرف زدن باهاش خسته نمیشد و مکالمتون تکراری نمیشه؟!
چون به قول کریستین بوبن:
«وقتی آدم کسی را دوست دارد، همیشه چیزی برای گفتن یا نوشتن به او پیدا میکند، تا آخر عمر».
نگه داشتن بعضی آدمها تو زندگیت، با وجود دونستن اینکه چه صدماتی به روح و روانت وارد کردن، در واقع توهین به شعور و شخصیت خودته. لطفا یکم برای خودت ارزش قائل شو!
خاطرات دونفره ساخته ميشن، اما يه نفره مرور ميشن و كاری ميكنن كه همون يه نفر هم از درد نابود شه. خصلتشونه، ميدونی؟
Do Rahi_ - هیولای زیر تخت من.mp3
1.87M
قشنگ‌ترین توصیف از عشقِ واقعی به نظرم توی این پادکست خلاصه میشه؛ برای همه‌ی کسایی که روزی یه نفر رو به خودشون ترجیح دادن.
می‌دونی! من بهشون میگم “آدم‌های مرجوعی”. همون‌هایی که ترکت میکنن، و بعد از مدت‌های طولانی برمیگردن. به این‌ها هیچ وقت نباید فرصت برگشتن داد، چون هیچکس دو بار عاشق یه آدم نمیشه. هرچی هست توی همون بار اول خلاصه شده. آدم میتونه توی زندگیش بارها عاشق بشه، اما هیچ وقت نمیتونه دوباره عاشق همون آدمی بشه که یه بار عشق رو باهاش تجربه کرده. عشق رو فقط باید ادامه داد. وقتی ترکش کنی و برگردی، دیگه نمیشناستت...
راستش واسه من اینکه میگن «این نیز بگذرد» آرامش‌بخش نیست. چون نگرانی من بابت نگذشتنش نبوده؛ نگرانیم از اینه که وقتی گذشت، از من چی باقی مونده.