#شرح_مناجات_شعبانیه #فراز_دوم: فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِیناً لَکَ مُتَضَرِّعاً إِلَیْکَ رَاجِیاً لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی. "هربت" به معنی فرار کردن است و منظور از این عبارت این است که عبد در مقام مناجات و درخواست از خدای عزوجل باید یک نحوه دهشت از غیر الله برایش پدید آید. این ویژگی در صورتی اتفاق می افتد که دلبستگی به غیر الله را مانع سیر الی الله و پرواز به ملکوت قرب الله بداند. "وقوف" در برابر خدا هم به معنی این است که عابد، در مقام مناجات خود را حاضر و تحت سیطره قدرت و علم ربوبی بداند و اینکه او در مملکت خداست و او ملک خدای تعالی است و اراده خدا بر اراده او تفوه و برتری دارد. اگر عبد این آگاهی را پیداکند، "مستکین" یعنی دل شکسته و شکسته حال خود را می یابد و خود به خود حال "تضرع" نصیبش می شود. لحظه تضرع و نزول باران اشک، لحظه اجابت است و لذا عبد آگاه در این حال، "رجا" و امید به رحمت و ثواب الهی پیدا می کند. دلیل این امید به رحمت هم اقبال الهی است که با اشک و گریه این اقبال ظاهر می شود. از طرفی پاداش های الهی که برای بندگان فراهم شده، انگیزه سمت خدا رفتن را در عبد زیاد می کند. ✍ محمد علی فتحی ✳️ #رسانه_حاج_فتحی| اینجا عضو شوید👇 👉 @hajfathi_ir