یکی از مهم‌ترین چیزها برای هر انسانی و در هر سنی امید هست، یعنی اگر #امید به زندگی رو از ما بگیرن هیچ آینده‌ای رو نمیشه متصور بود. امید اینقدر مهمه که جامعه‌شناسان اون رو مهم‌ترین فاکتور برای حیات و پیشرفت یک جامعه می‌دونن. در مورد فرد هم همینه، یعنی من اگر امید نداشته باشم که فردا غذا گیرم بیاد، طبیعتاً انگیزه‌ای برای ادامه زندگی ندارم و حتی ممکنه همین امروز بمیرم و کارم به فردا نکشه. یعنی امید با امنیت خصوصاً #امنیت_روانی ارتباط مستقیم داره. حالا بریم تو کودک؛ ما حق نداریم امید رو از #کودک بگیریم، در حالی که روزانه با انتقال مداوم ناخوشایندی‌ها، نداری‌ها، اخبار بد، حوادث، ناامن کردن کودک نسبت به دیگران و ... داریم امید رو از بچه هامون می‌گیریم و بچه‌ها رو ناامن بار میاریم! من خاطره زیر رو خیلی دوست دارم، با هم بخونیمش 👇 زمان #زلزله_بم، حال همه خیلی خیلی بد بود و تقریبا همه داغون بودن. طبیعی هم بود، افرادی بودند که سی، چهل نفر از اعضای خاندان‌شون رو از دست داده بودن و صحنه‌هایی رو دیده بودن که تصورش هم برای ما ممکن نیست. این وسط یه خانمی بود که انگار نه انگار، حالش واقعا خوب بود و همه‌اش در حال شوخی و روحیه دادن به بقیه بود. #استاد_سلطانی از این خانم پرسیده بودن شما چرا اینجوری هستی؟! چرا حالت اینقدر خوبه؟! این خانم گفته بودن که عین بقیه تعداد زیادی از اعضای درجه یک خانواده‌شون رو از دست دادن ولی نگاه‌شون به آینده کاملاً خوشبینانه است. وقتی ریشه این نگاه رو بررسی کرده بودن به این رسیده بودن که پدر ایشون یه کشاورز ساده بودن و وقتی اون‌ها بچه بودن مدام می‌گفتن بچه‌ها این زیرپله رو می‌بینید، این زیر پُرِ پوله. هر چی بخواید هست. بعد این خانم می‌گفت ما می‌دونستیم توی اون زیرپله یکسری وسایل به در نخور و قدیمی هست ولی همین که بابامون می‌گفت خیالتون راحت باشه، دلمون قرص میشد. جالب اینجا بود که در همون زمان هم زندگی‌مون خیلی معمولی و حتی فقیرانه بود. این پدر چی کار کرده بوده؟! یکی از مهم‌ترین کارهاش این بود که بچه‌ها رو امن بار آورده بود و این‌ها در هر حالتی احساس امنیت می‌کردن. اما چی می‌خوام بگم؟! ساده است؛ مراقب امنیت بچه‌هامون باشیم، خصوصاً در مسائل اقتصادی بچه‌ها رو ناامن نکنیم که اگه این کارو بکنیم یا امید رو ازشون می‌گیریم یا بچه‌ها رو با درک حسرت بزرگ می‌کنیم. ----------- پی‌نوشت یک: تو کامنتای پست قبل پیامایی دیدم که ناشی از نگاه غلط به مسائل اقتصادیه، خصوصاً توی پدرها. در موردش می‌نویسم ... پی‌نوشت دو: داستانی که گفتم واقعی، ولی نقل به مضمون هستش #امنیت_اقتصادی #حمید_کثیری 👇👇 http://eitaa.com/joinchat/2151219200Cf6cb8914a4

🔴🔴 بچه‌ها و #انتخابات «انتقال ارزش‌ها» یکی از دغدغه‌های اصلی خانواده‌هاست. همه‌مون برامون مهمه که بتونیم ارزش‌های ملی، مذهبی، خانوادگی و همه‌بشری رو به بچه‌هامون منتقل کنیم. یعنی نسل بعد از ما برای اینکه متوجه بشه احترام به بزرگ‌ترها، احترام به محیط زیست، حرمت غذا، حرمت وطن، حرمت مسجد و ... چی هست و چطور ازش مراقبت میشه، ما باید کارهایی رو انجام بدیم. یکی از بهترین فرصت‌ها برای #انتقال_ارزش‌ها، رخدادها هستند. رخدادهایی مثل شب یلدا، عید نوروز، روز عاشورا، انتخابات و ... که باعث میشن با کم‌ترین زحمت، بیشترین بازخورد رو بگیریم. یعنی به جای اینکه کلی برنامه‌ریزی کنیم که بچه‌های ما بفهمند امام حسین چی هست، کافیه توی مراسمات مذهبی - البته با ملاحظات سن و حال کودک - شرکت کنیم. 👈 سوای اینکه فردا حال‌مون نسبت به شرایط کشور، اوضاع اقتصادی، اجتماعی و انتخابات خوب هست یا نه، باید این فرصت رو مغتنم بشمریم و حتماً با بچه‌ها برای رأی دادن بریم. این یه فرصتیه که به این راحتی گیر نمیاد. یه اتفاق با کلی تشریفات برای اینکه بتونیم توی سرنوشت خودمون اثرگذار باشیم، مشارکت اجتماعی رو نشون بدیم و ... حتماً با بچه‌ها بریم برای رأی دادن و اگر برامون مقدور بود پرچم ببریم، با حال خوب بریم و یه اتفاق خوش توی ذهن بچه‌ها بسازیم، رأی رو هم می‌تونیم بدیم بچه‌ها توی صندوق بندازند ... متوجه باشیم که داریم چه بذری توی ذهن بچه‌ها می‌کاریم. با هر میزان ناراحتی از شرایط حق نداریم، #حب_وطن رو توی ذهن بچه‌ها کم کنیم. حق نداریم #امید رو از بچه‌ها بگیریم. حق نداریم آینده رو تاریک نشون بدیم. سال‌های پیش‌رو و آینده‌ی بچه‌های ما خیلی خیلی روشن هست. إنشاءالله ... یا علی ✋🌹 #حمید_کثیری @hamidkasiri_ir

🔴 بازتعریفِ نخبه! یکی از کارکردهای برجسته دانشگاه در سالیان گذشته پمپاژِ #امید، #نشاط و #عقلانیت در جامعه بوده اما این روزها این سه کارکرد مهم، نه تنها مشاهده نمی‌شود بلکه بعضاً تصاویری از برخی دانشگاه‌هایِ مهمِ کشور دیده می‌شود که فقط حیرت را به همراه دارد. عقلانیت و نشاط و امید را که به همراه خود ندارد، اخلاق را نیز ذبح کرده است!! در تصمیمات ساده و #قدری پیچیده روزمره پایش لنگ می‌زند و ... دانشگاه‌هایی چون شریف، امیر کبیر، شهید بهشتی، صنعتی اصفهان، تهران و ... در نگاه عموم مردم، هنوز مکان‌هایی هستند که نخبگان ما در آن‌ها مشغول تحصیل هستند و لذا کُنشی که این قشر دارند، لابد بالاترین سطح کنش‌گری مورد نظر در جامعه باید باشد، چرا که این‌ها نخبه‌اند و ... اما دریغ! یک نکته در اینجا برایم محل توجه است؛ 👈 باید تعریف‌مان از #نخبه را اصلاح کنیم. در نظر اکثر ما نخبه فردی است همه چیز تمام، اما این روزها به وضوح می‌بینیم که چه بسیار افرادی که در یک رشته دانشگاهی موفقند اما در تصمیمات ساده زندگی‌شان ناموفق. مثلاً در شیمی فرد بسیار خاصی است، ذهن قوی و مُبدعی دارد اما در ارتباطات ساده خانوادگی مشکل دارد، در مقابل درب بسته یک اتاق نمی‌تواند درست تصمیم بگیرد، نسبت به قانون و تعهداتش بی‌اعتناست و ... طبیعتاً چنین فردی نمی‌تواند در همه مسائل محل رجوع باشد! اما #ناخودآگاه_جمعی ما چنین چیزی را سخت می‌پذیرد، چون او را نخبه می‌داند. این یک اشتباه راهبردی از سوی ماست که بسیاری از امور را صفر و صدی می‌بینیم. همین که به کسی می‌گوییم نخبه، به سختی می‌خواهیم خطاهایش را ببینیم ... در حالی‌که آنچه این روزها در این دانشگاه‌ها می‌بینیم - خلاف تصور خیلی‌ها! - نشانی از تصمیمات #هوشمندانه ندارد. قصد اعتبارزدایی از دانشگاه، استاد و دانشجو را ندارم اما یقین دارم ادامه این روند، نگاه واقع‌بینانه‌تری نسبت به آن‌ها ایجاد خواهد کرد. حداقل اگر کسی به ما گفت «فلانی نخبه است»، به جای اینکه آب از لب و لُچه‌‌مان راه بیفتد، اول می‌پرسیم «در چه چیز نخبه است؟!» #حمید_کثیری 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/2151219200Cf6cb8914a4

🔴 ابهام و اُمید! 🔴 آگاهی از آینده 🔴 منطق «چه خواهد شد؟!» اگر #امید در جامعه‌ای بمیرد، هیچ چیز زنده نخواهد ماند و امروز بیش از همیشه جامعه ما نیاز به امید دارد. یکی از مهم‌ترین پیش‌شرط‌های امید، آگاهی از «چه خواهد شد؟!» است! آگاهی از اینکه این دست فرمان فعلی چقدر به صلاح و فلاح ماست؟ چقدر عُقلایی است؟! چقدر سوایِ تأمینِ امنیت، زندگی کردنِ مردم در آن دیده شده است؟! اساساً چقدر #زندگی_کردن روزمره‌ مسئله‌اش است؟! 👈 در جامعه‌ی ما مسئله‌هایی ساده ولی مهم وجود دارد که حداقل حقِ جامعه این است که درباره‌ی آن‌ها بداند «چه خواهد شد؟!» رویه‌ی مواجهه‌ی ما با اکثر مسئله‌ها نیز اینچنین بوده که جامعه درباره‌شان نمی‌دانسته «چه خواهد شد؟!» - با فرضِ اینکه تصمیم‌گیران می‌دانند! - و مردم به مرور و با مشاهده‌ی اثر آن موضوعات در زندگی‌شان متوجه شده‌اند که داستان از چه قرار است! خب طبیعی است در چنین شرایطی #امید_آفرینی خیلی سخت است ... انسان و جوامع انسانی هوشمند هستند و اگر بدانند اتفاق بدی در پیش دارند، خود را برای آن آماده می‌کنند، اما اگر ندانند و ابهام داشته باشند، هر اتفاقی در آینده بیفتد، قطعاً فرصت‌هایی را از دست داده‌اند! بدِ ماجرا آنجاست که وقتی تکلیف‌مان با مسئله‌های ساده را روشن نمی‌کنیم، هر قدر هم دستاوردهای مهمی در گذشته ایجاد کرده باشیم، دیده نمی‌شوند و نمی‌توانیم با آن‌ها آینده را روشن کنیم. در جامعه‌ی ما نیز موضوعات زیادی وجود دارد که الآن درباره آن‌ها سکوت کرده‌ایم و گذاشته‌ایم تا گذر زمان، موضوع را برای مردم جا بیندازد. از قضا کسی هم دغدغه ندارد واضح بگوید «چه خواهد شد؟!» مثلاً؛ 👈 قرار بود در دولت با یک انقلاب اقتصادی روبرو شویم. طرحی که صرفاً برای نانوایی‌ها و چهار کالای روغن، مرغ، شیر و تخم‌مرغ اجرا شد و الباقی‌اش معلوم نیست «چه خواهد شد؟!» 👈 در مورد وضعیت اینترنت و شبکه‌های اجتماعی هیچ کس نمی‌داند «چه خواهد شد؟!» و این عملاً هرگونه برنامه‌ریزی را برای کسب و کارهای ریز و درشت مختل کرده. 👈 در مورد مسئله‌ی حجابِ مردان، زنانِ و فضای شهریِ‌مان هیچ کس نمی‌داند برنامه‌ای وجود دارد یا خیر؟! و البته «چه خواهد شد؟!» 👈 در مورد قانون مالیات بر عایدی سرمایه کسی نمی‌داند «چه خواهد شد؟!» 👈 در مورد خودرو و مافیای عجیب پشت سر آن، مردم در یک «چه خواهد شدِ» ناامیدانه هستند! 👈 در مورد سلبریتی‌ها، دوگانه‌سازها و کسانی که هر روز و به هر بهانه‌ای جامعه را به جان هم می‌اندازند کسی نمی‌داند تکلیف برخورد با آن‌ها «چه خواهد شد؟!» 👈 در مورد قرارداد ۲۵ ساله با چین هیچ کس نه می‌داند چیست و نه می‌داند بعد از شروعِ آن «چه خواهد شد؟!» 👈 در مورد برجام و FATF جامعه نمی‌داند «چه خواهد شد؟!» 👈 در مورد ... در چنین شرایطی #ایجاد و #حفظ امید در جامعه واقعاً کار سختی است. حداقلِ حقِ مردم این است که درباره آنچه به سادگی زندگی‌شان را تحت تأثیر قرار داده - و یا خواهد داد - بدانند «چه خواهد شد؟!» ما وقتی در مورد تصمیمات ساده‌ی پیش رو ابهام داریم، نمی‌شود توقع کرد افقِ چند ده سالِ پیش رو برای جامعه مثبت باشد و بدین واسطه برایش امیدآفرینی کرد. ابهام واقعاً #سم است و روان فرد و جامعه را آزار می‌دهد! #حمید_کثیری 👈 عضو شوید @hamidkasiri_ir

خوبه که از خودمون سؤال کنیم امام که این کارهای خیلی خیلی بزرگ رو کرده به پشتیبانی چی بوده؟! چه عوامل سخت‌افزاری و نرم‌افزاری باعث شد امام احساس خستگی نکنه، بتونه این کارهای بزرگ رو انجام بده و موانع رو از سر راهش برداره؟! آقا امروز خودشون سوال رو طرح کردند و خودشون پاسخ دادند. بخشی از پاسخ هم به امثال منی برمیگرده که مدام در مورد امکانات برای کار فرهنگی غُر می‌زنیم! با هم بخونیم؛ «امام، عامل کمک‌کننده‌ی سخت‌افزاری نداشت؛ نه پول داشت، نه ابزار تبلیغی داشت، نه رادیو داشت، نه خبرگزاری داشت، نه هیچ‌کدام از سیاست‌های دنیا از او حمایت می‌کردند و [به او] کمک می‌کردند. عامل سخت‌افزاری امام، یک صفحه‌ کاغذ بود که بیانیّه در آن بنویسد، یک تکّه نوار بود که صدای او را ضبط کند و به گوش این و آن برساند؛ عامل سخت‌افزاری و کمک‌کار سخت‌افزاری نداشت؛ هر چه بود، در کمکِ عامل نرم‌افزاری امام بود؛ عامل نرم‌افزاری امام چه بود؟ این مهم است. این عامل نرم‌افزاری را می‌توان با بیان‌های مختلف بیان کرد. من امروز دو عنوان را، دو تعبیر را از این عامل کمک‌کننده‌ی به امام انتخاب کرده‌ام و این‌ها را می‌خواهم مطرح کنم؛ آن دو عامل عبارت است از #ایمان و #امید ...» 👈 چقدر به کاری که میخوایم انجام بدیم ایمان داریم؟! چقدر به هدف‌مون و راه‌مون ایمان داریم؟! چقدر امید داریم که کارمون اثربخش باشه؟! چقدر به آینده ایران امیدواریم؟! چقدر ... پی‌نوشت: عکس مربوط به جایگاه عکاسان در مراسم امروز است. https://eitaa.com/joinchat/2151219200Cf6cb8914a4

ما بدون برجام و FATF، عضو پیمان شانگهای و گروه بریکس شدیم 💪 چیزی که بقیه باور نمی‌کردند این‌ها درس دیپلماسی هست نشان از #آینده داره نشان از #امید داره

#انتخابات #شماره چهار تصویر سمت راست 👈 ۸ خرداد ۱۴۰۳ تصویر سمت چــــپ 👈 ۹ خــرداد ۱۴۰۳ دقیقا کدام یک از افراد سمت چپ، قرار است #امید ایجاد کنند؟! و اساسا چه #قرابتی بین افراد سمت راست تصویر وجود دارد؟! #حمید_کثیری 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/2151219200Cf6cb8914a4