🔴 ارتباط دو جملۀ «أئمٌةً یَهدُونَ بِأمرِنَا» که در آیات 24 سورۀ سجده و 73 سورۀ انبیاء آمده است با مسئلۀ #امامت 🟢جملۀ «أئمٌةً یَهدُونَ بِأمرِنَا»،  در قرآن کریم دوبار آمده است؛ یک بار آن در سورۀ انبیاء، و دیگر بار در سورۀ سجده.  آیۀ اوّل دربارۀ فضل و عنایت خداوند به حضرت ابراهیم (ع) و فرزندانش و مقام امامت،  و آیۀ دوّم دربارۀ عدّه ای از قوم بنی إسرائیل نازل شده است.  🔺«أئمّة» جمع، و مفرد آن «إمام» است، و امام یعنی پیشوا و رهبری که گفتار و رفتار او الگوی دیگران باشد و مسئولیت رهبری جامعه را بر عهده بگیرد «إمام» در لغت به معنای پیشوا آمده است، ولی بعضی از مفسّران به این ترجمه اشکال وارد کرده و گفته اند این ترجمه «کامل» نیست، چرا که اگر بخواهیم امامت را به معنای پیشوا بگیریم با آیۀ شریفۀ «إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ #إِماماً»،  در تقابل است؛ چرا که مسئله امامت در اواخر عمر مبارک حضرت ابراهیم(ع)، مطرح شد؛ یعنی در وقتی که ایشان قطعاً پیامبر و پیشوا بود. پس باید امامت چیزی فراتر از نبوّت باشد نه خود نبوّت، چرا که مقام جدید باید حایز امتیازی باشد که در مقامات قبلی شخص وجود نداشته و نیز هر موهبت الاهی حقیقتی را در بر دارد و صرف مفاهیم لفظی نیست.   با توجّه به این نکته باید گفت؛ در قرآن کریم هر کجا معنای «#امامت» آمده، به دنبال آن کلمۀ «#هدایت» نیز ذکر شده است؛ از دو آیه ای که جملۀ «أئمٌةً #یَهدُونَ #بِأمرِنَا» در آن آمده، بر مى ‏آید وصفى که از امامت شده، وصف تعریف است و می خواهد آن را به #مقام_هدایت معرّفى نماید؛ از سوى دیگر، همه جای قرآن این هدایت مقیّد به «#امر» شده است، و با ذکر این قید فهمانده که امامت به معناى مطلق هدایت نیست، بلکه به معناى هدایتى است که با #امر_خدا صورت مى‏ گیرد.